Lady

BammerdeBam, van mij krijg je een virtuele

quote: Originally posted by: BamBam Nee Lady van op je donder krijgen ga jij niet minder drinken. Probeer na te gaan waarom het zoveel erger was gisteren en wat eraan ten grondslag gelegen kan hebben. Pas als je de valkuilen herkend kun je iets veranderen. En nu niet gaan denken, moed verloren, al verloren. Gisteren was niet oke maar vandaag kun je gewoon weer verder gaan. Schouders er weer onder. Schrijf mee, juist als je trek hebt en niet pas de dag daarna. Ik kan niet zo gemakkelijk schrijven hier, mijn hoofd en hart zijn altijd zo vol en als ik lees dan voel ik zoveel mededogen en herkenning en soms ook zoveel afwijzing (in mezelf) dat me ook weer veel te denken geeft. Ik realiseer me dat ik denk dat ik uniek ben maar dat is misschien natuurlijk een gedachtenkronkel, maar ik lees ook weer allemaal unieke verhalen van unieke mensen en dan vind ik iedereen weer uniek, inclusief mezelf. Ik denk te moeilijk. Dat is me altijd al voorgehouden vroeger. Ik ga me aanmelden voor de internet-behandeling, ik kan het niet alleen. En ik was zo trots, wat een sterk mens dacht ik te zijn, NOT. Ja, vandaag kan ik weer verder gaan. Dank je Bam Bam voor je aandacht. Ik denk momenteel niet dat ik zoveel kan schrijven hier als dat ik zou willen. Het is iedere dag zoveel en ik kan mensen niet de aandacht geven waarvan ik denk dat ze het nodig hebben of gewoon verdienen. Ook dat roept een gevoel van falen in me op. Mogelijk is de drang gisteren zo ontzettend sterk geworden dat ik deze niet kon weerstaan omdat ik maandagmiddag een behoorlijk belangrijk gesprek heb en hier erg tegenop zie. Maar ik heb de laatste maanden al meer moeilijkheden doorstaan en ik vond de beloning van 't niet drinken zoveel groter, ik ben eigenlijk gewoon geen vriendin van de alcohol; ik funktioneer/ voel me zoveel beter zonder! 't Is al met al behoorlijk complex.

Sorry dat ik jullie stoor met mijn bericht. Ik zou beter moeten kunnen steunen hier.

Ik vrees dat ik het niet in mijn uppie trek, ik heb een terugval gehad gisteren. Ik moest gewoon drank kopen; bier, niets kon me weerhouden. Eerst nog een kadootje gekocht voor m'n kind en mezelf, toen toch, tegen alle ratio in, in de supermarkt m'n karretje onder andere gevuld met blikjes bier. Schaam, schaam, schaam. Nu pas begrijp ik wat die 'trek' is! Dat het nu zo vreselijk aangenaam was te drinken kan ik niet echt zeggen en ik stond op met een kater...lichamelijk vond ik 't niet zo'n probleem, psychisch wel degelijk! Ik voel me een 'loser'...na acht weken zomaar zo lak hebben aan mijn goede doel, voorbij gaan aan mijn inzet en overwinning! Ik vind het zo zwak van mezelf dat ik me zo liet overvallen en gaan. Ik haat dit. Geef me maar op m'n donder, doe ik zelf ook.

En nu ga ik echt duiken. Trusten mensen. Tot een volgende keer.

