Francesca

Ja, Koh, dat had ik ook vaak en soms nog: gewoon hopen dat het zomaar een keer gedaan zal zijn. Niet meer wakker worden zodat je ook de strijd niet hoeft aan te gaan. Alleen ben ik er zelf van overtuigd dat je tijd maar gekomen is als hij gekomen is. Voor mijzelf betekent dat dus dat ik het gevecht moet aangaan. Alleen ben ik op dit moment zo MOE! Ik kan het nauwelijks nog opbrengen om mijn werk te doen, terwijl ik alleen maar een dag of 10 op mijn tanden hoef te bijten. En dat zal ik ook wel moeten doen. Alleen vandaag niet, vrees ik... Maar gisteren ben ik naar een balletvoorstelling geweest van mijn vroegere school. Het was heel mooi en er deed een vrouw mee die ik al een paar jaar ken, een oudere dame. Zij speelde de moederrol, maar moest ook echt nog veel dansen in de voorstelling. Ik dacht altijd dat ze begin de 50 was, tot ik vandaag hoorde dat ze 65 (VIJFENZESTIG) is!!! Ik ben er nog niet goed van! Oké, ik heb heel slechte gewrichten en zo, maar toch... Ik zou best nog wel een uurtje in de week kunnen dansen...

Hoi Rosie, Ik zet 'normaal' bijna altijd tussen aanhalingstekens, hoor. En wel omdat het een heel raar begrip is. In India is het normaal om meisjes te aborteren en te vermoorden. In China idem dito. Plus dat ze daar ook nog honden en kittens eten. (BRAAK!!!) Ik kom uit een 'normaal' gezin, met zussen die niet drinken en ouders die evenmin dronken. Net omdat wij zo'n burgerlijk onderwijsgezinnetje waren, begrijpt bijna niemand waarom ik dan zo'n 'sukkel' ben. Nu ja, goed. Geeft ook niks. Ik ben er verder 100% zeker van dat ik in de middeleeuwen op de brandstapel beland zou zijn wegens rebellie. Ik weet ook dat ik in de meeste groepen niet echt pas (oppervlakkig wel, hoor, maar dat houd ik ook maar kort vol). Ik paste niet eens in mijn eigen gezin, al denk ik dat mijn vader me wel aanvoelde. Mensen die niet 100% in het plaatje passen worden wantrouwig bekeken. En dan heb ik niet eens over 'rare kronkels' of zo. In sommige milieus is boeken lezen al genoeg om al raar bekeken te worden... Ik hoef er ook niet echt bij te horen, al stel ik bijvoorbeeld wel prijs op een 'goed contact' met mijn buren en zo. En meer dan oppervlakkig hoeft dat niet te zijn. Maar we zorgen wel voor elkaar, en dat is goed. Al krijg ik dan ook wel opmerkingen over de keuze van mijn nieuwe voordeur... Je wordt heel snel uitgestoten of uitgespuwd door een groep. Toch heb ik altijd in mijn achterhoofd geweten dat dat niet aan MIJ lag, want dat ik best anders mocht zijn. Alleen komt er nu een hoop therapie aan te pas om het op een of ander manier toch te kunnen redden en om dat gevoel van vervreemding te kunnen plaatsen en daarmee te leren omgaan. Ik krijg dan ook wel vaak iets 'hooghartigs' over mij en dan ga ik die groep zelf minderwaardig vinden wegens te oppervlakkig bijvoorbeeld. Ik denk dat het goed is om een soort middenweg te vinden waarbij je jezelf niet verraadt maar toch ook nog sociaal contact kunt hebben. Fran

Het bestaan is vooral wrang als je geen gezonde basis en dus geen veerkracht meegekregen hebt volgens mij. Iedereen krijgt vroeg of laat te maken met ziekte en dood en ellende. Maar voor mij kunnen de eenvoudigste dingen echt een gevecht zijn omdat ik voortdurend moet vechten tegen die stem in mijn hoofd die zegt dat ik niks waard ben of niks verdien. Waardoor de eenvoudigste dingen kunnen aanvoelen als een 'aanval' op je gehele persoonlijkheid. Dat heb ik hier al vaker gelezen trouwens, dat bijvoorbeeld wachten op een antwoord dat te lang op zich laat wachten al een hele 'crisis' kan veroorzaken in je hoofd, met alle mogelijke rampscenario's vandien. En dat hebben 'normale' mensen (lees: mensen die liefdevol opgevoed zijn en een normaal zelfbeeld hebben) niet. Ach ja. We vechten dapper voort. En het is inderdaad niet te laat tot het echt te laat is.

Nu ja, Rosie, ik vind het verhaal op zich niet mooi maar wrang. Als je diep in je ziel durft te graven, kom je nogal wat tegen is mijn ervaring. Maar ik vind het wel mooi dat je het deelt.

