Hallo allemaal, ik ben Danielle. Ik ben 41 jaar oud en heb het co-ouderschap over mijn twee zoontjes.
Buiten het feit dat ik vroeger graag op stap ging heb ik eigenlijk nooit problemen met alcohol gehad. Sowieso dronk ik thuis nooit. Ook met name omdat ik thuis ook altijd een hekel had aan de momenten dat mijn ouders onder invloed waren. (vaak)
Enfin, m'n hele leven is inmiddels anders. Na de geboorte van de jongste en het vertrek van m'n ex toen die jongste 3 maanden oud was heb ik een zware postnatale depressie gekregen. Ik belande op de Paaz en kreeg antidepressiva voorgeschreven. Na een poosje vond ik een eigen stekje en daar is het, nu zo'n drie jaar geleden, begonnen. In eerste instantie gewoon af en toe een glaasje bij de tv. Je moet het voor jezelf immers ook gezellig kunnen maken toch? Toen ik ook nog m'n baan kwijtraakte na een reorganisatie was het hek zo'n beetje van de dam. Op de dagen dat ik de kinderen niet had dronk ik en het werd stiekempjes aan steeds erger. Tot de momenten dat ik een wijntje nam op vrijdag en zondagochtend ergens pas zo'n beetje wakker schrok. Gewoon een hele dag kwijt...
Lang verhaal kort, ik heb dus geen stopknop. Ik heb na mijn dagen als kroegtijger ruim tien jaar amper gedronken en nu stap ik alsnog in zo'n valkuil. Ik drink niet iedere dag en zeker niet als ik de kinderen heb. Maar als die twee er niet zijn vlieg ik uit de bocht en daar wil ik vanaf! Het liefst zou ik iemand zijn die met twee/drie glaasjes tevreden is, maar de realiteit is dat dit zo niet werkt bij mij. Ergo: helemaal stoppen dus en ik vind het doodeng. Zonder die drank duren de weekenden en avonden alleen zo lang, de eenzaamheid ligt altijd op de loer.
Complicerende factor, mijn tijdelijke arbeidscontract loopt af over 2 maanden. Hele lange lege dagen weer voor me... Dankjewel Flexwet
Verder ben ik overigens een grappig en leuk mensch hoor, het is niet alleen kommer en kwel. Op dit moment voeren de zorgen alleen even compleet de overhand en ik wil de boel niet uit de hand laten lopen...