Tjemig, ik ben zo op dreef, ik kan niet goed ontspannen, mijn gedachten en gevoelens blijven aandacht vragen. Ik poog het een en ander van me af te schrijven hier, alvast mijn dank voor het lezen en zap anders maar gewoon door. Ik heb zo ongeveer een half jaar terug een LAT relatie beeindigd van ruim twee jaar. Deze was mijns inziens vanaf het begin al niet helemaal 'zuiver', we wilden te graag denk ik. Volgens het 'ideaal', daarbij onze eigenheid uit het oog verloren vrees ik. Ondanks dat ik veel aan deze man had, vond ik dat ik ook veel tekort kwam en tekort schoot. Met name betreffende de echte intimiteit, het wezenlijke kontakt, dat wat een relatie juist zo bijzonder maakt. Ik heb er geen spijt van dat het gelopen is zoals het liep. Ik denk mijn aandeel goed te zien. Toch doet het me al met al veel meer dan me lief is terugblikken naar mijn relatie met mijn ex-man. Op de 1 of andere manier kan ik maar niet echt stoppen met een soort van liefde voor hem voelen. Hij is inmiddels opnieuw getrouwd en het kontakt dat we hebben gaat voornamelijk via ons kind. Hij heeft me diep pijn gedaan, vergelijkbaar met de pijn die mijn vader me heeft gedaan, maar ik kan zeer slecht woede voelen naar hun. Alsof mijn liefde dan ook geen waarde meer heeft ofzo. Alsof de kostbare momenten toen, dan ook geen kostbaarheden meer zijn. Alsof ik iets moet afstaan dat me zo enorm dierbaar was/is....ondanks. Rationeel weet ik het allemaal wel, maar emotioneel kan ik het afscheid blijkbaar niet nemen. Mogelijk omdat ik het grote duistere gat vrees dat dan misschien tevoorschijn komt? I don't know. Loslaten...dat is zo'n mooi woord, met zoveel diepgang en inhoudelijke betekenis, maar ik vrees dat dit voor mij 1 van de moeilijkste levensopdrachten is. Hoe kun je nu stoppen met 't liefhebben van mensen die je echt liefgehad hebt, maar die je tevens zoveel pijn gedaan hebben? Iets dat me grond onder de voeten gaf en ik zou die grond verloochenen. Zaken die me bezighouden, werp ik zomaar op het net. Ben ik even gek. (Nah, ik kan altijd nog in het niets verdwijnen, toch!).

Nah, ik ga even bijkomen/relaxen bij de t.v. en dus afsluiten hier. Ik wil graag nog melden dat dit forum me werkelijk goed doet! Dankbaar, zo ervaar ik dat. En daarom van harte een oprecht gemeende omhelzing voor jullie allemaal! Liefs, Lady.

quote: Originally posted by: Anna Ik begrijp wat je bedoelt Lady. Ik hou er ook van om thuis te zijn, ook al ben ik alleen. Ik verveel me ook nooit, ik lees graag, kijk tv, luister muziek. Er is altijd genoeg te doen. Maar soms heb ik ineens die behoefte om met een ander van gedachten te wisselen. Soms lukt dat met een van mijn kinderen, maar niet altijd. Het is de behoefte om te praten met iemand die je begrijpt, die herkent wat jij voelt en vindt. En als je dat in een gezelschap niet hebt, kun je je dus tussen andere mensen toch eenzaam voelen. YEP!!

quote: Originally posted by: helder Hai Lady En het hoeft niet eens de AA te zijn, het begind met kleine dingen gewoon ja zeggen op een uitnodiging van een buurtje of zo daar begint het mee maar het is moeilijk, het is er zo ingesleten mij terughoudend op te stellen, naar iedereen. Het is een nieuw leer proces denk ik en ik bij af weer beginnen heb ik het gevoel soms. Helder Ja, dat herken ik helemaal Helder; ook ik zie duidelijk mijn eigen rol hierin...anderen afhouden. Met allerlei drogredenen...puur uit angst, daarom die afstand scheppen, triest is dat eigenlijk he! Anderen zo tekort gedaan, mezelf zo tekort gedaan. So sad.

Een punt is dat ik graag op mezelf ben, ik kan het doorgaans goed met mezelf vinden. Ik hou van rust, bezinning, doordenken, doorvoelen. Ik hou ervan om mijn leergierigheid te bevredigen, ik lees bijzonder veel. Ik hou ervan met mijn dochter om te gaan, ik vind haar het allerleukste en 't meest inspirende kind van de heeeele wereld! Ik hou van mezelf als ik in mijn dagschrift schrijf, ik vind mezelf een prettig mens en soms zelfs meer dan dat. Ik vind mezelf ook regelmatig nog een leuke en lieve zus en buurvrouw en gastvrouw voor de vriendenkring van m'n dochter. Maar...ik mis soms kontakt met andere volwassenen, mensen die ik begrijp en die mij begrijpen...zoals hier in het virtuele..ik wens voor mezelf dat ik in 2007 ook weer fijne volwassen mensen over de vloer krijg en evenzo welkom ben bij andere mensen op hun vloer.

