Francesca

Ik had het dan ook min of meer over jou, Anna. (Niet dat jij verdediging behoeft van mijn kant, hoor!)

Als Belgje kan ik je wel antwoorden: ZEVEREN!

Ik voel me helemaal niet schuldig omdat ik niet naar de AA ga, Ziza. Ik zie alleen dat anderen zich hier soms bijna zitten te verontschuldigen omdat ze niet gaan of die stap (nog) niet durven te zetten. Of niet willen zetten. Ik hoef ook niet bij de AA te gaan om tot inzicht te komen over de dingen waarover jij schrijft. Niet iedereen met een alcoholprobleem loopt met een bord voor zijn kop. Als het voor jou en anderen werkt, prima. Ik heb daar verder ook niks op tegen. Ik, Francesca, erger me soms aan dat geschrijf over de AA. En dat mag ik rustig zeggen vind ik. Net zoals ik andere dingen rustig mag zeggen over het forum. En mensen mogen me tegenspreken, maar ik mag zeggen wat ik vind. En als het me niet bevalt, blijf ik weg. Dat mag ook. Maar ik mag zelf ook tegenspreken. Heb ik lang genoeg niet gedurfd. En nu durf ik het wel. En dat mag van mezelf. Ik zit hier niet alleen maar om honing te smeren en ja te knikken. Die tip van 2 dingen per dag tegen je zin doen vind ik trouwens heel erg nuttig. Daar heb ik veel aan gehad. En ik voel ook dat als ik het nalaat, ik me toch slechter voel. Dus dat vind ik dan weer een goeie tip. En dat heb ik ook al laten weten hier. Ik heb ook stap 9 niet nodig om dingen goed te maken met mensen. Dat weet ik zelf ook wel. En dat het moeilijk is, weet ik ook. Ik heb ook van mezelf een geweten. Ik weet dat je altijd wel in de ik-vorm schrijft, Ziza, maar tegelijk wend je je ook tot de lezers van het forum. En ik hoef het niet altijd met je eens te zijn. Ik geloof dat we het daarover wel eens kunnen zijn. Alleen krijg ik soms (vaak) dat griezelige gevoel dat ik als een 'afvallige' of 'ongelovige' beschouwd word. Kan ook best aan mezelf liggen, hoor. Maar ik kom uit een katholiek nest en dus herken ik wel een soort superioriteitsgevoel van de 'gelovige' tegenover de 'heiden'. Een soort hooghartig medelijden met degene die het rechte pad nog niet gevonden heeft. Of niet wil vinden. Maar ik kan me alweer vergissen. Ik weet namelijk niks helemaal zeker. Ik proef dingen, maar ik kan het mis hebben... Nou, dat was het zowat. Fran PS voor Anjo: weet ik Anjo, dat alles met mate moet gebeuren. Ik had het trouwens helemaal niet over jou, hoor!

Dat is waar, Stien. Ik zeur er zelf ook niet zo over. Blijf ik wel weg. Al krijg ik het ook wel eens van al dat ge-AA hier... En dat mag ik dus ook wel een keer zeggen, vind ik. Op den duur gaan mensen zich nog schuldig voelen omdat ze niet naar de AA gaan. Ik weet ook niet of dat nou de bedoeling is van dit forum.

Ook ik heb dit forum anders gekend. Gisteren was het blijkbaar een jaar geleden dat ik me aanmeldde. Was ik min of meer vergeten. Toen ik hier aankwam was het een bekend clubje van een 'man' of 10 die elkaar al goed kenden. Toch werd ik hartelijk ontvangen. Ik bleef snel daarna een paar weken weg omdat het me maar niet lukte om van de drank af te blijven. Ik kwam terug en toen ontstond er een leuk groepje waarvan er een aantal nog hier schrijven. Er werd ernstig geschreven maar ook veel lol getrapt. Toen ben ik weer een tijd verdwenen, en kwam ik nog maar eens terug. Ook tijdens mijn tweede periode hier werd er ontzettend veel lol getrapt. Daar kwam ook kritiek op. Het zou nieuwe mensen afschrikken en het ging nergens meer over enzovoort. Toch zijn er in die tijd ook veel nieuwelingen bijgekomen die ook nu nog schrijven en met wie het min of meer goed gaat. Als het even mag: diezelfde mensen die zoveel kritiek hadden op het geiten, zijn gewoon ook weggebleven toen het geiten stopte. Ik ben er toen altijd van overtuigd geweest dat het gezeur over het geiten meer mensen afschrikte dan aantrok. Nu wordt er nauwelijks nog gegeit, maar ook nauwelijks nog geschreven... En dan wordt er weer 'gezeurd' over het feit dat er zo weinig geschreven wordt. Mij lijkt het verband wel duidelijk. Je kunt niet de hele tijd over alcohol en alle ellende vandien schrijven zonder ook de ontlading van dwaas gegeit te voelen. MEEEEEEEEEHHHHHHHH Fran

