Extranaut

Dag 3 Het zuigt !!! Ik heb me net nog eens buiten gewaagd, moest wel voor de winkel. Maar ik nam er een wandeling bij die me eigenlijk geen goed deed. Ik heb echt moeten vechten met mijn gedachtengang om geen alcohol te kopen. Mijn vriendin geeft meermaals aan dat ze mij zo niet wilt, maar het is soms sterker dan mezelf. Ik heb zelfs al gedacht alles op te geven en me gewoon dagelijks lazarus te zuipen. Lekker gemakkelijk. Maar ik weet dat mijn rationele ik dat niet wil. Maar op dit moment wil ik dus wel zuipen. Hate it.

Met de roze bril bedoelde ik geen drank Je kan niet geloven hoe hard ik verander na wat cannabis. Ik kan dan letterlijk alles doen zonder prikkels te ervaren. Mijn vriendin heeft mij ook liever met cannabis omdat ik dan kan inleven, communiceren en me overal naartoe verplaatsen. Vooral op familiebezoekjes vonden wij het belangrijk dat ik niet overprikkelde en normaal kon communiceren. Deze nuchterheid heeft er intussen toe geleid dat ik mezelf verwijderde van de sociale media, is teveel gaande waar ik te obsessief mee omga en dat beïnvloedde mijn persoonlijk leven. Maar ook isoleer ik me van het leven. Ik ben gewoon op voorhand bang hoe ik zou reageren of wat zou tegenkomen en blijf dan liever thuis. Gisteren was uitzonderlijk dat ik buiten ga, maar ik had mijn goede moed bij elkaar verzameld. Sommige substanties werken helemaal anders op mij. Ik word actief van cannabis, maar loom van pepmiddelen. Chemie is echter iets waar ik me niet mee inlaat, maar heb wel een experimenterende periode gehad in mijn leven. De enige reden waarom ik cannabis laat is om wettelijke problemen te vermijden en het duurder dan alcohol is. Er is niet echt een plan en groepen mensen vermijd ik sowieso. Ik ben daar toch maar anders en onbegrepen. Ik ben al eens met NA gaan praten, maar dat was meer een discussie dan een echt gesprek. Misschien lag het aan mij, maar ik ga me niet anders voordoen omdat een groepje anders dan mij denkt. Ik heb te lang maskers gedragen, dat wil ik niet. Noch wil ik anderen behagen want je kan onmogelijk goed voor iedereen doen zonder jezelf tekort te doen. maar het plan blijft wel stoppen met alles uiteraard.

Sorry, ik ben 35. Ik gebruikte dus 20 jaar onafgebroken. Maar ik heb wel jaren intensief aan mijn psyche gewerkt waardoor ik nu best wel zonder kan. Alleen is dat moeilijk. Een psychologe die met mijn verslaving bezig was voor de psychiater raadde me al aan uit de stad te verhuizen. Ik keer terug tot gebruiken door omstandigheden (drukte, leegte, stress en soms ook verveling). Ik slaap goed, maar ben de afgelopen maanden 10kg afgevallen. Het blowen heft mijn lichaam een beetje ontregeld. Ik eet bijna niets meer, een half bordje bij het avondeten en zelden ontbijt of lunch. Ik denk dat ik al die jaren liever gebruiker dan geestelijk beperkt was. Ik liep verloren als kind, iedereen bevestigde dat ik anders en er iets mis was. Nu wil ik niets meer gebruiken en normaal kunnen doen zonder daar wat voor nodig is. Maar ik leef snel in tunnelvisie en een zwart witte kijk. Die roze bril is dan zo verleidelijk en het werkt nog eens goed ook.

