Wings69

Dank jullie wel voor de bemoedigende reacties! Ik denk dat ik inderdaad nog maar niet teveel vooruit moet lopen op de situatie. Verder besef ik dat ik alles inderdaad teveel laat afhangen van de opname. Misschien geef ik mezelf hiermee ook een vrijbrief om het stoppen met alcohol nog een tijdje uit te stellen. De intake duurt gelukkig niet lang meer en hopelijk krijg ik dan ook al een soort van hulp om toch eerder te stoppen of in ieder geval sterk te minderen.

Ik zit hier vreselijk te piekeren midden in de nacht. Mijn 1e intakegesprek komt steeds dichter bij. Mijn motivatie om voorgoed te stoppen met alcohol is sterker dan ooit! Maar hiermee ontstaat voor mij gelijk al een1e trigger. Ik werk op uitzendbasis. Tot nog toe is mijn contract steeds met een half jaar verlengd op grond van goed functioneren. Ik wil, zoals ik al eerder al heb laten weten opgenomen worden omdat ik het anders echt niet red. Halverwege november krijg ik een gesprek over een eventuele contract verlenging. Wat in godsnaam moet ik zeggen wanneer ik dan al weet dat ik binnen nu en een aantal maanden opgenomen ga worden? Het houdt me uit mijn slaap nu en weet echt niet wat te doen....het werk wat ik nu doe vind ik niet bepaald leuk en kost me veel energie, maar het geeft me voldoende inkomen waar ik mee kan leven en ik ben gewoon erg blij dat ik werk heb in deze tijd. Ik kan gewoonweg niet rondkomen met een eventuele WW uitkering....maar ik weet ook even niet of ik voldoende kan herstellen met de druk die nu voel. Mijn voornemen om volledig te stoppen met alcohol staat nog als een rots....maar het vooruitzicht dat ik mijn baan hierdoor verlies boezemt mij onrust en paniek in. Bang voor geldzorgen is dus wat me enorm bezig houdt. Verder is het zo dat ik sinds ik mijn 1e glas steeds meer uitstel, ik ook steeds later naar bed ga. Blijkbaar heb ik dus echt mijn gebruikelijke dosering nodig om te kunnen gaan slapen. Pffff wat houd ik mezelf toch voor de gek. Ik heb nu vakantie dus geen stok achter de deur om enigszins op tijd naar bed gaan, want ik kan immers uitslapen.

Ik ben al een tijdje bezig om mijn alcoholgebruik te minderen tot aan het moment van echte aanpak in de vorm van hulpverlening. Mijn 1e glas stel ik steeds langer uit. Mijn jongste dochter van 17 voelt vaak de behoefte om voor het slapen gaan te praten met mij over haar emoties en alles wat haar bezig houdt. Zo ook vanavond, met dat verschil dat ik nu het gesprek nuchter met haar aan ging. Ik kan even niet goed beschrijven nu hoe enorm anders en zoveel beter dit gesprek verliep. Alles wat ik zei was puur, bedachtzaam en heel bewust...niet onder invloed van een zogenaamde "alcoholische filosofie" waarover ik me de volgende ochtend niet alles van herinner. Waar het op neer komt, is dat mijn dochter dezelfde hypochondrische angst heeft geërfd (overgenomen) heeft als ik en dat voelt heftig voor me. Tegelijkertijd sterkt me dit nu des te meer in mijn voornemen het roer om te gooien en mijn verslaving te doorbreken. Ik heb aldoor gedacht dat ik er nog steeds voor mijn dochters kon zijn, ondanks mijn alcoholgebruik. Maar hoe heb ik dat in godsnaam kunnen denken terwijl ik alles wat ik tegen hen zei in de late avonduren was tijdens een dronken/aangeschoten toestand?! Zo beschamend erg dat ik de volgende dag niet eens meer weet wat ik tegen hen gezegd heb tijdens die momenten dat ze mijn advies het meest hard nodig hebben Voor nu sterkt het mij enorm dat mijn dochter is gaan slapen met geruststellende en adviserende woorden van een nuchtere moeder...dit en samen met nog zoveel andere redenen sterken mij meer dan ooit om te stoppen met alcohol!

