Houtje

Nounounou jongens Maak het nou niet te gek hè. Er zijn tienduizenden ouders (vooral moeders dat wel) die in hun eentje twee pubers moeten opvoeden. Daarvan zullen er een kleine tienduizend zeker ook depressief zijn (hoewel dat in mijn geval een grotere zorg is dan die pubers opvoeden) en hoeveel er daarvan tevéél drinken wil ik eigenlijk niet weten.... Kijk nou eens hier op het forum, Anna heeft ook al twee grote Kinderen die ze helemaal alleen heeft opgevoed. En er zijn er méér die het alleen doen (en die dus ook een probleem hadden met JWW anders zouden ze hier niet schrijven ).

Zelfs met het typen vergis ik me al HERFSTstraat in Almere.

RJB, In Almere bestaat inderdaad een Herfststraat. Nóg meer medeklinkers (relatief gezien het aantal klinkers) zou Hersterf hebben (maar twéé klinkers)....

Mara, Zeer herkenbaar wat je beschrijft. Vaak is minderen nog moeilijker dan radicaal stoppen. Ik kan ook niet minderen, want op de bodem van het eerste glas ligt ergens "de rem" en die is dan wég als het eerste glas weg is. Toen ik hier op het forum kwam, wilde ik ook minderen, maar toen zei iemand, o ja, het was Kika: "één glas is te weinig en tien is tevéél" of tewel na dat éne glas ga je gewoon dóór. Ben je al in behandeling bij de internettherapie? Dat kan ik je zeer aanraden.

Safi en Corinne, Bij mijn weten wordt de serie Kopzorgen op dit moment herhaald (door de Teleac). Ik kan alleen niet vinden hoe laat en wanneer. Ik hoorde dat nl. van een vriendinnetje. Benthe, Wat zal je blij zijn met je TV en je boeken. Je beschrijft jezelf wel lichtelijk prinsesselijk, op je troon, gehuld in hermelijnen mantels, met daarom heen minzaam gerangschikt je onderdanen, de boeken, de tv, je dieren. Hoe denk je dat de mensen vroeger in de grotten warm bleven? Ik bedoel maar. Ik zit trouwens ook nog in mijn pyjama met een dikke fleece en géén verwarming. Maar dat is meer uit bezuinigingsoogpunt. Vannacht sliep Dochter bij mij in bed (het verdriet ging niet meer over leek het wel) en daartussen en daarnaast lagen de katten. Hoe krijg je een behoorlijk groot bed vol? Juist, ik bedoel maar. Wanneer komt de monteur? Tussen 0800 en 1730? Ze hebben altijd zo'n fijne planning hè. @lichtbaktherapie: staat vanmorgen een heel artikel over in het AD.

Tapas, Ik geloof zeker in de lichtbak. Ik ben in de afgelopen weken 5 x geweest, de eerste week drie keer, toen een week niet, en toen twee keer (moest eigenlijk 3 x maar dat haalde ik niet ivm de herfstvakantie) ik weet zeker dat ik me beter voel dan daarvóór. Ik moet zeggen dat ik er niet zo in geloofde maar inmiddels ben ik keihard overtuigd, ik merk het gewoon aan mezelf. Ik heb meer energie, ik onderneem meer dingen, ik ben nou niet echt een ander mens of zo, maar het scheelt gewoon wel.

Corinne, Ik heb een uitzending gevonden van de serie Kopzorgen van Teleac http://www.teleac.nl/pagina.jsp?n=146051 waarin nuttige (en medisch verantwoorde - zal ik maar zeggen) informatie in staat. Je moet echt en allereerst naar je huisarts gaan, die kan je doorverwijzen. Een psycholoog kan met je aan de slag gaan, maar die kan geen medicijnen voorschrijven, een psychiater wel (dat is ook een arts). Omdat ik er zelf al zoveel jaren mee aan het tobben ben (en het vroeger veel erger was) wil ik je heeeeeeeeel graag helpen dus vandaar. *kleine toevoeging

