Over ouder-kindrelaties en therapie

[Francesca]

Origineel
Morning has broken, like the first morning
Blackbird has spoken, like the first bird
Praise for the singing, praise for the morning
Praise for them springing fresh from the world

Sweet the rain's new fall, sunlit from heaven
Like the first dewfall, on the first grass
Praise for the sweetness of the wet garden
Sprung in completeness where his feet pass

Mine is the sunlight, mine is the morning
Born of the one light, eden saw play
Praise with elation, praise every morning
God's recreation of the new day

Vertaling
De ochtend is begonnen, net alsof het de eerste ochtend is
De merel heeft gesproken, alsof hij de eerste vogel is
Loof het zingen, loof de ochtend
Loof hen, die als nieuw uit de aarde ontspringen

De nieuwe val van de regen is zoet, verlicht door de zon van boven
Als de eerste val van de dauw, op het eerste gras
Prijs de zoetheid van de vochtige tuin
Totaal ontsprongen waar zijn voeten voorbijkomen

Het zonlicht is van mij, de ochtend is van mij
Geboren uit hetzelfde licht als wat in de Tuin van Eden speelde
Prijs met blijschap, prijs elke ochtend
God heeft opnieuw een dag gemaakt



Hehe, hier had ik zin in. Vandaag is weer een nieuwe dag. Al ga ik nu meteen lekker slapen en hopen dat de kat bij me komt liggen. Het is er de temperatuur voor.

Fran




PS: Song van Cat Stevens (weet niet meer hoe hij nu heet)
PPS: Vertaling eveneens van het internet geplukt:)

[Anna]

Thanks Fran, al zo'n 30 jaar een van mijn lievelingsnummers! Prachtig om mee op te staan.

Op gevaar af op het 'verkeerde' draadje te schrijven nu, wil ik nog even reageren op Tapas gisteren. Je begrijpt waarschijnlijk dat ik ook zo'n moeder had bij wie ik het nooit goed genoeg kon doen. Ik beging helaas de vergissing een relatie aan te gaan met een man die precies hetzelfde is, zoniet nog een graad erger. Tot je 35e geleefd worden door een ander, en het dan niettemin niet goed genoeg doen, laat zijn sporen na.
Niettemin leer ik langzamerhand het mechanisme ontrafelen. Ik ben nog niet zover dat ik bij voorbaat al mijn grenzen stel, en ik ben nog steeds geneigd er weer opnieuw in te trappen, maar gelukkig herken ik het nu al in een vroeg stadium en kan ik me terugtrekken voor er opnieuw ernstige schade optreedt. Maar dat is nog steeds wat ik doe, ik trek me terug. Ik werk aan de opbouw van een zekere mate van assertiviteit, zodat ik zelf mijn grenzen laat zien. Moeilijk, als je die 35 jaar nauwelijks hebt gehad en bovendien geleerd hebt te denken dat het jóuw fout is. Ik ben banger een ander te kwetsen, zelfs als die ander duidelijk geen goede bedoelingen heeft, dan zelf gekwetst te worden.
Niettemin, ik begin goede hoop te krijgen dat ik er wel kom. Beter laat dan nooit, nietwaar.

Allemaal een fijne dag!

[Mick]

Morning

[tapas]

Fran en Anna, dat grenzen aangeven leer je ook echt niet in korte tijd. Ik heb het geluk (?) gehad dat ik die dagbehandeling heb mogen doen, 3 dagen per week, anderhalf jaar lang met 8 mensen in een groep, 3 therapieen per dag.. ja, dat is een snelcursus leren voelen, accepteren en grenzen aangeven. Zeker met een groep mensen die borderline trekken en stoornissen hebben... heftig en nog eens heftig! maar wel leerzaam! Ik denk dat het heel moeilijk is om dat gedrag zelf op te lossen, het is een zo oud ingeslepen patroon waar je altijd op terug zult vallen, en echt ik val er ook nog regelmatig in terug tot ik het herken, de gevoelens erbij herken en dan kan ik het veranderen.

