Kosies

Wauw. Ik heb even geen andere woorden. Je woorden komen binnen in ieder geval. Op een prettige manier.

Hoi Kruidenthee! Ik ben een nieuweling, maar ik wil je laten weten dat ik ontzettend veel moed krijg van jou! Je doet het zo te lezen fantastisch en dat maakt me blij! Ook de reacties die je krijgt, lijken van precies de juiste mensen te zijn. Het doet me goed! Jullie geven mij allemaal moed. Bedankt! Groetjes, Kosies

Bedankt voor je reactie Lady Jane. Ik denk inderdaad dat schaamte mij tegenhoud. Op zich heb ik geen moeite met hulp vragen. Wellicht vraag ik het zelf te veel. Maar in deze situatie: Ja, ik schaam mij. Geef mezelf op mijn kop dat het ooit zover heeft kunnen komen. Heb om hele andere redenen (die waarschijnlijk wel degelijk bijdroegen aan mijn alcoholprobleem) wel therapie gehad, zowel regulier als alternatief. Ik heb echter nooit met een woord durven reppen over mijn drinkgedrag. Omdat ik bang was voor een stempel, denk ik. Tot nu toe gaat het echt goed en ben ik trots. Maar ik maak me niks wijs: Ik ben verslavingsgevoelig en vooral voor alcohol (je hoeft maar de winkel in immers). Ik ben oprecht als ik zeg dat ik het in de hand heb. Maar ik ben ook oprecht als ik zeg dat ik jullie nodig heb. Ik voel me gesteund, door het lezen van alles op het forum. Hierdoor leer ik dat ik niet alleen ben. Dat wij alleen inderdaad niet zomaar voor de lol dronken. Er gaat van alles schuil achter. Ik kreeg de tranen in de ogen toen je schreef dat ik het waard ben om deze investering een optimale kans van slagen te geven. Wellicht is dat het stukje dat ik niet goed tegen mezelf kan zeggen. En eenzaam is inderdaad ook. Maar dat wil ik zo dragen. Hoewel deze verslaving mij is "overkomen", is het toch iets wat ik zélf heb aangericht. Ik vind dat ik dit daarom ook zelf moet dragen om oprecht beter te worden. Misschien zie ik het wel als straf. Voor de schade die ik heb aangericht. Eigen schuld, dikke bult, zoiets. Denk ik.

Goed, hier gaat ie. Mijn eigen draadje. Toch maar. Ik heb een probleem met alcohol. "Maar ook weer niet". Een half jaar geleden kwam ik tot de conclusie dat mijn drinkgedrag abnormaal was. Smoesjes alom, altijd een 'goeie' reden. Ondertussen maakte ik vreselijk veel kapot, omdat ik niet voor rede vatbaar was. Ik heb hier toen mijn verhaal gezet en dat was tot nu toe genoeg om me een half jaar vooruit te helpen. Nu, na dat half jaar, heb ik het weer moeilijk. Ik kan heel goed niet drinken, maar het houdt me voortdurend bezig: Het stoort me. Ik wil erin vluchten. Ik heb nooit goed geleerd hoe je zelfverzekerd moet zijn, en dat heb ik me zelf aangeleerd door me aan de drank te vergrijpen. Keer op keer. Op keer. Op keer. Ik zag niet dat ik een probleem had, omdat ik wel nog goed functioneer. Ik ben moeder, ik ben echtgenote, ik ga naar school en ik werk. Ik behoor tot de gelukkigen die op tijd inzag dat ik niet goed bezig was. Ik vond het doodgewoon om een fles wijn te drinken per dag, of een sixpack bier te nuttigen. Ik werd pas wakker toen die fles wijn veranderde in iets sterkers. Wat ik eerst als "borrel" zag, werd GELUKKIG al snel mijn eyeopener. Zonder huisarts, of zonder medeweten van mijn omgeving ben ik gestopt met drinken. Zomaar. En pijn dat het deed. Je leert jezelf kennen, en je leert waarom je oorspronkelijk in de drank gevlucht was. Horror gewoon. Ik heb mezelf toen niet leuk gevonden. Maar ik was ook trots, omdat ik eindelijk het juiste deed. Ik bleef mezelf. Zonder zooi. Zonder verdoving. Nu, een half jaar later, heb ik het toch weer moeilijk. Er komen veel dingen op mijn pad die ik niet verwerkt krijg. Mijn brein werkt niet mee. Ik heb het nodig om simpelweg van me af te kunnen schrijven en dan ben ik al geholpen. Het komt erop neer dat ik dit helemaal zelf kan, maar niet zonder jullie bemoedigende woorden. Herkenning. Acceptatie. Al is het maar eens per half jaar . Groetjes, Kosies.

