Indre

Hai Tini, ja, heel herkenbaar. De eerste dagen gingen bij mij prima, zonder klachten. Na een een weekje nuchter kwam de extreme moeheid. Het lamlendige en de enorme somberheid, tot paniek aan toe. Ik houd het op een combinatie van detoxen en wat hierboven al gezegd wordt: alle gevoelens die je weg dronk, voel je nu puur. Dat is heftig. Ik begin zelf over een maand aan een intensief traject via een kliniek, waar aan de onderliggende oorzaken van je drankgebruik wordt gewerkt. Ik hoop dat de angstgevoelens daarmee verdwijnen. Krijg jij verder hulp? Hou vol hoor, het wordt echt beter! En schroom niet om hulp te vragen. Ik merk zelf dat nu ik open ben, mensen veel meer begrijpen dan ik dacht.

Hoe gaat het nu met je, @Fabienne1985? Ik zit voor het eerst in tijden weer eens bij te lezen hier, ook hier is enorm veel gebeurd. Ook ik ben gestart met hulpverlening. Nu nog in de aanloopfase, volgende maand 2 dagen per week op locatie. Alleen dat vooruitzicht maakt het niet drinken al makkelijker. Alles met je co-ouderschap ook weer onder controle?

Ik antwoord je net! Het is ook moeilijk, met de zorg voor je kinderen erbij die ook nog eens veel van je vraagt. Wijn was voor mij dé manier om even te 'dempen': even geen prikkels, geen zorgen - gewoon ontspannen. Maar uiteindelijk heb ik mezelf er alleen maar mee de ellende in gezopen. Gelukkig heb ik een goede (wel veel te drukke) baan, gaat het goed met de kinderen en ik heb een fijne nieuwe relatie. Als ik dat zo wil houden, moet ik echt NU stoppen. Morgen ga ik naar de huisarts. Ik kan het me met de zorg voor mijn kinderen en mijn baan niet geregeld krijgen om intern te gaan, maar ik ga wel een traject volgen. Eens kijken waar de huisarts mee komt, en anders maar gewoon naar Jellinek, denk ik.

Hoi Fabienne, ik reageerde net op je op mijn eigen draadje, en lees nu je hele verhaal hier pas. Wat onwijs goed dat je intern gaat! Het is rot dat je dochter er zo tegenop ziet, maar je doet dit ook voor haar, hou daaraan vast! Bij mij begon het drinken op precies dezelfde manier als bij jou. Ik ben een kleine 10 jaar ouder, en kijk waar ik nu ben. Alcoholverslaving is progressief; je gaat steeds meer drinken. Na een flinke uitglijder maandag, ga ik er ook weer voor. Wat je zegt: de groeten aan die alcohol, we gaan ervoor!

Nou @Fabienne1985, ik hoop dat je je nu niet in mij herkent. Gaat het nog steeds goed? Ik was even een paar dagen stil. Het ging ontzettend goed, niet drinken. Ik miste de wijn ook niet echt, kon goed afleiding vinden en voelde me sterk en gezond. Tot maandag, mijn tiende dag nuchter. Ik weet niet wat me bezielde. Ik deed boodschappen en dacht: ik neem 1 fles mee, daar moet ik dan volgend weekend het hele weekend mee doen. Jullie snappen natuurlijk wel wat met die fles gebeurd is. Om 16.00 ging hij open, om 21.00 uur was hij leeg. Goddank had ik niet meer gekocht, anders was er nog een fles achteraan gegaan. Toen ik dinsdag wakker werd, voelde ik me vreselijk. Niet eens zozeer fysiek (wel duf, maar dat was ik in de anderhalve week dat ik niet dronk ook - ontwenning?), maar ik schaamde me zó. Wat een slappeling ben ik zeg, gatverdamme. Gisteren en vandaag niets gedronken, maar ik voel me minder sterk dan voor mijn slippertje. Ondertussen heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts. Ik vrees een maagzweer (nooit eerder gehad). Daar zal niet alleen de drank debet aan zijn maar ook een niet te hanteren stress gedurende lange tijd; ook de reden dat ik toch die fles kocht. Ik ga hem eerlijk vertellen over de drank en wil een verwijzing voor hulp. Ik red het duidelijk niet zelf. Mijn gezondheid is een goeie stok achter de deur; als mijn vermoeden klopt, is alcohol natuurlijk uit den boze.