Op zich zou een assertiviteitscursus misschien kunnen helpen, dat is niet een cursus haaibaai worden wat veel mensen denken maar vooral een cursus waar in je kunt leren wat je eigenlijk zelf wilt en wat je niet wilt.. want dit is de basis voor assertiviteit. Als je niet weet wat je zelf wilt is het moeilijk om dit aan een ander aan te geven. Verder leer je er technieken om op een positieve manier aan te geven wat je wilt.

een andere therapie die mij geholpen heeft is de RET therapie. Daar heb ik op dit forum ook wel eens een stuk over geschreven, die leert je je negatieve gedachten (over jezelf) te onderzoeken op waarheid:

bv: ik ben een mislukkeling en kan niks

klopt dat, ben ik een mislukkeling, vind iedereen mij een mislukkeling, kan ik niks? vind iedereen dat ik niks kan.. nee, ik kan wel dingen, het ene misschien beter dan het andere maar ik ben niet overal in mislukt, er zijn ook dingen die ik goed doe, ik drink bv niet meer en doe dat op eigen kracht. enz enz enz

dan kan je de eerste gedachte gaan verplaatsen met: soms lukken dingen en soms mislukken dingen, dus sommige dingen kan ik goed en andere moet ik nog leren..

kijk, dan heb je een negatieve gedachte in een positieve omgezet.

pfff, zet mij op mijn stokpaardje en ik tik bladzijden vol hihi! Ik zou zo graag willen dat anderen ook leren om positiever over zichzelf te denken, te ontdekken wat je wel en niet wilt in het leven en grenzen aan te geven, Het maakt het leven er zoveel makkelijker en leuker op! Je krijgt de regie over je leven zo in eigen hand en legt die niet meer bij anderen neer.

Nou, ik ga nu even naar het andere dagdraadje, dan houden we deze gewoon voor het moeder en dochter debacle hihi en voor wie daar over mee wil denken.

[Rudy]

Fran een prachtig nummer, speelde ik vroeger veel in een melancholische bui inclusief drankje.


Anna pas als je eigen pijn uit het verleden is verwerkt kun je de ander helpen zijn pijn te doorgronden en medelijden wordt dan medeleven.
Het is goed voor het zelfvertrouwen.

Ik was bang geworden de ander te kwetsen omdat ik uit ervaring wist hoe pijnlijk het leven kan zijn.
maar wat ik (nog) niet wist was de oorzaak van mijn pijn .

Tien jaar geleden ben ik na een intensief persoonlijk onderzoek mijn eerste herinneringen uit mijn verleden tegen gekomen. de eerst omslag in mijn geestelijk emotioneel leven.

Ik zag in gedachten mijzelf als kind van een verjaardag naar huis lopen en hoe dichter ik bij huis kwam hoe sterker bij mij het beklemmenden en verdrietige gevoel van vroeger terug kwam.
Het gevoel dat me alles werd afgepakt, zo ook mijn blije stemming van het verjaardagsfeest.
Volgens mijn moeder was het niet mogelijk dat ik bij de familie waar ik verjaardag had gevierd plezier had gehad.
Deze antwoorden brachten me in opperste verwarring.
Nu denk ik dat zij jaloers was op mijn nog zo onbevangen omgaan met het leven, want als kind speelde ik muziek, speelde toneel, voetbalde, won alle eerste prijzen met gedichten opzeggen en had het naar mijn zin.
Alleen dat thuiskomen en luisteren naar de tegenstrijdige berichten van moeder was pijnlijk en maakte me verdrietig.
Ik begreep toen niet waarom.
Ik heb dan ook op jonge leeftijd besloten om mijn vreugde en blijdschap niet meer met haar te delen.
Ik heb later nooit meer iets gedeeld met mijn medemensen.
De angst en de verwarring was inmiddels te groot geworden.
Achteraf een rampzalige beslissing en bij die ene is het niet gebleven.

