BartOnLine

Wat een grappige vraag. Iemand is benieuwd “wat jullie nou dronken op een dag” Die vraag kan ik op verschillende manieren interpreteren. Welke drankje we tot ons namen, of welke hoeveelheid? Of welke hoeveelheid van welk middel? Ik zou de vraag ook kunnen beantwoorden met: Ja, ik op een dag nou dronken (!?) En welke dag dan wel? De dag dat ik al teveel dronk als puber, of de dag dat ik ermee opstond. Of de dag dat ik niet dronk, maar er wel aan dacht. En welk antwoord zou de eerlijk zijn? Die van mij of die van mijn partner. Misschien een beetje flauw, maar de vraag snap ik heel goed. Ik heb zelf de vraag ook vaak gesteld toen ik net zoekende was naar oplossingen voor mijn vermeend verslavingsprobleem. Ik zocht antwoorden. Zo stelde ik ook de vragen die begonnen met waarom. Waarom is het zover gekomen? Waarom zouden anderen denken dat ik een alcoholist ben? Waarom lukt het me niet en waarom lukt het anderen wel? En ook vragen als Hoeveel moet je drinken om alcoholist te zijn? Al deze vragen stelde ik op fora, tijdens sessies in de kliniek en bij de AA-meetings. Op al deze vragen heb ik nooit een duidelijk antwoord gekregen. Het antwoord op mijn vragen heb ik ook niet kunnen halen uit die stapels medische en psychologische boeken die ik daadwerkelijk las. Uiteindelijk heb ik mijn eigen antwoord gevonden. Dat is de acceptatie dat er geen antwoord is. Achteraf besef ik dat ik tijdens mijn eerste herstelfase die vragen stelde om mezelf gerust te stellen: zie je wel, zo erg is het met mij nog niet gesteld. En ik was daarbij alleen gefocust op de antwoorden die mij goed uitkwamen. Iedere vraag en ook ieder antwoord is niet goed of slecht. Ze horen bij de zogenaamde pre-contemplatie fase van verandering. Ik weet dat ik in deze periode ook heel stellig kon zijn met antwoorden. Mijn antwoord op verslavingsgerelateerde vragen waren heel stellig. Op die manier bekrachtigde ik mijn nieuwe verworven inzichten. Ook dat is kenmerkend als je bezig bent te veranderen. De vraag stellen is de vraag beantwoorden.

De angst om bekenden tegen te komen bij AA-meetings Waarom was ik jaren geleden ook zo bang om een bekende tegen te komen bij een AA-groep? Ik vroeg me toen af hoe zou het zijn als iemand mij daar zou herkennen. Wat zou die persoon dan zeggen? Hoe zou hij tegen me aan kijken? En wat zouden de ongewenste gevolgen kunnen zijn? Help !, wat was ik bang voor zo’n ingebeelde situatie. Het zou een confrontatie zijn met een omstandigheid die ik niet in mijn repertoire van controle had. Ik was immers een meester in het naar mijn hand zetten van omstandigheden, mensen en situaties. Sluw als ik meende te zijn, bedacht ik toen een list. Voor mijn allereerste bezoek aan een AA-groep ging ik op zoek naar een adres, heel ver van mijn woonplaats en waar ik nooit eerder was geweest. Dat zou de kans op herkenning wel verkleinen, dacht ik zo. Ik kwam toen gelukkig geen bekende tegen, maar iedereen herkende mij wel. Ook al kenden die AA-mensen mij niet persoonlijk, ze herkenden wel mijn probleem. En ik herkende mezelf in hun verhalen. Het werd uiteindelijk een feest van herkenning. Een andere vorm van herkenning dan waarvoor ik zo bang was geweest. Na een jaar begreep ik pas waar ik eigenlijk bang voor was geweest. Dat was uiteraard om feitelijk mezelf tegen te komen. Mezelf te zien met mijn verslaving en mijn irreële angsten. Dat was inderdaad eng. Maar de angst herkend te worden door bekenden was daarna nog steeds niet weg. Nu was ik nog steeds bang om herkend te worden, maar dan buiten de AA. Want stel je voor dat iemand mij zou herkennen op straat of op mijn werk en dan zou denken: “kijk, die bezoekt AA-groepen”. En ik stelde me voor welke gedachtes daarop zouden volgen. En help, wat werd ik angstig van die gedachte. Het zou een omstandigheid zijn die ik niet aan zou kunnen. Je raad het al. Want ook al stond ik al enige maanden droog, ik was vooral bang om in real life mezelf tegen te komen. Om omstandigheden te ervaren die ik nog niet aan kon. Dat was inderdaad eng. Uiteindelijk heb ik deze en vele andere angsten overwonnen. Hoe? Door met pijn in m’n ziel de confrontatie aan te gaan met die angsten. Telkens weer. En telkens te ervaren dat welke angst dan ook uiteindelijk door mezelf wordt opgeworpen. Hoe ben ik tot dat inzicht gekomen? Door AA-groepen te blijven bezoeken en daar Kalmte te aanvaarden voor wat ik niet kan veranderen, Moed om te veranderen wat ik kan veranderen, en Wijsheid om het verschil te kennen. BartOnLine

