Frudge

Heey allemaal, Ik dacht ik geef ook even een update. Ik ben nu 3 en een halve maand alcohol vrij en moet zeggen, het bevalt prima. De eerste 2 maanden waren kort gezegd hell on earth. Vicieuze gedachten cirkels, onderdrukte gevoelens, weinig slaap, behandeling tegen depressie etc. maar ik kan nu oprecht zeggen dat het een stuk beter gaat. Tuurlijk blijven er momenten dat ik mij down voel of gestrest raak , maar nu heb ik tenminste de middelen om de oorzaak aan te pakken of om af en toe simpelweg te accepteren dat ik mij zo voel. Terwijl ik die gevoelens vroeger onderdompelde in drank en daarvoor drugs. Over gevoelens gepraat, dat blijft af en toe lastig. Maar dat ligt er vooral aan dat ik de afgelopen 10 jaar eerst 5 jaar elke dag geblowd heb en dat daarna ingewisseld heb voor elke dag drinken. Aangezien ik nu 27 ben heb ik in feite nooit goed geleerd om nuchter met gevoelens om te gaan. Daar komt voor het grootste gedeelte de stress ook vandaan maar ik leer er steeds beter mee om te gaan en sta voor het grootste gedeelte van de dagen nu een stuk positiever in het leven en durf vooruit te kijken (en te plannen). Dat was het wel voor nu, ik weet dat ik niet veel reageer op mensen, ook niet in andere topics maar ik lees veel, en het helpt me er goed doorheen om jullie ervaringen te lezen. Daarvan te leren hoe jullie je er door heen slaan. Bedankt daarvoor :)

Succes met je nieuwe begin, klinkt heel bekend dat afscheid maar het gaat allemaal de moeite waard zijn.

Welkom Sophie, Zelf doe ik het niet alleen. Nadat mijn ex bij mij weg ging en ik qua werk een compleet andere richting op ging vond ik dat ik mijn leven zelf een wat volwassenere kant op moest sturen na 10 jaar dagelijks middelengebruik. Dit heb ik aangekaart bij de huisarts, vervolgens een POH-GGZ en sinds 2 maanden een psycholoog. De eerste 2 maanden waren bij mij vrij heftig: depressie, veel stress, weinig slaap en ben zeker al 10 kilo verloren maar nu ben ik nog maar een weekje verwijdert van 3 maanden en merk ik aan mijzelf dat alles een stuk beter gaat. Ik kan een stuk meer genieten van de kleine dingen, slaap beter en schuldgevoel maakt plaats voor trots. Het kost tijd, veel energie maar het is het waard: Jij bent het waard Succes!

Die neiging heb ik ook altijd al gehad @knakker. Zo van, ik heb mezelf in deze situatie gebracht dus ik kan me er ook zelf uithelpen. Niet alleen met alcohol maar altijd de intentie in veel dingen die ik doe: ik red het wel alleen. Het was al een hele grote drempel om eerst een POH en vervolgens een psycholoog in te schakelen, die overigens gisteren het wel een goed idee vond om het te vertellen. En zoals je al aangaf, denk ik zelf ook dat het als een grote opluchting voelt. De psycholoog gaf gisteren ook nog een goed advies voor mijzelf mee, wees niet te hard voor jezelf. Deze simpele zin kwam voor mij zelf als een soort van openbaring, en het vreemde is dat niemand anders dat ooit verteld heeft, niet met zo'n nadruk erop tenminste, en dat ik er zelf ook nooit aan gedacht heb. Waarom weet ik niet, misschien de toon hoe die het zei maar deze kwam echt heel duidelijk aan. Alles wat ik in mijn ogen doe is niet goed genoeg, of had ik anders kunnen doen. En dat loste ik dan weer op met alcohol omdat ik er dan simpelweg niet meer bij stil stond. Behalve alcohol is er psychologisch dus ook nog wel wat op te lossen, maar iets wat er intussen al jaren is ingesleten is lastig te veranderen in 1 dag. Neemt niet weg dat ik nu eindelijk de motivatie heb om dingen bewuster aan te pakken dus ik ga er gewoon voor. Hij zei ook dat ik de stukken in mijn dagboekje een beetje kort moest houden, dat gaat daar al net zo lekker als hier...