Anna, het verleden verwerken en een plaats kunnen geven voegt alleen maar meer kwaliteiten aan het leven toe.
Je komt op een punt waarop je in welke relatie met mensen dan ook geen genoegen meer neemt met minder.
En dat is Anna waar het om draait....geen genoegen meer nemen met minder...
Geen vent in huis waarbij je moet inleveren.
Veel mensen komen armer uit een relatie dan ze er voorheen zijn ingegaan.
Storten zich vol overgave in de volgende met de vuilnisbelt van de vorige achter zich aan en dat kan niet goed gaan.

Anna je komt er vast en zeker.
Ik accepteer mensen zoals ze zijn, dat betekend niet dat ik zoals vroeger over me laat lopen.
Voor mij houdt acceptatie in dat ik mij niet meer zo laat behandelen als vroeger.

Ik introverte man van vroeger, weet sinds kort een glimlach op de gezichten van mensen te toveren, sterker nog, als ik naar de diepvries kijk springt die op ontdooien, maar dat is een grapje..haha

een fijne dag vandaag...

Rudy

[Mick]

Ja Tapas, ik heb wel eens van die therapie gehoord. Volgens mij wordt deze ook vaak toegepast in de verslavingszorg? Toch?
Ik mag vandaag weer naar PRI therapie (Ingeborg Bosch "De herontdekking van het ware zelf" en "Illusies", verwierf bekendheid met de ontwikkeling van deze therapie). Hier komt de moeder-dochter relatie zo vaak je maar "wilt" aan bod. Het is pijnlijk om te zien en vooral te voelen waarom je bent zoals je bent. Tja, die (sommige) moeders toch ook.... levensgevaarlijk.

[Francesca]

Morning!

Sinds ik in psychotherapie ben begrijp ik ook veel en veel beter waar sommige van mijn gevoeligheden vandaan komen. Ik weet nu dat als ik heftig reageer of dichtklap, er iets van vroeger meespeelt. Het is wel bevrijdend om dat te weten, maar ik vind het nog steeds moeilijk om dan ook iets te doen met die kennis. Maar dat komt nog wel.

Ik zie nu ook veel sneller het kleine jongetje of meisje in anderen, en daardoor kan ik ook wel veel meer begrip opbrengen. Maar als ik in zo'n 'moeder-dochterrelatie' terechtkom, speelt dat begrip me eigenlijk ook zwaar parten. Dan probeer ik dus mijn eigen kleine meisje te onderdrukken, in plaats van naar haar te luisteren en haar te beschermen. Tenslotte ben ik volwassen en HOEF ik dus niet te blijven hangen in relaties die slecht voor me zijn. Mijn leven hangt er niet langer vanaf. Als kind moet je het allemaal maar verdragen omdat er geen andere uitweg is. Als volwassene heb ik een uitweg, maar gek genoeg kies ik die pas als de boel al helemaal uit de hand aan het lopen is en ik steeds ongelukkiger word.

Daarin speelt de drank ook wel een smerige rol, omdat je jezelf daardoor ook al waardeloos voelt, zodat je jezelf nog meer gaat straffen en een aantal dingen maar aanvaardt omdat je nu eenmaal een waardeloze zuipschuit bent die niets beters verdient.

Maar ik kan dat kleine meisje niet ongestraft onderdrukken, want ze komt toch altijd weer naar boven en dan ga ik smeken en jengelen en stampvoeten. En dan kan het hele cirkeltje van schuldgevoelens en verontschuldigingen en onderdrukken weer herbeginnen. Nou moe!

Ik ben blij dat ik tot dit inzicht gekomen ben, want nu kan ik ook actie ondernemen. Het is voor mij een serieuze valkuil, omdat ik op die momenten zowel het verleden als het heden wil verzuipen. Gevaarlijk dus!


En om te eindigen met een vrolijke noot... Toen ik dat las van die assertiviteitscursus dacht ik meteen: Jamaar, dat DURF ik niet, hoor! Hihi.

Fran

[tapas]

hihihi tuurlijk durf je dat niet, en al die medecursusgenoten ook niet hihi... en daarom doen ze die cursus hahaha..

Wat richten moeders toch een boel schade aan en het rare is dat het dan vaak om de gevoelige kinderen gaat, mijn zus heeft er geen last van gehad, mijn broertje op een totaal andere manier en ik was de gevoeligste van de 3 kinderen dus vandaar dat het zich op mij richtte. Nu weet ik dat het was uit onmacht en onbegrip omdat mijn ouders niet wisten hoe ze moesten omgaan met een kind wat anders reageert.