Oké mensen, het was een belofte aan mezelf: ook ik ga met de billen bloot. Om zwart op wit te zien wat ik nooit meer wil, en misschien is het behulpzaam voor anderen. Voor mij is dit draadje in elk geval een enorme stok achter de deur om te stoppen. Hier gaan we: Gruwelijke slaapproblemen. Wel snel en diep in slaap vallen, maar na 2 uur wakker schrikken met hartkloppingen en paniek. Vanwege het gevoel dat je een hartaanval krijgt, maar ook uit angst dat je weer allemaal rare dingen hebt geappt of gezegd. Of niet meer weet of de hond wel is gevoerd. En je überhaupt gekookt hebt. Tirades beginnen via app. Hele monologen, waarin ik helemaal doorsloeg. Qua emotie, qua verwijten. Altijd wel met een onderliggende waarheid, maar totáál uit z’n verband gerukt. Meestal met mijn partner, een enkele keer ook met anderen. Toezeggingen doen en afspraken maken en me er de volgende dag niets meer van herinneren, en ze ook helemaal niet wíllen nakomen omdat ik het nuchter nooit zou hebben afgesproken. … ook met mijn dochters. Bijna elke dag een kater. (Of, net zo erg: géén kater, terwijl je wel anderhalve fles op hebt) Zeker 2x per week een black-out, soms zelfs vaker. Angst dat ik iets mankeer door de drank. Aan mijn hart. Mijn lever. Mijn alvleesklier. Dronken met het werk bellen. Ik geloof niet dat ze het ooit echt gemerkt hebben, maar ik moet op z’n minst in sommige gevallen labiel geleken hebben. Veel teveel persoonlijke informatie prijsgeven omdat ik weer eens rete-emotioneel was. Hele dagen verkwisten door gebrek aan energie. Pas na twaalven in staat zijn om te werken maar eigenlijk niet fris genoeg zijn, geen puf om boodschappen te doen dus maar weer bestellen, een berg vaat op het aanrecht want geen puf om de vaatwasser te legen. Op donkere dagen soms ’s ochtends al een glas nemen. Steeds op andere plekken wijn kopen omdat de winkelmedewerkers anders wel zullen denken. En dus ook steeds een andere glasbak zoeken. Maar wel zenuwachtig zijn als er nog maar 1 fles op voorraad is. Een handdoek in de boodschappentas stoppen zodat de (lege én volle) flessen niet rinkelen, want de buren horen me inmiddels alweer de voordeur in- of uitgaan. Een dikke pens. Met een kater bij een klant op bezoek, en hopen dat je onderweg niet over je nek moet. Altijd en eeuwig maar janken om alles. En eeuwig schuldgevoel en schaamte. Met bijna een fles achter mijn kiezen op een ouderavond zitten, om te constateren dat al die ouders maar saaie lui waren terwijl ík er waarschijnlijk met een ontiegelijke kegel zat. Bij de fysio weggestuurd worden met de opmerking: “Mevrouw, ik kan u niet behandelen als u gedronken heeft.” Drinken op kinderfeestjes. Ook die van mijn eigen kinderen. Angst dat vriendinnetjes van mijn kinderen misschien niet bij ons mogen spelen omdat die ouders wel doorhebben hoe de vork in de steel zit. (Waarover ik overigens nooit iets heb opgepikt, maar stel je voor…) Tegen evenementen opzien waar geen alcohol geschonken wordt. Of bij etentjes of borrels aanschuiven terwijl ik thuis al een fles achter mijn kiezen had. Flessen verstoppen voor mijn partner. In mijn datingperiode bij mannen in bed belanden met wie ik nuchter nooit iets zou hebben overwogen (gelukkig maar een enkele keer gebeurd, maar ik word misselijk als ik eraan terugdenk). Maar mijn aller-, allerdiepste dieptepunt was toen een kennis overleed, en ik met zo’n kater op de begrafenis verscheen, dat ik halverwege de plechtigheid de ruimte moest verlaten om te kotsen. En mensen maar denken dat ik overmand was door verdriet. Dat nooit, NOOIT meer; ik kan daar nog steeds van wakker liggen. Ik stop hier echt mee, NU. Dag 5. Nog zeker 40 jaar te gaan.

Hai Johan, ik blijf hier even met je meelezen. Wat schrijf je fijn, en open. Veel herkenning. En wat ben je onwíjs goed bezig. Na dry January wordt het trouwens dry February. Daarna is het dry March. En het is dry lockdown. Zie dus vooral niet op tegen die eerste dag van volgende maand. Ik heb eenzelfde mindset, dus ik snap wel hoe zo'n datum toch in je hoofd zit: heb tegen collega's gezegd dat ik alvast ben begonnen aan dry February. Mijn spaglas tijdens de digiborrel viel nogal op; ik had altijd de volste bel wijn (ja, ook rode).

