Ik weet niet of dit een onderwerp is voor hier? Toch vaak de helpende hand: in veel moeilijke gevallen van zelfdestructie willen bieden, maar tot hoever mogen we gaan? Wie ben ik om iemand over een drempel te willen halen, duwen, slepen? Wie ben ik: een ander te willen overtuigen van mijn gelijk dat het leven zo enorm waardevol is? Wat weet ik van die ander? De geschiedenis, de pijn? Welke woorden gebruik ik om iemand te willen helpen? Is het genoeg om zelf iets naar buiten toe uit te stralen? Te willen zijn? (Soms wel: eigen ervaring) Maar toch..... hoe ver kun je gaan? Mág je gaan! Er zijn, kan genoeg zijn. De ander in zijn waarde laten.... Of beantwoord ik nu zelf de hele kwestie al? xxx