Weet niet zo goed hoe ik op het moment om moet gaan met mijn woede...
Hij, gezellig met gezinnetje, lachend in de stad aan het dollen met wat familie...
Ik, furieus om hetgeen hij mij heeft aangedaan...
Zo boos dat ik in staat was om hem midden in de stad erop aan te spreken, maar daarnaast ook murw geslagen omdat hij wel dat fijne gezinnetje en leven heeft waar ik ook zo naar verlang, maar wat voor nu nog even erg ver weg van mij afligt...
Bahhh...
Komt zo ook mijn familie nog effe leuk en gezellig doen...
Zo geen behoefte aan nu, maar ik kan en wil mijn dochter niet de dupe laten worden van mijn verleden!
Dus ik raap mezelf maar weer bij elkaar en zet mijn masker maar weer op...