Ik weet helemaal niet wat voor 'soort' therapeute ze is. Wij praten met elkaar. Ik luister, ik denk, ik praat weer, zij praat, zij luistert... Ze is wel een gediplomeerd psychologe. Klinisch psychologe staat er geloof ik op het bordje aan haar deur. Maar zij is wel heel erg bezig met hechtingsproblematiek, en dat is nu net wat ik nodig heb. Omdat bij mij alles neerkomt op onveilige hechting. Al heeft het wel lang geduurd voor ik daar achter gekomen ben. Als je lang genoeg zoekt, vind je altijd wel wat je zoekt...

Ik wens jou helemaal hetzelfde toe, Appeltje! Soms komen de juiste mensen op je pad als je er klaar voor bent. Soms ontmoet je foute naaldeneikels... (lees: naalden-eikels ). Fran

Ik heb gewoon zin om ff heel lomp tussendoor te komen vertellen dat ik bij mijn therapeute geweest ben en me weer gelukkig voel. Er is een last van 1000 kilo van mijn schouders gevallen en daar ben ik dankbaar voor. Ik ben blij dat ik haar gevonden heb en nog blijer dat ik ooit de stap gezet heb om haar te vinden en dat zij zo bij me past en dat ik samen met haar zo'n weg afleg. En nee, ze is helemaal niet superzacht en poezelig maar gewoon rechtuit en ze stelt me vragen waar ik soms duizelig van word maar waar ik altijd wel een antwoord op kan verzinnen of waar zij me antwoord op geeft en waar ik dan over nadenk. En ik ben blij dat ik zo eerlijk kan zijn tegenover haar en dat ik daardoor zo'n evolutie doormaak. Ik ben ook blij dat ik van mezelf niet helemaal moet voldoen aan de eisen van de maatschappij en dat ik best een beetje abnormaal kan zijn. Want wie zegt dat mijn zogezegde abnormaliteit slechter is dan de zogezegde normaliteit van 'de mensen'? En ik ben ook zo blij dat ik mezelf zo nu en dan kan aanvaarden voor wie ik ben en zonder verwijten en de irreële drang om in de heilige Francesca te veranderen, al ben ik wel dol op dieren. Ik ben vandaag ook blij omdat ik dankzij haar ingezien heb dat mijn eigen analyse van de voorbije dagen wel degelijk juist zat, maar dat ik 1 feit over het hoofd gezien had. Ik ben blij dat ik wel degelijk voel wat ik voel. Ik ben blij dat ik mijn gevoelens ook kan plaatsen en vandaag in het verleden kan laten wat ook in het verleden thuishoort. Ik ben ook blij dat ik helemaal zelf ingezien heb dat het verleden ook waarschuwt voor het heden, en dat regressie ook zijn nut heeft. En ik ben ook blij dat ik zo eerlijk kan zijn tegenover mezelf, al duurt het soms even, zij het geen maanden of jaren meer. Het is ontzettend bevrijdend om te weten waar je gevoelens vandaan komen. Het is ook ontzettend bevrijdend om dingen in het HEDEN achter je te laten, en niet alleen het verleden. Ook al is het verleden verweven met het heden. Soms is ook het heden niet goed voor je, hoe verweven het ook kan zijn met het verleden. Fran

Ja, Marion, nu slaat mijn antwoord ook weer nergens op! Hoewel: ik heb er niks geen spijt van en wilde dit al veel langer schrijven.

