Bart1985

Goeiemiddag mensen! Lekker uitgeslapen en helemaal klaar voor lazy sunday De boog moet niet altijd gespannen staan, wel? Gisteren een feestje gehad van m'n beste vriend. Vroegtijdig het toneel moeten verlaten.. God, wat kunnen zatte mensen irritant zijn. Wetende dat ik vroeger ook zo rondliep, geeft me nog meer motivatie om droog te blijven staan. En, ik word niet wakker met een verschrikkelijke kater Have a Nice day!

Yes, opgenomen in het lijstje! Dit geeft gewoon nog een extra motivatie. Heel mooi om te zien hoeveel mensen zich engageren in een nuchter leven. Keep up the good work!

Indrukwekkende lijst! Proficiat aan al degene die alcoholvrij zijn, en veel succes toegewenst aan de mensen die in de toekomst beslissen om nuchter door het leven te gaan! Graag zou ik me ook aanmelden om in het lijstje opgenomen te worden, kan dat? Alcoholvrij sinds 07/08/2013 Groetjes Bart

Goedemiddag lieve mensen. Ik ben nieuw op het forum hier sinds gisteren. Je kan mijn verhaal lezen in het onderdeel Wie is Wie. Topic 'Groeten uit België'. Altijd fijn om te zien hoe mensen met diverse problemen steun kunnen vinden bij elkaar via een forum. Ik kwam eigenlijk gewoon effe goeiedag zeggen. Dus bij deze Groetjes Bart

Bedankt voor de positieve reacties! Het was niet evident om de stap tot opname te zetten, maar ik geraakte er op eigen houtje echt niet meer uit. Ik dacht dat plezier maken zonder alcohol niet bestond. Geloof me, dat is absolute bullshit die de mensen zichzelf wijsmaken. Het leven heeft zoveel te bieden als je nuchter bent! En je kan het je de volgende dag tenminste nog herinneren Ik zoek m'n weg nog een beetje op het forum, maar ik vind het erg boeiend om de verhalen van andere mensen te kunne lezen. Heel herkenbaar vaak. Niet opgeven lieve mensen! Met genoeg wilskracht en de juiste motivatie ben ik er zeker van dat jullie je doel kunnen bereiken. Tot snel Bart

