Francesca

Joh die Koh! Geloof het of niet, maar ik maakte me toch wel een beetje zorgen om je! Jammer van je moeras... En over vallen en opstaan gesproken. Ik ben gisteren grandioos tegen de vlakte gegaan. Letterlijk dan. Doei doei, Fran

Er is een verschil tussen huilen en werkelijk hartverscheurend verdriet tonen of voelen. Ik heb na mijn neefje letterlijk een tand stukgebeten. Er was een hele hoek af. Nou ja, het is ook niet niks allemaal. Mijn vader huilde ook gemakkelijk. Ik heb hem daar nooit minder man om gevonden. Ik mag hopen dat dat van 'mannen mogen niet huilen' eindelijk voorbij is, al zal dat natuurlijk ook aan de moeders en vaders van vandaag liggen. Ik ben in mijn leven 1 keer met mijn vader naar de film geweest, naar Kramer vs. Kramer. En toen het licht weer aanging na de film, zag ik tranen op zijn wangen. Dat vergeet ik nooit van mijn leven. Achteraf zie ik ook beter in waarom hij toen huilde. Denk ik toch. Ach jongens toch, wat een herinneringen. Dat is het nou net ook. Daar moet ik gewoon door.

Het was op Canvas. Als ze de serie ooit herhalen, verwittig ik je, want volgens mij kunnen jullie Canvas wel zien in Nederland.

De serie heette 'Coupling'!!! Heb ik me vaak compleet bij te pletter gelachen!!

Anna, er is zo'n prachtige, hilarische Britse reeks waarvan ik nu niet op de naam kan komen, maar het gaat altijd over relaties. Daarin komt ook zo'n scène van iemand die wanhopig probeert om de slappe lach te vermijden op een heikel moment. Hij had het al een keer meegemaakt namelijk... Ik probeer de titel op te snorren.

Rudy, het is dan ook geen wonder dat zij niet wist hoe te reageren op jouw verdriet toen jij klein was. Dat heb ik ook ingezien over mijn eigen moeder. Neemt niet weg dat we beter verdienden en dat het niet onze schuld was! Ging jij eigenlijk niet op reis, Rudy? Veel sterkte met je vliegangst. Ik heb zelf 2 keer gevlogen en ik voelde me bepaald niet prettig daarbij. Geen controle, hé! Je kunt er niet uit. Doe mij maar een boot. Daar kan ik tenminste zelf uit springen. Om dan ook gewoon te verdrinken, hoor... Alleen is de gedachte van een uitweg iets prettiger. Goeie reis!

NB, gefeliciteerd! Anna, daarom blijven mensen ook met hun verdriet zitten. In andere culturen wordt er ECHT gerouwd, hoor, met geschreeuw en geroep. Dat lijkt me veel en veel gezonder. Niemand verbiedt je inderdaad om wat dan ook te tonen. Ik herinner me dat toen mijn grootvader stierf, de oudere vrouwen nog zo'n zwarte voile voor het gezicht droegen. Daarachter kon je waarschijnlijk gemakkelijker huilen. Ik heb me elke keer weer zitten inhouden, hoe rebels ik verder ook kan zijn.

Helaas komen berichten hier willekeurig door elkaar te staan, zodat ik al zat te grappen toen Rudy me zo mooi antwoordde. Maar ik weet wel zeker dat Rudy weet dat ik zijn antwoorden waardeer en er veel aan heb.

Bij ons is dat ook zo, Anna. Dat komt nog uit de tijd dat mensen heel lange reizen moesten ondernemen om 100 km of zo af te leggen. En dan kon je die mensen niet zonder eten weer laten vertrekken. Voor kinderen kan dat heel verwarrend zijn. Ik weet nu achteraf dat mijn neefje het afschuwelijk vond dat wij zaten te lachen op de koffietafel na de begrafenis van zijn zusje. Helaas heeft niemand eraan gedacht om iets uit te leggen. Het is inderdaad gewoon ontlading, omdat wij ook niet echt huilen op begrafenissen, maar zoveel mogelijk binnen houden. Waarna je dus de slappe lach krijgt op de koffietafel, omdat je niet echt gehuild hebt op het moment zelf. Ik vraag me eigenlijk vaak af wie ooit 'verboden' heeft om intens verdriet ook openlijk te tonen.