Dag lief Appeltje! Ik ben al vaker in therapie geweest, en heb vroeger de fout gemaakt het meteen over mijn drankprobleem te hebben, terwijl dat maar een aspect is van het onderliggende probleem. Bij mijn laatste therapeute heb ik aangegeven dat ik wel te veel dronk, maar ging het vooral over mezelf. Ik ben heel blij dat ik dat gedaan heb, want ik ben er ook zo ontzettend veel verder mee gekomen! Zij is van het principe dat ik hoe dan ook zal stoppen met drinken als ik mezelf waardevol genoeg vind, en dat is ook zo! Als ik herval, is het net omdat die eigenwaarde aangetast is (en ook wegens de gewoonte/verslaving natuurlijk, want drank is natuurlijk een bekend medicijn tegen dat gevoel). Ik weet natuurlijk ook wel dat mijn zelfvertrouwen gigantisch groeit als ik niet drink, maar nuchter zijn is ook niet de oplossing tot alles. Al helpt het natuurlijk wel ontzettend. Stoppen met drinken kan een heleboel onderliggende problemen naar boven brengen, maar stoppen met drinken alleen lost die niet op. Eerst in therapie gaan en je onderliggende problemen proberen op te lossen is ook een mogelijkheid, al kan ik uit ervaring ook zeggen dat stoppen met drinken heel bevorderlijk is voor het oplossen van problemen. Zeker als je er op dat moment al vat op hebt en je eigen valkuilen kent. Het ene is nauw verweven met het andere. Zelf heb ik ervaren dat actie niet altijd de beste oplossing is. Ik kan me suf poetsen en alle mogelijke achterstallige klusjes klaren, maar daar stopt mijn hoofd niet van, en ik heb ervaren dat ik te veel dingen gewoon verdrongen heb, zoals rouwen. Het is echt ontzettend fijn om dingen te doen die je al jaren of maanden uitgesteld hebt, maar helaas heb ik ook mijn verdriet uitgesteld, en dat moet er hoe dan ook uit. Ik vind het heel bijzonder om te lezen hoe mensen hun conflicten met hun ouders nuchter kunnen bijleggen, maar helaas heb ik geen ouders meer, dus moet ik het op een ander manier zien op te lossen, en vervelende klusjes doen zal me wel afleiden, maar niks oplossen. Daar zal ik dus door moeten, Appeltje, net als jij door die ellendige periode van jou zult moeten doorstaan. voor jou! Kus, Fran En als dit voor velen weer klinkt als een reden om te gaan zuipen: DAT BEDOEL IK NIET!

Ha, dat was het dus niet zo ongeveer. Er is nog iets waar ik het nog maar een keer over wil hebben, en dat is de zogezegde discrepantie tussen de drinkende en de nuchtere mens die hier zo vaak gehanteerd wordt. Ik weet al een tijdje voor mezelf dat ik NOOIT de drinkende Francesca ga verstoten of verwerpen of afdoen als een zogezegde egoïstische bitch die ik volledig achter me wil laten. Die Francesca was en is een deel van mezelf, en ik ga dat deel van mezelf niet te kort doen of negeren, net zomin als ik het kind in mezelf nog wil negeren of verwaarlozen en net als ik mijn prille huidige ik nog wil verwaarlozen. Vanzelfsprekend heb ik veel dingen 'fout' gedaan toen ik dronk. Ik wil die dingen ook niet negeren of uit de weg gaan, want ze zijn er beslist geweest. Ik weet ook wel dat ik vaak vervelend, drammerig, egoïstisch was enzovoort. En dat ik mensen en contacten verwaarloosd heb omdat ik liever wilde drinken. Ik ben me daar scherp van bewust. Alleen ben ik niet van plan om alle schuld op mij