belleke

Bedankt ⚘⚘⚘

Ik ben niet alleen maar die alcoholist, ben meer dan dat. Zo mooi verwoord. Dit hou ik in gedachten ❤❤❤

Zo erg voor je Lieke dat je jongens niet meer bij je wonen, dat moet verschrikkelijk zijn Dat is voor mij mijn grootste angst dat ik door de drankduivel mijn gezin zou verliezen. Ik hoop dat we een beetje steun vinden bij elkaar om het droog te houden en ons leven te herpakken! Bedankt alleszins voor je lieve reactie!

"Blij" dat jullie dat gevoel herkennen (al wens ik dit niemand toe)!! Ik wou dat ik intussen kon zeggen dat ik me beter voel maar niets is minder waar. Vanaf het ogenblik dat ik mijn ogen open overheerst het schuldgevoel en het verdriet om wat er gebeurd is. Mijn zus haar dochter (die bij me is opgegroeid) heeft me ook zo gezien en is kwaad vertrokken die avond omdat mijn KINDEREN mij zo zagen. Nu antwoordt ze op geen enkel berichtje en negeert me compleet. Ik ga hieraan kapot. Een les die ik geleerd heb en hopelijk nooit meer vergeet is dat alcohol zoveel kapot maakt. Het is echt de duivel himself. Ik wil echt nooit nog een druppel aanraken. Alleen al voor mijn jongens. Ze verdienen een zoveel betere mama! Alleszins allen super bedankt voor jullie reacties. Ik tracht hier steun te vinden om drank en depressies definitief achter mij te laten. Tegen jullie wil ik zeggen: jullie zijn allemaal toppers! Nu uitkijken naar de dag dat ik dat tegen mezelf kan zeggen… Veel liefs

Hey Klaar, ik deel een beetje hetzelfde verhaal. Niet dagelijks drinken (2 à 3 keer per week) maar steeds veel te veel. En hier ook enorme depressie gevoelens erna, samen met angsten, zenuwachtigheid (een wervelwind die door mijn lichaal raast), schuldgevoelens en schaamte… :-( Na 2 positieve weken gisteren weer een uitschuiver van format gemaakt… Vandaag ga ik door dezelfde ellende. Ik voel me zo teleurgesteld en kwaad. Als je graag eens praat of mailt met een lotgenoot sta ik voor je klaar!

Het is een tijdje geleden dat ik het forum nog geconsulteerd heb Ik ben een mama van 37 jaar van 2 schatten van jongens van 5 en 7 jaar. Sinds 1, 5 jaar sloop alcohol mijn leven binnen. Eerst heel onschuldig met een paar wijntjes bij het koken om te evolueren in bingedrinken (2 flessen wijn per dag) één à twee maal per week. Tot ik deze zomer echt begon te beseffen dat ik een probleem had en het zo echt niet verder kon. Dit is niet de Moeder, vrouw en partner die ik wil zijn. Mijn man is altijd heel fier op me geweest en keek naar me op. Nu zegt hij dat hij dat nog altijd doet (het is echt een schat) maar ik wil zelf weer fier op mezelf kunnen zijn. En niet angstvallig voor mijn lieve familie verstoppen dat ik in werkelijkheid mijn kids en man teleurstel omwille van mijn alcoholgebruik. Stap per stap lijkt het beter met me te gaan, dankzij psycho ondersteuning en uiteraard de ongelooflijke steun van mijn man. Ik kamp met een depressie, wat het er niet makkelijker op maakt maar de voorbije weken voelde ik me echt rustiger en toch een beetje fier als ik de drank opzij kon laten staan. De voorbije weken zo goed bezig maar gisteren toch een uitschuiver gemaakt. Ik heb bijna geen oog dichtgedaan… schuldgevoelens schaamte (mijn KINDEREN hebben me zo gezien :-( :-( :-(, wervelwind in mijn lichaam… Ik begrijp echt niet hoe het zo terug is kunnen mislopen. IK voel me echt een wrak en een mislukkeling vandaag. Alleszins ga ik doorzetten want ik wil dit nare gevoel nooit meer meemaken. Ik wil absoluut niet dat mijn KINDEREN mij zo nog ooit moeten zien. Heeft iemand ook ervaring met het allesoverheersende schuldgevoel na een uitschuiver? Hoe krijgen jullie je lichaam en gedachten gekalmeerd op zo'n momenten? Ik zou echt uit mijn lichaam willen lopen op dit ogenblik.

Hallo Iedereen, bedankt voor de warme verwelkoming. Het is een tijdje geleden dat ik het forum nog geconsulteerd heb, dus bij deze mijn excuses voor de late reactie. Stap per stap lijkt het beter met me te gaan, dankzij psycho ondersteuning en uiteraard de ongelooflijke steun van mijn man. Ik kamp met een depressie, wat het er niet makkelijker op maakt maar de voorbije weken voelde ik me echt rustiger en toch een beetje fier als ik de drank opzij kon laten staan. De voorbije weken zo goed bezig maar gisteren toch een uitschuiver gemaakt. Ik heb bijna geen oog dichtgedaan… schuldgevoelens schaamte (mijn KINDEREN hebben me zo gezien :-( :-( :-(, wervelwind in mijn lichaam… Ik begrijp echt niet hoe het zo terug is kunnen mislopen. IK voel me echt een wrak en een mislukkeling vandaag. Alleszins ga ik doorzetten want ik wil dit nare gevoel nooit meer meemaken. Ik wil absoluut niet dat mijn KINDEREN mij zo nog ooit moeten zien. Heeft iemand ook ervaring met het allesoverheersende schuldgevoel na een uitschuiver? Hoe krijgen jullie je lichaam en gedachten gekalmeerd op zo'n momenten? Ik zou echt uit mijn lichaam willen lopen op dit ogenblik.

Hallo iedereen, Net het boek van Allen Carr beginnen lezen… een zoveelste poging om van alcohol verlost te geraken. Ik weet niet of dit boek me er doorheen zal helpen (Ik hoop het echt). Ik schaam me (heel diep) omwille van mijn alcoholgebruik. Ben Moeder van 2 jonge zonen, heb een "gelukkig" huwelijk (ondanks mijn alchoholprobleem blijft mijn man mij steunen maar hoelang nog?).. Ik zou graag in contact komen met lotgenoten. groetjes, Isabelle