Ik bevind me in het ASS spectrum, maar ook ADHD. Als kind werd ik al al overal uit de klas gehaald om speciale testen te doen. Over ASS wordt getwijfeld, ADHD kan kloppen. Ik heb ook wat borderline trekken en twijfel soms of ik bi polair ben. Nuchter zie je dat er wat scheelt aan mij, als ik tolerant aan cannabis ben ben ik een normaal persoon en onder invloed van alcohol kan het er psychotisch aan toe gaan. Ik gebruik dagelijks sedert mijn 15e levensjaar en heb daarin 1 jaar niets gedronken en 6 maanden niet geblowd. In die periode kwam al mijn duisternis boven en zo belandde ik uiteindelijk bij een psychiater. Ik probeerde medicatie maar ik besloot daarmee te stoppen omdat ik nog altijd prikkelbaar was. In mijn kinderjaren liep ik verloren en ik ondervind nooit rust in mijn hoofd. Ik was al dronken op mijn 12 en had een zelfvernietigingsdrang. Door cannabis kon ik enigszins een normaal leven leiden, maar ik was alle wettelijke problemen daar rond spuugzat. Iedereen strafte me er ook voor af, ik was een junkie in mijn vaders ogen. Ook mijn broers hebben niet zo graag dat ik omga met hen en hun kinderen vanwege mijn cannabisgebruik. Ik drink voornamelijk om cannabis te vervangen. Ik wil rust in mijn hoofd en prikkels baas zijn. Daarnet in de stad voelde ik het na enkele drukke plaatsen enorm wringen en ik moest echt naar huis. Wat natuurlijk niet gezellig voor mijn vriendin was. In de metro niets dan vetragingen, geluiden, geuren, drukte en ik kwam overprikkeld thuis. Ik zag bier in de koelkast, maar ik heb het weg gegoten zonder 1 slok te doen. Ik voel de drukte in mijn hoofd echt spelen en kan geweldig ijsberen.

Zijn reactie was humorvol, maar noemde mij wel een “Michieltje”. Daar werd ik boos om en door het drinken dan heftig tekeer tegen hem gegaan. Nu veel spijt want hij heeft ook veel voor me betekent. Ik zie alles een beetje zwart wit. waar is het mis gegaan? Ik denk door uit mijn geloof te stappen en mezelf te loochenen. Maar het ging al slecht sedert mijn geboorte. Ik heb op mijn laatste tewerkstellingen teveel hooi op mijn vork genomen, men heeft ook op enkele plaatsen misbruik van me gemaakt waar ik heel slecht op reageerde. Ik zou daar vergiffenis aan moeten schenken en het loslaten. Het gaat allemaal ten koste van mijn omgeving en dierbaren. Ze verdienen beter. Maar soms kan ik niet de persoon zijn die nodig is en ik kan niet beschrijven hoeveel pijn dat bewustzijn doet. Ik mis mijn kinderen en de dagen dat men hier is krijg ik moeilijk routine. Ik dweil soms met de kraan open en ze vinden dat ik meestal zaag. Ik bedoel het echter goed. Mijn jongste haat me voor dronken tirades uit het verleden en mijn oudste is nu haar eigen weg aan het zoeken. Ik ga er voor gaan hoe dan ook. Ik ben helemaal klaar met alcohol. Ik wil deze pijn niet langer voelen, maar misschien is het tijd om te verwerken en niet langer te vluchten. En ik meen het deze keer. Ik wil terug controle over mijn leven en iets betekenen voor mijn dierbaren.

Dank. ik heb hem daar eerst vriendelijk met geconfronteerd. Maar gisteren dronken zo onvriendelijk dat hij blij is dat ik niet meer kom. Ik moet dus een nieuwe zoeken, wat geen evidentie is. de ziekenzorg is hier erbarmelijk slecht voor mensen met een mentale beperking. Het heeft jaren geduurd alvorens ik hem eindelijk vertrouwde en dat is met 1 verslag vernietigd. Wellicht is hij me ook liever kwijt dan rijk. Wat niet erg is, het ging toch alleen maar slechter met me en hij heeft me het afgelopen jaar maar weinig geholpen op mentaal vlak. Ik wil gewoon terug een normaal leven leiden, maar het dringt door dat ik dat niet kan. Ik leef meer dan een jaar in isolatie, kan mijn plannen niet meer waarmaken en niemand heeft nog wat aan mij. Ik weiger jobaanbiedingen en het enige waarvan ik zeker ben is dat ik daar tegen de avond van wil vluchten. Alcohol is zo al om aanwezig en ik denk telkens het onder de controle te hebben, wat nooit is. Maar die gedachte is sterker dan mezelf. Ik verlies alles en iedereen rond me heen.