Jij ook bedankt, Rudy, omdat ik dankzij jou weet dat het ooit beter wordt en dat je er echt wel leert mee omgaan!

Op een of andere manier moet ik na een heel ernstig bericht ook altijd ontladen met een grap of zo. Wat niet wil zeggen dat het ernstige bericht daardoor niet ernstig genomen moet worden. Het is een beetje zoals lachen op de koffietafel na een begrafenis. Humor kan een mens ook rechthouden.

Tja, meid, 'schade inhalen' noemen ze dat... PS: deze was voor Anna.

Dat niet kunnen laten om toch te reageren ligt trouwens ook in het verleden.

Ja, Anna, dat lees ik ook bij jou, net als bij Rudy. Ik denk dat het een lang proces is, maar dat het wel min of meer haalbaar is. Pff, en ik kan zelfs geen dronken krokodillentranen huilen, dus wacht ik maar geduldig op de echte.

Nou nee, ik heb 'em in één ruk geschreven, maar ik ben blij dat het eruit is en ik hoop dat mensen er ook iets aan hebben. En indien niet, ook goed. Mijn ei is alvast gelegd. Toktoktok. En ja, ik ben blij met mijn niet-poezelige therapeute. Echt waar!

Ik zit al sinds dinsdag te broeden op het stuk dat ik nu ga schrijven en dat ik ook per se op het forum wil hebben om redenen die alleen mij aangaan. Ik ben dinsdag bij mijn therapeute geweest en er zijn alweer flinke schellen van mijn ogen gevallen. Blijkbaar is de voorraad oude schellen nog niet uitgeput. Ons gesprek ging dinsdag over grenzen. En over het feit dat ik mijn eigen grenzen overschreden had, vervolgens kwaad werd op mezelf en van de weeromstuit nog bozer werd op de persoon tegenover wie ik mijn grenzen overschreden had. Mensen met een verslaving zijn volgens mij per definitie mensen zonder grenzen. Anders zouden we ook niet verslaafd raken. Zelf begin ik pas de laatste tijd te ervaren waar mijn grenzen ongeveer liggen. En het is pas sinds kort dat ik daar het woord 'grenzen' op kan plakken. Vroeger voelde ik me alleen onbehaaglijk of verdrietig of boos of machteloos of waardeloos en ga zo maar door. Ik kon er verder niet echt de vinger op leggen. Ik weet van mezelf dat ik mijn grenzen overschrijd als ik hevig verlang naar liefde/waardering, een even grote basisbehoeften om te overleven als eten, drinken en een dak boven je hoofd. Niet zozeer van een groep, want ik ben geen groepsmens, maar van personen, en dan vooral personen om wie ik geef (of van werkgevers). Dat komt omdat ik 'geleerd' heb dat het krijgen liefde/waardering samenhangt met 'prestaties' en met vooral te proberen zo weinig mogelijk terug te verlangen en blij te zijn met de kruimels die ik kon krijgen. Met 'prestaties' bedoel ik heel uiteenlopende dingen. Het kan gaan om heel steunend en begripvol zijn, om heel perfectionistisch bezig zijn met mijn werk, om 'moederen' over mensen en zelfs om seks geven om liefde te krijgen... De vraag is dan natuurlijk in hoeverre je jezelf kunt zijn op deze manier. Vanzelfsprekend doet iedereen dingen tegen zijn zin omdat het nu eenmaal moet en omdat er anders ook geen samenleving kan bestaan. Ik heb het dan ook niet over dergelijke dingen. Wat kosten die 'prestaties' je uiteindelijk en wat leveren ze op? Voor mezelf kan ik zeggen dat ik vaak heel boos word op mezelf als ik weer eens mijn eigen grenzen overschreden heb. Waardoor ik me waardeloos ga voelen. En dan ligt de alcohol natuurlijk op de loer. Want als ik mezelf waardevol vind, is de 'behoefte' aan alcohol verwaarloosbaar, omdat ik mezelf dan