te nemen omdat ik nu eenmaal dronk. Drinken was mijn overlevingsstrategie, en misschien was ik er ook niet meer had ik niet gedronken. Dan had ik waarschijnlijk allang zelfmoord gepleegd. Maar het is ook niet zo dat mensen NIKS aan me hadden toen ik dronk. Of dat ik alles fout deed. Ik heb ook best heel wat goede dingen gedaan toen ik dronk. Natuurlijk zijn er ook genoeg mensen met mijn achtergrond die niet aan drank verslaafd geraakt zijn. Mijn zussen hebben nooit gedronken. Maar zijn zij daarom zoveel beter dan ik? Ik zie ook wel hoe de geschiedenis zich weer herhaalt met hún kinderen. Nou, dat is dan wel 1 ding wat IK nooit gedaan heb. En ik heb nooit een partner meegesleept in mijn destructieve en vooral zelfdestructieve bestaan. Ik heb altijd voor mijn eigen inkomen gezorgd. Als ik al iemand kapotgemaakt heb, dan is het vooral mezelf. Ik vind het altijd zo gek dat mensen zich verwonderen over het feit dat ze ook nuchter geen heiligen zijn. Tja, wat had je dan gedacht? Natuurlijk ben je 100 keer beter af zonder drank en ben je veel 'beschikbaarder' en helderder en minder vervelend en drammerig en weet ik veel wat. Maar iedereen heeft zijn goede en minder goede kanten. Ook nuchter en zo droog als een woestijn. Ik zie ook dat mensen hun vroegere fouten bijna volledig bij de drank leggen. Daar schuilt ook wel een gevaar in, want sommige dingen horen ook gewoon bij jou als persoon, nuchter of niet. Je kunt daar wel beter aan werken als je nuchter bent, maar nuchter zijn is geen garantie om ineens een supergoed mens te worden. Ik griezel daar persoonlijk nogal van. Net als ik griezel van de overtuiging dat je alleen maar gezond kunt worden door jezelf zo ongeveer opzij te schuiven en alleen nog maar in dienst te staan van anderen. Dat lijkt me veeleer een sleutel tot onderdrukking van wie je echt bent. Net een reden waarom vele anderen juist begonnen te drinken. Of je kunt ook doorslaan naar de andere kant, in de zin van 'toen ik nog dronk was ik door en door slecht, nu drink ik niet meer dus alles wat ik nu doe is oké.' Ik kan het allemaal heel moeilijk uitleggen, omdat het lijkt op een excuus om te kunnen zuipen, maar zoals gezegd ga ik de verslaafde Francesca echt niet vervloeken. Ik weet hoe ik me gevoeld heb en nog voel. Ik weet maar al te goed hoe ik geweest ben, maar ik leg niet alle schuld bij mezelf of bij de drank. Dat zou ook betekenen dat ik 15 jaar van mijn eigen geschiedenis compleet verloochen, terwijl ik in die 15 jaar ook geëvolueerd ben als mens, drank of niet. Ik heb vaak een probleem met dit forum omdat veel dingen uitsluitend bij de drank gelegd worden, terwijl dat helemaal zo niet hoeft te zijn. Nu ja, dit is een forum voor alcoholisten, wat ik natuurlijk zelf ook ben, en dus is het logisch dat dat onderwerp ook altijd de bovenhand heeft. Daarom schrijf ik hier ook niet veel meer. Contact met lotgenoten kan heel heilzaam zijn, maar soms denk ik van 'Ik wil ook gewoon Fran zijn.' Ik wil de aan drank verslaafde Francesca ook gewoon kunnen omarmen en troosten en aanvaarden als een deel van mezelf. Een deel dat er altijd zal zijn en waarvoor ik gewoon ook wil zorgen. En niet drinken is daar de beste oplossing voor, laat daar vooral geen twijfel over bestaan! Fran Typefout