Ja Tapas ik had ook mazzel vanmorgen met de tijd dat ik er op tijd uit kon zijn. Mijn bioritme is totaal in de war, 's avonds kan ik niet slapen en 's morgens niet wakker worden. Op zich heb ik een hekel aan de wintertijd, maar misschien lukt het me nu wel om eens wat eerder op te staan. Voor de kinderen hoeft het niet, die vinden het prettiger om de dingen alléén te doen in de morgen (ik sta natuurlijk te mekkeren dat die TV zachter moet, dat ze moeten eten en drinken, enz). Corinne, Ik zat gisteravond (zeg maar nacht) nog even door te lezen. Ik schoot in de lach: antibiotica helpen écht niet tegen een depressie maar iedereen bedoelde natuurlijk anti-depressiva. Verder is er eigenlijk één opvatting tegenwoordig over behandeling van depressies (maar dat kun je zelf ook prima opzoeken lijkt me op het internet) en dat is én praten én pillen. Dat wilde ik je graag meegeven.

Hoi lotgenoten, Ook van mij een goedemorgen en een fijne dag gewenst! Corinne, ik hoop dat je er wat aan gehad hebt dat iedereen hier zijn/haar verhaal heeft gedaan. Liefs voor jullie allemaal van HoutjeTouwtje.

Ook namens mij Delta, je hebt je taak als ceremoniemeester méér dan voortreffelijk volbracht. Hulde! En welterusten. Ik weet hoe moeilijk het is met een heftige stemmingsstoornis (al heb ik dan een andere stemmingsstoornis) de zaken in het leven te volbrengen elke dag. Petje af. En nu mensen, vertrouw ik erop dat de trein langzaam richting Utrecht rolt, waar ik zelf zal afstappen om over te stappen op de boemel naar mijn woonplaats. Nogmaals iedereen bedankt voor alle felicitaties, ik krijg het af en toe bijna benauwd van de verwachtingen die dat opwekt, maar ik ga nog steeds per uur, na uur, per dag, na dag ervoor. And now for something completely different!

Corinne, Zonder die medicatie had ik het leven dat ik nu leid, alleen met twee kinderen, hoe moeilijk ook NEVER NOOIT AANGEKUND. Echt never de nooit niet. En ik vind het nog steeds hartstikke moeilijk, maar het lukt toch (met gestuntel van mijn kant) ik werk inderdaad niet (ik ben volledig afgekeurd) maar ik heb leuk vrijwilligerswerk dat me veel voldoening geeft, ik heb weliswaar speciaal hulp thuis van maatschappelijk werk, maar in de tijden dat het beter gaat wordt dat afgebouwd, ik kom naar buiten toe "stevig" over (hahahaha niet alleen mijn figuurtje) en daar klamp ik mij zelf ook aan vast. Ik help op school en geef af en toe ook zelf les, ik heb een open deur in mijn huis en iedereen is altijd welkom, en uiteindelijk weet ik zeker dat ik anders nóóit de beslissing had aangedurfd om kinderen te durven krijgen, ook al had ik toen nog geen flauw idee dat ik er helemaal alleen voor zou komen te staan. Kortom, het heeft mijn leven (letterlijk) gered. En dat wens ik jou ook toe, een betere kwaliteit van leven, en het leven "aandurven".

Corinne, Uiteindelijk ben ik bij een psychiater terecht gekomen die mijn problemen wél serieus nam en ook serieus probeerde mij met medicatie te helpen. Dat zijn géén kalmerende middelen, zoals Anna vanavond vertelde, zoals Valium, die zijn wel degelijk verslavend, maar de moderne anti-depressiva (waarvan Prozac de eerste was, maar inmiddels zijn er veel betere, met minder bijwerkingen, zijn géén van alle verslavend). Ga gerust naar je huisarts, vertel je angsten en twijfels, en vraag anders een Second Opinion. Zo depressief zijn als jij nu bent, wordt nu misschien pas duidelijk omdat de factor alcohol wegvalt, maar in de allermeeste van de gevallen, is er wel degelijk wat aan te doen. Ik ben inderdaad mét medicatie nog steeds depressief, maar NIET meer zo erg dat ik zo wanhopig ben als in die jaren. Ik ben toen ook trouwens twee keer opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis, één keer omdat ik door de depressies méér dan uitgeput was, en één keer preventief omdat ik zo depressief was. Dat ik daarbij vrolijk door bleef drinken heeft de zaak écht meer kwaad dan goed gedaan, maar ik was zo vreselijk op zoek naar verdoving (korte termijn schijn-oplossing, lange termijn probleem). Als ik je mag raden, zoek alsjeblieft hulp. Je kunt dit gevecht niet alléén winnen. Er zijn ook patiëntenverenigingen en zo. Er zijn zóveel mensen die dit hebben joh, schaam je alsjeblieft niet. Ik wil je graag helpen als ik kan. Geen idee of en wat ik voor je kan doen. Misschien kun je mij laten weten waar je behoefte aan hebt.

