orleando

even een rotmoment...zet de radio aan...verkeerde muziek. Of eigenlijk de goede, want het herinnert me aan mijn ouders...dus janken...Goh, wat zitten de emoties hoog hier...Soothe, het zal wel zijn wat jij al aangaf; zonder drank voel en ervaar je alles puur...maar dit wil ik dus niet. Sorry, ik wil deze pijn, dit gemis nu NIET voelen....maar onderga het wel... En ipv naar de supermarkt te vluchten, kijk ik uit het raam en zie mijn 3 ( engeltjes spelen en genieten, samen met vriendjes en vriendinnetjes... Zo moet het zijn en zo moet het ook blijven.

ik ga zo de kinderen van school halen en misschien probeer ik het hier dan weer...niet ik maar die (**&&&*(&^%^&*( laptop stopt er steeds mee...GGGRRRR!!! Typ ik iets, weg bericht... Manlief heeft morgenochtend vrij, dus mag hij er wel even naar kijken wat er mis is met dit ding.Ik heb het morgenochtend druk...De oudsten hebben allebei leuke activiteiten in en buiten de school, dus ik ben het 1e uur op school om daar te helpen en daarna met een stuk of wat kinderen de auto in op minischoolreisje...en ik moet vooroprijden...Hou ik dus helemaal niet van, want ik weet de weg niet en dan word ik zenuwachtig...Dus morgenochtend met trillende handjes achter het stuur, maar ik heb het graag voor ze over! Ze vinden het beiden prachtig, dat mama meedoet en meegaat! Ik vind het eerlijk gezegd doodeng...Raar, dat je gevoelens zoveel meer naar boven komen zonder drank...

Heb het verhaal van Charlie net gelezen (van gisteren) en heb de tranen in m'n ogen. Okee, ik dron k niet in het bijzijn van de kinderen, maar heb ook wel eens op de ouderavond met een halve fles wijn op geprobeerd een discussie te volgen...Vroeg dan eerst of manlief niet wilde gaan, maar die zei dan dat ik vaker op school kwam dan hij...Wist hij veel dat ik eigenlijk te dronken was om te gaan...Ik ging dan wel lopend en vrat me ondertussen wild aan kauwgum en pepermunt en de rode wangen had ik natuurlijk van de flinke wandeling he! Ik stond er niet bij stil, dat mijn kinderen wel eens bekend zouden kunnen staan als die van die dronken moeder...Niet best... Op triggermomenten denk ik dan ook zoveel mogelijk aan en om mijn kinderen. Wil je drinken? Best, maar zij dan??? Het is hard, maar het werkt bij mij wel...

ik ga jullie zo verlaten. Alvast klding voor de kinderen en manlief voor morgen klaarleggen, doggy uitlaten, de kids een kleine versnapering geven en dan richting zwembad. Daarna thuis eten en ze op bed verzorgen (manlief is er dan ook weer). Morgen weer een nieuwe dag, hopelijk zonder die wind... Ik denk niet, dat ik vanavond nog inlog, ik kijk wel even. Heeee...mijn triggermoment is meestal rond een uur of 4 's middags en ik...ben het vergeten!!! HAHAHAHAHA!!! Dag kriebelmoment, vandaag lekker niet:P

Corinne, dankje voor de tips, ik heb er zeker wat aan. Vie, ik denk dat ik ook maar zo'n dagboek begin. Schreef vroeger altijd boeken vol, dus waarom nu niet?

was ik weer. Kids wilden naar buiten ( zij liever dan ik en ze moeten nu in de buurt blijven met die harde wind), was weggeruimd, afwas gedaan en de bovenverdieping de stofzuiger laten zien. Ben moe...is dat ook een afkickverschijnsel? Want ik ben soms uren moe en bekaf, maar slapen ho maar. Gelukkig zijn de nachtmerries over mijn kinderen bijna verleden tijd, maar nu droom ik zulke reele dingen, dat ik 's morgens met twijfels opsta en niet eens weet of ik het nou gedroomd heb of dat het echt is gebeurd. En dan heb ik dus niks gedronken, kun je nagaan... An, ik geef je gelijk, dat met een alcoholist in het gezin het hele gezin een probleem heeft (mijn moeder dronk nog steviger dan ik op mijn "beste"dagen), maar hoewel het gezin het probleem heeft, is de alcoholist zelf het probleem. Maar je kunt idd niet alles op de acloholist afschuiven. kijkende naar mijn eigen jeugd was het mijn moeder die dronk, maar mijn vader kocht alles in veelvoud voor haar in en vervolgend konden mijn zus en ik de klappen (soms letterlijk...) opvangen wanneer hij de volgende dag op zijn werk zat. Mijn kinderen zijn te jong om alles mee te krijgen (gelukkig wel) en mijn man koopt niks, maar gooit het juist weg. En ik dronk mezelf van de wereld als de kids op bed lagen en sloeg ze nooit en nu nog steeds niet. Ik ben het met je eens, dat zij en mijn man het bewijs zijn, dat alles weer goedkomt. Zij hebben niet mij nodig, ik hun ook!!