Dag Rudy, Ik heb nagedacht over je berichten van gisteren. Ik begin pas de laatste tijd echt te ontdekken waar mijn grenzen liggen en wanneer ik ze moet trekken. Niet alleen voor anderen, ook voor mezelf. Het op tijd trekken van grenzen kan een hoop narigheid voorkomen. Omdat ik mezelf steeds beter begin te kennen en doorgronden, en omdat ik ook steeds beter weet waar sommige heftige of net heel afstandige reacties vandaan komen, kan ik leren bepalen waar mijn grenzen liggen. Dat is vaak echt niet gemakkelijk als je het nooit eerder gedaan hebt. Zelf zit ik vaak vreselijk te wikken en te wegen, wil ik mijn eigen aandeel heel eerlijk onder ogen zien, maar wil ik mijn gevoelens ook niet meer ontkennen of afdoen als belachelijk. Die tijd is voorbij. Ik denk dat elk gevoel uiteindelijk oprecht is. Je voelt wat je voelt en dat gevoel mag er zijn. Ook als het 'negatief' is. Ik kan de laatste tijd bijzonder boos zijn, en dat mag ook. Ik dacht gisteren ineens aan vroeger, en hoe wij van mijn vader niet mochten 'mokken'. Ik kon soms zo vreselijk gekwetst en verdrietig naar boven rennen en op bed liggen huilen, maar dan kwam hij me na een paar minuten halen. Wij mochten niet boos zijn en alles moest na een paar minuten maar weer 'normaal' zijn. Alleen werden de dingen nooit uitgepraat en werden er nooit verontschuldigingen uitgesproken van de kant van mijn moeder. Nooit een keer kunnen zeggen: 'Oké, ik was onredelijk. Ik meende het niet zo.' En mijn vader verdedigde me ook nooit tegen haar, begin ik nu te beseffen. Hij was een beste man, maar ook een beetje zwak, hoewel hij als schoolhoofd uitermate streng kon zijn naar verluidt. Tegen zijn eigen vrouw, die ook altijd de steun kreeg van haar twee ongetrouwde zussen, hoe onredelijk ze ook was, kon hij niet op. Ook mijn zussen kozen meestal de kant van mijn moeder. Tja, als er maar een beetje liefde te krijg is, wordt daarom gevochten. En als jij dan een nakomertje bent, en je zussen 7 en 10 jaar ouder zijn, kun je je nauwelijks verdedigen. Krijg je dus een hoop over je heen, en vader grijpt niet in. Enfin, ik weid uit, maar dat mag ook. Komt zomaar bij me op terwijl ik schrijf. Mijn gevoelens mochten er kortom NIET zijn. Ik was ofwel maar een lastig klein kind en later een 'speciaal geval', dus met mij moest geen rekening gehouden worden. Het is wel zo fijn als een disfunctioneel gezin iemand heeft om tegenaan te schoppen... Om terug te komen op het onderwerp: grenzen, niet alleen je eigen grenzen, maar ook die van anderen... Ik ben weer een keer geconfronteerd met mijn eigen grenzen en met de manier waarop ik soms wanhopig kan proberen de liefde van anderen te winnen door mijn eigen grenzen en behoeften opzij te zetten, terwijl er toch een stemmetje in mijn hoofd zit te zeuren van 'Jamaar, ik heb OOK behoefte aan steun en ik wil dat jij dat ook terugdoet voor MIJ!' Ik kan echt heel steunend en begrijpend zijn voor anderen omdat ik zelf ooit een verschoppeling geweest ben. Alleen moet mijn 'reservoir' ook bijgevuld worden, maar durf ik dat vaak niet zo expliciet te vragen uit angst voor afwijzing. Hulp vragen is voor mij heel moeilijk. Ik verwacht namelijk altijd wel klappen, en die komen er dan vaak ook. Waarschijnlijk omdat ik ook niet vroeg genoeg aangeef wat ik zelf graag zou willen en te veel de Moeder Teresa uithang terwijl ik zelf zo'n beetje lig te kreperen op straat... Waarmee we aanbeland zijn bij: proberen niet meer te verlangen dan een ander kan geven. Valse Hoop = (te grote) verwachtingen = teleurstelling. Alleen vind ik dat je van de een wel degelijk meer mag verwachten dan van de ander. En oké, mensen zijn niet helderziend en weten niet altijd wat jij nu precies verwacht en terug wilt. Het is dus belangrijk dat je dat ook leert aan te geven en dat er dan een gesprek mogelijk is over geven en nemen en verwachtingen en de invulling daarvan. Van je ouders verwacht je dat ze van je houden en steunen en troosten, maar dat is helaas niet altijd het geval. En als kind heb je natuurlijk geen keuze. Als volwassene heb je wel een keuze. Natuurlijk zijn mensen niet altijd fysiek of emotioneel beschikbaar. Daar heb ik wel begrip voor. Ik ken mijn hartsvriendin al jaren en we hebben daar een goed evenwicht in gevonden. Ik weet dat ze van me houdt en voel me veilig bij haar, ook al is ze er niet altijd voor mij. Ik heb mijn hoofd en hart er tenslotte ook niet altijd bij. Het blijft een moeilijke evenwichtsoefening, dat geven en vragen. Ik weet ook dat sommige onderwerpen of behoeften moeilijk zijn voor anderen, en dat ze daar niet altijd in meekunnen of -willen. Alleen wil ik mijn eigen verlangens en behoeften niet altijd opzij zetten. Soms worden dingen pas veel later uitgepraat, en dat kan heel fijn zijn en veel duidelijk maken. Het zou eigenlijk nog veel fijner zijn om dat meteen te doen en wat directer te kunnen zijn. Je kunt alles ook zo gaan afwegen dat er van spontaneïteit geen sprake meer is, terwijl een fikse woordenwisseling ook heel snel opluchting en duidelijkheid kan geven, met dien verstande dat er ook naar elkaar geluisterd wordt en dat je niet in gemakkelijke verwijten of ontkenning vervalt. En dat er geen dingen gezegd worden die blijvende schade aanrichten. Ik vind het soms zo jammer dat mensen onder elkaar zo geremd zijn. Ik heb het zelf ook, maar die eeuwige voorzichtigheid en dat eeuwige gewik en geweeg liggen me ook weer niet zo. Soms heb ik ook gewoon zin om te schreeuwen en gewoon een keer ouderwets ruzie te maken, om het daarna weer bij te leggen. Na een ruzie kun je ook heel bevrijdend in lachen uitbarsten, allebei zeggen dat het je spijt en weer doorgaan, rekening houdend met wat er aan de basis lag van die ruzie. En het is vooral belangrijk om dingen niet te lang te laten aanslepen. Niet te wachten tot je helemaal uitbarst als een vulkaan, maar kleine uitbarstinkjes. Nu en dan een beetje lava of rook spuwen kan heel erg opluchten en veel duidelijk maken. Nou, dat was het zo ongeveer denk ik. Fran Typefout

