koekiemonster73

Hai Puck en Jannigje, ik had een longontsteking opgelopen en helemaal geen fut om te forummen. Puck, ik moest ook lang wachten voor er een behandelaar beschikbaar was (ook de verwijzing duurde even). Maar eenmaal begonnen ben ik er heel blij mee! Ik ben nog echt niet van mijn eetbuien af maar het is wel degelijk veranderd. Liefs, Koekie

***

Laat je niet gek maken Lars, ik heb eigenlijk best veel aan wat je schrijft. Al heb ik geen alcoholprobleem, maar een eetprobleem. `Top dat je al 2 maanden niet hebt gedronken, daar mag je ook hartstikke trots op zijn!

Jenny, joehoe! Jammer, op de eoa manier komt het hier niet echt van de grond. Ik ga denk ik tegen mezelf en tegen jou, Jannigje, praten haha.

Ha Jannigje, wat vreselijk dat jij zo werd gepest als kind. Wat kunnen anderen hard zijn he? Ik geloof in karma, dat dan weer wel Een therapeut die zo reageert op jouw allermoeilijkste bekentenis.... wat is dat voor therapeut! Jullie hebben het er nooit meer over gehad, maar ben je dan bij hem in therapie gebleven? Mijn moeder reageerde ook ongeveer gelijk, toen ik jaren geleden vertelde dat ik de diagnose Boulimia had gekregen. Haar reactie:' bah, je steekt toch niet je vinger in je keel he?' ipv 'jeetje lieverd, wat vind ik dat naar voor je' of iets van die strekking. Sommige mensen kunnen zich maar moeilijk in anderen inleven. Hoe gaat het nu met de ad? Ik slik het zelf ook al jaren en had ook enorme bijwerkingen, maar na een week of 3 ging dat beter. Ik heb in de bijsluiter ook gelezen over eetlust verhoging maar ik heb daar niets van gemerkt. Zoals mijn therapeut nu zegt: hoe sterk de drang ook is, je hebt altijd een keuze om geen eetbui te hebben. Daar probeer ik me aan vast te houden, maar soms vind ik de drang naar eten erg hardnekkig hoor. Ik had vandaag voor het eerst sinds ik de behandeling ben begonnen een Overwinning Ik heb 2 keer geen eetbui gehad, toen ik dat wel van plan was. Goed he? Ik kan het wel Dag lieve Jannigje, ik hoop dat de ad aanslaat en dat je geen last krijgt van bijwerkingen. Liefs, Koekie

Ik hoop dat Lars zich ook nog even meld

Ik snap je opmerking ook niet Sowhat? Lars, ik hoop dat je vandaag een relatief goede dag hebt.

Is dat zo, Lars, dat je prima zonder kunt? Je ging toch niet voor niets naar opname voor een alcoholprobleem? Kon je echt prima zonder medicijnen?

Hai Lars, klinkt alsof je deskundige hulp hebt en ik vind het knap van je hoe je met alles omgaat. Is er geen vrijwilliger doe een paar keer per week een wandeling met je wil maken? Ik ben vrijwilliger voor iemand met psychische problematiek, met wie ik wekelijks iets doe (fietsen, wandelen) en ik ga ook met haar naar doktersbezoeken ed. Zou zoiets ook wat voor jou kunnen zijn? Heel vervelend dat er zoveel onduidelijk is voor je, dat geeft je vast ook stress. Ik zou ook zeker voor jezelf opkomen wat betreft het huis; jij hebt er net zoveel recht op als je vrouw. Het lijkt me niet dat zij er per definitie zou moeten blijven. Zeker niet gezien een bekende omgeving juist voor jou heel belangrijk is. Als ik er over nadenk; man, wat heb jij veel op je bordje. Ik duim heel hard dat je je over 6 maanden heel anders voelt, Lars. Hoop dat je een beetje kunt genieten van het mooie weer.