Lieve Rosie, Ik herken heel veel van wat je schrijft, over je sleutel kwijt zijn, terwijl er van jou wel verwacht wordt dat je gewoon meedraait met de rest van de wereld. En over hopen dat iemand je zal redden en je hand zal vastnemen en tegen je zal zeggen: 'Het komt allemaal goed, wij gaan dat samen uitzoeken en oplossen.' Ja, daar kan ik soms hevig naar verlangen. Alleen werkt het zo niet, althans niet in mijn leven. Ik was vooral ontzettend zelfdestructief (nog altijd trouwens) en was ernstig aan het overwegen om er de brui aan te geven (ook wel om mijn omgeving te 'straffen', als ik eerlijk ben). En net toen ik zo diep zat, pleegde mijn neefje van 19 zelfmoord. Toen wist ik voor mezelf dat dat geen optie meer was, omdat ik gezien had wat het met de achterblijvers doet en ik ineens vond dat ik het recht niet meer had. Je zou kunnen zeggen dat zijn wanhoopsdaad mijn leven gered heeft, al is het nog steeds een gevecht. Ik vind het mooi dat je dit geschreven hebt. Bedankt daarvoor. Fran

Heeeeeeeeeellll belangrijk werk, haha! Ik pb je wel even.

Gelukkige verjaardag, Rosie! Verder geen nieuws. Aan het werk. Fran

Mijn zussen zijn 7 en 10 jaar ouder, Marieke. Mijn moeder was 38 toen ze me kreeg, mijn vader 42. Mijn vader is 76 geworden en mijn moeder 77. Is ook niet zooooo oud.

Dan ben je je ouders nog vroeger verloren dan ik, Marieke. Nakomertje of veel zussen en broers?

Ja, Twannie, ik heb het met de meeste dieren. Ik spreek ook tegen koeien in de wei, echt waar, omdat ik het zo sneu vind dat niemand tegen ze praat. Terwijl dat ook gewoon dieren zijn als honden en katten. En ik vind varkens ook vreselijk leuk. Apen zijn zo vreselijk menselijk ook. Die wil ik het liefst fijnknijpen van liefde. En tegelijk denk ik erbij: die worden later geen alcoholisten omdat ik iets verkeerds gedaan of gezegd heb... Ach, ik heb niet zo'n goeie dag vandaag...

Anjo, meid, dat 'wild' heb ik er voor mezelf aan toegevoegd, hoor. Een tijd geleden wilde ik graag voor orang-oetanbaby's zorgen in Indonesië, tot ik besefte dat het waarschijnlijk een soort verlaat moederinstinct was en dat ik die beesten NOOIT zou kunnen laten gaan zonder eraan kapot te gaan. Als ik het zo herlees, klinkt het misschien belachelijk, maar dat was zo'n soort droom van me. Waar ik me dan ook weer niet voor wil schamen... Soms wil ik ook weg, maar ik weet voor mezelf dat het een vlucht zou zijn en dat ik mezelf gewoon meeneem en dat er dus nauwelijks iets zou veranderen, als behalve dat ik ziek zou worden van de hitte en de vochtigheid... Nee, ik moet hier en in deze maatschappij een soort rust zien te vinden. Misschien dat ik daarna ooit orang-oetanbaby's kan verzorgen... (Echt waar, ik SMELT van die aapjes!) Pfff, ik ben dood- en doodop en mijn hoofd wil niet meer.

Wij hebben manieren, Anna. Al blèren de kinderen ook hier.

Knuf, veel sterkte de komende twee weken! Het lijkt me moordend om zo lang te moeten wachten. Mezelf kennende zou ik al de ergste scenario's eerst de revue zien passeren. Maar ik heb ook al ervaren dat ik na al die rampspoed in mijn hoofd ook gelaten en rustiger word. Alsof ik alles al beleefd heb... Appeltje, jij ook veel moed! Verder ben ik er ook zo eentje die haar werk niet meer ziet zitten. Als ik dit monster af krijg (deadline is alweer niet meer te halen), gun ik mezelf rust. RUST!!! Ik heb geen wilde buitenlandse plannen (je neemt jezelf toch maar mee), maar het wordt tijd om te herbronnen, zoals wij dat hier zeggen. En als ik dan rustig ben, zoek ik uit wat mijn mogelijkheden zijn. Ik heb nog altijd poten aan mijn lijf, dus ik wil best wel een tijdje in een supermarkt of zo werken als dat nodig mocht zijn. We zien wel. Zo, en nu weer terug naar het monster! Fran

Nee, Stien, poetsen is gratis en je kunt het altijd doen. Prima lichaamsbeweging ook.

Dacht ik al, dacht ik al...

Hihi, nu zit jij lieve pb'tjes te sturen zeker, Stien?

Ja, Rosie, die zien we vanavond niet meer denk ik...

Goh, Stien, als ik mag kiezen, wil ik graag dat Koh mijn huis komt poetsen.

Ja, Koh, groenten snijden bijvoorbeeld!

Hihi, Stien, oké dan. Maar alleen met jou, hoor!

Te laat, Stien!!!

Rekeningnummer 000.1234567-89 Koh!

Het beste Knuf en Mieke! Fran

Slaap lekker, Twannie!

Bah, zoute pap!