Rudy dat verdrietige gevoel is zo herkenbaar, ik ging vroeger vaak op kamp met de padvinderij en daar was ik een onbevangen kind, heel anders dan ik thuis was, niet op mijn hoede, ik had gewoon plezier en hoefde nergens over na te denken.

Als zo'n kamp voorbij was en ik weer naar huis moest was ik ontroostbaar en had ik vreselijke heimwee terug naar kamp, terug naar dat onbevangen kind. Dan kon ik tot ergernis van mijn ouders echt 2 weken huilen en was ik niet te genieten

Fran, de kunst is dat jij je kind moet geven wat ze niet gekregen heeft vroeger, niemand anders kan dit aan het jengelende kind geven dan jij zelf... want die straffende ouder ben je ook zelf geworden helaas

Anna, wat waardeloos is dat he, dat als je zulke dingen meemaakt je ze later weer onbewust opzoekt, zoals met je ex. Dan maar liever alleen en langzaamaan de pijn en het verdriet over vroeger zien te verwerken. De afgelopen 7 jaar merk ik dat ik een vriendenkring heb opgebouwd die met respect met elkaar omgaat en de ander accepteert zoals ie is en dat al die mensen die mij wel eens zouden vertellen hoe ik moest leven weg zijn uit mijn leven. Dat is heel geleidelijk gegaan... eigenlijk heel ongemerkt en bijzonder hoe het doorwerkt als je jezelf liever gaat vinden.

[Francesca]

Over therapie gesproken... Ik ben net in mijn uppie mosselen met friet gaan eten. Njammedienjammedienjamnjam! Die had ik wel verdiend, vond ik.

[blacky]

mijn moeder was iemand die twee stenen kon doen vechten bij wijze van schrijven
eigenlijk verdienden mijn ouders elkaar
voor mij is het moeilijke om alles te verwerken een mijn jeugd en twee haar laatse daad
mogelijk daarom om mijn eigen te beveiligen dat ik er niet te diep wil op ingaan want het maakt mij down en met de nodige verkeerde gedachten wat gremlins betreft
maar dan denk ik gelijktijdig dat ik haar dit niet gun ik weer aan de drank omdat de gevoelens welke soms overslaan in haat mijn over meesteren
wat ik wel weet is dat ik meer mijn eigen gedacht doe sinds mijn ma er niet meer is al vraagt dit tijd
stillekes aan begin ik er uit te komen dat over de doden geen slecht woord maar een .......... is

[water]

@ blacky: de beste wraak is een goed leven...

[tapas]

water, dat vind ik nou een heel mooie uitspraak!!
die neem ik zeer ter harte!

Fran, dat is een goeie therapie zeg! jammer dat ik niet van mosselen houd en blacky, het kost tijd zoiets te verwerken als wat jij hebt meegemaakt, heel veel tijd, maar ooit zal het minder heftig worden, schrale troost maar zoals water al schrijft: de beste wraak is een mooi leven! en in ons geval een drankloos leven met wat meer evenwicht dan vroeger!

[Francesca]

Hihi, Tapas! Dat zou pas leuk zijn, mosselen eten bij wijze van therapie. Nou ja, jammer voor jou dan.
Ik bedoelde natuurlijk te zeggen dat ik een paar weken geleden mezelf niet bij elkaar geraapt kreeg om op restaurant te gaan, zo diep zat ik.

Ja, mooie spreuk. Ik kende ze in het Engels: Happiness is the best revenge.
Het is 'negatieve motivatie', maar motivatie is motivatie. Zo van 'Ze zullen me potverdorie NIET klein krijgen!' Ik denk ook soms: 'Pff, ben ik uiteindelijk toch nog zo waardeloos geworden als zij me altijd vond.' Wat natuurlijk niet waar is, maar dat zijn dan van die donkere gedachten die ik soms heb. En eigenlijk gun ik het haar ook niet.