Corinne, Ik zal dan maar even met de billen bloot gaan hè. In mijn geval klaagde ik al sinds 1986 over iets dat volgens mijn eigen weten depressies waren. Niemand nam het serieus, de huisarts niet, de bedrijfsarts niet, en uiteindelijk is het zo erg geworden dat ik in 1992 - 1994 drie zelfmoordpogingen ondernomen heb. Dat is de meest vreselijke wanhoop die een mens kan over komen. Brb ff ingrijpen boven

Weet je, ik heb altijd het gevoel dat ik "moet betalen" als ik een dagje heb gelummeld zoals vandaag. Hoewel we de extra hobbel hebben van het eind van de herfstvakantie én de klok achteruit. Je zou zeggen dat dat moeiteloos gaat, maar ik heb Dochter van 10 jaar oud die dan een of andere pieker heeft en daarover ligt te huilen om 22 uur, ik zal je zeggen, je krijgt er zin van om gewoon eens een flinke mep uit te delen, de hele vakantie nergens last van en de láátste avond voor de school weer begint komen de piekers tevoorschijn. Nou ja ook niet zo vreemd, ze moeten weer naar school, in het gewone ritme, ik ook, dus ik loop ze de hele avond op te jutten terwijl dat in de vakantie niet gebeurde. Moeilijk moeilijk moeilijk. Maar meppen helpt ook niet, dus ik ben maar weer met glaasjes water, knuffels en uiteindelijk met het kind zelf aan het sjouwen. Die ligt in mijn bed met de belofte dat als ze dalijk niet slaapt, dat ze erin mag blijven liggen, hoewel ik er een gruwelijke hekel aan heb dat ik mijn bed moet delen. So wie so komt dit gedoe op zondagavond mijlenver mijn keel uit GRRRRRRRRRRRRR.

Tja, er moet toch nog gewassen, kamers opgeruimd, kleren opgeruimd, rotzooi naar de schuur, vuilniszakken klaargezet, afwasmachine uitgeruimd, wasmachine aangezet, droger idem (weekendstroom) nog een wasje gevouwen, kind getroost dat ligt te huilen, ander kind getroost dat ligt te piekeren, katten gevoederd en nu ga ik het brood klaarmaken voor Zoon want die moet om half 8 op de fiets naar school..... dus tja Soothe, dan ben je druk en dus niet achter de PC.

Ja Anna, ik heb ook een arts die zegt dat je van "een wijntje" lekkerder slaapt, niet wetend dat bij mij "een wijntje" betekent een hele fles....

