Mai

Goedemorgen! Ik had een indianenweekend Klauterde als een indiaan door het open raam om bloot te dansen in de ruimte me te warmen in zijn regenstralen alle zintuigen wijdopen de goddelijke klanken doordringen mijn huid Sloop over de dijk en bewoog ritmisch in de oercadans van het wad, mijn stem in de kracht van herhaling, de uitadem een weg de ruimte in. Ontbloot als een krijger mijn armen geheven Kleine stapjes het slijk in de zee, het zoute water Rookte de vredespijp met mijn vader, sloeg mijn familie gade, omarmde ze als een goede vriend. Zag nichtjes van 13, 14, 15 en mijn kleine neefje van bijna twee. Ik kuste zijn mooie voeten, speelde mijn broer ik liet ze gaan voelde een geborgen veraf en toch dichtbij zijn Hurkte bloot aan de oever van een petgat, spiedend door het riet om me heen. Op scherp, het borrelende moeras. Kleine stapjes over moerassige bodem. Spoel het lichaam met veenwater. Aardse geuren Puur het zweet van de man die mij het pad wees vis op toast een slokje water Ik loop ik loop ik loop het nieuwe pad bevalt hoe zou ik terug kunnen eindeloos door de open ruimte ik vaar iets heeft de boot afgeduwd Vrouwe jeuzel staat stampvoetend schreeuwend aan de kant Ik lach en zwaai naar haar zonder te weten van verdriet en pijn ik ben op weg naar de zon in mijn buik Nachtelijk braken in een rust van vredig blij zijn in mijn ogen het boek is uit dan huil en lach ik tegelijk zie mijn leven als een boek ik had meer aandacht willen geven oplettend willen zijn Ik sta op scherp alles dringt ongecensureerd door zoals het is Het gevoel eindelijk te mogen te lang in afwachting gesluimerd nooit meer slapen ben je gek wakker worden! ik eet ik lach ik zie een dag vol besef ik spreek mijn nieuwe vriend die plots mijn pad had gekruist Ik droom van vuurwater en hallucinerende middelen het brein daar waar het hoort te zijn buiten het hoofd om er zijn plannen voor het maken van een totempaal op zoek naar een geschikte boom ik gebruik de overbodige dingen die ik vind aan zee, ik zie de veren, het gekleurde touw van netten en surfers, kick op de knopen die ze leggen, in het wier Verzamel krabbenschildjes zie wat ik maak uit klei Dan ga ik slapen ver na de nacht om wakker te worden ver voor de dag Ik sta op scherp De buik is de moeder Indiaan Ik ben de moeder Indianenvrouw Ik jut langs de zee ik maak het vuur Ik ben Sil De Indiaan

Zelfbeklag is een van de meest ongelukkige en vernietigende gebreken die we kennen. Het is een belemmering voor elke geestelijke vooruitgang en kan elke heilzame omgang met onze vrienden uitsluiten door zijn buitensporige vraag naar aandacht en medeleven. Het is een sentimentele vorm van martelaarschap, die we ons moeilijk kunnen veroorloven. Dat is het oude zeikwijf! Vrouwe jeuzel! Ik plak er nog een dag aan vast Het staat me goed! Pa prutste een mooi draadje met schakelaar in mijn kar Dus ga ik een testrit maken. Naar zee. Waarnaar anders. Misschien onderweg een visje en nog even zwemmen in het meer. Zou zomaar kunnen, maar ook niet. Gewoon rijden. Ik zie.

Vandaag. Is voor mij al teveel vandaag. Eergister ging dat goed. Gister nog maar net. Geen idee dus vandaag Maar nu niet Nu hoeft het niet Dagdag!

Het gaat gewoon niet in één keer Zoals je zou willen Dat is niet erg Verander niet je richting Maar soms het pad erheen (hoe was het ook alweer) Durf te genieten onderweg Wees niet bang Verlang niets Het gaat zoals het gaat Heb daar vrede mee

Soms daag ik uit Geef een schreeuw! Doe een dans Of mijn armen wijd uit Er gebeurd niets als ik dat doe Vaak huil ik dan Durf alweer een beetje te lachen Soms zonder gedachte aan de zwaarheid van het juk zelfs bulderen en schateren Maar dat durf ik haast niet te zeggen Schrijven aan jullie gaat nog net Al moet ik zeggen, dat voelt wel naakt Mezelf laten zien