Aanpassing: bedenk ik ineens ook 'Tja, ik krijg mezelf wel klein.'

[Anna]

Je bent al klein Frannie, maar wees niet bang, want je groeit! Net als ik.

Bedankt voor je reactie Rudy, ik word er helemaal warm en blij van, en dat is een fijn gevoel! Je hebt gelijk, en Tapas ook. Het heeft tijd nodig, maar ik weet dat ik op de goede weg ben. Mijn psychologe had het voor haar vakantie ook over de mogelijkheid van assertiviteitstraining. Het leek haar wel een goed idee dat ná de therapie te doen waar ik nu mee bezig ben. Ik moet denk ik eerst nog wat moed leren voorzamelen om daar naartoe te durven gaan.

Door een opmerking vanmiddag moest ik ineens nadenken over dat accepteren. Jezelf, maar ook een ander accepteren is zo simpel nog niet. Ik heb nog een hele hoop trekjes waar ik niet zo gelukkig mee ben. Nu is er natuurlijk niets mis mee je bewust te zijn van je eigen fouten of zwakheden, en er naar te streven daar verbetering in te brengen. Maar waar ligt de grens tussen jezelf op bepaalde punten willen verbeteren, en jezelf niet willen accepteren zoals je bent? Persoonlijk heb ik nogal de neiging door te slaan naar dat laatste. En daarmee zet je eigenlijk meteen alweer die stap naar "zie je wel, ze/hij had toch gelijk!". Of moet je helemaal niet streven naar verbetering van jezelf? Dan zit je toch ook op een dood spoor lijkt me. Pffff, ingewikkeld hoor, en tricky.

Een ander accepteren is ook zoiets. Ik merkte vanmiddag dat ik vrij weinig moeite heb iemand te accepteren die ik wel mag. Ik heb er ook niet veel moeite mee bij mensen waarin ik dingen herken van mezelf. Maar er zijn ook mensen die mij irriteren. Bijvoorbeeld omdat ze het over onverschillig welk onderwerp altijd beter weten, of omdat ze niet luisteren naar anderen. Dat zijn dingen waar ik me gemakkelijk aan erger. En ik merkte vanmiddag dat ik behoorlijk veel moeite heb die mensen te accepteren zoals ze zijn, en het daarbij te laten. Ik ben geneigd te blijven proberen mijn kant van de zaak te laten zien, de ander te laten luisteren. Toch weer dat kleine meisje dat probeert geaccepteerd te worden, gezien te worden?

[Francesca]

Ha, Anna, onderdeurtje van me!

Vroeger streefde ik ernaar om in alles de beste te zijn of om grootse prestaties te leveren (verlangen naar goedkeuring en liefde, weet je wel), maar het is natuurlijk onmogelijk om uit te blinken in alles. En die liefde kwam toch niet, dat weten we allebei wel. Je raakt op den duur alleen maar gefrustreerd, en dan geef je het op een bepaald punt ook min of meer op.

Streven naar verbetering is een mooi doel, en dat doe je ook. Streven naar perfectie is dan weer een valkuil, want de perfectie bestaat niet, en zelfs de dalai lama zal heus wel zijn kleine kantjes hebben. Als je kleine kantjes niet echt nadelig zijn voor anderen of jezelf, kan dat toch geen kwaad? Niemand gaat dood omdat jij niet elke dag je ramen lapt, hoor! Om maar eens een dwaas voorbeeld te noemen. Hoewel, dwaas? Ik ken er wel een paar die denken dat een stofje op de vloer een ramp is... Maar ik wijk af.

Ik weet dat perfectionisme een van mijn valkuilen is, omdat ik dan nooit kan voldoen aan mijn eigen eisen. Dus is het kwestie van prioriteiten stellen volgens mij. Streven naar verbetering op sommige vlakken, en andere dingen gewoon aanvaarden. Ik begin te denken dat ik sommige van mijn 'kronkels' maar beter gewoon kan aanvaarden. Sommige dingen horen gewoon bij mij, en ik wil er wel naar streven om ze een beetje te leren beheersen, maar weg gaan ze toch nooit, omdat ze daarvoor te diep zitten. En volgens mij heeft Tapas ook gelijk: op den duur kom je tussen mensen terecht die daar goed mee om kunnen. Ik heb ook weer een vriendinnetje gevonden dat mijn kronkels goed begrijpt omdat ze ze herkent. En dan kun je dus wel goed overeenkomen en hoeven die voortdurende angst om niet geaccepteerd te worden of die hang naar bevestiging ook niet meer zo.