Gem, Ik wil mij graag onder de Midden Des Landers scharen !!! Ik woon hier al bijna 20 jaar, en het bevalt mij dermate goed, dat ik altijd roep dat ik hier ook begraven wil worden. Daar ben ik nu nog niet aan toe, maar bij wijze van spreken. Anna, Wat mooi geschreven. Jij hebt zeker een zeer turbulent eerste jaar gehad. Ik had (gelukkig??) minder barrières te overwinnen, maar vind het nog steeds moeilijk om naar buiten te gaan. Voor nieuwe mensen ben ik niet zo bang, misschien ben ik zelfs wel te naief, en ik plaats van bang om op mijn bek te gaan, heb ik weer andere angsten. Bij mij stond het eerste jaar in het teken van "veranderingen in mijn eigen gedrag" wel nog heel erg op mij zelf (ik dronk ook meestal alleen, en was nu in mijn eentje gestopt) het tweede jaar heb ik gemerkt dat er veel dingen óm mij heen veranderd zijn (hoewel die niet veranderd zijn, maar IK ben veranderd) en ik hoop van harte dat het derde jaar mij brengt dat ik ten allereerste en allerbelangrijkste wat minder depressief en verdrietig zal zijn, want dat is toch wel echt het kruis dat mijn leven teistert. Omdat ik al 15 jaar in therapie ben (verschillende zelfs) en al 17 jaar medicijnen slik, weet ik dat mijn probleem zich niet van vandaag op morgen op zal lossen. Maar zoals ik tegen Tapas zei vorige week: ik durf het monster dat "leven en verantwoordelijkheid heet" nu recht in de ogen te kijken. Grommen durf ik (nog?) niet, maar wie weet. In ieder geval voel ik me nu een stuk verantwoordelijker hoe ik met mijn leven omga, en dat geeft zeker een stuk rust.

Kohtje, Bedankt voor de schouderklopjes. We kennen elkaar al hartstikke lang, dus we weten van mekaar hoe moeilijk het is. Goed idee die dubbele boekhouding! En knap dat je gaat opschrijven hoe je je voelt als je je goed voelt. Ik doe mee met de rozen van Safi okee?

Juul, Ik was van de zomer met mijn kinderen aan het bowlen. Op een dag dat ik echt zeer depressief was had ik me naar de bowlingbaan gesleept (per auto notabene) en ik bestelde 2 cola voor de kids en wat lekkers erbij en ik riep zomaar opeens een alcoholvrij biertje graag. Ik had zo'n zin in die smaak van het bier maar ik WIST als ik één biertje zou nemen zou het twee (drie, vier, enz) worden en op weg naar huis langs de supermarkt voor een fles wijn (vies, dat wel, maar ja, het gaat om het gevoel dus). Dus ik wist niet eens bewust dat ik alc.vrij bier bestelde maar ik realiseerde me onbewust heel goed dat ik géén bier moest drinken, dat zou niet best zijn. Ik vind de smaak ook vies, maar toch, ik had dorst en goot het net zo hard naar binnen als gewoon bier. Het was een wijze les voor me! De smaak van alco vrij bier probeer ik nu te associëren met "verstandig gedrag" en mezelf een schouderklopje te geven. Moeilijk want het is allemaal nieuw gedrag, en het duurt héél lang om oud, ingesleten gedrag te vervangen door nieuw gedrag. Maar het is nog steeds de moeite waard.

Iedereen nogmaals vreselijk bedankt, ik heb het gevoel dat het nou ook weer niet zó bijzonder is, maar toch, ik ben er zelf wel trots op. Ik doe het nog steeds uur voor uur en dat wordt vanzelf dag na dag. Eigenlijk is het dus heel eenvoudig!

Ik voel me vandaag supersterk dus ik ga me toch tekeer op de GGG. Ik heb echt zin om die r*tzakken eens flink te lijf te gaan, WRAAK voor al dat gestalk in mijn eerste jaar (en nóg af en toe, maar dat is maar heel soms gelukkig).

Tjonge jonge wat een heftige verhalen allemaal. Ik vind het altijd zo verdrietig dierenleed. Wat beschrijf je het mooi Safi, maar ik zit wel met tranen over mijn wangen rollend.... geeft niet. Onze eerste kat (mijn ex wilde nooit beesten in huis) was nét drie maanden oud, iedereen was er wég van, vooral de kinderen natuurlijk, het was ook een bijzonder lief katje. Toen die drie maanden oud was waren we haar een paar uur kwijt, ze was ontsnapt naar buiten, later bleek dat ze in de struiken lag voor het huis, aangereden bij ons vóór op de straat, ik was totaal over de rooie, meteen naar de dierenarts.Ze moest geopereerd maar de dierenarts legde haar zolang in een kattenkooi onder een warme lamp, ze vond haar zo koud aan het worden, even later riep ze mij terug bij de deur vandaan. Kat weer uit de kooi, ze vermoedde iets anders, inderdaad, haar rug was gebroken, toen was het eigenlijk meteen afgelopen. Tjonge jonge omdat toen mijn ex net vertrokken was (hij kwam wel terug om de kinderen te troosten) is het een heftige verdrietige herinnering. Geluk bij een ongeluk dat de dierenarts nét een kat had gekregen van iemand (wat ze nooit deed) omdat die moeder zwaar allergisch was en die kat hebben wij toen genomen, die was 5 maanden oud en een heel relaxt gezellig beest. Inmiddels is ze 5 jaar oud en hebben we weer een kitten erbij, wel gezellig en een hamster. Maar dat oude verdriet, het slijt maar moeilijk.