Hallo, Ik heb ondanks advies geen eigen "draadje" aangemaakt, ook niet naar huisarts geweest, of wat dan ook. Dit vind ik nog steeds te confronterend. Ik heb een probleem, "maar ook weer niet". Het feit dat ik afgelopen november had toegegeven dat ik een probleem had/heb, heeft me enorm geholpen. Het ging reuze goed, de juiste contacten verbroken, en de juiste contacten aangehouden. En nu, een half jaar later, merk ik dat het toch zo makkelijk niet gaat. In het begin voel je je trots en heb je je doorzettingsvermogen. Dit gaat gepaard met enorme pijn, omdat je jezelf eindelijk leert kennen en dat is super confronterend. Na dat half jaar, merk ik dat ik het weer nodig heb om even van me af te schrijven. Dus ik maak gebruik van het "draadje" van Dribbeltje. Hoe gaat het met Dribbeltje? Met mij gaat het redelijk goed. Er komen nu veel dingen tegelijk op me af en ik merk dat ik de hulp van dit forum weer nodig heb. Gewoon, voor de herkenning en de acceptatie. Het kost me erg veel moeite om niet te vluchten in de drank. Tot nu toe doe ik dat niet, vluchten. Maar de verleiding is irritant aanwezig. Ik voel me er zwak door, bah. Groetjes, Kosies

Hallo allemaal, Ook ik ben nieuw, en ook ik ben geschrokken van mijn alcoholgebruik. Of ja, ik ben eigenlijk heel erg geschrokken van het scala excuusjes dat ik in mijn hoofd heb zitten. Allemaal redenen waarom mijn drankgebruik "wel meevalt", of redenen om het drankgebruik "te verantwoorden" (rotdag, goeie dag, verdrietig, gelukkig). Door mijn smoezenscala heb ik niet gezien dat ik wel degelijk abnormaal drink, ook mede doordat ik gewoon functioneer. Ik ben moeder, ik ben echtgenote, ik werk, ik studeer. Het is tot vandaag niet eerder in me opgekomen dat ik moet oppassen. Nu pas zie ik dat ik ondanks al mijn smoezen, jarenlang (bijna) dagelijks gedronken heb (flesje wijn, sixpack bier) Het is er in geslopen. Het is 'normaal' geworden, terwijl het dat natuurlijk niet is. Wat mij ook niet vreemd is, is dat ik me een keer of 3 per maand helemaal klem kan zuipen (uiteraard met "goeie" redenen: Ik ben toch zo verdrietig, bla bla). Om meerdere redenen wil ik er van af: Voor mijn kind, voor mijn man, en voor mijn eigenwaarde. Omdat ik waarschijnlijk veel van jullie verhalen ga lezen, vond ik het wel zo eerlijk als ik ook met de billen bloot ga (zo voelt dat nu nog). Bij deze. Ik denk dat ik jullie hulp nog wel eens hard nodig kan gaan hebben. Hopelijk kan ik op mijn beurt ook iets voor jullie betekenen. Groetjes, Kosies