Hoi allemaal,
Jen:heart: kop op hoor.
Ik heb mijn moeder in September begraven, zij was de enige waar ik nog contact mee had.
Met mijn vader (die leeft nog wel) heb ik nu alweer bijna 17 jaar geen contact, daarvoor nog eens geprobeerd, maar het klikt niet en zal nooit klikken.
Bloed kruipt waar het niet gaan kan zeggen ze dan, nou ik mis hem wel degelijk want het is mijn vader.
Stoppen nu met mijn vader (anders ben ik morgen nog aan het typen;))
Ik ken nu ook het gevoel van ouderloos zijn dus.
Met mijn vriendin heb ik er over gepraat en ook met mijn zus en broers, ik ben ouderloos maar niet alleen.
En hoe heeft mijn moeder het gedaan en volgehouden toen haar vader en moeder overleden?
Ben er bij geweest, maar het is nooit in me opgekomen om aan haar te vragen "mis je je ouders?"
En ik heb echt vanalles en nogwat aan haar gevraagd hoor.
Van je ouders moet je het leren, denk ik nu.
Was het makkelijker geweest? Als ik wist hoe mijn moeder er mee om was gegaan?
Ik ben ik, dus reageer en voel anders als een ander.
Het gemis blijft, niet de hele dag hoor, maar er zijn gewoon momenten.
Wat je als ouderloos ervaart kan niemand in diskrediet brengen.
Jouw gevoel, niemand kan zeggen het valt wel mee of het hoort erbij.
Ja natuurlijk hoort het erbij net als geboren worden, maar dat is over het algemeen een feestje, dit niet (of je moet steenrijke ouders hebben, waar je een bloedhekel aan hebt en dan ook nog erfgenaam zijn)
Jen dit is een voor jou.
Doe wat je doen moet, leef je leven, geef het een plek, denk aan hun terug (dat doe je toch al) en aan wat ze je meegegeven hebben in jou leven maar zonder drank want daarmee krijg je ze niet terug.