Vinden jullie dat dat "omzien" niet goed is? Ik heb juist erg veel baat bij de gedachte die ik zelf geformuleerd heb. Ik vind het ook niet blijven hangen, maar echt constructief denken. Ondertussen loop ik nog even naar het buffet.

Ik zit trouwens een beetje te mijmeren naar aanleiding van wat mijn ROA zei vanmorgen (nou ja vanmorgen, een uur geleden) dat hij het zo knap vond dat ik op ééns had besloten niet meer te willen drinken en boembats was gestopt. Hij was (toen als vriend van een vriend) op mijn verjaardag in september 2005 geweest hier bij mij in huis, we zaten op het terras, ik had uitgebreid mijn verjaardag gevierd en was om 2 uur 's middags begonnen met koken, do I need to say more? :$ Dus jullie snappen dat ik om 9 uur 's avonds het nodige (méér dan dat) tot mij had genomen en om 10 uur of zo zag ik de boel dermate draaien dat ik maar in bed ben gaan liggen. Totaal onverantwoordelijk natuurlijk, helemaal niet naar mijn kinderen gekeken, deuren niet dicht gedaan. Eén van de meest schaamtevolle herinneringen ..... zo onverantwoordelijk....En toch helpt schaamte niet om ADB te worden, je krijgt juist de neiging om dan maar weet dat gevoel te willen wegstoppen met....juist. Het is heel moeilijk om precies te pin-pointen wélke gedachten en gevoelens wél helpen en welke NIET. Helpend is het om trots op jezelf te zijn, dat je het wél kan, en dat denk ik eigenlijk elke dag als ik weer een groot glas spa rood in schenk. En helpend is ook om te denken dat de moeilijke tijden (als ik die heb op vrijdagmiddagmiddag soms) maar een uurtje is en dat ik dat makkelijk aankan....dat is allemaal helpend maar SCHAAMTE is niet helpend maar juist omgekeerd, maar ik kan het goeie woord even niet vinden, het maakt je kapot, het frustreert je .... ik zoek een woord dat op het puntje van mijn tong ligt maar kan het even niet vinden. En dat is precies het verschil tussen helpende en niet-helpende gedachten. De helpende gedachten maken je sterker en vastberadener, de niet-helpende gedachten vernietigen dat. Ik ben er erg over aan het nadenken vandaag en vandaag mág dat van mezelf en het doet me goed. Niet piekeren, maar nadenken. O ja het schiet me opeens te binnen, destructief. Want: het gevoel maakt niet alleen mijn goede, verstandige voornemens kapot, maar ook met die goede voornemen (want we weten allemaal dat een voornemen net zoveel waard is als de duur ervan namelijk het kan erg weinig zijn) .... dus aan een voornemen heb je niet zoveel. Je hebt pas wat aan handelen, aan DOEN, aan positief denken, wat je allemaal goed en wél verantwoordelijk hebt gedaan. Zo, dat is een gratis overweging die ik vandaag uitdeel (ik doe hem in een jip en janneke zakje met een snoepje erin en een strik erom, en speciaal voor Tapas doe ik er nog een jip en janneke kadootje in, neeeee Tapas je mag het pas uitpakken als je thuis bent!)

Ja dûumkes en wat dacht je van Drabbelkoeken? Enne....dan laten we de Sonnema voor wat het is (gatverdamme).