@shaffy, Ik kan me niets voorstellen bij een 'zelfhulpboek waarvan de titel niet verraad waar het over gaat'. Wat wil je met het geven van zo'n boek bereiken? Je vader voor de gek houden, jezelf een goed gevoel geven, of het zoveelste goedbedoelde 'hint' geven? Een boek, zoals je zoekt, 'die een alcoholist kan wakkerschudden', bestaat niet. Zeker niet als die wordt gegeven met de intentie 'dat er maar eens een einde aan moet komen'. Als ik -als nog drinkende alcoholist- zo'n boek zou krijgen, zou ik na het lezen van de index het direct geirriteerd weglegen. Vraag jezelf even af Om wiens intentie en motivatie het eigenlijk gaat? Het gaat er immers niet om welk boek jij wil geven, maar wat je vader zou willen lezen. De tip die ik je wil geven, zal je wellicht in eerste instantie geirriteerd afwijzen: Lees eerst een zelfhulpboek voor jezelf ! (bijvoorbeeld: Leven met een Alcoholist, uitgave Al-Anon). En als je dan toch enkele titels wil om cadeau te geven, dan zijn het bijvoorbeeld de populair wetenschappelijke boeken zonder enige verwijzing naar de verslaving van je vader. Dus geen zelfhulpboeken, maar boeken die inzicht geven in de psychologie (werking van het breinboeken) of een spiegel voorhouden (desnoods de stripboekjes van Sigmund). Succes

Dag Stamper, Je woont in een klein dorp waar al snel wordt geroddeld en je bent bang een stempel te krijgen als je op een feestje zou toegeven een alcoholist te zijn. Je houdt jezelf nog steeds voor de gek; iedereen in dat kleine dorp weet al heel lang dat je een zuipert bent (of in ieder geval was). En iedereen op dat feestje vindt het geweldig leuk om jou zo te zien worstelen met het thema. In een beschonken bui zou ik op jouw feestje ook je uit de tent proberen te lokken (da's lachen!). Ik kan het me al helemaal voorstellen: jij hebt de neiging - zoals je schrijft- om sarcastisch te doen of om serieus op het thema in te gaan. Je gezicht verstrakt en ook al zeg je niets, het straalt van je af dat je er moeite mee hebt. Dat gestuntel en gedraai nodigt beschonken 'vrienden' uit om je verder te jennen en je onzekerheid uit te dagen. Zo zou ik het in hun plaats best leuk vinden om te kijken of ik je op zo'n feestje toch niet zover kan krijgen om toch (weer) te gaan drinken. Anders ben je een ongezellige vent en dat zal ik je onbewust laten merken. Zo werkte dat bij mij toen ik nog dronk. Ik heb heel veel feestjes nuchter moeten meemaken om over dezelfde angsten en worstelingen heen te komen. Beschouw ieder volgend feestje maar als een oefening om ook zover te komen dat je gedrag zodanig overkomt dat je feitelijk niets meer hoeft te zeggen over 'waarom je niet drinkt.' Uit je verhaal begrijp ik dat je eigenlijk voorlichting zou willen geven op een feestje. Niet doen, dat zou een raar feestje worden. De beste voorlichting die je dan wel kan geven is als je volkomen zelfverzekerd en met een krachtige uitstraling zou kunnen zeggen 'ik drink niet'. Alleen al door de houding die je aanneemt zullen de drinkers op een feestje het laten om er verder op door te gaan. Dan ben jij niet meer angstig en zij des te meer om door jou op hun nummer gezet te worden. Ga maar bij jezelf na: ging jij vroeger toen je nog dronk een gesprek aan met iemand die vol vertrouwen en trots over zichzelf drank weigerde? Je 'acceptatie-angst' op feestjes is eigenlijk dat je bang bent voor jezelf. Wat zeg ik nu op feestjes: "nee ik hoef niet" (en het is vooral de houding waarop geen verdere verklaring nodig is). En als iemand dan toch doorvraagt, kijk ik hem vies en verongelijkt aan. Meestal hoef ik dan niets meer te zeggen. Maar als het toch nodig is: "joh, ik heb meer gedronken dan dat jij de rest van je leven nog zal drinken. Ik hoef nu niet meer" Daarmee overtroef ik in een klap de meeste drinkende lolbroeken en tegelijkertijd zet ik ze op hun plaats. Succes met het oefenen.