Het valt te leren Als je blijft oefenen Ik ben het bewijs! Ik leer, ik leer, ik leer.... En weet en weet en weet Als ik maar luister En goed kijk Dan is er rust En uit rust kan ik verder Geen gejakker Tijd Langzaam pak ik de ruimte weer Ik weet waar het is in mij Overal Vertrouwen Ik hoef niet bang te zijn Soms pakt ze mij Dat is okee Ik herken haar wel Als ik eerlijk ben Dan is het vrij Vrouwe jeuzel kwam vannacht de boel vergrendelen Ik werd bang. Vanochtend zag ik dat. Ik hoef niet bang te zijn. Er valt niets op te sluiten. Of af te sluiten. Maar open, dat is even wennen. Kwestie van oefenen Ik ben al uit mijn grot Soms wil ik door angst geduwd terug Maar het gaat niet meer Ik kan niet meer terug Soms is dat overweldigend en voelt het als bang Maar dat is het niet Dan sta ik verbaasd in de ruimte stil Ben aan het wennen me daar vrij te bewegen De beweging is nog klein, maar het is er Dan weer kruip ik in elkaar Maar er is geen pijn Voorzichtig ga ik weer staan Kijk glurend om me heen Geen oordeel Geen leger Alleen ik Beweeg vrij Zo gaat het wennen Als wennen

An, ga de strijd niet aan Laat het er zijn. De gedachte. Meer is het niet. Eet wat. Doe wat. Of niets. Voel. Niets moet!

Moggûh! Hanna, geweldig dat je er kon zijn! Mooi meid! Kirky: WOW!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! An, vooruitgang. Dichterbij. Goed! Vrouwe jeuzel was er weer vannacht Meer woorden maak ik er niet aan vuil Ach, een paar Ik ging met haar vechten Schoppend in het zweet Vanochtend werd ik zachtjes wakker Rustig weekend maken Opruimen, wassen, zingen Ik zie en luister Doe mijn ding Have a nice day

Tas, ik stond gewoon met mijn blote kont in de regen naar Corelli te luisteren.... Had al een tijd geen radslag meer gemaakt Het baarde me zorgen Dat hoeft niet Tas Ver heen is hetzelfde als dicht bij Blijf maar bij jou

Rustig aan Water Goed je even te zien! Nu ga ik weer Nog een kwartiertje boek Wellicht Lekker slapen en morgen zachtjes wakker worden

Hee Water! That's good! The guitarman Hoe gaat het met je?

Vanavond is er thee En regenvreugde Praten gaat nog niet zo goed Dan schrijf ik Dat is als praten Ik praat aan jou De tijd was genomen Er kwam rust In de verte gerommel Dan de regen De geur van nieuw en oud ineen Fris spoelt muf erdoor Regen regen regen Ik kleed me uit Klim door het raam Ik voel de regen Op mij Zachtjes en warm Kippenvel Ik zie de zon Regenboog Kan het niet geloven Ondertussen probeer ik te praten Wat wil ik zeggen En hoe Dan is het antwoord een spontane groet Een strelen langs mijn oor Dat ik dit mag Corelli Druipend van de regen Ik huil Zo mooi Dan liep ik langs het pad Een knipoog van de maan omringt door zachte wolken Ik voel in het zand Een baby-pad Ik loop voorzichtig Terug Ik deed niets behalve luisteren Nu ben ik Beautyful me Licht en blij Ik geef een kus Op mijn buik Daar kan ik niet bij Dan geef ik hem aan jou

Mooi. Zoals ze mag sterven. Te zien wat het was wat ze deden. En dat ze dat nu snappen. Nee, de dood is lelijk Ze schreeuwt van pijn en het leven trekt weg Niet mooi in die zin Maar wel naakt Puur Drup, het spijt me Ik wil je niet kwetsen Dat was niet wat ik wou Ik voel dat dat gebeurd Maar dat doe ik niet Dat doe jij Dat hoeft niet Het was niet persoonlijk