goed verzorg. Tegelijk neemt alcohol je grenzen weg en ga je dronken nog veel vaker over je grenzen dan nuchter. De fameuze vicieuze cirkel dus! Waardeloos = drinken = nog waardelozer = nog meer drinken... Ik neem aan dat het veel mensen bekend zal voorkomen. En op den duur drinken om te vergeten wat je dronken allemaal uitgespookt hebt. Ik ben nu al een paar weken stevig aan het worstelen met die grenzen, en het gevecht was niet altijd even fraai. Vooral tussen grenzeloze mensen onderling kan het heel heftig worden. Wie zijn eigen grenzen slecht bewaakt, gaat namelijk ook sneller over de grenzen van iemand anders. En dat werkt in beide richtingen. Het is heel moeilijk schipperen, en gesprekken verlopen soms heel moeilijk. De ene wil alles uitleggen en uitpraten en nog eens uitleggen en de andere kan daar om een of andere reden niet in mee, niet noodzakelijk uit slechte wil, waarna de andere weer gaat blokkeren en boos worden, wat die ene dan weer nog meer doet dichtklappen, waardoor de andere nog bozer wordt... Nog een vicieuze cirkel, en alweer een pijnlijke. Helaas blijft het voor 'niemandskinderen' (onveilig gehecht, onveilige jeugd, zie boekendraadje) altijd moeilijk, omgaan met grenzen. En op een of andere manier blijven niemandskinderen elkaar ook aantrekken, zodat het zelden echt goed gaat (tot nu toe dan). Ik ben zelf een niemandskind met grote hechtingsproblemen. Ik verlang hevig naar een 'normaal' leven en probleemloze relaties (liefde, vriendschap, werk), maar ik weet dat het altijd moeilijk zal blijven. En daarom zal alcohol op de loer liggen van zodra ik weer meegesleurd word in die spiraal van verleden en heden en heftige reacties. Ik leer wel van Rudy en vele anderen hier dat hoe vaker je moeilijke situaties nuchter doorstaat, hoe beter je de band tussen emotioneel heftige dingen en alcohol kunt doorknippen. Net zoals ik hem intussen doorgeknipt heb wat mijn werk betreft. Al blijft het natuurlijk noodzakelijk om te leren omgaan met dat verleden, zodat het het heden niet voortdurend verpest. Ik ben ervan overtuigd dat de pijn van vroeger herbeleven of doorleven daarvoor heel belangrijk is. En dat lijkt me niet te lukken, hoewel het mag van mezelf en ik er eigenlijk ook naar verlang om die last van me af te kunnen gooien. Ik denk dat nuchter blijven daarin inderdaad een grote rol speelt. Dat is dan ook mijn streven. En vallen is geen ramp zolang je maar weer overeind blijft krabbelen. Francesca

Je vergist je, CPAS, ik word 41.

Ik geloof dat ik eindelijk het juiste onderschrift gevonden heb voor mezelf. En dat ik bij deze misschien ook gewoon afscheid neem.

Ik vind gremlins een mooie metafoor. Of het nu over drank of sigaretten of mannen of drop of andere dingen gaat.

Hihi, Stien, nou zijn we natuurlijk wel helemaal in de war! Slaap lekker in je ziekenhuisbedje! Getver, ik begin te korsakoffen...

Sorry, Moesje, ff verkeerd gekeken... Anjo, het hoort er blijkbaar bij dat verbouwingen in het 100 lopen. Zucht. En dan ben je zogoed als machteloos...

Tuurlljk is het dat, Stien. Het is gewoon Vlaams. ANJO, ik meende wat ik zei hoor! Neem niet te veel hooi op je vork, want je gaat er anders onderdoor!!! STEL JE GRENZEN! En nee, je bent geen egoïstische bitch als je je grenzen stelt. Wordt X er beter van als jij kraakt? Of je kinderen? Rustig aan dus!

'Ik ben de piste in' = ik ben weg.

Nou ja, proberen is dus goed. Zucht.