(Ex) partner alcoholverslaafd

[nacerious]

Hoi, ik ben nieuw hier en wil mijn ei even kwijt. Mensen in mijn eigen omgeving proberen je wel te begrijpen maar is toch lastig als je het zelf niet hebt meegemaakt..

Ik ben een vrouw van 31 die nu bijna 2 jaar 'vrij' is van een ex partner die alcoholverslaafd is. Ik was bijna 6 jaar samen toen ik er een punt achter heb gezet, en heb 1,5 jaar samengewoond. 

Als je geliefde verslaafd is wil je helpen uit de goedheid van je hart en omdat je van diegene houdt. Terwijl je eigenlijk onbewust ook de verslaving helpt. En dat realisatie moment duurde een tijd, ik zat zelf ook niet lekker in mijn vel en stond eigenlijk op 'overlevingsstand/automatische piloot'. 

Sinds april 2022 tm oktober 2023 heb ik samengewoond met een alcholverslaafde vriend. In die 1,5 jaar tijd heb ik de meest nare dingen naar mijn hoofd gegooid gekregen letterlijk en figuurlijk. Ik was op een bepaald moment bang dat ik alles maar accepteerde om maar geen uitbarsting te krijgen.

Confrontaties, geprobeerd hulp te zoeken. Waar begin je? Het heeft 0 zin als de verslaafde het niet inziet. Mijn partner was inmiddels zo afhankelijk van mij dat hij niet meer zelf naar de supermarkt kon omdat hij zo zwak was door bijna niet eten en alleen maar op zwaar bier, wijn of zware drank te leven. Op het einde van onze relatie was het zo erg dat hij gewoon in de ochtend als die wakker werd begon met zijn eerste zware blik bier halve liter, van 14% en misschien 8 op één dag dronk. Hij werkte niet meer, heeft alles opgegeven, rekeningen van hem stapelde op een hoopje ellende was het. 4 oktober 2023 is het zo erg uit de hand gelopen in huis dat ik zijn vader heb gebeld huilend om 11 uur in de avond omdat hij maar niet ophield met ruzie zoeken. Heeft gaten in de deuren geslagen en echt vreselijke dingen gedaan. Zijn vader heeft de politie gebeld en toen kwam er 6 man bij ons over de vloer.

Het was confronterend, ik schaamde me. Hoe heb ik het zover laten komen? Dacht ik bij mezelf. Ik heb huilend mijn spullen gepakt en bij mijn ouders gaan slapen een plan gemaakt en dit was klaar. Ik heb meerdere brieven geschreven, mails waarin ik mijn zorgen had geuit omdat praten gewoon niet ging. Het kwam niet binnen bij hem, had zoveel moeite met praten dat het gewoon vervelend was om überhaupt te praten. Ik heb een ultimatum gesteld voor 1 november zoek je hulp, ik je ouders iedereen willen helpen want ik kan niet langer op deze manier met je leven. Was hij mee akkoord, hij deed alleen het tegenovergestelde, doordrinken ik sliep niet thuis, dus hij had alles voor zichzelf.

Dus toen met dwang eigenlijk hem zover gekregen af te kicken. Hij was afgelopen februari 1 jaar clean. We hebben contact gehouden en ik ben verhuisd omdat ik niet meer in het oude huis kon wonen, met flashbacks en nachtmerries.

Nu een ongeveer 1,5 jaar later kijk ik terug en ben ik zo ontzettend trots op mijzelf dat ik deze keuze heb gemaakt. 

Ik heb mijn leven weer terug, ik voel me weer beter, mijn zelfvertrouwen komt terug. Maar ik vind het zo moeilijk om opnieuw open te staan voor een nieuwe partner. 1 omdat ik nog vriendschappelijk contact heb met mijn ex. En 2 bang om weer met een gebroken hart te zitten, teleurgesteld te worden etc.

En de reden waarom ik hier nu mijn verhaal doebis omdat mijn ex partner mij afgelopen avond opbelde... uitglijder en aangeschoten heeft hij mij opgebeld.

Dit triggerde mij weer van 'ik moet helpen want ik geef om hem'. 

En in plaats van nu weer de helpen hand te spelen doe ik hier mijn verhaal. Het doet me nog pijn te zien en te horen dat hij er nog steeds mee stoeit.

Maar ik wil door met mijn leven, ik wil niet weer in die rollercoaster zitten maar durf het contact niet te verbreken omdat hij mij ook terugbetaald van wat ik heb voorgeschoten.. dus ja ik zit nu van en nu? Want hiervoor hadden we gewoon normaal goed contact en was het goed. Maar blijkbaar is er een tegenslag in zijn leven en ja greep die naar de fles om het zo kort door de bocht te zeggen..

Ik merk dat ik onrustig wordt en denk 'zal die nu weer van alles drinken?'Zal ik weer opgebeld worden straks? Neem ik dan op? Vind het echt lastig wat dan te doen dus ja ik dropte hier even mijn verhaal.

Of als iemand wat gelijkwaardig heeft meegemaakt ale tips etc. Zijn welkom. Dank voor het lezen. 🙏

 

 

%s om %s bewerkt door nacerious

[Maia]

19 uur geleden zei nacerious:

Hoi, ik ben nieuw hier en wil mijn ei even kwijt. 