Zijn we weer bij het accepteren van een ander. Je kunt ervan uitgaan dat anderen ook hun kronkels hebben. Met sommige mensen MOET je natuurlijk omgaan. Met collega's en zo. Tja, dan zou acceptatie gewoon het beste zijn. Gewoon bij jezelf denken: Ik doe mijn werk goed en probeer professioneel een beetje op te schieten met hem of haar en meer kan ik niet doen. Dat smachten naar goedkeuring is zo dodelijk vermoeiend! En als je dan bij jezelf kunt denken van: 'Kijk, die ander is ook wie hij of zij is, en straks ga ik naar huis en dan speelt het geen rol meer.' Dat lijkt me wel een goeie houding. Schreef zij die geen collega's heeft...

Dat 100.000 keer proberen om anderen jouw kant van de zaak te laten zien -- doe ik dus ook -- heeft uiteindelijk geen zin als de andere niet meewil of niet geïnteresseerd is of als zijn of haar kronkels niet compatibel zijn met de jouwe. Dat is volgens mij dus echt het kleine meisje dat wanhopig naar goedkeuring of acceptatie of liefde hunkert. Maar van WIE? Is de persoon in kwestie wel belangrijk genoeg om jezelf zo te pijnigen? Lijkt me van niet, Anna! Zei zij die net hetzelfde deed...

Nou ja, we groeien, Anna, we groeien!

Liefs,
Fran

[Anna]

Hihi, zei ik toch, dat we groeien.

Je hebt natuurlijk gelijk, en gelukkig lukt me dat ook steeds beter om gewoon naar huis te gaan en het af te sluiten. Toch vermoed ik dat wat Tapas zei ook klopt, dat ik op de een of andere manier deze mensen aantrek, of in ieder geval dit gedrag in hun uitlok. Dat ik me daar nu van bewust ben is hopelijk een begin om dat mechanisme te keren, want ik weet eerlijk gezegd niet precies wat ik ertegen moet doen. Niet meer reageren, neem ik aan, maar het is nog een automatisme.

Overigens, het is maar goed dat er niemand dood gaat omdat ik mijn ramen niet lap! Ik ben bang dat ik anders al een massamoordenares zou zijn.:$ Kijk, en dat is nou een van mijn mindere kantjes, waar ik eigenlijk best wel wat meer zelfkritiek op zou mogen hebben.

[safidepafi]

Anna
ik wou even reageren op iets wat je eerder op de avond zei

quote:

---

Bijvoorbeeld omdat ze het over onverschillig welk onderwerp altijd beter weten, of omdat ze niet luisteren naar anderen. Dat zijn dingen waar ik me gemakkelijk aan erger. En ik merkte vanmiddag dat ik behoorlijk veel moeite heb die mensen te accepteren zoals ze zijn, en het daarbij te laten. Ik ben geneigd te blijven proberen mijn kant van de zaak te laten zien, de ander te laten luisteren.

---

Ik heb hier ook heel lang last van gehad tot een goede Engelse "hippie" vriend tegen me zei:
Stop telling people what they DON'T want to hear

Dus als mensen het over iets hebben waar je een andere mening over hebt kijkt dan eerst WIE het zegt
Is het iemand die jouw mening zou willen horen?
Geef dan je mening.
Is het iemand die toch niet luistert naar wat je zegt...verspil je positieve energie niet...hij wil het toch niet horen en zal ook niet luisteren.

Het heeft me jaren gekost om mezelf dit aan te leren...old habits die hard...maar ik wordt veel minder gauw boos of geïrriteerd van mensen die ik niet zo mag.
Het maakt me niet echt meer uit wat hun mening is want ik hoef mijn mening en gedachten er niet meer op af te stemmen.
Vooral op feestjes heb ik nu meer tijd om leuke mensen te ontmoeten.
Ipv al die negatieve energie te bevechten.