Ik kan je alleen vertellen hoe ikzelf zover ben gekomen dat ikzelf zo vatbaar was voor drank (en andere verslavingen). Over 'wij' in het algemeen of over anderen kan ik niet vertellen. Een ieder heeft zijn of haar eigen verhaal over hoe het zover is gekomen. Natuurlijk zijn er vele raakvlakken en soorgelijke ervaringen. Daarvoor kan je alle bijdrages, verhalen en reacties lezen op dit forum. Daar ben je wel even zoet mee. Ik denk dat je daarna nog steeds geen eenduidig antwoord hebt op je vraag. Ik heb ontdekt dat ik vooral voor mezelf moest uitzoeken hoe ikzelf zover ben gekomen. Dat deed ik door veel te luisteren naar andere ervaringsdeskundigen, veel te lezen in boeken (zie draadje over literatuur) en veel te schrijven op fora zoals deze. Toen ik nog dronk stelde ik me al de vragen zoals 'waarom is het zover gekomen', 'waarom kan ik er niet tegen', 'waarom ben ik zo vatbaar voor drank', etc. Toen ik jaren geleden stopte met drinken, stelde ik in het begin nog steeds dergelijke vragen. Niemand kon me een eenduidig antwoord geven. Met andere woorden: niemand gaf me de oplossing. Ik ben maar simpelweg gestopt met het stellen van al die vragen. Dat gaf wel rust. Ik stelde me tevreden met het feit dat ik er gewoon niet tegen kon. Het interresserde me niet meer te weten of het een ziekte was, of een allergie, of een wetenschappelijk verklaarde oorzaak. Ik laat het zoals het nu nog steeds is: ik kan er niet tegen. Sterkte BOL

Ik ben benieuwd of je nog een aa bijeenkomst hebt bezocht silverwings. Ik weet uit eigen ervaring dat de gedachte aan 'nooit meer drinken' je van een bezoek kan weerhouden. Wees gerust, de enige voorwaarde om welkom te zijn op een aa groep is de wil om iets aan je alcoholprobleem te doen. Bij de aa kan niemand je zeggen dat je nooit meer mag drinken. Dat is namelijk strijdig met de aa gedachtes en gewoontes. Wel zullen enkele mensen je vertellen dat zij na een bepaalde tijd er achter zijn gekomen dat het voor henzelf uiteindelijk gemakkelijker werd om dat idee aan te nemen. Verder is een aa groep ongeveer hetzelfde als op dit forum, alleen is het face-to-face. Succes. BOL

Waar gaat dit draatje nu over? Plotseling lijkt het een aanbiedingsrubriek van boeken die zijn doorgebladerd maar niet gelezen. Toen ik nog niet nuchter was deed ik dat ook: boeken kopen en daarmee mezelf kaft-wijsheid toedichten. Evenals een mening ventileren over organisaties of instellingen waar ik niets over wist want niet in verdiept. In vrijwel alle bovengenoemde boeken komt naar voren dat dit kenmerken is voor verslavingsuitingen. Iemand nog aan te raden boeken over alcoholisme en verslaving?