Dank je wel hoor! Ik haal nu al heel veel motivatie en steun uit dit forum; ik ben echt blij dat ik hier terecht ben gekomen. Het is een hele fijne gedachte, dat dit forum zoveel herkenning en ondersteuning zal geven als ik eenmaal definitief ga stoppen met alcohol.

Deze zin vind ik zo treffend en zo waar! Die ga ik ergens opschrijven en soort van inlijsten voor mezelf....dank je wel

@SanMiquel nog even ter aanvulling. Het gegeven dat ik heel graag opgenomen wil worden in een kliniek komt ook voort uit mijn onzekerheid dat ik het in mijn eentje de eerste tijd niet aan kan/durf. Ik heb jarenlang mijn extreme hypochondrische angsten verdoofd door alcohol....door een opname verwacht ik een soort van reset in mijn lichaam en geest, zodat ik na een tijdje het vertrouwen ga krijgen dat ik ook alleen in huis geen alcohol meer nodig heb om mijn angsten de baas te kunnen. Ik weet dat ik, los van het stoppen met alcohol, ook mijn angsten aan moet pakken.

Onlangs was mijn motivatie om te stoppen even wat minder. Gelukkig is dat nu weer helemaal terug! Ik lees hier vaak verhalen van mensen die al meer dan een jaar of maanden gestopt zijn en dan bekruipt mij wel eens de akelige negatieve gedacht dat me dit nooit zal gaan lukken. Eigenlijk moet ik dit gewoon zien om te zetten naar de gedachte; Ik wil ook zo ontzettend graag stoppen en juist omdat ik dit zo graag wil, kan ik het gewoon; punt uit! Hey bedankt voor je advies en dat geldt ook voor jou @bumperjim

Ja daar zit ook wel wat in inderdaad. Van mezelf zie ik snel vele beren op de weg en dan moet ik oppassen voor selffulfilling prophecy. Het bemoedigt me wel dat ik hier veel lees dat de 1e tijd moeilijk kan zijn, maar dat dit bij de meesten slechts tijdelijk is. Voor mezelf probeer ik me daar dan maar aan vast te houden. En mezelf dwingen te geloven dat ik de kracht heb om dit te doorstaan. Maar bij mij gaat dat helaas niet vanzelf...

Het is meer dat ik realistisch wil zijn naar mezelf toe en absoluut niet verwacht dat het makkelijk zal zijn. En ja; uiteindelijk verwacht ik natuurlijk dat ik mezelf beter ga voelen. Daar doe ik het ook voor. Maar ik weet gewoon dat het beslist niet eenvoudig zal zijn de eerste tijd. Maar dat heb ik er ontzettend graag voor over.

Ik heb 12 oktober om 14.00 mijn 1e gesprek bij Tactus. Voor die tijd moet ik een soort van dagboek bijhouden en allerlei vragenlijsten invullen. Dit geeft mij het prettige besef dat ik, ondanks dat de datum best nog een eind weg is, ik ergens toch al concreet bezig ben met mijn voornemen om uiteindelijk volledig te stoppen met alcohol. Mijn 1e glas wijn in de avond stel ik tot die tijd steeds langer uit. Voor mij is het al heel wat dat ik om 21.30 nog steeds niets gedronken heb, nog geen week geleden zou ik rond dat tijdstip al zeker 6 glazen wijn gedronken hebben. Mijn doel is om de komende weken mijn 1e glas in de avond steeds verder te verschuiven, zodat ik al wat gewend raak om in ieder geval de avonden nuchter te zijn. De nachten durf ik nog niet aan. Ik verwacht ook dat tijdens het volledige stoppen de 'nachten doorkomen' het zwaarst zal zijn.

Dank je wel voor deze bemoedigende woorden! Het voelt voor mij inderdaad alsof ik nu op een keerpunt sta. Hoe eng ik het ook vind; ik wil absoluut niet meer afhankelijk blijven van alcohol.

