Gisteravond had ik het even moeilijk. Stom om te schrijven maar was verdrietig. Misschien een reactie op dat het spannend is geweest de laatste weken. Ook de ontlading misschien. Het hier mogen en kunnen en misschien ook durven te zijn wie ik ben. Je kunt dat niet aan een ander uitleggen. Dingen die je altijd automatisch doet kosten nu zoveel moeite. Waar je niet over nadenkt normaal. Je gaat je wassen en je kleed je aan. Ik kan dat niet meer. Zelfstandig douchen kan ik niet meer. Niet omdat ik wat aan mijn handen mankeer. Maar omdat ik op dat moment niet weet wat ik moet doen. Ik was ook in Eindhoven zo ver dat ze me al hielpen bij het douchen. Vreselijk vond ik dat de eerste keren. Het is niet zo dat mij douchen meer aanwezig zijn en mij helpen met de juiste volgorde. Vertellen dat ik mijn haren nog moet wassen. Nu hebben ze mij gistermorgen hier ook geholpen met wassen en aankleden. Het gaat allemaal wat respectvoller dan in Eindhoven. Het is hier gewoon. Toch is het voor mij niet te bevatten waarom dit zo is. Waarom ik de ene dag zo mijn veters kan strikken zonder nadenken en de andere dag bij god niet weet hoe het moet. Dat ik mijn hoofd heel goed weet hoe iets moet maar dat mijn lichaam dan weigert om de dingen te doen zoals het in mijn hoofd is. Het zit er wel in mijn hoofd ik weet het wel hoe het moet en dat is zo lastig