Vreemd iets, dat hele paniekgebeuren bij mensen, ook vaak misplaatste paniek, angst om niks.
Ik herken het ook.
Bij vlagen ook bij de kassa, vooral als er dan zo'n oma met al haar bij elkaar vergaarde kleingeld gaat betalen...
Soms kijk ik wel eens om me heen als ik in een drukke winkel loop en zoek gezichten die angst uitstralen, ik zie ze nooit.
Ze hebben het niet of je ziet ze niet in de winkel, dat kan natuurlijk ook.
Ik heb zelf wel eens momenten gekend dat ik niet meer kon schrijven, zoveel spanning in mijn arm, kreeg geen woord op papier.
En dat was wel eens tijdens een anamnese die ik afnam bij 1 van mijn cliënten.
Exposure, klinkt als systematische desensitisatie, iets wat ik me nog herinner tijdens mijn lessen psychologie, heel langzaam ongevoelig maken.
Ik vind het voor mezelf vervelend dat ik emoties van anderen te goed kan aanvoelen en daar in meega, kennen jullie dat ook?
Als ik met een druk iemand in gesprek ben dan krijg ik het op de heupen en volg ik zijn of haar tempo, ik kan dan niet mezelf blijven, ik wil eigenlijk een plank voor mijn kop, lekker lijkt me dat.
En derealisatie kwam nog voorbij, bij Fleurtje, pfff, ik weet al niet anders meer, kijk altijd door de mist.