Desi,lees goed tot wie ik me richtte bij die 2%. Ik had het tegen dat bekende 'stemmetje in je hoofd'. Het stemmetje dat iedere alcoholist heel goed kent. Heel goed juist van je om die twee procent te vermelden. Ik herkende daarin meteen het stemmetje die me vroeger hoop gaf om juist bij die 2% te horen. Sommigen noemen het de stemmetjes van het engeltje en het duiveltje op je schouder. Voor anderen zijn het de stemmetjes van de verschillende ego's die iedere alcoholist sterk heeft ontwikkeld. Ik heb het dus over die stemmetjes als de verwrongen gedachtepatronen in je hoofd. Die stemmetjes, ook als uitingen van de door drank misvormde karaktereigenschappen. Die stemmetjes, daar had ik altijd ruzie mee. Zij bezorgden mij de onrust in mijn hoofd. Ik ontleende mijn eigen gevoel en mening aan die stemmetjes. Ik dacht dat ik die stemmetjes was. Ik heb nu geaccepteerd om mijn gevoel en mening niet meer mee te tellen als het in feite de stemmetjes van mijn verslaving zijn. Sommige mensen noemen dat het daadwerkelijk 'loslaten' van jezelf. Dat kan je bereiken door te doen zoals Ziza het zegt: doe wat voor jouw werkt. Gewoon doen en kijken naar de resultaten.

Het hardnekkige stemmetje in mijn hoofd dat mij ervan overtuigde dat ik in de toekomst best wel weer sociaal of normaal zou kunnen drinken, heeft uiteindelijk toch tot terugval geleid. Anderhalf jaar spookte dat stemmetje of overtuiging in mijn hoofd nadat ik stopte met drinken. Ik viel terug tot het niveau als waar ik begonnen was (niveau van drinken, niveau van ruzies etc). En eenmaal teruggevallen bleek dat stemmetje nog hardnekkiger: "ach, als ik toch terug ben gevallen, kan ik er best weer een nemen, dan stop ik morgen" Zo ben ik nog enkele jaren doorgegaan met droogstaan, vallen en weer opstaan. Totdat ik besefte dat het overtuigende stemmetje mij bedroog. ik hield mezelf dus voor de gek. Door dit bekende achterdeurtje heb ik al die jaren van vallen en opstaan nooit echt volledige rust gekend. Totdat ik besloot de echte rust te vinden. Dat ging eigenlijk heel simpel en gemakkelijk. Plots besefte ik de oplossing: mijn nieuwe overtuiging dat me vertelde dat ik nooit meer hoef te drinken. Wat een verademing en een rust gaf dat, geweldig. Wat een simpele nieuwe overtuiging. Maar die kwam pas na jarenlang telkens pijnlijke terugvallen. Bij de een gaat zo'n besef sneller dan bij een ander. Soms moet je vaker terugvallen en soms hoef je nooit meer terug te vallen. Het lijkt een taboe om dit advies te geven, maar ik doe het toch. Misschien stelt het je gerust: probeer het gewoon uit. Dan kan je zelf ontdekken of je weer sociaal kan drinken. Ik heb het ook zo gedaan. Anderen ook, maar die zijn niet meer in staat om het na te vertellen. ..Ik richt me nu tot dat stemmetje in jouw hoofd. Ik ken jou nog veel te goed. Ik weet dat je me nu een betweter vind en je wil me niet geloven als ik je vertel dat je niet tot die 2% behoord. Ik ben blij dat ik jou heb uitgebannen.

Als we toch bezig zijn met onze boekenkast, hier nog enkele aanvullingen: Dromen Durven Doen, Ben Tiggelaar (inspiratieboek om jezelf te veranderen) Chemie van de verslaving, Anja Krabben e.a. (over genen, hersenstofjes en sociale zwakte) Slaaf van het onbewuste, Reinout Wiers (over emoties, bewustzijn en verslaving) Aanrader Onze hersenen, Rene Kahn (over de smalle grens tussen normaal en abnormaal) Leven met een alcoholist, Al-Anon Nuchter Leven, AA (methodes die AA-leden aanwenden om niet meer te drinken) Ben ik dat, Mark Mieras (wat hersenonderzoek vertelt over onszelf) De kracht van het Nu, Eckhart Tolle (spiritueel, met dit boek vond ik echt mijn rust) Aanrader Het einde van mijn verslaving, Olivier Ameisen (over een alcoholistische arts die een wondermiddel vind) Helaas wordt dit boek aangeprezen als de ondekking van een wonderpil tegen alcoholisme. Het is het kenmerkende verhaal van een 'droogdrinker' Motiverende gespreksvoering, William R. Miller (over gespreken voeren met alcoholisten. Het is een studieboek met zeer herkenbare voorbeelden) Het dilemma van het huwelijk van een alcoholist, Al-Anon (beetje oubollig, maar nog steeds aktueel thema) Volluit Leven, Ernst Bohlmeijer (met CD) (zelfhulpmethode gebasseerd op ACT en Mindfulness) Stop geen excusses meer, Dr Wayne (zelfhulp veranderingsboek) ...iemand ook interresse in readers, scripties e.d. over alcoholverslaving?