Gisteren heb ik dronken mails gestuurd met mijn psychiater en mijn visite bij hem geannuleerd. Vooral alcohol blijkt nu een enorm probleem te zijn, ik ben dan mezelf niet. Of misschien net wel? Want wat ik dan zolang probeer in te houden stroomt er natuurlijk uit. het is allemaal ontstaan bij een verslag. Ik moest van mijn ziekenzorg verslagen binnen brengen. Toen ik mijn psychiater zijn verslag las ben ik door de rooie gegaan. Het is me duidelijk geworden dat hij mijn klachten niet serieus neemt en de spot drijft met mijn stoornissen. Hij noemde me flapuit sociaal incababele Michiel. Dingen die ik in vertrouwen tegen hem zei stonden onverbloemd in dat verslag. Ik vertrouw hem niet meer en mijn ziekenzorg nog minder. Door dat verslag ben ik wel gaan nadenken en ik hoop dat gisteren mijn laatste dronken moment was. Helaas prikkelt het leven mij enorm. Ik weet niet of ik sterk genoeg ben zonder roes te leven. Het leven heeft mij weinig te bieden en telkens ik het met beide handen aangrijp word ik teleurgesteld of overprikkeld wat uiteindelijk tot meer gebruik leidt. ik zou het van dag tot dag moeten nemen, maar ik zou ook iets willen om naar uit te kijken. Helaas vind ik dat niet in het nuchtere leven, mijn gedachten gaan aan me voorbij en ik krijg het niet uitgefilterd. Mijn lief wenst me ook niet op die manier, maar dronken wil ze me nog minder. waar ik het meeste schrik voor heb is dat het ooit echt genoeg zal zijn en helemaal alleen in het leven achterblijf. Mijn kinderen nemen afstand van me en ik verlies mijn levenslust. Ik nam ooit pillen die mijn psychiater voorschreef maar die neem ik liever niet meer. Ik kreeg de indruk dat bet dan veelal slechter ging dan zonder medicatie. Als ik dat combineerde met cannabis zag ik het leven, had ik levenslust en niemand nam afstand van mij. Maar daar ben ik nu met gestopt. Wel drink ik dagelijks liters bier. wat nu?

Deze afdeling is echt wel heel stil. Dacht ik eindelijk een lotgenoot gevonden te hebben, maar hij is reeds weg. Ik kijk nu toch al even nuchter tegen het leven aan. Ik kan alleen maar zeggen, de drukte in mijn hoofd wordt met de dag beter. De eerste dagen zweette ik me kapot, daarna lag ik zelfs te janken .... iets dat jaren geleden was... Kreeg zo ineens een emo bui en kon me niet bedwingen. Mijn psychoses zijn compleet verdwenen. Ik denk dat mijn psychoses veroorzaakt werden door het vele opkroppen van ellende, ,verdriet en frustraties. ik heb intussen een hele zak geld bespaard. Het idee dat ik het nu kan vastnemen en niet meer de lucht in blaas is een heel bevredigend gevoel. Er staat meer tegenover een nuchter leven dan over wolkjes lopen. Omdat ik jaren op een wolk zat was alles "goed". Nu is lang niet alles goed. Ik sta heel erg op mijn identiteit nu. Ik weet ook beter wat ik wil, kan dat beter verwoorden en ben minder impulsief. Mijn eerlijke impulsiviteit veroorzaakte meermaals contraversie. Maar ik heb geleerd 2x na te denken. In het begin was het heel moeilijk niet in mijn oude gewoonte te vallen. Ik heb een relatie en die was gefundeerd op mijn cannabisgebruik. Ik ontwikkelde helemaal introvert zonder cannabis en mijn omgeving moest mij met rust laten. Omdat ik mijn identiteit wou plaatsen veroorzaakte dat soms heibel in mijn relatie. Ze was dat niet gewoon dat ik nu plots een eigen mening had. Ik kreeg het niet altijd juist door gecommuniceerd. Geloof me de verleiding was groot op die piekmomenten. Enorm groot! Maar het doorbijten loont. Dat moment is maar tijdelijk en passeert, als je het gaat onderdrukken komt het er later toch weer uit... En hoe dan? Veel erger misschien. Ik heb ook ervaren dat je je omgeving goed moet aangeven wat je prikkels en impulsen zijn. Op voorhand zeggen waar je nuchter moeite mee hebt, en uiteraard je aandeel erkennen. Ook erkennen dat je tegenpartij gelijk heeft en daaruit een midden generen. Het was misschien één van de moeilijkste strijden in mijn leven... Maar daarna sta je eens zo sterk in je schoenen en voelt het alsof je de wereld overwonnen hebt. Het gaat dagelijks beter... neem het van dag tot dag. En vallen is op zich niet erg, weigeren op te staan wel.