Bedankt voor de reacties @bumperjim & @Bob. Jullie hebben gelijk dat ik het voornamelijk vooral voor mijzelf moet doen. Er zitten k periodes tussen maar gelukkig durf ik weer vooruit te kijken en heb ik genoeg motivatie om ermee door te gaan. Dit vind ik wel een hele mooie gedachte, toverde toch een lach op mijn gezicht. Ik merk dat deze 2 maanden een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen heeft opgeleverd door alle emoties en het overdenken wat ermee gepaart gaat, althans bij mij. Dus deze gedachte ga ik me is goed inprenten.

Graag jullie advies al het kan, ik ben nu bijna 2 maanden gestopt maar ik vind het dealen met het boemerang effect van gevoelens nog steeds erg lastig wat tot nu toe erg veel stress opleverd. Onder andere schuldgevoel richting mijn familie (ouders en zus), boosheid, verdriet maar ook motivatie en trots dat ik het nu heb weten om te draaien en op de goede weg ben. Ik wilde alles opbiechten aan mijn ouders en zus, die kennen de situatie met mijn ex, nieuw werk, compleet andere levensstijl tegenwoordig maar hebben geen idee over 5 jaar dagelijks blowen en daarna 5 jaar dagelijks drinken. Naar mijn idee verdienen ze het om de grootste reden te weten waarom ik eeneens zoveel stress ervaar en de afgelopen tijd depressief overkom. Om het volgende moment weer vol motivatie te zitten. Gevoelens springen nogal op en neer. Plus ik hoop dat ik zo een een beetje van het schuldgevoel afkom, want ze hebben mij genoeg kansen gegeven om verder te komen maar ik bleef 'vrolijk' (lees: genoegen nemen met hoe ik al die jaren leefde, terwijl er een stuk meer in had gezeten nu ik erop terugkijk, maar ik leefde voornamelijk van dag naar dag en keek niet verder) doorgaan met hoe het toen ging. Gaat een leuk gesprek worden... Nu kijk ik wel naar de toekomst, maar word er eerlijk gezegd ook een beetje bang van. Ik ga dit ook overleggen met mijn psycholoog morgen. En eigenlijk wilde ik het vandaag al zeggen. Of het ze laten lezen eigenlijk want heb een brief geschreven die ik zou geven toen ik net bij ze was, ik zou er wel zelf gewoon bij blijven zitten maar vind het verdomd lastig om het pratend aan ze uit te leggen. Maar uiteindelijk was ik weer is te schijterig. Denken jullie dat het helpt als ik het mijn naasten opbiecht? Ik woon al een jaar of 9 niet meer bij ze in maar heb wel een goede band met ze, maar deze kant van mij kennen zo gewoonweg niet. Geen idee of ze vermoedens hebben. Nuchter dealen met gevoelens is niet mijn sterkste kant ben ik achter gekomen. Maar we werken eraan

@Myle Ik zie aan de leeftijden om ons heen dat we er best vroeg bij zijn, en zoals Bumperjim zei. Hoe zien we onszelf over pakweg 20 - 50 jaar? Beter om er nu iets aan te doen in plaats van het uitstellen ook al is het een rot periode, maar ook daar komen we weer uit. Ik lees ook al een tijdje mee zonder zelf een bericht te plaatsen maar ik heb je eigen draadje redelijk gevolgd, inclusief anderen en ik ben zeker niet de enige met moed hier. Ik wens jou ook alle moed, sterkte, succes en motivatie toe voor je opname! Je kan het!