Julius, Ik moet hard lachen om je inleiding en vraagstelling. Lachen, omdat deze voor mij zo schaamtevol herkenbaar is. Ook ik heb lang geworsteld met dergelijke excus-vraagstellingen. Bovendien ging ik ook bij anderen op zoek naar bevestiging van mijn gedachtekronkels. Je verwacht toch niet dat je hier een bevestiging krijgt op je stelling: Als je een brede sociale kring (dus ook vangnet) opbouwt, dan ga je vanzelf minder drinken. Ga eens na hoe vaak je de ALS-DAN vraag hebt gesteld? Die van mij waren: Als ik niet ontslagen was, dan zou ik nog gelukkig zijn en niet zoveel drinken Als mijn vrouw me zou begrijpen en ondersteunen, dan zou ik uit frustratie niet zoveel hoeven drinken Als ik maar bezigheden zou hebben, dan zou ik niet zo alleen zijn en minder de fles pakken. Toen ik net droogstond had ik nog lang deze gedachtes. De bekendste is deze: Als ik een tijdje droog sta, dan kan ik weer sociaal drinken. Van al deze als-dan gedachtes bleef uiteindelijk slechts één trefwoord hangen in mijn gedachtes en in mijn handelen: drinken. Mijn ervaring is dat het krampachtig zoeken naar een sociaal vangnet een excuus was om te blijven drinken. Het vangnet dat ben ik zelf. Ik heb het nu kunnen omdraaien: mijn sociale omgeving heeft mij nuchter nodig als vangnet. Mijn ervaring na jarenlang niet drinken is dat ik eerst nuchter moest worden (dat is wat anders dan droog staan) en dat al het andere dan vanzelf ontstaat, zoals geluk, partner en sociale kring. Om het kernkrachtig voor je te verwoorden: richt je niet op het vinden van een sociale kring, richt je op verandering van je zelf (en je gedachtekronkels). succes, BOL