Nou @Musashi, het gaat verbazingwekkend goed! Ik ben nu 4 dagen helemaal nuchter. Ik slaap beter, sta helder op, heb meer energie. In 7 jaar tijd heb ik dit nog nooit meegemaakt... Toch voel ik me vandaag opeens heel moe. Het moeilijkste moment op de dag vind ik een uur of 5 's middags, wanneer ik normaal gesproken een wijntje zou pakken (of eerlijk: er regelmatig ook al 3 of 4 achter mijn kiezen had). Dus kook ik uitgebreider ter afleiding, ruim op... Niet de gouden greep, want juist tijdens het koken vind ik een glas wijn (lees: 2) ook zo lekker. Eén dag tegelijk. Ik ben er trots op dat ik het tot nu toe volhoud. Ik heb geen ontwenningsverschijnselen. Wat helpt, is dat ik sinds een week pijn heb, links in mijn buik. Waarschijnlijk gewoon spieren, maar in mijn achterhoofd speelt natuurlijk mee dat het mijn lever of alvleesklier kan zijn. Omdat ik er alleen last van heb als ik erop lig en verder niks voel, ga ik er vanuit dat het niks is, maar het stimuleert me wel vooral niet te drinken. Ik heb ook heel veel aan het draadje 'wat zijn jouw negatieve ervaringen met drank'. Ik was er al die jaren van overtuigd dat niemand iets aan mij kon merken. En dat ik prima functioneerde op die minimaal 35 glazen per week. Maar wát een herkenningen lees ik daar. Huiswerkopdracht voor mezelf: ik ga er ook een lijst posten. Want jongens, heel veel dingen die ik heb gedaan onder invloed van alcohol, heb ik gewoon verdrongen. Dan het moeilijkste: mijn naaste omgeving had dus écht niet door hoe erg het was. Mijn partner (niet samenwonend) begrijpt niets van mijn stoppen met drinken. Hij wijt al mijn tirades, emotionele buien, en zelfs een incidentele dubbele tong aan hormonen: ik heb het volgens hem alleen als ik ongesteld moet worden. Dat is natuurlijk niet zo, maar hij leeft niet met mij in 1 huis, dus hij heeft geen idee. Als we samen zijn drink ik net zo stevig, maar dan is het weekend, "dus gezellig". Hij zegt me desondanks te steunen, maar zegt nu al dat ik "gewoon weer rustig moet opbouwen naar 1 glas op een avond." Het slechtste advies ooit voor een alcoholist, dus gisteren heb ik hem voorzichtig wat meer verteld. Over hoeveel ik écht drink. Tja, dat vond-ie wel veel, maar hij wist zeker dat gewoon iets minder drinken heus wel kom. Ik denk dat veel mensen verslaving gewoon niet begrijpen. Een vriendin die ik vertelde dat ik niet meer drink (ze zou komen borrelen en ik vroeg of thee ook goed was), zei: "Fuck it, neem gewoon een glas." Ik denk dat er niks anders opzit dan álles op tafel gooien, anders heb ik een omgeving die me juist aanmoedigt om weer te beginnen. En NU aan de lijst te beginnen met wat er allemaal misging onder invloed van alcohol... Wat ongelooflijk fijn dat dit forum er is, zeg.

Als je nog steeds zó'n last hebt van die cravings, @Adrian; bestaat daar dan geen EMDR-therapie tegen ofzo? Want is het niet eigenlijk een soort Pavlov-reactie? Ik heb een groot glas pittige tomatensap gedronken, ben boodschappen gaan doen toen ik te lang achter de computer zat en daar eígenlijk wijn bij wilde, en nu kook ik maar eens wat uitgebreider om mezelf af te leiden én omdat ik er de puf voor heb. En dan vanavond gewoon nog even werken. Ik voel me eigenlijk prima en vrij energiek. Ik reken mezelf nog niet rijk; eerst maar eens kijken hoe ik de komende dagen doorkom, en dan pas echt moeilijk: het weekend.

Wat lief dat je dit vraagt, @Adrian! Ik wilde al een paar keer iets posten vandaag, maar het voelde een beetje als een tsunami, als nieuweling. ;-) Vanochtend was mijn eerste nuchtere ochtend: mijn laatste glas was van zaterdagavond (láát) en gisteren voor het eerst een hele dag niet gedronken. Dat ging heel goed, en door hoe fris ik me vanochtend voelde toen ik opstond (eindelijk ook eens een nacht zonder hartkloppingen), dacht ik dat dit een eitje zou worden. Inmiddels is dit wel zo'n beetje het tijdstip dat ik een wijntje zou pakken. Ik heb niets in huis, dus drink liters thee. Straks boodschappen doen, en dan wordt het doorbijten om ipv wijn, tomatensap mee te nemen. Ik heb ook meer honger. Of misschien probeer ik de trek gewoon te stillen met eten. Dat is dus blijkbaar een valkuil; hopelijk helpt tomatensap daartegen. Ik ben geen zoetekauw, dat scheelt.... Hoe lang drink jij al niet meer? En @Maverick: de spijker op z'n kop. Het ís een uitputtingsslag. Terwijl ik altijd dacht dat het me juist ontspanning bracht. Nou, lekker ontspannen, als je om 18.00 uur al te gesloopt bent om nog boodschappen te doen (waar ik me vervolgens altijd wel weer toe zetten, maar ik moest mezelf echt vooruit slepen). Ik heb goede hoop dat ik over een paar dagen in de avonduren nog eens tijd heb voor een hobby, ipv kansloos voor de tv te liggen. Sterker nog: ik wil eindelijk eens wat meer bewegen. Ik ben vrij slank, maar een strakker lijf lijkt me naast een fris hoofd óók een heel fijne beloning.