@Sandro Dankjewel! Ik merk aan mezelf dat ik dat ook lastig vind, vandaar dat ik nog steeds veel dingen in plan om te doen als afleiding. Al zie ik er steeds heel erg tegenop om de geplande afspraken uiteindelijk te ondernemen, maar (deels) daarom ben ik ook wekelijks in gesprek met mijn psycholoog. @bumperjim Ferme taal, maar daar hou ik van. Je hebt er in ieder geval voor gezorgd dat ik hardop heb moeten lachen vandaag, juist omdat je 100% gelijk hebt. In mijn achterhoofd weet ik waar ik het voor doe maar een herinnering word zeer gewaardeerd! @Soberbunny31 Dankjewel! En dat is zeker een mooie ingeving, en de gevoelens benoemen ga ik zeker proberen. Ik hoop daarmee ook dat ik ze op die manier beter een plek kan geven waardoor er ruimte komt voor andere gevoelens. Gelukkig heb ik de juiste mensen om mij heen die begrijpen dat het tijd kost, en zelf begrijp ik het ook, maar dat neemt niet weg dat ik het echt een vreselijke periode vind. Ook daarin zal ik niet de enige zijn. Had alleen niet verwacht dat mijn stresslevels zo zouden stijgen. Hoofdpijn, slechte slaap en een beetje onrustig lag meer in de lijn der verwachting. Maar genoeg met mijn zelfmedelijden, vol goede moed en motivatie gaan we door! Jullie ook allemaal succes met je process!

@bumperjim, @Pytje & @Rosee Bedankt voor het welkom heten! En jullie hebben gelijk, ben pas 27 dus heb nog genoeg tijd om het om te gooien. Het is inderdaad een nieuw avontuur al voelt het nog niet echt prettig maar dat komt wel. Het is alleen een rollercoaster van emoties, en niet degene waar ik nu bepaald blij van word. Het verdoven werkte allemaal een stuk makkelijker maar dat is niet de juiste manier. Ik durf in ieder geval weer vooruit te kijken, maar hoop voor nu dat dit jaar snel voorbijgaat. Vandaag ging het prima, al blijf ik in die vicieuze cirkel van gedachten. Vanochtend en vanmiddag haalde ik er motivatie uit maar nu begin ik er vooral heel moe van te worden en gaat dat allemaal toch wat lastiger.

Hoi allemaal, Ik zal me eerst even voorstellen, Ik ben Frudge, 27 jaar en intussen 1 maand en 18 dagen (lang leve zo'n app) volledig gestopt met verdovende middelen. Hiervoor heb ik vanaf mijn 21ste tot mijn 27ste elke dag gedronken, variërend van 3-4 biertjes tot 2 flessen wijn per dag. Daarvoor heb ik vanaf mijn 16de tot en met mijn 21ste elke dag geblowd en verscheidene andere drugs gebruikt op wat latere leeftijd (psychydelische en stimulerende, al kon ik daar goed halt op houden door deze maar 1 á 2 keer per maand te gebruiken). Hiermee was ik op mijn 21ste zo mee klaar dat ik daar mee ben gestopt, maar dat ging een stuk gemakkelijker vergeleken met hoe ik mij nu voel. Behalve hele heftige dromen, die niet naar waren maar meer apart had ik er verder niet zoveel moeite mee. Intussen dus helemaal gestopt met verdovende middelen. Nadat mijn vriendin bij me weg ging via een appje met, het ligt niet aan jou maar aan mijzelf heb ik 4 weken later radicaal het roer omgegooid. Ik weet niet of ze uiteindelijk weg is gegaan door het alcohol gebruik, of dat ik dat voornamelijk zelf bedacht heb maar het geeft motivatie om door te gaan. Daarnaast heb ik nieuw werk in een voor mij compleet andere omgeving dan wat ik gewend was, van de horeca naar de zorg. Ik ben er trots op dat ik nu eindelijk de motivatie heb gevonden om gezonder te gaan leven, al moet ik toegeven dat ik het eerst voor haar deed (met de gedachte, dan komt ze terug, al dronk ze zelf altijd net zo leuk mee). Maar intussen weet ik dat ik het voor mezelf doe. Probleem is alleen, ik hou niet van veranderingen, voel mij neerslachtig en mijn stresslevels rijzen de pan uit. Iedereen gaat verhalen lezen op internet wat het met je kan doen en dit gevoel is dus normaal, ik ben hier ook vooral om even alles van mij af te kunnen schrijven. De 5 gesprekken met een POH-GGZ hebben niet geholpen al sport ik door hem nu wel weer en hij heeft mij doorverwezen naar een psycholoog en vervolgens heeft het beestje een naam: depressieve stoornis. Voor nu ben ik er voornamelijk wijzer van geworden dat ik mijzelf nooit heb aangeleerd om stress situaties, en andere gevoelens nuchter een plekje te geven. Alles ging gepaard met 1 of andere verdovend middel en nu heb ik het gevoel dat elke feeling recht op me af word geschoten. Ik kan ze geen plekje geven. Mijn gedachten cirkelen door elkaar, voornamelijk dezelfde. (Mijn ex, nieuw werk en wanneer word alles weer redelijk normaal). Dat chaotische en drukkende gevoel in mijn hoofd mag intussen weggaan van mij. Ik hoop in ieder geval dat de somberheid en de stress snel weg gaan, en voor nu is het doel in ieder geval een half jaar niet meer drinken en de nuchtere ik ontdekken. Van de alcohol afblijven gaat mij gelukkig goed af al blijven er momenten, maar ik word wel helemaal doorgedraaid van de somberheid en de stress. Word er intussen naar mijn idee een beetje paranoia van.