Okee Ik had bedacht dit weekend niet te drinken Gister was het goed. Het oude wijf en ik zaten onder de berk, gezusterlijk aan de thee. Het is een oude vriendin. Omdat mijn uitadem nog onderdoor en achterlangs gaat, kan ik haar nog niet zo goed laten gaan. Ik minacht haar. Pas als ik haar zie als mij, jong en mooi. Zal ze gaan. Misschien voorgoed, maar dat hoeft niet. Ik denk dat ze me nog wel eens komt opzoeken. Als ze zeker weet dat ik het zelf kan. Anders nodig ik haar uit. Als ik haar dan niet vergeten ben. Ik heb haar ook gezegd dat ik haar wil accepteren als gewoon een vriendin. Heb haar gezegd het gejeuzel zat te zijn. Niet meer nodig, zo'n kabaal. Ik denk wel dat ze ziet dat ik veranderd ben. Het heeft gewoon een beetje tijd nodig. Niet schreeuwen en jakkeren. Beetje opletten Elkaar steunen Samen dansen en lachen Maar ook rustig lezen of kleien En elkaar soms een tijd niet zien zonder dat het stoort Dan ben ik blij dat ik haar ken Ze bracht mij hier en hield me vast Nu oefenen we in loslaten Wat niet betekend weg en nooit meer zien Dat er geen angst meer daarvoor is Dat het gewoon goed is Ik huil Want zij Dat ben ik

Ze vieren ook feest en ontmoeten elkaar eerst te laat maar net op tijd Ze verbranden haar in een boot en begraven haar naast de hond De eenzame man die bang was voor zichzelf Gaat zien dat hij dat was Het is een soort levensboek Mankell. De meesterverteller. Italiaanse schoenen Wonderschoon

Ik lees een mooi boek over een vrouw die dood gaat Het is een mooi boek Want het bevat heel veel woorden Gepast in simpele zinnen Zo mooi, dat ik héééél langzaam lees. En dat lukt!!!! Yep! (ik bedoel maar, dat zegt genoeg over hoe het eigenlijk met me gaat...)

De jonge padjes zijn geboren! Ieder jaar zie ik ze hier van de ene kant naar de andere door de tuin trekken De grote paddentrek Watch your step! Dan doe ik niets Helemaal niets Tot het helemaal okee is Dat zou ik moeten doen Want inwendig bedenk ik alweer gejakker Eruit Ik geef mij over aan mij Alsjeblieft en dankjewel Nu ga ik weer

Hoi! Auto liet me een stukje eerder staan dan gister Ben maar gaan lopen, met een lach Eerst maar eens afkoelen.... Ging toch werken bovendien Gisteravond niets gedaan Uitgerust Thee, een prettig gesprek Voor elven in slaap gedonderd Vanochtend te laat wakker Wou het al op een inwendig janken zetten en me ziek melden Maar! Dat soort dingen duurt tegenwoordig niet lang Ik leer luisteren. Wat is er aan de hand? Niets. Dus: Gewoon ademhalen, en rustig die kant op. Niet jakkeren! Dat ging wonderwel Duhuu, logisch als je luistert Ik zong met de autoradio mee Tufffffff...... Lekker gewerkt Ik ben moe Dus ga ik weer luisteren En uitrusten Geen gekke dingen doen Ik ben benieuwd Auto bracht mij via sluipweggetjes en een ouwelullentempo weer thuis Toch fijn Zij snapt het ook... Morgen duik ik samen met pa onder de motorkap. Jaaaaahhh!!!! We roken relaxt de vredespijp Zolang hij niet gaat smakken of gaat prikken... Hmmm Ach wat Nu naar mijn vriendjes Er zijn vliegjes die dansen in de zon Elke avond voeren ze in de laatste zonnestralen een prachtige dans voor me op De merels begeleiden met een enthousiasme dat langzaam wegsterft in een mooie, stille nacht Dan gaan de sterren zingen en schijnt de maan bij de berk in het water Daarin ben ik Verwonderd Nog steeds Gelukkig

Hoi Wing! Vooral dat: "toen moesten we lachen", vind ik erg mooi.

Volgens mij verwoord ik niet correct Dat is mijn lieftallige hoofd Die denkt ergens goed in te zijn But oh! Ik trek me weer naar binnen aan de boom

Jáááááren lid van geweest De slachtofferclub

Ingebakken geloof Dat zie ik wel Slachtoffers niet

Trouwens als we zo gaan beginnen Verwijtje hier, sneertje daar... Har!!! Er is geen strijd.... Er is een feitje Hier wordt dat feitje wel weer héél belangrijk. Ik weet het alweer! Wat nou hard? Dat snap ik al helemaal niet Dacht je dat ik daar nog voor buig? Sorry, immuun voor hard. Zacht Dat raakt

Gut Har Die verslaving Ben ik Ik ben een vrouwelijk dier mijn verslaving dus ook

Het woord terugval lanceer ik met de katapult vanuit de berk regelrecht de ruimte in Wat een ***woord! Maar: Een woord Dus niets om je druk om te maken