Corinne, ik heb van jouw verhaal 1 zin voor mezelf aangehaald, jij hebt weer vertrouwen in jezelf. Ik dus niet...En zolang ik mezelf niet vertrouw zal een ander het ook niet doen... Ik kan trouwens ook niet voor de gezelligheid een slokje meedrinken. Ik ben dan niet meer gezellig, maar heb maar 1 ding in m'n hoofd: alles moet zo snel mogelijk leeg en ik moet zo vlug mogelijk vol...Dus minderen is voor mij ook geen optie, alleen stoppen helpt.

ik merk bv ook an mijn kinderen, dat ik goed bezig ben. Toen ik elke dag mezelf klemdronk, was ik de volgende dag ontzettend chagerijnig en had barstende koppijn, moe enz enz. Wilde alleen in bed blijven en daarna weer drinken zodra zij er 's avonds inlagen. Maar nu komen ze vaker naar me toe om iets te vragen, ik word platgeknuffeld en ze lachen meer.Ik doe soms wel eens alsof ik heel erg boos ben, maar dan met een gek stemmetje en dan komen ze niet meer bij. Heerlijk, lachend en genietend grut. Wat heb ik dan veel gemist (en zij ook)...

Houtje, ben zo blij met jou! Het avondeten is zo goed als af, hoef alleen alles straks warm te maken. Zo even met doggy blokje om en dan langs de glasbak voor de groentepotjes dan he! Het was een goede tip van jou en ik blijf dit nog wel even doen, ondanks dat ik geeneens zin in drinken heb. Het voelt gewoon goed de boel langzaam weer onder controle te krijgen.

An:heart: een virtuele knuffel voor iedereen hier!!!

Blacky, ik heb het hier wel vaker geschreven: ik was allang bij mezelf weggegaan. Pieker wel vaker over dit alles. Waar is het fout gegaan? Wanneer veranderde 2 biertjes bij een zomerbbq in al die liters troep? Waarom beloof ik steeds vanalles en maak die beloftes niet waar? Terwijl ik zelf als kind zoveel beloofd kreeg en als dat niet gebeurde ik zo teleurgesteld was. Ik heb veel voor m'n kiezen gehad in mijn leven zonder drank, waarom denk ik nu niet meer zonder te kunnen? Waarom drink ik af en toe dan wel, terwijl ik er notabene niet eens zin in heb? Alllemaal vragen waarop ik de antwoorden niet we. En als ik het zelf al niet eens begrijp, hoe kan ik het een ander dan uitleggen???

An, er spoken me zoveel dingen door mijn hoofd, maar hij heeft eens een enorme boze bui gehad, maar uiteindelijk kreeg ik niet alleen verwijten, maar ook z'n zorgen en gedachten naar mijn hoofd geslingerd. Hij maakt zich zorgen om m'n gezondheid. Toen ik veel te veel dronk, at ik dagen helemaal niks en werd te dun. Nou ben ik al een beetje met gewicht enz bezig, maar dit was natuurlijk niet goed. En pomp je dan ook nog per dag zowieso 1 liter wijn en 4 liter bier je lichaam in, tja...Hij maakte zich zorgen me te verliezen en wat het voor de kinderen voor gevolgen zou kunnen hebben als ik zou gaan drinken voor ze op bed lagen. Dan zou ik dronken zijn en van de wereld en zouden ze aan hun lot zijn overgelaten. Daar was hij heel erg bang voor. Gelukkig is dat laatste niet gebeurd en ik voel me met de dag sterker en weet, dat het me gaat lukken te stoppen. Maar zijn angst om mijn gezondheid is terecht. Ik heb al een negatief zelfbeeld over mezelf en vind me eerder te dik dan te dun (welke vrouw niet) en als ik door blijf drinken, ben ik sneller bij mijn ouders dan me lief is. Dan zie ik mijn kinderen niet opgroeien. Zijn angst om mij en mijn drinkgedrag uit zich bij hem in woede, omdat hij de angst niet kan verwoorden. En als hij boos wordt terwijl ik niet gedronken heb is ook wel logisch, want ik dronk ook vaak stiekem. Maar hij snapt mij gelukkig na vanmorgen ook wat beter. We komen er wel...