Hallo allemaal, Ik zal me eerst ff voorstellen, Frudge, 27 jaar en intussen 3 weken gestopt met drinken. Hiervoor heb ik 5 jaar lang elke dag gedronken variërend van 4 biertjes tot 2 flessen wijn. Sinds een maand loop ik bij een therapeut rond (belafspraken i.v.m. corona) omdat mijn stresslevels de pan uit rezen vanwege wat privé situaties. Mijn ex ging bij mij weg, nieuwe baan in een voor mij toen nog onbekend werkveld en het hele corona gebeuren. Ik hoopte dat het stoppen met alcohol de stress ook liet afnemen wat redelijk is gebeurd maar de negatieve gevoelens blijven. Sinds 3 weken dus ook gestopt met alcohol drinken aangezien ik deze hele situatie echt zie als een nieuwe kans (nieuw werk en geen alcohol). Het valt me allemaal toch wat zwaarder als ik had gehoopt. Merk dat ik echt in een serieuze dip zit en slaap intussen 3 weken bagger, als ik 4 uur slaap per nacht haal ben ik blij, waar ik hiervoor met alcohol prima in slaap kon vallen en nu eerst 4 uur in bed wakker lig voordat ik van totale moeheid echt in slaap val. Mijn therapeut wilde het deze week nog even aankijken hoe het met mijn slaap vergaat maar ben blij dat ik hem dinsdag weer spreek. Stress is gelukkig wel gedaald maar het piekeren en emotionele huilbuien blijven aanwezig (toch wel een schuldgevoel overgehouden aan waar ik nu eigenlijk mee bezig was, vind het vooral heel stom van mijzelf) al probeer ik wel mijn gedachtes te verzetten en afleiding te zoeken. Ik ben intussen wel weer 3 keer in de week aan het sporten en slik intussen vitamine B1 en Valeriaan. Voordat dagelijks alcohol erin kwam heb ik vanaf mijn 16de tot en met mijn 21ste elke dag geblowd, en dat wilde ik niet meer dus had de knop doorgehakt om daar compleet mee te stoppen maar dat ging mij toch een stuk makkelijke af dan dit gezeik. Ben er intussen wel achter dat ik redelijk verslavingsgevoelig ben. Maar ben blij dat ik intussen voor alcohol ook de knoop heb doorgehakt om er mee te stoppen. AL ben ik er voor mijzelf nog geeneens over uit of ik nu verslaafd ben of een hardnekkige drinker, maar dat is misschien ook wel nog wat ontkenning. Voor nu heb ik in ieder geval even helemaal genoeg van alcohol. Wat ik verder met dit verhaal wil weet ik eigenlijk ook niet, maar het voelt wel fijn om alles een beetje van me af te kunnen schrijven.