Heel eerlijk en heel raar om te zeggen maar het doet me eigenlijk heel veel deugd om met het verlies bloednuchter om te gaan. Het is rauw, het is intens en zeker moeilijk maar, het zit allemaal niet meer in een waas. Ik kan (duidelijk) emoties lichamelijk voelen en het is ook niet allemaal negatief, verdrietig ja, boos niet echt, maar zeker ook blij en dankbaar om wat we gehad hebben, en nog zullen hebben... en bovenal, gewoon het echte gevoel hebben tout court!
Ik heb ze nog, echte gevoelens! Steeds verborgen geweest onder die zware kop, maar ze zijn er nog wel degelijk! En ik neem me nu voor om er ten allen tijde naar te blijven luisteren, ze niet volcontinu te overstemmen met ‘het betere denkwerk’ (NOT!)