Het zijn rare weken geweest. Eerst met mijn dochters naar Parijs. Mooie dagen gehad goede gesprekken en gelachen. Vlak daarna kom ik te vallen en is mijn elleboog gebroken. Krijg ik een wondontsteking erbij. Weer eens de griep. Maar ach ik ben er nog en ik waardeer het leven steeds meer. Mijn huis is mijn thuis. Ik mag hier graag wonen en zijn. Met de feestdagen was er veel gezelligheid waar ik van heb kunnen genieten. Hulp accepteren word makkelijker. Omdat ik niet meer zo krampachtig ben gaat het ook allemaal wat makkelijker. Ik verheug mij op het voorjaar. Hoop dan toch weer wat meer zelfstandig de deur uit te gaan. Fietsen wandelen. Eigenlijk ben ik tevreden. Het niet drinken gaat van strijd naar vanzelfsprekendheid. Het enigste wat ik lastig vind op dit moment is homo zijn. Niet omdat ik een homo ben of spijt heb dat ik uit de kast gekomen ben. Maar ik kan er zo weinig mee.