Bang om dood te gaan ben ik niet, en in een hiernamaals geloof ik niet. Wel maak ik me zorgen over het proces, zijn de bijwerkingen van medicijnen niet erger dan de kwaal, hoe lang kan ik zelfstandig zonder hulp en hoe gaan mensen reageren.
In januari heb ik twee dagen gehad dat ik niet uit mijn woorden kon komen, in woord en geschrift, terwijl ik wel alles begreep. Mensen gaan dan heel erg snel dingen voor je invullen en willen direct de regie overnemen. Goed bedoelt maar heel erg eng.
Spijt heb ik niet want mijn ziekte, huidkanker, is niet verwijtbaar. Heeft dus niets met roken, drinken, eten of gedrag te maken.
Wat nu belangrijk wordt is alles goed regelen en doen wat ik nog wil doen en wel zo snel mogelijk. Dingen laten kan nu ook. Ik hoef geen dubbelle beglazing meer en zonnepanelen zijn ook niet echt rendabel meer. Stoppen met roken hoeft ook niet meer!