Ik begon te drinken uit pure frustratie van uitzichtloosheid.

[Claudius]

Er werd mij eigenlijk nooit de kans gegeven te bewijzen dat ik nuchter kon blijven. Ik was opgesloten in een gesloten afdeling van de kliniek. Een afdeling waar vrijwel niets gebeurde. Ja je mocht braaf aan tafel zitten tijdens het eten, dan werd de leefruimte ook nog eens afgesloten, zodat je zeker niet terug naar je kamer kon. Als er een dan ook nog eens tijdens het eten en de medicijn bedeling een probleem was werd iedere patiënt gestraft door langer moeten aan tafel blijven te zitten. Je moest ook braaf het douchen ondergaan door de verpleging. Verder mocht je ergens de hele dag braaf in een zetel zitten. Buiten de kooktherapie op maandagvoormiddag gebeurde er vrijwel niets. Ik kreeg ook nooit de kans om met iemand te praten. Ik had wel een toegewezen verpleger maar die sprak nooit met mij. Het waren maanden en maanden van uitzichtloosheid. De eerste keren dat ik buiten mocht en in het weekend terug naar huis mocht verliepen wat betreft mijn nuchterheid goed. Maar ik had wel mijn hondje dan wel niet. Verbaasd het dan dat ik na een tijdje uit pure frustratie toch terug begon te drinken?