Oef Lars, opstandige bui? Ik hoop dat je op een dag ziet dat er een middenweg bestaat. Dat je ziet dat je met Asperger inderdaad dingen aan kunt leren die niet vanzelfsprekend zijn. Dat daar niets mis mee is. Net zoals iedereen iets te leren heeft (anders was het niet zo druk op dit stukje forum ;-)) Weet je, mijn zoon heeft Asperger. Toen hij 4 was en dus net naar school ging, ging zijn vriendjes 's ochtends bij aankomst op het schoolplein roepen ; 'hoi *naamzoon*' Hij zei nooit iets terug. Ik heb hem aan moeten leren dat het zo hoort dat je dan iets als hoi terug zegt. Dat ging het hele jaar goed, tot de zomervakantie. De dag na de zomervakantie op het schoolplein, roep zijn vriendje ' hoi *naamzoon*' en mijn zoontje vroeg; ' mama, wat moest ik dan ook alweer zeggen?' :-) Toen wist ik nog niet van zijn autisme. Maar het is me altijd bijgebleven. Dat hij het niet kan, wil niet zeggen dat hij het niet zou willen kunnen. En dus leren we hem dat aan. Net zoals jij jezelf wellicht aan wil leren, die liefde voor je kinderen inderdaad wel vaker uit te spreken. Of uit te spreken dat je dat heel lastig vind, maar dat da niet betekent dat ze niet belangrijk voor je zijn..... Als kind wil je dat denk ik toch wel graag horen of merken van je ouders. Er vanuit gaan dat ze het wel weten, vind ik heel gevaarlijk.

Helemaal eens met Monster, Jannigje. Ik schreef het al eerder; jij kunt de dingen zo mooi helder verwoorden. Daar hebben anderen ook veel aan. Helpt het jou ook, de dingen opschrijven?

Ha Jannigje! Met mij gaat het met ups en downs. Net weer 2 dagen met eetbuien gehad. Daar baal ik dan van. Een gevoel van 'hoe kan ik nou zo stom zijn weer zoveel te eten' En dan ook gewoon blijven eten terwijl ik al misselijk ben. Ik heb inmiddels overgewicht (nog nooit eerder gehad) en vooral een niet te positief beeld over mezelf. Rationeel kan ik wel zien wat er gebeurd; ik eet alles weg om maar niet te hoeven voelen. Maar die gewoonte omdraaien is nog niet zo makkelijk. Hoe is het met jou, Jannigje? Jammer dat we niets meer van Jenny horen.

Wauw, Jannigjes wat kunnen jij je gedachten, je ervaringen mooi omschrijven Dikke knuffel van je buuf (etendebaas)

Wat lief van je Jannigje, dank je wel :-) Herkenbaar wat je schrijft. Wat ik zo gek vind soms; ik kon wel uit het niets stoppen met roken jaren geleden (ik rookte een pakje per dag) maar een stuk chocola in de koelkast laten liggen lukt niet. Nou ja, ik merk wel dat ik met therapie op de goede weg ben. Het voelt ook fijn er mee bezig te zijn.

Hai Jenny, welkom hier. Je had ook al bij mij gereageerd zag ik. Ik ben hier ook pas net en wat Jannigjes zegt; het is hier hekel stil op het forum :-) Ben blij dat je er bent. Ik heb heb eerst boulimia gehad en sinds kort 'eetstoornis NAO' waarbij ik voornamelijk last heb van eetbuien als strategie voor nou ja.... voor van alles. Eten is mijn overlevingsstrategie geweest tot nu toe. @Jannigje ben jij er nu helemaal vanaf? Hoe is je dat gelukt? @Jenny hoe ga jij nu om met dat duiveltje dat wil gaan eten?

Hai xjenny, ik ben ook helemaal eerlijk hoor, zelfs over hoeveelheden Ik doe de therapie tenslotte voor mezelf, dus die eerlijkheid is het enige dat mij nu ook gaat helpen. Voor online therapie heb ik gekozen omdat ik veel werk (vrijwilligerswerk tot mijn solliciteren eindelijk resultaat heeft) en alleenstaand moeder ben van 2 kinderen. Dit is voor mij de ideale oplossing en tot nu toe bevalt het ook heel goed.

Dank je wel @Jannigje ! Ik lees wel mee op alcohol en herken soms ook wel iets. Hetgeen waar ik het meest last van heb, is dat als ik 's morgens begin met eten, ik meteen niet meer kan stoppen momenteel. En aangezien je moeilijk nooit meer kan eten..... Ik ben inmiddels begonnen met de online therapie. Ik hoop zo dat het me op weg gaat helpen.

Lars, niet zo streng voor jezelf hoor. Je bent een mens. Ik vind het ongelooflijk knap dat je nu weer ingegrepen hebt. Veel respect voor.

Kan me ook voorstellen dat juist de dingen die je kent (werk!) je nu een gevoel van veiligheid geven. Sterkte hoor Lars!

Hai Plof, dank voor je reactie! Ik lees idd maar een beetje mee op alcoholdebaas

Een tegenvaller in de zin dat het anders gaat dan jij in je hoofd had? Want ik vind het juist erg verstandig en vooral erg zorgzaam en begaan van je werkgever!