Har, dat klinkt lekker...Wij zitten hier aan een pan zelfgemaakte groentesoep en vanavond gehaktschotel. De weegschaal is nu ook een vijand van mij sinds ik niet meer drink. Ik eet ne veel mer en ook nog vanalles door elkaar...zal wel aardig gegroeid zijn. Manlief vindt dat niet erg, die vond me toch al wat aan de dunne kant...

Tapas, van harte:musicnote:!! de storm in mij van gisteren is een beetje bijgetrokken. Goed gesprek met manlief gehad. Heb hem gezegd, dat ik op m'n tenen loop en bijna niks meer durf te doen/ zeggen zonder dat hij denkt, dat ik weer gedronken heb (wat dan niet zo is). Dat van vrijdag was dom en dat is nog zacht uitgedrukt, maar heb 'm gezegd dat ik dat ook niet ga goedpraten. Dat ik erg m'n best doe, maar het zwaar en moeilijk vind. Hij hoeft me niet de hemel in te prijzen, maar als ik niks gedronken heb zegt hij bijna geen woord tegen me en als ik dan wel eens de fout bega, ik dan een waterval aan verwijten naar m'n hoofd krijg. Gewoon een knuffel of en lief woord doet al erg veel bij me. Hij zei daar beter z'n best daarvoor te doen mij te helpen en ook z'n gedrag gaat veranderen, alleen dat hij niet begrijpt dat ik dan toch af en toe drink. Ja, hoe kan je dat uitleggen...het voelt soms alsof ik moet...ik wil niet eens en toch... Ik heb er ook helemaal geen problemen mee als hij wel een biertje neemt, maar dat wil hij niet. Om mij dus... Voel me een stuk lichter nu en we gaan er toch weer samen voor. Ik meer dan hij, want zal het toch zelf moeten afleren, maar ben toch blij dit uitgepraat te hebben...

ik ga die twee jongsten naar binnen halen, dan de oudste ophalen, eten enz en misschien tot vanavond en anders lees ik morgen wel weer bij. Tot later!

Wacht even,ik mis een hele discussie met RV. Heb en klein poosje geen bericht gestuurd, maar er komen bij mij dan ook gen berichten bij. Dus sorry, maar waar gaat dit allemaal over?? Wel en/of niet hebben van kinderen en de voor en nadelen ervan, medicijnen wel of niet, alcohol. Ik ga hier niemand aanvallen en zelf niet in de verdediging, maar ben een heel stuk van de dagdraad kwijt.

oh, oh...bij ons kan het "feest"ook beginnen...over 2 weken onze 1e afspraak met de notaris... Ik bijt geen nagels, maar nu...Ik zie hier enorm tegenop. Gelukkig gaat manlief mee en ookal hebben we hier nogal tegenstijdige gedachten over, hij gaat wel met me mee en dar ben ik heel blij om. Er komen veel dingen op me af momenteel en of ik het er nu bij kan gebruiken of niet; ik zal hier doorheen moeten. Pas als al het zakelijke ( om het zo maar uit te drukken) achter de rug is, dan pas kan ik rouwen om het verlies van mijn vader. Pas dan zal ik een plek moeten zoeken in mijn toch al chaotische gedachten en accepteren ze kwijt te zijn, maar door te moeten...dat hadden ze gewild. En dat doe ik. Ik ga door. Voor m'n kinderen, man en toch ook voor mezelf. Maar wat is dit een hard en moeilijk gevecht...

jeugd weer thuis, wat tassen aan ht uitpakken en er heeft natuurlijk weer een drinkbeker gelekt, jasses..Maar goed, de oudste is uit spelen en die haal ik over ruim een uur op. Per auto en dat gaat echt wel lukken. Goh, voel me zowaar weer wat sterker in mijn schoenen staan...! Bedankt voor de cremetips. Heb een en ander opgeschreven en ga morgen even wat halen. Ik heb niks meer bijgelezen, maar wat is er met Druppeltje dan? Enne An...

Ik ga er ook zo tussenuit. Kids van school halen en dan de was opruimen. Ligt al fris in het mandje, nu nog de kast in. Enne, Pippi, er zijn hier ok vrolijke omenten, dus schaam je niet. Geniet er juist van, want de happy moments zijn zo kort vind ik. Een hele andere vraag: heeft iemand hier ook last van winterhanden (ik heb gewoon tot bloedens toe barsten in mijn vingertoppen) en zo ja, welke zalf helpt echt goed? Want het doet best zeer en je handen heb je nou eenmaal vaak nodig.. Tot later!

terwijl ik mijn vorige berichtje verzond, viel onze jongste de trap af....huilen, niet normaal. Maar het viel allemaal reuze mee. Heb hem helemaal nagekeken, maar hij is nu alweer aan het spelen. Meer de schrik dus. Maar een paar uur later en stel, dat ik dan gedronken had...dacht het niet. Deze meid blijft voor hun bestwil nuchter!!!

en hij moet me toch wel geloven, dat ik met hardlopen geen blikje bier meeneem, want trek die daarna maar eens open...bierdouche:D!!