Tjee.. deze discussie lijkt wel een wedstrijdje tussen alcoholisten wie het beste kan bewijzen of overtuigen. Ik moet er om lachen, want oh zo herkenbaar. In de jaren waarin ik dronk, voerde ik dergelijke gesprekken met mezelf en met anderen om te bewijzen dat ik niet verslaafd kon zijn of dat het niet zo erg was. Ik zocht overal naar zo overtuigend mogelijke argumenten, gunstige wetenschappelijke bewijsvoeringen en de best passende verklaringen van psychiaters. Desnoods haalde ik alles door elkaar of bedacht er theorieen bij. Ik was een volleerde rat geworden om mijn baas tevreden te stellen, mijn vrouw van me af te houden of mijn arts om de tuin te leiden. Ik wist het altijd beter (uiteraard om te kunnen blijven drinken). Deze eigenschap hield nog lang aan, ook nadat ik gestopt was met drinken. Al stond ik droog, nuchter was ik in het begin nog niet. Ik had immers nog steeds die eigenaardigheid om iedereen te overtuigen en accepteerde geen enkele kritiek. Het onderwerp was nu hoe men diende te herstelen. Ik was in feite bezig om antwoorden te vinden op de vraag waar iedere herstellende alcoholist in het begin mee bezig is: 'waarom'. Hiervoor bestudeerde ik op internet alle wetenschappelijke teksten en sloeg iedereen mee om de oren. Ik bewees echter alleen dat ik goed kon googelen. In de betere boekwinkel kocht ik alle boeken van de plankjes onder psychologie en verslavingskunde en overtroef ermee de therapeuten en verslavingsdeskundigen. Ik bewees er alleen mee dat ik me verdiepte. Het programma van de AA kon beter en ik volgde cursussen NLP, RET en ZEN-Boedisme waarmee ik me een deskundigheid toedichtte. Ik bewees er alleen mee dat ik aan mezelf werkte. Zo werd ik een kei in het overtuigen van mijn re-integratie deskundige, de therapeuten van de kliniek, de relatie coach en zelfs de mensen van de AA. Ik had immers altijd wel een verklaring of antwoord klaar. In het eerste jaar van herstel en verandering praatte ik vooral over anderen en keek ik ook alleen naar andere alcoholisten. In gesprekken of discussies hanteerde ik argumenten en bewijzen die ik ook weer van anderen pikte, uit de literatuur of van het internet. In feite was ik -evenals in mijn drinkperiode- continue bezig met externe zaken buiten mezelf om. Volgens de psychologie bevond ik me in de zoekende fase om herstellend gedrag van anderen te kopieren of eigen te maken. Bij de AA is dit verweven in de 12 stappen en tradities. Terugval De manier waarmee ik omging met dit veranderingsproces, kondigde echter een terugval aan. Niet de inhoud, maar de wijze waarop ik met anderen in discussie ging, toonden aan dat ik mijn oude gedrag nog steeds hanteerde. Dit oude patroon van denken en redeneren vind ik terug in de discussie van dit draadje. Lees maar terug en let alleen op het taalgebruik van de feitelijke boodschap. Deze wordt al snel persoonlijk en haatdragend. ('bewijs jij maar dat ik ongelijk heb', 'jij hebt er nog niets van begrepen', 'jij zaait alleen maar angst') Bij de AA zouden we zeggen dat we nog niet nederig (bescheiden) zijn. De psycholoog zou zeggen dat zij nog steeds extern gericht zijn. De verslavingsarts zou dit taalgebruik aantekenen als het nog aanwezige geconditioneerd oude verslavingsgedrag. Ze hebben in mijn ogen allemaal gelijk. Ikzelf herken dit taalgebruik vooral bij mensen die nog niet nuchter zijn. Ook al staan sommigen een poosje droog, helder denken (en schrijven) is er nog niet bij. De poeha is dan nog vaak aanwezig, evenals de opschepperij, de grenzeloosheid en het zwart-wit denken. Op dit forum hoef ik niet uit te leggen dat dit een van de vele triggers zijn voor de onvermijdelijke terugval (vroeg of laat) wanneer je ook hierin niet veranderd. Op dit forum, in je thuissituatie, in de kliniek of bij de AA: iedereen is bezig met zijn of haar herstel. En dat gaat in een persoonlijk tempo en in fases. Heb daarvoor respect aub. Probeer de ander niet te overtuigen. Dat heeft mij (en anderen) althans nooit geholpen. Niet tijdens mijn drankjaren en ook niet tijdens mijn herstellende jaren. PS: mocht iemand willen reageren, dan graag in een nieuwe topic. Dan kunnen we deze afsluiten (ging toch al nergens meer over, hihi).