Toch maar begonnen met schrijven. Hier dus het vervolg van mijn verhaal. Angsthaas die ik was. Ik durfde niet, reed de brug voorbij en stopte op de terugweg nog maar even aan de nachtwinkel. Ik kocht 2 flessen sterke drank en vervolgde mijn weg naar huis. Het verbaast me tot op de dag van vandaag nog altijd dat ik nooit een ongeval heb veroorzaakt met mijn zatte kop. Terug thuisgekomen zat mijn moeder hysterisch te wenen op de zetel. Ze had al mijn vrienden opgebeld om te vragen waar ik zat en had bijna de politie opgebeld. Doodsangsten had ze uitgestaan, vertelde ze me later. Ze had me immers met een rotvaart thuis zien vertrekken met een fles wodka in mn hand. Dat kon ik me uiteraard niet meer herinneren. De volgende dag voelde ik me meer dood dan levend toen ik wakker werd. Ik had een lang gesprek met mijn moeder waarin ik haar alles vertelde wat ik die nacht van plan was. Na de nodige huilbuien (langs 2 kanten) heb ik de beste beslissing gemaakt die ik kon nemen. Ik ging me laten opnemen voor mijn alcoholprobleem in de instelling van Tienen. Dezelfde instelling als waar mijn pa enkele keren was opgenomen. Het is tevens 1 van de meest gerenommeerde instellingen van België in het begeleiden van mensen met een alcoholverslaving. Een enorme stap. Zo'n 10 dagen na mijn intake gesprek werd ik opgenomen. De behandelende psychiater had mij vooraan op de wachtlijst van opnames gezet, aangezien mijn probleem erg accuut was. Begrijpelijk. De eerste 2 weken beland je in een observatie afdeling. Je wordt constant gemonitord, enkel in de slaapkamers niet. De nodige kalmeermiddelen werden me voorgeschreven (tranxène) om de grootste afkickverschijnselen tegen te gaan. In mijn geval was dat vooral beven en koud zweet over heel mn lichaam. De eerste dagen waren echt verschrikkelijk. Je kent er niemand, bent afgesloten van de wereld en weet niet aan wat je je mag verwachten. Ik kreeg een persoonlijke begeleidster toegewezen die me meer en meer op mn gemak kon stellen en stilaan kwam ik terug wat tot mezelve. Ook door het stoppen van die kalmeermiddelen waarschijnlijk. Het programma in Tienen bestond uit educatieve video's rond de schadelijke gevolgen van alcohol, het effect hiervan op je hersenen, hoe je jezelf terug kan integreren in de maatschappij na je opname etc. Er waren ook psycotherapeutische sessies, ergotherapie en natuurlijk sport. Daar keek ik nog het meest naar uit. Mezelf even afreageren op de fitnesstoestellen en lekker een potje voetballen met de andere 'lotgenoten'. De dagen vlogen eigenlijk voorbij en ik begon me ook steeds beter in mn vel te voelen. Die dagelijkse portie alcohol hadden namelijk flink ingehakt op mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen. Ik kampte met een verschrikkelijk schaamte -en schuldgevoel. Zowel naar mijn vrienden als mijn familie toe. Maar vooral naar mijn moeder. 5 jaar nadat pa gestorven was liet ik haar opnieuw dat horrorverhaal beleven. Na 2 weken mocht ik de stap maken naar Groep C. Een therapiegroep met een programma van 8 weken psycho, ergo, sport etc. We leerden er leven met onze verslaving en plannen maken voor na onze opname. Met vooral 1 absolute kerngedachte. De nultolerantie! Eenmaal je zwaar verslaafd bent geweest is er maar 1 optie. Dat is je leven lang niks meer drinken. Die alcohol had immers stevige schade toegebracht op vele belangrijke levensdomeinen. Denk maar aan je werk, vrienden, familie, vrijetijdsbestedingen en ga zo maar door. In het weekend mocht ik dan 2 dagen naar huis, terug naar mijn moeder. Iets waar ik toch wel naar uit keek. Dag en nacht in zo'n instelling zitten is namelijk geen pretje. Om over het eten maar te zwijgen. Al die verschillende karakters willen natuurlijk ook wel eens botsen als je met enkele dominante persoonlijkheden te maken hebt, maar goed. Ik trok me er weinig van aan deed mn uiterste best om mijn opname tot een zo goed mogelijk einde te brengen. De weken passeerden eigenlijk vrij vlot. Op vrijdag bespraken we onze weekendplanning, op maandag de weekendbespreking. Ik kreeg geregeld een pluim van de begeleiding omdat ik zo goed mn best deed en erg gemotiveerd was om er terug iets van te maken in mijn leven. Iets wat me nog meer stimuleerde om de 0-tolerantie na te streven. Eerst beangstigde de gedachte me wel dat ik vanaf mn 28e nooit meer iets zou kunnen drinken, maar ik heb er ondertussen vrede mee genomen. 30 oktober was de dag dat ik de kliniek mocht verlaten. Bijna 3 maanden opgenomen dus. Ik heb er tot op heden nog geen seconde spijt van gehad. Zonder medaille, maar met een rugzak vol nuttige hulpmiddelen en positieve gedachten om de boze buitenwereld terug aan te kunnen na mijn opname, wandelde ik de kliniek buiten. Aangezien ik mijn job kwijtraakte door de alcohol doe ik momenteel vrijwilligerswerk in een dierenasiel. Ik heb namelijk nood aan een nuttige dagindeling, omdat verveling voor mij een grote risicofactor is. In januari start ik met een praktijkgerichte opleiding, waarna ik hopelijk snel werk vind. Mijn vrije tijd vul ik in met fitnessen (3x per week) en joggen (2x per week). In het weekend maak ik tijd voor mijn vrienden en spreek ik nog geregeld af met de mensen die ik in Tienen heb leren kennen. Om de 2 weken is er ook nazorg in de kliniek. Daar kan je je verhaal kwijt over hoe het met je gaat na opname. Ook heb ik wekelijks een gesprek bij het CAD om me wat te begeleiden in het leven zonder alcohol. Dus, lieve mensen. Wees jullie bewust van de grote gevaren van alcohol. Het moment waarop je beseft dat je een probleem hebt, is het eigenlijk al te laat. Als ik niet zo'n angsthaas was geweest lag ik nu 2 meter onder de grond, en had ik mijn familie pas écht groot verdriet aangedaan. Het was niet evident hen voor het eerst onder ogen te komen, dat geef ik eerlijk toe. Maar naarmate de tijd vordert wordt het echt makkelijker. Ze steunen mij nu volop en vertellen me dat ik altijd op hen kan rekenen. Alsook mijn vrienden. Ik ben nu sinds 7 augustus alcoholvrij. Ik heb me in jaren niet zo goed gevoeld als nu! Terug een heldere kijk op het leven, toekomstvisie, geen katers meer Dus, moraal van het verhaal. Hoe diep je ook zit, geef de moed niet op. Na regen komt zonneschijn!