Als je geliefde verslaafd is wil je helpen uit de goedheid van je hart en omdat je van diegene houdt. Terwijl je eigenlijk onbewust ook de verslaving helpt. En dat realisatie moment duurde een tijd, ik zat zelf ook niet lekker in mijn vel en stond eigenlijk op 'overlevingsstand/automatische piloot'. 

Confrontaties, geprobeerd hulp te zoeken. Waar begin je? Het heeft 0 zin als de verslaafde het niet inziet. 

Het was confronterend, ik schaamde me. Hoe heb ik het zover laten komen? 

iedereen willen helpen want ik kan niet langer op deze manier met je leven.

Nu een ongeveer 1,5 jaar later kijk ik terug en ben ik zo ontzettend trots op mijzelf dat ik deze keuze heb gemaakt. 

Ik heb mijn leven weer terug, ik voel me weer beter, mijn zelfvertrouwen komt terug. Maar ik vind het zo moeilijk om opnieuw open te staan voor een nieuwe partner. 1 omdat ik nog vriendschappelijk contact heb met mijn ex. En 2 bang om weer met een gebroken hart te zitten, teleurgesteld te worden etc.

Dit triggerde mij weer van 'ik moet helpen want ik geef om hem'. 

En in plaats van nu weer de helpen hand te spelen doe ik hier mijn verhaal. Het doet me nog pijn te zien en te horen dat hij er nog steeds mee stoeit.

Maar ik wil door met mijn leven, ik wil niet weer in die rollercoaster zitten

Ik merk dat ik onrustig wordt en denk 'zal die nu weer van alles drinken?'Zal ik weer opgebeld worden straks? 

 

 

Allereerst: van harte welkom hier en wat heb je eerlijk gezegd een verdrietige nickname gekozen. Ik vind je verhaal herkenbaar vanuit de kant van een verslaafde, en wat pijnlijk dat jij dit als naaste hebt moeten meemaken. Heel rot voor je. 

Ik heb enkele stukken uit je bericht gequote waar ik nog op terug wil komen. Ik ben nogal lang van tekst begreep ik van meerdere forummers hier  dus succes alvast met lezen 😉

Je wil iemand helpen uit goedheid en omdat je van iemand houdt, totdat je ex partner in dit geval zózwaar de grens overgaat dat het echt niet meer kan. Heel knap dat je destijds aan de bel hebt getrokken, hoe moeilijk ook. Verwijt jezelf daarin ajb niks. JIJ bent niet degene die hem alcohol voert, dat is aan hemzelf. Je helpt misschien in die periode de verslaving in stand houden omdat je het destijds tolereerde. Maar je trok je grens en verliet hem, verhuisde en bouwde je eigen leven weer op. Hoe knap is dat! 

In nuchtere periodes is een alcoholist - in ruste - vaak een heel ander persoon. Dan kan het contact goed zijn, tot diegene (weer) een misstap maakt. Trek hierin je grens alsjeblieft, nee is nee. Je wordt onrustig, je wil door met je leven, je bent bang voor de negatieve effecten.. je hebt in de nuchtere periode - een jaar, petje af daarvoor! - een rustig jaar doorgemaakt waarin je niet in een rollercoaster zat. Ik zou zeggen: wees duidelijk en wees niet bang. Deze negatieve dingen die het bij je oproepen zouden niet mogen opwegen tegen de ellende dat je het contact niet durft te verbreken. Koester je leven en zet je kwetsbaarheid richting hem even aan de kant. Ik heb persoonlijk meer baat gehad in mijn verleden bij mensen die zeiden: "Maia, nu even geen contact, ik bel je over een poos wel weer wanneer je weer kunt laten zien dat je wél nuchter kunt zijn " dan mensen die me het hand boven het hoofd hielden. Moeilijk, kut en pijnlijk, maar achteraf was dit de spreekwoordelijke schop onder mijn kont die ik nodig had. 

Je hebt je leven terug, voelt je beter en hebt weer zelfvertrouwen.  Hoe mooi is dat! Hoe waardevol is dat! Vergelijk dat eens met al her nare en verdrietige waar de verslaafde ex partner je in meegetrokken heeft. Is het het waard om daarna terug te trekken? Om je daarmee weer mee in te laten? Je noemt zijn verslaving en het gedrag/resultaat confronterend en je schaamde je. Wil je ook maar überhaupt ene stap terugzetten die kant weer op, ookal is het uit een soort medelijden? Kies ajb voor jezelf. 

Let wel: je bent 31, in de bloei van je leven. Ik gun je een zoveel mooier leven dan in een relatie zitten met een verslaafde. In je bericht geen je zo aan dat fit geen goede relatie is, ik denk dat je daar echt naar moet kijken, de voors- en tegens tegenover elkaar moet zetten en niet alleen op basis van gevoel/medelijden de huidige situatie in moet gaan. 

Maar: was het een eenmalige uitglijder? Denk je? Of is dit een eerste misser terug naar volle ellende? 

Heel veel sterkte en wijsheid. Je mag me ook altijd een privébericht sturen als je dat fijn of prettiger vindt.