Ik krijg zin om jullie eens te ontmoeten, we hebben zoveel gemeen.

quote: Originally posted by: joann Nou Lady, dat is toch helemaal niet slecht gedacht... Je leert in ieder geval nieuwe mensen kennen, en ook nog mensen die precies weten hoe je je voelt en waar je mee bezig bent... ze zijn daar tenslotte allemaal met dezelfde reden! Jah, precies Joann...mensen van mijn soort ontmoeten.

Eenzaamheid! Tjezus, ik heb het al zo vaak gedacht de laatste tijd maar er nooit aan toegegeven, maar ik voel me eenzaam. How sad.

Helder, op dat punt zit ik ook nu; ik wil weer een sociaal leven opbouwen. Ik vind het bijzonder moeilijk momenteel. Ik overweeg zelfs naar de AA te gaan om maar gewoon weer nieuwe mensen te leren kennen.

Mooi Bam Bam...je hebt de echte gezelligheid thuis opgezocht en gevonden! Geniet er maar lekker van meid!

Femmy meid, wat moeilijk he! Die stomme drank dat in feite als het erop aan komt geen r**t toevoegt aan 't leven...bleeh. Alsof jezelf geen regie meer hebt over je leven..zoiets. Je schrijft over de reactie van je kind..'auw' is dat he! De mijne, bijna 14 jaar, maakte een zeer terrechte sarcatische opmerking, toen ik niet meer zo stevig op mijn benen stond. Auw, de pijnlijke waarheid...uitgesproken door mijn meest dierbare. Het was juist de druppel die ik nodig had om te kappen met die zooi. Sterkte gewenst meid! Van mij krijg jij een

Hai Stien, fijn dat je voldoening voelt! Dan is het van waarde geweest toch. (Dat zweten was meer omdat ik met 'de billen bloot' ging hier naar mijn beleving).

Stien, het spijt me dat ik je gisteravond niet begreep. Ik moet erg wennen aan deze vorm van communiceren en het ging me zo ontieglijk snel en zoveel ook. Daardoor heb ik je niet goed genoeg gelezen en kunnen steunen, neem het me niet kwalijk. Ik vind het goed van je, zelfs fijn, dat je je emotioneel zo goed hebt kunnen ontladen! Dat je daar moe van bent begrijp ik goed, maar voldaan moe hoop ik toch?! Een lieve groet, Lady.

Helder, ik ben ook 44 jaar en zit ook aardig in een isolement. Veel kontakten heb ik afgestoten de laatste jaren; sommige omdat het goed was omdat deze mensen geen goede invloed op me hadden, sommige omdat de drank belangrijker voor me was. Ik schaam mij daarvoor, dat ik drank prefereerde. En nu moet/mag ik weer opnieuw beginnen...aan opbouwen in plaats van afbreken. Wat een mooie nieuwe kans en uitdaging, maar wat eng ook! Ziza, ik lees je graag, je bent zo serieus bezig, maar soms m.i. bijna op het enge af. Serieus is hartstikke goed maar het enge vind ik dat je op me overkomt als iemand die zijn ego totaal wil afbreken, omdat die blijkbaar helemaal fout is ofzo...geneigd tot alle kwaad, duivels. Het enge hiervan vind ik dat een mens niet zonder ego kan, het ego en het spirituele zelf moeten volgens mij leren samenwerken, in harmonie zien te komen, niet het een of het ander verstoten. Mijn reaktie komt vanuit mijn ervaring. Ik heb een aantal jaren zeer intensief therapie gedaan, waarin mijn streven was me spiritueel te ontwikkelen. Inherent was dat ik door vele pijnen moest. Op den duur raakte ik zo in de war door mijn grote verlangen een liefdevol een onbaatzuchtig mens te worden, dat ik zwaar depressief raakte en in dagbehandeling moest vanwege deze depressie. De deskundigen noemden mijn probleem een 'zeer zwak ego' een 'ik-zwakte'. Door een combinatie van deze dagbehandeling en AD heb ik geleerd mijn IK; mijn ego weer te versterken. Dusdanig dat ik weer goed kon funktioneren in deze wereld; ik deed een studie en had een prachtige werkplek waar ik me helemaal thuis voelde. Na vier jaar brak dit drukke maar tevens fantastische leven me op, als alleenstaande moeder kon ik die kar niet meer trekken, hoe graag ik ook wilde, mijn lichaam riep me een zwaar HALT toe. Wat was ik teleurgesteld in mezelf! Nog steeds wel eigenlijk, ook al spreekt mijn ratio een geheel andere taal. Nah, tot zover, pffft...ik zit me hier te 'zweten'.

