Ik heb een aantal besluiten genomen en dingen doorgeduwd toen mijn papa eigenlijk al op sterven lag. Ik wist wel dat t slecht ging en ik wist dat hij sterven zou maar hield vast aan de gedachte dat t miss niet waar was. Als ik daar nu op terugkijk heb ik daar spijt van en vind t moeilijk daar vrede mee te hebben.
Ik vind t moeilijk dat ik er niet was toen hij stierf. Ik was er elke dag en zou die dag ook rond de middag gaan. Het woonzorgcentrum belde mijn moeder maar niet mij. Mijn moeder liet hen pas bellen toen zij er al was. Tegen dat ik er dan was, was hij echt nog maar net gestorven. Ik heb mijn broer en zus moeten bellen op weg nr het woonzorgcentrum. Toen de arts zijn dood 'officieel' kwam vaststellen zei de verpleger van dienst tegen hem dat t snel ging, dat zijn doodstrijd (of hoe ze t ook noemen) maar twee uur had geduurd. Ik dacht dat ik kotsen moest.
Als t kon en ik wist wat ik weet nu had ik het helemaal anders gedaan.
Het is een compleet ander verhaal maar ik ben jaloers op waar jij staat @Lika
Hopelijk kom ik daar ooit ook