Wie had jij geweest als je nooit verdovende middelen had gebruikt? Dat is een vraag die mij confronteerde met de harde realiteit. Ik had wellicht meer ontwikkeld geweest en gevoelens leren plaatsen. Ik gebruikte om impulsen te vermijden en kropte daardoor veel ellende op. Als ik nooit gebruikt had, had ik deze gevoelens leren plaatsen. Echter dien ik vandaag opnieuw te leren lopen. Ik heb half mijn leven gevoelens onderdrukt. Vanboven ziet alles er zo anders uit en beneden wacht mijn mijnenveld me op. Zonder gebruik had ik zo'n mijnenveld nooit gecreëerd. Omdat ik er voor koos blind voor mezelf te worden heb ik geen identiteit ontplooid. Ik heb het mezelf best ingewikkeld gemaakt en nu moet ik opnieuw ontwikkelen. Opnieuw leren lopen. Als ik nooit gebruik had moest ik deze strijd niet leveren en kon ik mijn energie aan andere zaken toewijden. Mijn gebruik nam de hele levenservaring over en alles ging aan me voorbij. Ik stond in een hoek en plaatste niets van mezelf in het leven. Door te stoppen met blowen ervaar ik dat het heel moeilijk is mijn identiteit te ontplooien in mijn naaste omgeving. Zoals de baby de tut krijgt, krijg ik de joint. Maar ik ga de confrontatie met mezelf aan en op onderzoek naar wie ik kan zijn zonder gebruik. Ik wou deze vraag delen omdat ze zo hard doorsloeg bij mij. ​

Misschien dat het parten kan spelen bij het ontwakingsproces van een ander. Veelal narcisten zijn zich niet bewust narcistisch ontwikkeld te zijn. Veelal gebruikers stellen zichzelf niet graag in perspectief. Maar bij gebruik komen stoornissen kijken. Maar dat is voor de meeste een blinde vlek. Zulke artikelen hebben voor mij enige waarde omdat men kijkt over een brede waaier mensen uit alle klassen. Toen ik stopte met drinken doofde mijn narcisme uit en kreeg ik een groeiend gevoel van empathie. Ik heb die gebruikerssporen van thuis uit lang onderdruk en ontkend. Ik zocht erkenning bij 2 gebruikers die mij nooit zouden gezien hebben voor wie ik was. Het gebruik vertroebelde hun gezichtsveld. Alcohol heeft een groter lang termijn effect dan mensen werkelijk voor ogen hebben. Daar wil ik heen. Er is geen meerwaarde in te vinden. ​

Marc Hebbrecht en Ronny Vandermeeren Tijdschrift voor Psychotherapie, 33 (mei 2007), p. 197-209​ http://alcoholisme.wikidot.com/artikel-gaelle Een studie naar alcoholisme en narcisme.​ ​

Echte narcisten misschien niet. Maar je hebt er ook die trauma's verdringen. Narcisme als masker dragen. Toen ik dronk had ik een totaal gebrek aan inlevingsvermogen en gebrek aan empathie. Toen ik stopte met drinken kwamen mijn verdrongen trauma's naar de oppervlakte. Ik ben in professionele begeleiding gaan uitzoeken of het door mijn gebruik kwam of iets onderliggend aan de hand is. Toen kwam snel uit dat ik geen gewone opvoeding genoot en veel verdrong achter mijn gebruik. Wie gevoelens onderdrukt door te gebruiken loopt het gevaar een narcismestoornis op te doen. Mijn vader was een echte narcist en ik ben in staat tot oordelen, ik ken hem zo lang ik leef. Als een stormtrein heeft hij zich door mijn leven verplaatst, zeker wanneer hij gedronken had. Dan reageerde hij vanuit een beperkt veld met een tunnelvisie op mijn persoon. Dat heeft me dikwijls klap gekost.

Ik heb geen alcoholprobleem. Maar had wel een narcismestoornis dat intensief aanwoekerde wanneer ik dronk. Of bedoel je wat anders?

Wel ik heb veel geërfd van hen, maar ben me daar bewust van geworden. Ik ben in een tunnelvisie gepropt en nam dat te lang voor realiteit. Mijn hele leven zeggen ze me wat ik ben, kauwde ze alles voor me voor en heb ik lang een laag zelfbeeld gehad. Ik zocht tot niet zo lang geleden altijd maar erkenning bij hen, die ik uiteraard nooit kreeg. Ik kwam erkenning zoeken en vader duwde me kopje onder en genoot er als het ware van. Ik ben 33 jaar moeten worden om in dat besef te komen. En dan mag dit misschien als een hoop zelfbeklag klinken, het is mijn waarheid zoals ik ze beleefd heb door mijn ogen. Alcohol maakt iets los bij bepaalde mensen waardoor ze enkel maar vanuit een tunnelvisie kunnen reageren. Ik heb de pech gehad opgevoed te worden door zulke ouders. Maar ik heb geen recht van spreken, ik heb 18 jaar zoals hen geleefd.