[tapas]

Ik denk achteraf als ik naar mezelf kijk dat ik bepaalde mensen aantrok doordat ik me heel afhankelijk opstelde, een ander moest vertellen of ik iets goed deed of niet, of ik iets moest doen of niet.. eigenlijk haalde ik mijn zelfbeeld uit die ander, maar dat kwam ook omdat ik echt niet wist wie ik was en wat bij mij hoorde.

Toen me verteld werd (in therapie) dat ik al goed was zoals ik was kwam ik eerst enorm in verzet, ze snapten er niks van, ik was helemaal niet goed, er deugde niks aan mij.. waarom zagen ze dat nou niet, ik moest veranderen dan zou ik vanzelf gelukkig worden.

Op een gegeven moment had ik geen keus meer en moest ik accepteren dat ik een trillend bang hertje was ipv een stoere meid die de hele wereld wel aankon (maar het niet kon) en ben ik langzaam aan gaan leren voor die bambi te gaan zorgen die ik was en dingen gaan doen die bij mij pasten. Ik heb mijn leven behoorlijk aan moeten passen, alles op halve kracht. Ik werk nu 4 dagdelen per week en het voelt als 40 uur en als er iets heftigs gebeurd en ik word boos op mensen dan moet ik eerst me terugtrekken uit de situatie en thuis gaan voelen wat het met me doet en gaan bepalen hoe ik ermee om wil gaan... hetzelfde als iemand me iets vraagt om te doen.. eerst voelen en dan pas ja of nee zeggen.

zowiezo als ik boos word op een ander dan heb ik nu geleerd dat ik vaak op zo'n moment boos op mezelf ben omdat ik me een richting in laat duwen die ik niet wil. Ik weet nu dat als ik door ren (wat ik vroeger altijd deed) dat ik het kontakt met mezelf verlies en geen grenzen meer aangeef omdat ik ze niet meer kan voelen. Gaat het te lang goed dan is het leven me eigenlijk weer te saai en te rustig en zoek ik vanzelf weer iets heftigs op waardoor ik weer tegen mezelf aanloop, het weten van waar je grenzen liggen is dus niet genoeg voor mij, ik moet er iedere keer weer tegenaan lopen om ze weer te voelen en te kunnen handelen, ook dat heb ik nu geaccepteerd, dat hoort schijnbaar bij mij

Als iemand me van te voren had verteld dat het zo zou werken had ik het echt niet geloofd en die ander voor gek verklaard. Mijn angsten zijn na de therapie niet weg, maar ik leef er nu naar en neem ze serieus, ik heb geen keus. Het is de enige manier!

[Anna]

Poeh Tapas, dat is me nogal wat, wat jij geleerd hebt in die therapie. Hoe lang heb je daar alles bij elkaar over gedaan als ik vragen mag?

Ik herken het zo goed, dat bange hertje, mijn zelfbeeld creëren uit de mening van anderen en daarvoor ver over mijn grenzen gaan om maar goed genoeg gevonden te worden. En ook het gevoel van saaiheid als mijn leven goed loopt en kampjes voortkabbelt. Dan ga ik een nieuwe uitdaging opzoeken, met alle risico op mislukken en afkeuring die daarbij hoort, en waar ik eigenlijk niet tegen kan.

Om je de waarheid te zeggen hoop ik in therapie juist die angst te overwinnen en die immense behoefte aan goedkeuring. Eigenlijk - als ik erover nadenk - hoop ik te leren mezelf goed te keuren, zodat ik geen goedkeuring van een ander meer nodig heb.
Als ik jouw bericht lees vraag ik me af of dat wel realistisch is. Zoals jij gisteren al zei heb ik inmiddels de rol van mijn moeder en mijn ex-partner overgenomen, en ben mijn eigen scherprechter geworden. Eén aan wiens normen ik nooit zal kunnen voldoen. Stoppen met mezelf te beoordelen, of stoppen met mezelf onrealistische normen op te leggen, zou al resultaat genoeg zijn. Ik heb weer stof tot nadenken.

