Zo, daar komt-ie dan, de keer dat ik jullie heel erg nodig heb! Ik heb vanmorgen mijn zoon (26, woont nog thuis) weggebracht naar Schiphol, is voor vijf maanden naar Indonesië. Ik dacht dat ik het er helemaal niet moeilijk mee had, heb ik ook eigenlijk niet, tot het moment dat ik hem vanmorgen in tranen zag....'t is ook wel wat, voor het eerst in je eentje, niets besproken, alleen vliegtickets, Indonesië, moslimland, overstromingen, aardverschuivingen, míjn kind! Zíjn verdriet is natuurlijk mijn verdriet! Ik vind het zo moedig van hem, zo knap, en mijn hart:brokenheart: brak toen hij het zo moeilijk had... Ik zal zooooo blij zijn als ik een berichtje van hem heb dat alles goed is! Nog fijner zal ik het vinden als het een berichtje is dat hij zijn draai gevonden heeft! Pfff...leven jullie ajb even met me mee?