Was ik nog vergeten te vertellen: ik ben 1,5 kilo kwijt! Appeltje: veel sterkte!!! Idem dito voor alle anderen die het nodig hebben! Fran

Tenzij je op mannen valt en steevast verliefd wordt op homo's, Appeltje...

Appeltje, Je bent een lief en waardevol en humoristisch meisje. en daar kan niemand iets aan veranderen. (Hoor mij nou...) Laat die eikel nou maar! Hij heeft misbruik van je gemaakt. Is NIET JOUW VERANTWOORDELIJKHEID! Wij zijn gewoon zo'n beetje geprogrammeerd om de verkeerde mensen aan te trekken. Is niet jouw schuld, meid! Ik begin te begrijpen waarom 99% van mijn mannelijke vrienden homo's zijn. Is echt heel veilig en geruststellend... Knuffel! Fran

Ehm, ik geloof dat dat wel komt als we 90 zijn of zo, Anna. Alhoewel een relatie op dat moment misschien ook wel spannend kan zijn...

Dat doen de meeste niemandskinderen, Anna, verkeerde relaties aangaan. We gaan voor wat bekend is, en wat kennen we? 3x raden.

Nou ja, Stien, ik lig er nog half in, hoor. Alleen heb ik het touwladdertje weer gevonden. Jij gaat ook goed, hé! Anna, ik vind Alice Miller nog altijd het beste wat me -- na mijn therapeute -- overkomen is. Je moet echt ook 'Niemandskinderen' lezen!!! Mijn volgende boek wordt 'He's scared, she's scared' (is geloof ik nog steeds niet vertaald). Over bindings- en verlatingsangst. Maar eigenlijk feitelijk over verkeerde relaties aangaan en hoe de verkeerde mensen elkaar steeds opnieuw opzoeken...

Vooral op een nieuwe installatie! Kon ik goedkoop op de kop tikken omdat ie wat verouderd was. Mijn vorige was 25 jaar oud. Van mijn ouders gekregen toen ik 16 was. Deed wel ff pijn om hem weg te doen...

Sorry, lieverd, ik geloof dat ik weer aan werken toe ben. Echt waar, ik heb zin om weer te werken! Nu ja, ik heb er me al bij neergelegd dat ik niet helemaal goed in mijn hoofd ben. Nog wat gehad aan 'Illusies'?

Hihi, ik ben de laatste tijd wel een 'propere' kneus annex alkie, Anna!

Anna, de mijne zowaar OOK!!! En ik heb ooit een keer een oud tapijt op de stoep gelegd met een briefje erop: Gratis - For free. Heeft geen halfuur geduurd of het was weg... Liefs terug, Fran