Ik vind het wel lastig dat het zo lang duurt inderdaad. Tot nu toe lukt het me gelukkig (nog) wel om mijn alcoholgebruik te halveren. Maar het liefst wil ik natuurlijk helemaal stoppen. Maar ik heb de moed niet om dit in mijn eentje te doen; hoe zwak dat ook klinkt; besef ik nu.

@knakker het was een prettig gesprek. Ik heb een doorverwijzing gekregen voor Tactus. Ik word binnen 5 dagen gebeld door hen. Er geldt wel een wachttijd van ongeveer 6 weken voor behandeling en 4 weken voor een 1e intakegesprek.

@Kyon dank je

@Bortoch nog even een aanvulling op mijn laatste reactie. Ik vond het juist zo opbouwend en positief wat jij schreef over mijn halvering van alcohol inname. Ik had daar echt wat aan....nu merk ik zit het me toch een beetje dwars waarom ik ineens zo'n venijnige sneer van je krijg....ik heb niet echt iets verkeerds gezegd; alleen maar aangegeven dat ik het jammer vind dat er een vijandige interactie is ontstaan tussen jou en iemand anders. Het voelt voor mij nu alsof ik jou persoonlijk heb aangevallen dat is volledig onterecht en ook niet zo bedoeld. Wel blijf ik bij mijn standpunt dat persoonlijke irritaties onderling het beste opgelost kunnen worden middels PB. Maar dit schreef ik puur vanuit mijn eerdere ervaringen vanuit een ander forum. Ik ga jou nogmaals niet zeggen wat je wel en niet moet doen; tegelijkertijd ga ik er vanuit dat jij ook niet bepaalt of iemand zijn/haar mening mag geven op grond van het aantal post die geschreven zijn. Elkaar respecteren en open durven zijn over onze verslaving is wat mij naar dit forum heeft gebracht; dat ik nu al voel dat ik in een soort van ruzie zit met iemand voelt akelig merk ik.

Ten eerste; ik maak mezelf helemaal niet belangrijk; ik geef gewoon mijn mening; het aantal postings doet hier niet toe lijkt mij. Ten tweede; ja het is mijn draadje; ik vroeg namelijk om ervaringen in een kliniek. Verder moet je natuurlijk zelf weten wat je doet, ik geef alleen maar aan wat zou kunnen bijdragen om andermans topic zuiver te houden. Als jij er voor kiest om je ergernissen niet via een PB te doen is dat natuurlijk jouw goed recht, maar jammer vind ik dat wel. Ik ga hier verder ook niet meer op reageren. Ik kwam hier niet op het forum om discussies aan te gaan namelijk.

Ik zag dat er een aantal nieuwe reacties geplaatst waren op mijn vraag en dacht "leuk"! Nogal teleurstellend te constateren dat het slechts een nogal vijandige interactie betrof tussen 2 forum leden. Dit voegt dus niet echt iets toe aan mijn vraag. Zelf heb ik ooit heel lang geleden op een forum voor alleenstaande ouders gezeten; daar heb ik geleerd dat er altijd een mogelijkheid is om elkaar een PB te sturen als iets je ergert aan de ander. Onderliggende irritaties uitvechten op andermans draadje komt een beetje respectloos over en is ook gewoon niet nodig toch? Want waar gaat dit over? Wat boeit het dat het Renaldo heeft gemerkt dat vrouwen langer bleven in een afkickkliniek. Voor mij maakt het niets uit. Dus laat gaan...

Bedankt iedereen voor het delen van ervaringen. Ik ben me er wel van bewust dat juist na de opname de strijd pas echt gaat beginnen. Maar voor nu wil ik niets liever dan uit mijn hardnekkige patroon komen en verlang ik naar een volledige reset. Ik heb me alvast ingeschreven bij Jellinek. Daar lees ik veel goede recensies over.