Hmmm, vakantie en (zomer-)zon. Krijg me daar plots een trek in. Gna. Maar trusten luitjes, ik ga uitrusten van een week vol beslommeringen en wens allen een fijn weekend! Till next time. Liefs, Lady.

Ik snap nu even helemaal niets van de laatste postings van Stien en Francensca...kunnen jullie alsjeblieft gewoon normale taal schrijven? Vage insinuaties die te raden over laten zijn hier volgens mij niet gepast. Het is al moeilijk zat om hier als nieuweling mee te schrijven.

Persoonlijk begrijp ik nooit wat mensen bedoelen als ze het over 'buikgevoelens' hebben. Ik ken dat totaal niet....en zou het wel graag willen begrijpen! Wel heb ik, als ik enorm gespannen ben, spanningsklachten op mijn borst en schouders. Mijn dochter heeft echter vanaf haar geboorte al wel regelmatig klachten rond de buik; maag, darmen en tegenwoordig ook menstruatiepijn.

quote: Originally posted by: BamBam dat je kunt voelen of iets goed zit of niet. Vergelijkbaar met een slechte relatie, vaak weet je het allang maar durf je er niet aan. Of met je werk; je zegt ja op een bepaalde klus maar weet achteraf dat je het niet had moeten doen, het bekende; het voelde niet goed. Snap je dat? Of maak ik het alleen maar ingewikkelder... Helemaal eens, zeer herkenbaar!

Anna, ik persoonlijk vind praten zoveel makkelijker in het echt dan via een forum. Ik heb hier een veel grotere drempelvrees. Ik weet niet waarom, mogelijk omdat ik het ontbrekende kontakt mis; de aanwezigheid van de ander; de mimiek, lichaamshouding, het gezicht e.d. Blijkbaar ben ik een erg visueel gericht mens.

De eerste keer dat ik alcohol dronk (tijdens een schoolkamp ter kennismaking voor een opleiding), ik was 18 en dronk bessen met jus mee, tjemig...wat een revolitie; ik raakte van een verlegen, introvert meisje plots een gangmaker en zelfs populair! Ik heb weleens gelezen dat je eerste ervaring met een potentieel verslavend middel van groot belang is op je verdere gebruik. Drank viel dus goed bij mij. (Nog los van het feit dat mijn vader verslaafd was en zich dood heeft gedronken en de helft van mijn familie alcohol-afhankelijk is). Later maakte ik kennis met het roken van een joint en ik vond die ervaring blijkbaar zo eng dat ik het zelden wilde herhalen. Ik heb wel een aantal vrienden (gehad) die graag een joint rookten/roken, maar ik persoonlijk vond de drempel n.a.v. mijn eerste ervaring blijkbaar te hoog. Ik zal dan ook niet snel verslaafd raken aan stuff. Blijkbaar is er een extra gevoeligheid voor een typische verslaving. In combinatie met omstandigheden...denk ik.