Tot 20 minuten geleden zat ik in zak en as, maar nu voel ik me ineens weer normaal. Ik heb eindelijk weer het juiste Requiem van Mozart voor mezelf gevonden! Waardoor ik weer dat heel bijzondere gevoel krijg van intens verdriet maar weten dat ik het ga redden. Even een korte voorgeschiedenis... Ik ben op dag 24 gigantisch op mijn bek gegaan. Het zat er eigenlijk al aan te komen toen ik op het forum schreef, want ik voelde me toen vreselijk eenzaam. Ik voelde me goed tot op het moment dat ik het schreef en besefte toen dat ik mezelf moed zat in te praten. Vorige dinsdag ben ik voor het eerst in jaren helemaal nuchter een confrontatie (per mail, omdat bellen moeilijk was en ik me schriftelijk beter kan uiten) aangegaan om te laten weten dat ik me gekwetst en in de steek gelaten voelde. Dat was ontzettend moeilijk voor me, maar het was tegelijk ook een heel 'zuivere' mail omdat ik bij mezelf liet wat bij mezelf lag en tegelijk ook heel duidelijk wist waarom ik me gekwetst voelde en omdat ik van tevoren heel duidelijk mijn gevoeligheden geuit had tegenover die persoon. En ik deed het nuchter, en dus niet half hysterisch. Om een lang verhaal kort te maken: het verliep niet zoals ik had gedacht had -- nou ja, bij nader inzien en 'in retrospect' lag het in de lijn der verwachtingen -- en op dag 24 (donderdag) heb ik 2 biertjes binnengegoten om de moed te kunnen opbrengen om te durven bellen. Viel helaas weer jammerlijk tegen. Het voelde aan alsof die 2 biertjes aangegrepen werden om me de mond te snoeren, terwijl ik maanden niet nuchter was geweest tijdens het bellen. Waarna ik alleen nog boosheid kon voelen en ik er nog 5 opmaakte. De dag erop opnieuw geen behoefte aan drank, omdat ik me weer sterk voelde. Dan zaterdag toch weer bezweken omdat ik er alweer niet mee omkon. Gisteren dan weer een goede dag. 'Niemandskinderen' gelezen en daar steun uit geput. Ik werd teruggeworpen naar mijn kindertijd en mijn gekwetste kind en omdat mijn 'basis' nog altijd niet steviger is dan een slappe koord, ben ik er glansrijk afgedonderd. Ik heb mezelf niet verrot gescholden en vond mezelf niet waardeloos omdat ik gedronken had. Ik voelde me wel waardeloos wegens dat 'conflict' en omdat ik mijn eigenwaarde weer van een ander liet afhangen, terwijl ik diep in mijn hart en ziel wist dat dat niet nodig was. Mijn vorige therapeute zei ooit tegen me dat ik moest opletten met wie ik omging. Soms is het erg moeilijk om niet weer in dat vroegere patroon van 'alles is je eigen schuld' te vervallen. Ik weet intussen dat ik mag voelen wat ik voel, en ik ben wel zo eerlijk met mezelf dat ik ook heel eerlijk afweeg wat bij mij ligt en wat niet. Mijn taalgebruik is ook helemaal veranderd als ik dergelijke zaken wil uitpraten. Ik zeg niet meer zoals mijn moeder 'Jij bent + een lelijk woord.' Ik zeg: 'Ik voel me zo en zo en dat komt daardoor. Ik weet dat ik op sommige vlakken overgevoelig ben, maar dat komt daardoor en daardoor.' Tegelijk blijk ik toch altijd weer mijn moeder op te zoeken op een of andere manier... Ondanks mijn terugvalletje gaat het dus eigenlijk goed met me. Ik heb alles 100.000 keer gewikt en gewogen en afgewogen en ik blijf bij wat ik voel. Ik moet dus opletten. Niet weer mensen gaan opzoeken die 'vertrouwd' zijn in de zin dat ze dat ze 'onveilig' zijn. Al duurt het natuurlijk wel even voor je dat doorhebt, ondanks het feit dat je wel signalen doorkrijgt. In die zin heeft nuchter zijn zeer zeker zijn voordelen, hoewel ik niet nuchter ook heel veel aan kan voelen. Ik heb Appeltjes verhaal gelezen en het mijne komt een beetje op hetzelfde neer, zij het dan op een heel andere manier. (Knuffel voor jou, Appeltje! En voel je vooral niet waardeloos! Voel je vooral niet schuldig, Marion! Je hebt er NIET om gevraagd en die kerel heeft misbruik van je gemaakt op een heel kwetsbaar moment!) Het is niet omdat je worstelt met een drankprobleem, dat je slecht bent. En het is niet omdat je nuchter bent, dat je helemaal goed bent. Dat wordt soms misschien wel eens vergeten. En nog iets: je kunt zoveel afleiding zoeken als je wilt, maar bij sommige 'taken' blijft je hoofd maar doormalen, en er zijn ook gevoelens die je beter niet kunt ontwijken. Sommige dingen moet je gewoon doormaken. En verdriet is er daar een van. En net op die momenten wordt het natuurlijk heel erg lastig. Liefs, Fran REQUIEM, gecomponeerd Wolfgang Amadeus Mozart Rundfunkchor Leipzig Staatskapelle Dresden Gedirigeerd door Peter Schreier Philips Kostte ongeveer 13 euro in de Fnac Snelle versie, maar past uitstekend bij mijn temperament.

Niemandskinderen, Carolien Roodvoets De gevolgen en verwerking van een onveilige jeugd Titel Niemandskinderen Auteur Carolien Roodvoets ISBN 9068342096 Uitgeverij Aramith Ben ik in bezig. Is een heel goede aanvulling bij Alice Miller. Over een onveilige jeugd en de gevolgen daarvan. Fran

