Originally posted by: lavendel1 familie er waren tijden dat ik rond kerst treurig door de straten liep te kijken hoe moeders en dochters en kleinkinderen gezellig zaten te winkelen en koffieleuteren te hunkeren naar een warme vaderstem, een opa, een oma, een tante, een oom, een nichtje, een neefje etc etc.... 's avond's als het donker was, door de straten binnengluren bij huizen waar warmte uitstraalde en gezelligheid ik heb mijn pijn daarover gehad, het gemis aan een familie die er is, je ziet staan.... langzaam aan is de acceptatie binnengeslopen: het is zo, er valt niets meer aan te veranderen langzaam beseft dat ik me eigen familie moet maken, anders zeggen mn kinderen misschien wel weer het zelfde later?! het hebben van een betrokken familie lijkt in mijn ogen een enorme meerwaarde, daar kan je toch de eerste diepe langdurende contacten leren? hoe je in het leven staat, omgaat met anderen, jezelf leren kennen ik denk dat ik alleen geleerd heb om te zuipen, geld op te brassen, mezelf kleineren en verwaarlozen gelukkig is niet alles stukgemaakt, want ik ben onkruid en onkruid vergaat niet. zo. ok. door in de shit te leven, word je ook sterk, leer je dan weer andere dingen waartoe een ander de kans niet krijgt kerst en nieuwjaar word ik meestal rotsentimenteel vanbinnen en wil iedereen omhelzen maar dit jaar is het de bedoeling dat ik dat nuchter beleef ben benieuwd!quote>
Lavendel:heart: Mag ik je heel erg hartelijk danken voor dit stukje. Het heeft me geraakt omdat ik dus ook zo in elkaar steek.