Tapas, dat woelen en draaien 's nachts herken ik. Hyperventeleren doe ik er dan ook nog bij en word dan zo bang, dat mijn hart zowat zichzelf uit mijn borstkas wegklopt. Ik word er zo bang voor, dat ik mezlef ga opfokken en dat helpt natuurlijk niet. Is dat normaal, die angst? Het zal wel. Probeer mezelf dan rustig weer tot mezelf te krijgen en praat dan ook hardop. Nou ja, fluisteren meer, want manlief ligt er wel naast. Maar jij brengt me net op een idee; ik heb jaaaaaaaaaaaaren terug (lekker overdreven, hahaha) ook aan hardlopen gedaan. Goed idee om dat weer op te pakken; er zijn hier mooie stukken waar ik met de hond loop (meer een sjokhond dan en hardloper, dus die kan dan niet mee) en waar ik dan de stress en negatieve gedachten uit mijn hoofd kan rennen. Dat ga ik mijn man vanavond voorleggen.

in de tussentijd de was gedaan en opgevouwen, plantjes watergegeven, avondeten voor zover mogelijk voorbereid (thanx Houtje!), huisdieren verzorgd (behalve doggy maar die gaat straks pas weer uit) en hier en daar nog wat opgeruimd wat in het weekend was blijven liggen. Want anders denkt manlief, dat ik heel de dag lig te luieren en drinken...Oh, wat een erge gedachte...maar ik ben ook best boos op hem. Denkt hij echt zo slecht over me?? Of hoort dit ook bij het nuchterzijn, die boosheid? Inmiddels is hier een vaag zonnetje te zien. Kinderen willen buitenspelen. Mag van mij, maar als het zulk vies weer is als vanmorgen dan liever niet. Maar nu zou het wel kunnen. Ben niet blij, maar lees mijn positieve gedachten terug en probeer die vast te houden. Niet dat ik ga drinken, maar ik zou ook wel weer eens lachend door het leven willen gaan...

ik denk, dat ik morgen an de huisarts ook nog om chloornogwatnogwat ga vragen. Ik werd er rustiger van en sliep goed. Geen panniekaanvallen en zo. Zie er tegenop om morgen de oudste naar zwemles te brengen. De jongste 2 kids gaan ook mee en ik koop niks en ga met dit weer niet eens een blokje met ze lopen (want ik het zwembad is het altijd zo warm), maar zal hij me geloven??? Ho, wacht...Ik ben helemaal verkeerd bezig. Denk positief, negatief zet aan tot drinken, is me hier geleerd. Dus: - ik heb geen trek en drink niet - ik voel me gezonder zonder bier - ik hou van mijn gezin, maar doe dit vooral voor mezelf (stoppen bedoel ik) - dit gevecht is moeilijk, maar zeker de moeite waard - ik zal het vertrouwen van mijn man terugwinnen - ik zal leren weer van mezelf te houden nu ik niet meer drink. Zo, hoe klinkt dat? Positieve gedachten, dacht ik zo!!

Houtje, ik ben geen prater, behalve tegen mijn huisarts. Daar ga ik morgen hen. Mijn gezin is me te dierbaar en die wil ik echt niet verliezen. Ik heb al wegens een depressie jaren geleden bij de psych gelopen, maar deed de mond niet open. Stien, hij heeft gelijk dat hij mijn vertrouwen kwijt is in mij en die moet ik terugwinnen. En daar ben ik keihard mee bezig! Maar hij vergeet en paar dinen. Als ik gedronken heb eet ik niets (en eet de laatste tijd als een bootwerker) en dan lig ik voor 9 uur al op bed. Nu zwerf ik zowat elke avond tot 2 a 3 uur door het huis of ga grote stukken lopen met de hond. En vooral dat laatste doe ik niet met drank op, want dan weet ik de weg terug niet meer:D Ik loop hier op mijn tenen, bang om iets te doen zodat hij denkt, dat ik gedronken heb. Afgelopen weekend truikelde ik en viel bijna en ik zag hem kijken. Maar het was verdorie nog geeneens middag! Ik heb niks in huis en vanmiddag ga ik alleen de kids van school halen. Ik heb niet eens zin in drank en dat is al heel wat. Ik ben alleen moe en heb veel last van panniekaanvallen en zweten 's nachts. Hoort er allemaal bij, maar zelfs dat geloofd hij niet. Ik heb nu helemaal nergens zin meer in, maar zet melelf aan het werk en drink veel water. Dorst heb ik wel, maar ik heb geen zin in bier. Denk er niet eens aan en dat wil bij mij wel wat zeggen...