Dank je wel voor jouw opbeurende woorden! En ja bang voor de toekomst zonder alcohol ben ik zeker....en dan vooral ontzettend bang voor de nachten. Ik heb al eens vaker in mijn eentje thuis geprobeerd te stoppen, maar de onrust en angst in mijn lijf werd dusdanig groot dat ik zelfs een keer 112 heb gebeld omdat ik serieus dacht dat ik dood ging (daar zit dus mijn diepste angst). In het ziekenhuis bleek dus dat ik een hyperventilatie aanval had gehad. Normaal gesproken zou ik rond dit tijdstip al aangeschoten zijn, dus tot aan de intake/opname wil ik het halveren van alcohol echt volhouden. Het forum lijkt voor mij ondertussen bijna een soort van nieuwe verslaving; ik lees ontzettend veel over van alles; vooral de voorsteldraadjes spit ik helemaal door. Wat mij vooral sterkt is de enorme herkenning en de bemoediging naar elkaar toe. Het gevoel dat je niet alleen staat in je verslaving en in alle ellende die deze verslaving met zich meebrengt.

@bumperjimik ben ook absoluut nog steeds van plan om te stoppen hoor! Daarom juist baal ik zo van mijn verminderde motivatie. Ik weet dat 'denken dat het wel meevalt' een tegen beter weten in gedachte is...maar ik mis nu gewoon de enorm sterke motivatie die ik voelde toen ik me hier voorstelde. Aanstaande maandag gesprek huisarts en hopelijk zo snel mogelijk mijn 1e intake.

dank je @Cleo66...ja ik ga zeker doorzetten hoor! Baal er alleen van dat mijn motivatie nu minder lijkt te worden. Ik hoop dat mijn traject om te stoppen gauw in kan gaan!

dank je wel @Maverickvoor je opbouwende woorden! Ondanks mijn wat verminderde interne motivatie, staat mijn besluit om naar de huisarts te gaan nog steeds als een rots gelukkig. Ik besef dan ook nog steeds dat ik echt verslaafd ben. Het is meer iets in mij wat denkt nu; "misschien kan ik het nog wel even uitstellen"...maar ja; daar zit dus de valkuil. Misschien komt het bij mij ook wel, doordat ik me lichamelijk en psychisch wat beter voel nu, sinds ik de helft minder ben gaan drinken. En tja dan bedenk ik me maar hoeveel beter ik me dan wel niet ga voelen als ik helemaal niet meer zou drinken.

Nu mijn gesprek met mijn huisarts steeds dichter bij komt, merk ik tegelijkertijd dat mijn motivatie om te stoppen aan het afnemen is en dat ik weer begin te denken dat het misschien allemaal zo erg nog niet is.... Ik baal hier enorm van en ik wil zo graag de sterke motivatie vasthouden om te stoppen. Misschien ben ik onbewust wel als de dood om afscheid te moeten nemen van mijn zogenaamde 'veilige vluchtmiddelen'. Is er iemand die dit herkent?

@Bor, Ik heb net trouwens jouw link geopend. Dat lijkt me wel lastig voor je om mee te dealen. Ik kan me zo voorstellen dat dit niet altijd even goed begrepen wordt binnen jouw omgeving, of valt dat mee?

Mooi dat je dit van jezelf weet en ook erkent! En ondanks dat volledig stoppen voor jou dus geen oplossing is, vind ik het toch mooi te lezen dat er al met al wel iets constructiefs is ontstaan. Ben jij wel minder gaan drinken dan? Dat lijkt me namelijk vreselijk moeilijk en zelf heb ik dit ook geregeld geprobeerd, maar ik ging daardoor alleen nog maar meer dwangmatig om met alcohol en hield dit ook nooit lang vol. Wat ik sinds kort wel doe, is mijn 1e glas wijn echt pas vanaf 21.00 nemen en dat maakt wel dat ik tot nu toe bijna de helft minder drink en ik niet al te aangeschoten ga slapen en ik me de volgende dag nog precies herinner wat ik vlak voordat ik sliep gedaan heb. Dit probeer ik vol te houden totdat mijn verslaving echt aangepakt gaat worden.