Ik begon te drinken uit pure frustratie van uitzichtloosheid.

[Claudius]

Er werd mij eigenlijk nooit de kans gegeven te bewijzen dat ik nuchter kon blijven. Ik was opgesloten in een gesloten afdeling van de kliniek. Een afdeling waar vrijwel niets gebeurde. Ja je mocht braaf aan tafel zitten tijdens het eten, dan werd de leefruimte ook nog eens afgesloten, zodat je zeker niet terug naar je kamer kon. Als er een dan ook nog eens tijdens het eten en de medicijn bedeling een probleem was werd iedere patiënt gestraft door langer moeten aan tafel blijven te zitten. Je moest ook braaf het douchen ondergaan door de verpleging. Verder mocht je ergens de hele dag braaf in een zetel zitten. Buiten de kooktherapie op maandagvoormiddag gebeurde er vrijwel niets. Ik kreeg ook nooit de kans om met iemand te praten. Ik had wel een toegewezen verpleger maar die sprak nooit met mij. Het waren maanden en maanden van uitzichtloosheid. De eerste keren dat ik buiten mocht en in het weekend terug naar huis mocht verliepen wat betreft mijn nuchterheid goed. Maar ik had wel mijn hondje dan wel niet. Verbaasd het dan dat ik na een tijdje uit pure frustratie toch terug begon te drinken? 

[Mormel]

Zou je kunnen zeggen waar dit was ( die gesloten afdeling)? Dan weet ik zeker dat ik daar nooit voor een opname ga. 
Heb zelf ook een tijd doorgebracht op een gesloten afdeling, maar daarbij had je wel constant toegang tot je kamer en stond er vrijwel steeds zowel in de voormiddag als de namiddag iets op de planning (kooktherapie, crea, sport, groepssessies, ...) naast je individuele gesprekken en sessies. Zelfs zonder deze invulling beschikten wij daar over twee televisies, pingpong tafel, kikkertafel, gezelschapsspellen en een tuin. 
Dat er wordt toegezien op persoonlijke hygiëne is ergens wel normaal omdat er nu eenmaal personen terechtkomen waarvan sommigen erg slecht zijn in zichzelf te verzorgen.

 

[Claudius]

@Mormel Eigenlijk zou ik willen zien dat heel de afdeling verdwijnt. Volgens mij dient ze tot niets en kunnen de taken best overgenomen worden door woonzorgcentra. Verder gebruiken ze de afdeling ook voor patiënten omdat er geen plaats genoeg is op de afdeling waar wel therapieën zijn en je gesprekken kunt hebben. Dus soms zit je daar gewoon maanden te wachten. Zoals ik, later mocht ik wel weer terug naar de afdeling met therapieën en mijn psychiater van daarvoor, die ook mijn huidige psychiater is. Maar het is wel mijn huidige psychiater die me daar plaatste.