Er viel wat mij betreft wel mee te leven hoor Lars. Het vergt alleen begrip van elkaar en een andere manier van communiceren. Dat moet je samen leren en daar is bijv therapie heel nuttig voor. Mijn ex man wilde dat echt er niet, vond het allemaal onzin. En als de 1 dan wil maar de ander helemaal niet en daar dus ook geen inzet voor toont, houdt het op. (Natuurlijk speelden er meer factoren mee maar dat doet er niet helemaal toe nu) Dat heeft mij/ons de stap tot scheiden doen zetten. Ik heb overigens nog wel een soort therapie voor partners van iemand met autisme gedaan omdat ik hoe dan ook met hem zal moeten blijven communiceren vanwege onze kinderen. Dat heeft mijzelf wel veel inzicht gegeven.

Ook maar even voorstellen :-) Ik heb al jaren (sinds mijn 12e) een eetprobleem. Eerst had ik boulimia en nu overeet ik vooral zonder te compenseren. Ben moeder van 2 jonge kinderen, gescheiden en momenteel werkeloos. Voor het werkloos zijn lijkt me nu weer heel erg in de cirkel van overeten te brengen. Ik voel me doelloos, niets waard (want geen werk, nutteloos) en wat depressief op z'n tijd hierdoor. Sind kort heb ik me aangemeld voor de online behandeling. Heeft iemand hier al ervaring mee? Heb al wat rondgesnuffeld op het forum, maar op het etendebaas gedeelte lijkt het erg rustig? Toch heeft het lezen op de andere subforums me al wel doen nadenken over bepaalde dingen. Gedrag en gedachten. Dan merk ik dat ik het helemaal niet zo makkelijk vind om echt eerlijk te zijn naar mezelf over hoe ik me voel, wat ik eet, hoeveel ik eet. Dat is dan vast ook weer de functie van een verslaving; de realiteit uit de weg gaan. Benieuwd wat de komende weken, maanden me gaan brengen....

Ha Lars, ik ben een buurvrouw van etendebaas. Ik wilde je laten weten dat ik veel geleerd heb van alles wat jij hier hebt geschreven. Het heeft mij laten nadenken over mijn eigen verslaving met eten. Ik vind je zo dapper! En hoop zo dat je nu niet op gaat geven. Weet je, in mijn optiek; als je nu stopt met de behandeling wat levert je dat dan op? Denk je niet dat je dan toch weer daar tegenop loopt waarom je bent gaan drinken? Zou het kunnen dat je toch weer in dezelfde valkuilen stapt omdat je wellicht jezelf nog beter moet leren kennen? Ik heb een ex man met Asperger die er niets meer van wil weten. Inmiddels heeft hij een nieuwe relatie en zie ik hem weer tegen dezelfde dingen aanlopen. Terwijl ik hem zo gun dat hij meer inzicht krijgt en makkelijker met het leven om kan gaan. Alles wat je vertelt over de tijd toen jouw kinderen klein waren herken ik. Mijn ex rende ook weg en ik stond er ook alleen voor. Dat is jaren heel moeilijk en eenzaam geweest. Mijn ex heeft het nu ook nog lastig zich in te leven in zijn kinderen, maar heeft de kans die band meer op te bouwen. Dat gun ik jou ook Lars. Zou het niet zo kunnen zijn dat je daar je winst kunt halen met in behandeling blijven? Vertel mij eens; wat is het ergste dat er kan gebeuren als je de behandeling 3 maanden kans geeft?

Hai Nicole, wat rot om te lezen dat je al zolang worstelt met eten en lichaamsbeleving. Heb je inmiddels ook hulp voor je eetprobleem? Een deel van je verhaal is voor mij herkenbaar; ik kreeg boulimia rond mijn 12e (al wist ik toen niet dat het een naam had) en inmiddels ben ik in de 40, moeder van 2 jonge kinderen en worstel ik nog steeds met eten. Het laatste jaar zijn de eetbuien zo verergerd (ik compenseer niet meer, dus kom nu ook aan helaas) dat ik me sinds kort heb aangemeld bij etendebaas.nl De online behandeling. Ik heb een dochter die ik mijn patronen zie herhalen in de zin van zeer impulsief en ongecontroleerd met eten om gaan. Dat beangstigt me. Op je vraag 'wie herkent dit'; ik dus! Groetjes, Koekie