Hey die Vie. De vissen onder de trap worden constant gade geslagen door Pommetje (Poes). Ja en met mijzelf? Wat ik al schreef, heel onzeker over hoe het nu gaat lopen. Merk dat ik me heel bezorgd maak. Van de andere kant voel ik dat ik toch heel bewust, afstand aan het nemen ben. Het besef dat ik niet meer kan doen dan dat ik nu doe en niet meer verantwoordelijk wil zijn. Dat gevoel is enerzijds prettig maar van de andere kant voel ik het al als een stukje afscheid nemen en dat is verdrietig. Heb vanochtend een Refu. in genomen dus geen trek, dat geeft al een stuk rust. Zie er wel tegenop om dadelijk weer naar de kabouter te gaan. Hoe tref ik hem nu weer aan. Maar het is zo'n zalig gevoel dat volgende week ik de zorgen over kan dragen. Heb je trouwens van de week nog dienst? Bevalt het nog steeds goed?