[Francesca]

Ik stond vanochtend op en stootte ineens mijn hoofd aan het plafond! Man, dat groeien is verraderlijk, hoor!

Ik heb vandaag de luie Frannie een schop onder de kont gegeven en allerlei klusjes aangepakt. Nou ja, mijn teerbeminde zwager kwam langs, en het moet ook wel een béétje acceptabel zijn dan. Hoezo, smachten naar acceptatie? Ik had net de keukenvloer gedweild toen ik dacht: ik ga eindelijk maar een keer mijn regenton schoonmaken en terug op haar plaats zetten. Ze was namelijk omgevallen een paar weken geleden. Zo gezegd zo gedaan. Ik schep het bodempje water en de vieze drab uit de ton en kieper alles tussen de hortensia's. Nog ff uitspoelen, ton weer op haar plaats, Frannie dik tevreden. Daarna denk ik: Ik ga nog snel een nieuwe wasdraad ophangen. De oude was namelijk maanden geleden geknapt. Zo gezegd zo gedaan. Oude draad weggehaald. Nieuwe draad vastgemaakt aan de ene kant en huppekee naar de andere kant. Moest ik tussen de hortensia's kruipen...

Wie de denkfouten ontdekt, krijgt een !

Sinds gisteren accepteer en omarm ik mezelf met al mijn angsten en tekortkomingen, maar een beetje meer huishoudelijke logica zou welkom zijn... :D


Maar om bij het onderwerp te blijven: ken je dat, dat je aan iemand vraagt wat hij/zij zou doen als hij/zij in jouw schoenen stond, waarna je geïrriteerd bent omdat het antwoord je niet aanstaat? Om raad vragen is altijd oké, maar meestal weet je het antwoord wel en zoek je alleen bevestiging. En o wee als het antwoord van de ander dan niet overeenkomt met wat jij echt wilde doen!

Ik heb hier ook ooit een stuk geschreven over je eigen grenzen met voeten treden, boos worden op jezelf en van de weeromstuit nog bozer op de ander, terwijl je het eigenlijk toch echt zelf gedaan hebt, hoor! Meestal voel je inderdaad wel dat je iets niet wilt of dat je fout bezig bent, maar het is soms zo moeilijk om nee te zeggen. En met een paar pinten op ken ik zeker mijn eigen grenzen niet meer. Alweer een goeie reden om niet te zuipen dus!

En over stoer doen: ik heb jarenlang luid geschreeuwd dat ik geen vent wilde! Neuh! Ik was de eeuwige, vrolijke vrijgezel. Het heeft me jaren gekost voor ik voor mezelf kon toegeven dat ik heus wel graag een relatie wilde, maar dat ik er doodsbang voor was en dat het me gewoon niet lukte. Het stomme effect daarvan is natuurlijk dat mensen gewoon niet weten hoe eenzaam je wel bent. Mijn zus zei altijd: 'Je moet niet klagen, je hebt het zelf gewild!' Tot ik een keer tegen haar zei dat ik echt wel graag een man gehad had, maar dat ik bang was. Zulke ogen trok ze! En op die manier bedrieg je jezelf dus dubbel. Je wilt het niet toegeven voor jezelf, met het gevolg dat niemand ook je verdriet kan inschatten en je dus ook niet getroost wordt. Je vráágt natuurlijk ook niks, want dat past niet in je beeld van de stoere meid...

Maar voor de rest voel ik me best kiplekker vandaag! Hehe, was ook al een tijdje geleden.


Fran

[Mick]

Nu op rtl 4

[petra]

Mijn leidraad?

De gekte in mijn familie moet bij mij stoppen, die moet in elk geval niet door naar mijn kinderen..............

dat blijkt alleen maar te kunnen door het goed te doorvorsen
door afstand van de gekte van te nemen
en door opnieuw te geloven in je eigen geïnspireerde kracht, binnen je en buiten je.

Wat voor mij werkt? PRI, googelen maar.............