Nee, ik woon alleen met mijn (jonge) kinderen. Die breng ik niet in gevaar, dus als zij er zijn, drink ik nooit krankzinnig veel. Maar feit is wel dat als er een keer iets zou gebeuren, ik met 3 of 4 wijn achter mijn kiezen niet zomaar naar het ziekenhuis kan rijden. En dan ben ik ook nog een deel van de tijd helemaal zonder ze, en dus alleen. Ik heb een relatie, maar op lange afstand. Daarom ben ik zo blij met de ontdekking van dit forum.

Haha, nee, geen nachtwinkels: alles is nu braaf om 20.30 dicht. Vroeg naar bed (slapen lukt nog erg slecht) en morgen fris op. Ik weet hoe erg ik van dat laatste geniet. Niet drinken geeft ook zeeën aan tijd (want: niet brak op de bank, niet hondsmoe aan het eind van de middag), dus gewoon elke dag veel lopen, en full focus op werk. Nadeel aan de lockdown is dat bijna niemand ziet wat ik doe (en dus kan drinken wanneer ik wil), het grote voordeel is dat ik ook de kroeg niet in kan.

Toevallig is mijn bloed vorige maand gecontroleerd. Ik bleek een extreem laag vitamine D-gehalte te hebben. Ik had geen idee dat dat door alcohol kon komen. Eerlijk gezegd was ik verbaasd dat alle andere waarden zo goed waren. Het enige wat niet is gecheckt, zijn mijn leverwaarden. En eerlijk gezegd wil ik daar de uitslag niet van weten... Over 3 maanden krijg ik een nieuw bloedonderzoek. Ik hoop dat ik tegen die tijd 3 maanden niet gedronken heb - iemand een idee hoe lang de lever nodig heeft om weer een beetje te normaliseren? Ik slik inmiddels vitamine D3 met Kalium.

Ik heb altijd drank in huis, maar vandaag niet. Gisteren de laatste fles opgemaakt (4 glazen, netjes voor mijn doen) en vandaag niets gekocht. Ik woon tussen de winkels, dat maakt het er niet makkelijker op. Ik piel een beetje met spa en gember of een ander smaakje, drink liters thee. Maar wat is het verleidelijk om nu even naar de slijter op de hoek te rennen. Ik merk wel dat als ik maar actief blijf, de trek er ook niet echt is. Dus heel veel wandelen met de hond, eindelijk de schuur eens uitmesten, dat soort dingen. Maar zodra ik zit... Overigens heb ik nooit last gehad van ontwenningsverschijnselen. Logisch vond ik; het is verbazingwekkend hoe snel ik voor mezelf een fles wijn per dag genormaliseerd heb. Het verbaast me bijna als anderen dat niet drinken. Ik snap dus ook nu pas waarom verslaafden altijd de laatsten zijn om hun probleem te erkennen (ik heb er mijn leven lang tussen vertoefd). Dit is mijn eerste poging om te stoppen. En ik wil echt dat het mijn laatste is.

Hai allemaal, Pff, wat fijn om eindelijk mensen te horen die dit snappen. En @lady jane heeft natuurlijk gelijk: de titel moet zijn 'Ik overlééf op katers en black-outs'. Ik ben niet naar de huisarts geweest, dat komt zodra ik een verwijsbrief nodig heb. Geen schaamte of uitstelgedrag, ik gebruik mijn huisarts alleen maar als portaal voor doorverwijzingen, dus hierin ook. @Johan54 wat je zegt is super confronterend, want ik denk dat je gelijk hebt. Mijn kinderen zien heus wel dat ik te veel drink, en anderen ook. Nu drinkt mijn hele omgeving veel (werk helpt ook niet, waar het vrij gangbaar is), maar ik sla écht nooit een glas af. Vandaag heb ik een goeie vriendin in vertrouwen gezegd dat ik hulp zoek. De manier waarop ze zei "Wat goed van je", zei alles over wat ze dacht. Dat ze desondanks niet oordeelt voelt heel fijn. Ik verdiep me even verder in de online hulp van Jellinek en Brijder, en blijf hier heel graag meelezen en -praten.