"Wat doet die gekke Belg hier" zullen jullie wel denken waarschijnlijk Wel, na enkele Belgische fora te hebben afgeschuimd ben ik via via op deze website terechtgekomen. Omdat ik de indruk heb dat er hier meer activiteit is dan op de vorige fora die ik bezocht, heb ik ervoor gekozen om mijn verhaal ook hier te delen. Hier gaan we dan. Ondanks mijn relatief jonge leeftijd (28) ben ik eigenlijk al mijn hele leven geconfronteerd met alcohol. Pa lustte graag zijn dagelijkse borreltje, met de nodige ruzies thuis tot gevolg. Ook op de familiefeesten vloeide de alcohol rijkelijk. En ikzelf was er ook niet vies van. Ik zal jullie kort mijn levensverhaal schetsen met enkele ups, maar vooral veel downs door het alcoholgebruik. Halverwege 2013 bereikte ik mijn absolute dieptepunt. Het zal zo rond mijn 14e geweest zijn dat ik mijn eerste pintje (ja, zo noemen we dat in België) gedronken heb. Op voetbalkamp in, jawel, Nederland. Later volgden de eerste fuifjes en feestjes met vrienden. Allemaal niks noemenswaardig qua aloholverbruik, maar het was gewoon gezellig om met de vrienden pintjes te drinken. Thuis was er vaak ruzie omdat pa weer teveel gedronken had. 's Avonds ging ik dan vaak met vrienden wat rondhangen in de lokale speeltuin. Het is daar ook waar ik mijn eerste jointjes gerookt heb. 1 Jointje werden er 2, en voor ik het wist rookte ik tot wel 5gr per dag. Het drinken was eigenlijk minimaal in mijn puberteit. De combinatie alcohol <> weed is namelijk nogal stevig. Voor mij persoonlijk althans. De puberjaren gingen voorbij en ik studeerde zonder enige moeite af. Ik besliste om verder te gaan studeren en koos voor een bacholor-opleiding Marketing. Een keuze die ik me nog altijd beklaag. Ik ging op kot, sloot me aan bij een studentenvereniging, had enkele liefjes en behaalde ook daar zonder veel moeite mijn diploma. Het drinken had nu stilaan wel grotere proporties aangenomen. Zo hoort dat ook bij een studentenvereniging natuurlijk. Avonden dat ik 30 pinten achterover sloeg waren geen uitzondering. Niet eenmaal per week, maar meerdere keren. Joints roken deed ik ook nog, maar in mindere mate. Nadat ik mijn bacholor Marketing behaalde koos ik ervoor om een BaNaBa (bachelor-na-bachelor) opleiding Logistiek Management te volgen. Er was op dat moment weinig werk te vinden in mijn afstudeerrichting, en aangezien ik het leven als student wel kon appreciëren leek de keuze mij aannemelijk. Weer veel drinken, weinig naar de les gaan, maar uiteindelijk toch vrij goede resultaten halen. Alles ging me voor de wind, tot op 8 april 2008 mijn moeder ineens onverwacht voor mn neus stond op stage. Pa was overleden. Mijn ouders waren ondertussen gescheiden, en pa woonde op zichzelf in een appartement. Moeder had al enkele dagen hem proberen bellen, maar kreeg geen reactie. Bezorgd als ze was belde ze een slotenmaker om de deur van zijn appartement open te maken. Daar lag hij dan, al minstens 2 dagen dood volgens de huisarts. Pa kampte al jaren met een stevige alcoholverslaving, was enkele keren opgenomen, maar vond telkens terug zijn weg naar de fles. De fles die hem jaren later, mede door een hartaderbreuk, fataal zou worden. Mijn wereld stortte in. Nu niet dat hij mn beste vriend was, maar het enige wat