Hier een ansichtkaartje uit Vlaanderen voor Appeltje en de andere oude bekenden. Met mij gaat het heel goed! Vandaag mijn 20ste droge dag, en het valt prima mee! Ik geloof dat ik zowaar mijn patsboem gehad heb. En ik ben niet eens gestopt 'met voorbedachten rade'! Ik was een weekend droog gebleven, en had de maandag weer gedronken. En ik voelde me zo waardeloos! Toen dacht ik: Ik ga voor een rijtje van drie. Het zijn intussen 20 dagen geworden. De ontwenningsverschijnselen waren beperkt: 1 dagje wat zweten, paar dagen wat hoofdpijn, constipatie en een superdroge, rode, schilferende huid gedurende een week. Dat is alweer allemaal achter de rug, en mijn huid ziet er 10 keer beter uit dan toen ik nog aan de zuip was. Helaas ben ik nog geen gram afgevallen, maar ik snoep ook wel meer dan vroeger. Gisteren heb ik bijvoorbeeld twee taartjes gegeten, iets wat ik jarenlang niet gedaan heb... Nu ja, dat mag van mezelf. Het gaat wel weer over en die kilo's gaan er ooit weer af. Het blubbert gelukkig al minder... Ook de geestelijke ontwenning valt heel goed mee. De eerste dagen last gehad van gremlins, dan rond dag 11-12 opnieuw. Eergisteren een vreselijke baaldag gehad, maar toch viel de trek ontzettend mee. Ik weet namelijk dat zuipen het balen alleen maar verergert en vooral dat ik de dag nadien een hekel aan mezelf zou hebben. En ik heb genoeg hekels aan mezelf gehad voor de rest van mijn leven! Ik ben nog steeds met 'vakantie', al heb ik 2 weken geleden wel een klein opdrachtje aanvaard om te zien hoe het zou zijn. Het ging wel, zij het niet van harte. Ik gun mezelf deze rustperiode omdat ik het bekijk als een investering in mezelf. Ik kan het financieel wel hebben en bovendien heb ik al maanden last van mijn nek en mijn rug. Volgens de chiropractor kan het nog wel een hele tijd duren voor de stress uit mijn lijf is, dus ik leef op hoop. Ik voel ook dat het goed is voor mijn ogen om niet steeds achter het scherm te zitten. Wel ben ik heel erg bezig in huis. Puin van jaren ruimen, zeg maar. Ik ben nog lang niet rond, maar ik begin nu ook te beseffen dat ik niet alles tegelijk hoef te doen. Puin van jaren ruim je niet op in 6 weken... Ik probeer elke dag 2 dingen tegen mijn zin te doen. En om de dingen waaraan ik begin ook af te werken. En ik leer mezelf nieuwe gewoonten aan. Heel elementaire dingen, zoals afval meteen weggooien of de afwas niet langer dan 1 dag te laten staan. Ik wist eigenlijk al een hele tijd dat ik behoefte had aan een soort routine in mijn leven, want ik was de chaos zat. Daar wordt dus aan gewerkt. Ik doe ook andere dingen. Ik fiets weer (van A naar B, niet voor de sport), en dat was jaren geleden. Ik probeer meer buiten te komen. Zo ben ik vandaag voor het eerst naar de markt geweest niet ver van hier. Ik woon hier al 12 jaar en zeg al jaren dat ik wel eens naar de markt wil gaan. En vorige week ben ik naar de bloemenmarkt geweest. Ik zit weer lekker in het zonnetje, zodat ik weer een beetje kleur heb. Ik kook voor mezelf... Ik zit ook nog boordevol andere plannen, maar ik geef mezelf de tijd. Eén stapje tegelijk. De lat niet te hoog leggen... Terwijl ik dit allemaal schrijf, heb ik gemengde gevoelens. Alsof het feit dat ik dit allemaal op het forum zet, ook betekent dat ik ga mislukken... Heel raar is dat. Een beetje alsof het nu vervloekt is... Misschien laat ik over een tijdje nog iets van me horen, maar ik ga niet weer actief deelnemen hier. Ik wil niet met drank bezig zijn de hele tijd. Daar heb ik al genoeg tijd aan verspild. Ik voel me heel fijn zoals het nu is, al besef ik dat er vast nog moeilijke momenten gaan komen. Maar vandaag is vandaag en vandaag zuip ik niet! Iedereen het allerbeste, en aan de twijfelaars: Het is absoluut de moeite waard! Mijn onderschrift hier was ooit: 'De mens lijdt het meest, van het lijden dat hij vreest', en dat is een waarheid als een koe! Alleen denk ik wel dat je pas stopt als je er klaar voor bent. Blijkbaar was ik er klaar voor. Al moet je natuurlijk wel die eerste laten staan. Want ook voor mij is 1 te weinig en 10 te veel... Haha, dat moet natuurlijk zijn: 1 is te veel en 10 te weinig... (aangepast) Liefs, Fran PS voor Anna: Ik heb vandaag op de markt een gebraden kippenpoot gekocht. Een achterpoot welteverstaan. Edit: Ik vind het griezelig om dit op het forum te gooien omdat ik het forum associeer met drank en met mijn vorige mislukkingen. Vandaar dus...