Is het verstandig een drug te promoten/socialiseren die stoornissen triggered? Mijn ouders zien hun fout niet omdat ze denken "sociaal" bezig te zijn. Ik hoef hen geen lessen te leren, maar de lesjes die ik geleerd kreeg draag ik mijn hele leven mee. Volgens mij is het geen kip en ei verhaal, maar een en en verhaal. Wat ik ermee wil is de cirkel breken, ik heb veel patronen doorbroken. Het ideale plaatje had geweest dat ze er iets aan deden voor ik het als "normaal" nam. Ik ben er in geboren en wist niet beter. Nu kijk ik tegen een strijd van langdurige adem aan.

Wil niet mijn verhaal centraal stellen. Wil enkel maar aantonen dat alcohol een trigger is voor narcisme. Bij narcisme komt veel kijken, en narcisten die alcohol consumeren zijn een gevaar voor de maatschappij. Naar mijn bescheiden mening is dat niet voldoende in perspectief gebracht. Men wijst wel repressief cannabis na, maar men ontwikkelde een blinde vlek voor alcohol. Het is sociaal aanvaard, maar de maatschappelijke overlast die erbij komt kijken is een nefast. Tot tien maal de overlast van alle illegale drugs samen opgeteld. Vooral bij gezindrama's is dikwijls alcohol de boosdoener. Wanneer mensen alcohol drinken verandert hun gedrag, voor men het weet is men narcist en vraagt men zich af waar al die depressies vandaan komen.

Wel ik kan maar absorberen, relativeren en reflecteren. Volgens mijn ervaring is alcohol een enorme trigger bij narcisten. Het is niet dat ik op een dag ontwaakte en zei "hey mijn ouders zijn narcist." Neen het is door de hand in eigen boezem te steken dat ik ontdekte waar het vandaan kwam. Ik was een voltrokken cirkel. Maar mijn ouders hangen er nog steeds in, en daarom kan ik hen moeilijk onder ogen komen. Zeker wanneer ze onder invloed zijn. Dan vermijd ik hen als de rotte pest, wat eigenlijk altijd is. Mijn verleden is zo traumatisch dat ik het met een boek heb ontleed en ontdekte dat mijn beide ouders narcistisch ontwikkeld zijn. Professioneel is dat bevestigd.

Manipulatieve gedragingen o.a. Wikipedia: Narcisme is een Freudiaanse term uit de psychologie. Het is een vorm van gedrag dat wordt gekenmerkt door een obsessie met de eigen persoonlijkheid (vaak het uiterlijk), egoïsme, dominantie, ambitie en gebrek aan inlevingsvermogen. Iemand die narcistisch gedrag vertoont, noemt men een narcist. https://nl.wikipedia.org/wiki/Narcisme Wanneer mijn ouders gedronken hadden kan je de hele bovenstaande tekst op hen toepassen. De manieren waarop ze oorzaken buiten zichzelf wezen om hun eigen kwalen maar niet onder ogen te komen... ​ Ik had een conservatieve vader die dronk en zich repressief afzette tegenover mij. Ik heb hem ook dikwijls als jaloers ervaren, alsof succes mij niet gegund was. Wanneer hij gedronken had kon hij ook fysiek uithalen naar mij. Deze trauma's ontvluchte ik met gebruik van alcohol en cannabis. Toen ik stopte met drinken ontwaakte ik uit mijn narcisme, had ik door een voltrokken cirkel te zijn door mijn ouders hun gedrag te observeren. Ik ben zeer beïnvloedbaar en vatbaar voor verslavingen, maar de alcohol kon ik heel makkelijk laten. Ik ving dit wel op door intensief te blowen. Ik was/ben een vluchtgebruiker die moeilijk zijn verleden onder ogen kan komen.

Zijn er hier mensen die zich narcistisch ervaren door alcoholmisbruik? Of zijn de meeste (net zoals mijn ouders) zich daar niet bewust van?

Hoe kan ik je van dienst zijn? Ikzelf heb ook ADHD en autisme spectrumstoornis. Ten minste, dat is wat er vermoed wordt. Ik blow ruim 18 jaar en ben aan het stoppen d.m.v. medicatie. Wanneer ik stop komen impulsen mij prikkelen en ontwaak ik als een ander persoon. Iemand met gebrek aan inlevingsvermogen en empathie. In het einde, willen we toch maar normaal zijn he. Maar wat is nu nog normaal?

En nog updates mensen? Terug begonnen of hoe staat het er vandaag voor? Ik ben op zoek naar verhalen van mensen die langdurig gestopt zijn.