me echt kapot maakte waren mijn laatste woorden aan hem.. "Vuile alcoholieker, je denkt alleen aan jezelf. Stop toch met drinken, zo moeilijk kan dat niet zijn!!" Woorden die me tot op de dag van vandaag nog steeds achtervolgen. Onwetend dat ik er enkele jaren later zelf 1 zou worden. Ik stopte met mijn studie Logistiek en nam even de tijd om terug tot mezelf te komen. Ik bandde de weed voorgoed uit mn leven stopte tijdelijk met drinken. Ik besloot om werk te gaan zoeken, maar vond er geen. Gelukkig had ik een brede vriendenkring op wie ik kon rekenen. Zij steunden me in deze moeilijke tijd. Naargelang de tijd vorderde ging ik ook terug op café. Ik had enkele tijdelijke jobs, maar niks waar ik echt met passie aan kon werken. De jaren vorderden. Mijn weekends begonnen langer en langer te worden. Eerste ging ik enkel vrijdag of zaterdag. Maar naargelang de jaren voorbij gingen, zat ik al vaak van donderdag tot maandag op café. Niet om een paar pintjes te drinken. Nee, 20 tot 30. Per dag. Of Duvel. Duvel ja, met de liters. Om de volgende dag wakker te worden en kijken of de auto wel in de garage stond, want ik had geen idee hoe ik thuisgeraakt was. Dit ging zo enkele jaren door. Tot het jaar 2013 aanbrak. Ik woonde ondertussen bij mijn beste vriendin die ik al 10 jaar ken. Ze was als een zus voor mij en had me al enkele keren aangespoord om minder te drinken, zonder enig resultaat. "Ik heb geen probleem", "Ik stop morgen wel", "Waar bemoei jij je mee". Klinkt bekend, nee? De alcohol begon in dat jaar echt mijn leven te beheersen. Er ging geen dag voorbij of ik moest mijn dagelijkse portie alcohol hebben. Ik dronk stiekem, had enkele flessen verstopt over het hele huis, stond 's nachts op om verder te drinken en begon uiteindelijk ook op mn werk te drinken. De vriendin zette me buiten en ik ging terug bij mn moeder wonen. Ik verloor ook ongeveer gelijktijdig mn job wegens 'dringende redenen'. You get the picture. Toen ging het hek helemaal van de dam. 's Morgens vroeg aan de supermarkt staan, elke dag een andere, de mensen moesten me maar eens opmerken met mijn fles Jägermeister of wodka. Terug naar huis (moeder was de hele dag werken) de zetel op en drinken maar. Tot ik gewoon in slaap viel. Wakker worden en gewoon terug vanvoor af aan beginnen. Zo ging het enkele maanden lang. Dag in, dag uit. Ik begon steeds meer en meer op mijn vader te lijken. Die gedachte zorgde ervoor dat ik zo mogelijk NOG meer ging drinken. Gewoon om die beangstigende gedachte uit mijn hoofd weg te vagen. We zijn ondertussen eind juli 2013. Ik had me compleet afgezonderd van mijn vrienden. Alcohol was mijn beste vriend. Dagen dat ik 2 flessen sterke drank dronk (40%) waren meer gewoonte dan uitzondering geworden. Op een nacht stapte ik mn auto in. Alles kon me gestolen worden. Ik had besloten om me van kant te maken en op volle snelheid tegen een brugpeiler te rijden. Ik zette mn gsm uit, dronk nog een laatste slok en perstte alles uit mn Opel Astra, die op vol gas de brug tegemoet reed. "Dit was het dan voor mij" dacht ik. "Niemand zal me missen. Vaarwel, klote wereld". Morgen schrijf ik het vervolg. Ik ben stikkapot, en eerlijk gezegd beleef ik het elke keer weer opnieuw als ik het neerschrijf. Tot morgen!