Linde, Je vind het vervelend en je hebt een schuldgevoel als je partner uit solidaritet niet drinkt wanneer jullie op een terrasje zitten. Vanuit mijn ervaring weet ik dat achter je vraag veel meer speelt dan jouw voorbeeld op een terrasje. In je verhaal valt me op dat jij iets vervelend vind, en dat de ander (in dit geval je partner) daar iets aan zou moeten doen. Je voelt je zelfs schuldig door het 'hulpvaardige' gedrag van die ander. En die ander zou jou schuldgevoeld weg moeten nemen door te handelen zoals jij het wenst? Om je te ondersteunen, mijn verhaal: Toen ik nog dronk had ik altijd het standpunt dat mijn partner (mijn vrouw) iets moest doen aan mijn gevoelens. Ik was een kei geworden in het bedenken van redeneringen om een schuldvraag altijd bij de ander te leggen. Door mijn verwrongen gedachtes en gedrag ging mijn partner haar hulp en liefde uiteindelijk ook omzeten in exact hetzelfde gedrag. Haar (in mijn ogen) valse hulpvaardigheid accepteerde ik zolang ik maar kon blijven drinken. Toen ik besloot te stoppen met drinken, begon langzaam mijn gedrag en gedachtes te veranderen, ook ten opzichte van mijn partner. Dit laatste heeft wel meer dan een jaar geduurd. En ik vond dat moeilijker om mee om te gaan dan het feitelijke stoppen met drinken. Maar veranderde mijn partner ook mee en in hetzelfde tempo? En zou ik dat moeten afdwingen zoals ik voorheen deed in mijn benevelde jaren? Dat waren de vragen die mij na een jaar droogstaan bezighielden. Na een jaar had ik namelijk nog steeds twijfels over de eerlijkheid van haar hulpvaardigheid. Zo dronk zij uit solidariteit ook niet op een terrasje. Maar daarentegen zette zij nog steeds streepjes op de flessen in huis (zij dronk immers wel normaal). Toen ik na 15 maanden een kleine (maar toch) terugval had, verviel zij ook direct in een 'partner-terugval'. En terug waren de wederzijdse hatelijkheden en verwijten van vroeger. Zij wilde weer impulsief onmiddellijk scheiden, ondanks mijn maandenlange inspanning om droog te blijven. Onze inspanningen om te veranderen bleken nog niet gebaseerd te zijn op vertrouwen en acceptatie. Zo leerden we allebei dat je de eerlijkheid en vertrouwen van een ander niet kan afdwingen, ook al is het je (liefdes)partner. Voor dit onderwerp had ik toen net als jij behoefte aan antwoorden en ervaringen van anderen. Die kon ik toen niet zo goed vinden bij de AA groepen die ik bezocht. De partner-problematiek was voor de meesten nog niet goed bespreekbaar (te gevoelig, te intiem?). Daarop ben ik gaan struinen bij ervaringen van de zelfhulpgroep voor partners van verslaafden. (er zijn bijvoorbeeld gezamenlijke meetings van AA en Ala-non, of ga eens naar het forum van cokevanjouw). Op forums van deze groepen werd veel openlijker gesproken over specifiek de partner-problematiek. Ik ging me langzamerhand steeds meer verdiepen in de ervaringen van 'de ander'. Daar heb ik niet alleen veel geleerd over mijn partner, maar eigenlijk ook over mezelf ten opzichte van mijn partner. Zo leerde ik bovendien beter de herstel-betekenis van 'loslaten' en het in de praktijk brengen van 'aan mezelf werken'. Ook het accepteren of aanvaarden van hulp (door je partner) is iets dat geleerd moet worden. En dat geldt dus ook andersom. Wees gerust. Het komt goed met jouw en je partner zolang je maar aan jezelf blijft werken. (hier staat niet dat het goed komt met jullie samen, dat is aan jullie gezamenlijke inspanning ten opzichte van elkaar). Linde, Ik hoop dat je er iets aan hebt. Je hoeft je niet druk te maken om je partners hulpvaardigheid, dat is zijn keuze. En het is jouw keuze om die hulp te aanvaarden. Geloof me, het helpt jezelf als je elkaars keuzes accepteerd (ook al ben je het er niet mee eens). Sterkte

on topic blijven aub. Het onderwerp is hier een discussie over het hanteren van een term voor de (dwingende) drang die we allemaal kennen. In mijn optiek bestaat er niet zoiets als een betere of mooiere term. Een discussie daarover voeren lijkt me vrij zinloos. Het lijkt me zinniger te discussieren over hetgeen wordt bedoeld, ongeacht welke term je daarvoor gebruikt. Want wat bedoel je nu met Goesting, Trek, Drang, Neiging, Lust, Opwelling, Drift, Impuls, Behoefte, Aandrang, etcetera. De synoniemenlijst is heel lang. Wat wil je met deze termen aanduiden? Dat is belangrijker dan de term zelf. Bedoel je misschien dat weeige gevoel in je maag? Dat typisch lichamelijk 'trek' gevoel. Ik ken dit gevoel vooral aan het eind van de middag wanneer ik te weinig heb gegeten en weet dat het met een glaasje verdwijnt (de vervangende 'maaltijd' waar mijn lichaam trek in heeft). Of bedoel je wellicht die 'Onbewuste' Trek die mij altijd op onverklaarbare wijze naar de slijter deed gaan. Achteraf kon ik nooit beredeneren waarom ik zo volautomatisch handelde. Het niet-bewuste angstgevoel tekort te komen na sluitingstijd misschien. Dit is meer de psychologische 'Trek'. Maar misschien bedoel je die 'Bewuste' Trek in je hoofd. Ik bedoel hiermee het bewustzijn om met drank de woede- of angstgevoelens direct weg te nemen. (de rustgever van mijn gevoelens). Dit is meer de mentale 'Trek' naar de onvermijdelijke rustgever. En dan heb ik het nog niet eens over de term 'Craving' gehad. Over het juiste gebruik van deze term is zelfs de medische wereld verdeeld. Met andere woorden: waar hebben we het over.