't Is een raar verhaal, dat ik zelf niet goed kan uitleggen, maar nu we het over psychiatrische ziekenhuizen hebben... Ik denk dat daar veel in de doofpot wordt gestoken.
Tijdens mijn eerste - vrijwillige - opname, is er iets misgelopen. Een patiënt die eigenlijk niet buiten mocht, was met mij mee naar de cafetaria geglipt. De psychiater had het gezien, maar heeft niet ingegrepen. Hij bleek in een psychose te zitten, wellicht getriggerd door marihuana. Hij viel mij en mijn bezoek lastig op angstaanjagende wijze. Zus en ik zijn naar het sanitair gevlucht, ex-man en een vriend probeerden hem bezig te houden, onderwijl was mijn schoonbroer in zijn auto gesprongen omdat mijn zus hem in paniek opbelde. Na zo'n kwartier ging - eindelijk - het alarm af, en zijn ze hem komen ophalen. Ze wilden hem niet in een isoleercel zetten, dus ik kwam gewoon op dezelfde afdeling als hij terecht en besloot de nacht bij mijn ex-man door te brengen. De volgende dag ging ik terug, en ik bleef, want ik was gemotiveerd. Hij bleef me stalken. Mijn medepatiënten namen me in bescherming, maar ik was doodsbang en ben zelf in een kortstondige psychose beland. Toen hebben ze míj opgesloten. Ik heb gelukkig mijn ex-man nog kunnen opbellen voordat ze mij m'n gsm afpakten, hij heeft zich eens "goed kwaad gemaakt".
Enfin, om een lang verhaal kort te maken: bij mijn ontslag heeft een verpleegster mijn zus bekend dat de psychiater een zware fout had gemaakt. Om de een of andere reden heeft ze me dat pas veel later verteld. Ik had het mens best willen aanklagen, maar ik vrees dat zelfs mijn zus niet beseft heeft wat een "slechte" psychose is: de hel.
Zo, even mijn hart gelucht.