Paniek draadje

[Gast Lars]

Geen paniek een paniekdraadje. Een draadje om ervaringen tips en alles wat je erover kwijt wil te delen. 

[fleurtje]

Dat gevoel is heel herkenbaar Lars! Ik voel het bijna als ik je lees.

Ik heb nu ongeveer zo'n tien jaar last van paniek. Niet constant..soms heb ik maanden zo goed als geen last. En dan heb ik weer piekweken.

Mijn eerste aanval vergeet ik nooit. Ik dacht dat ik dood ging.
Ik kreeg twee keer antidepressiva voorgeschreven om de aanvallen in te dijken. Mijn huisarts raadde me aan dit te combineren met therapie maar daar heb ik nooit werk van gemaakt.
Nu besef ik dat dat niet zo slim was.
Het één kan niet zonder het ander.
Op het moment neem ik niets meer.
Ik kreeg in het begin ook wel angstremmers maar omdat deze verslavend kunnen zijn en omdat ik mezelf erop betrapte dat ik het soms nam nog voor er daadwerkelijk iets gebeurde heb ik er nooit meer om gevraagd en dus ook nooit meer genomen.

In eerste instantie dacht ik door alcohol te laten dat ook de aanvallen zouden verdwijnen. 
Dat was niet het geval. En dat was een heeeeele teleurstelling. 
Anderzijds doet alcohol zeker geen goed. Ik ben zelf geen geheelonthouder meer en ik merk zeker wel dat ik veel gevoeliger ben voor paniek als ik iets heb gedronken de dag voordien.
En geloof me...ik drink niet veel als ik iets drink.

Maar misschien zit dat ook gewoon in mijn hoofd.
Zo ben ik ook gevoeliger als ik moe ben of weinig heb gegeten.
It's a mind game.

Ik ken persoonlijk niets dat zo uitputtend is als paniek. Soms kon ik uren wenen omdat het me overkwam. Ik werd er ook enorm neerslachtig van.

Na verloop van tijd leerde ik er mee dealen.
Maar ik merk nu ook wel dat vermijdingsgedrag er is ingeslopen en ik dat misschien niet echt erkende.
Ik ben meer op mezelf geworden. Ga drukke dingen uit de weg. Ga nooit alleen inkopen doen voor een week. Wil wilde dingen doen maar wat als?

Tot vorig jaar voelde ik nooit spontaan paniek opkomen. Ik had het aan de kassa, daar waar het druk was, bij nieuwe dingen die 'gezonde' stress met zich meebracht. Dus ik wist wanneer het zou kunnen opduiken.
En toen ging ik voor de eerste keer op reis met dochter..
Ik kreeg ze spontaan. Gewoon op restaurant, op wandel, in de bus,...
Dochter is heel alert en ziet wanneer ik me niet lekker voel ook al probeer ik het te verbergen. Dus het had ook wel best effect op haar.
Ik kon wel janken!
Het was een heel fijne reis maar we hebben op zich weinig gedaan. En dat is voor een groot deel te wijten aan mijn angst.
Toen werd het me heel duidelijk dat het alleen nog maar erger kon worden.
Niet beter..

En nu dus besloten toch in therapie te gaan.
Ik hoop ooit op een punt te komen dat ik geen angst meer hoef te hebben.

Ik ben er een beetje doorgeraasd en sprong misschien wel wat van de hak op de tak maar wou zoveel neerschrijven in heel weinig tijd.



 

[smart]

Je zegt zelf al dat er een opbouw is.... waarschijnlijk zijn er daar al gedachten (het lukt me niet e.d.).

Dat heeft ongetwijfeld met het stotteren te maken (ook): je voelt je niet prettig op een plek waar je moet praten (?).

 

Van mijzelf herinner ik me niet een echte opbouw van paniek. Door de jaren heen veranderden mijn angsten. Dus toen ik jong was vond ik het heel eng om naar een bank te gaan om geld op te nemen - doodeng. Later werd ik bang in het verkeer; wat dan altijd om geweldadigheid  ging, angst ondersteboven/dood te worden gereden, maar ook durfde ik nauwelijks onder een tunnel door of liep ik een straatje om wanneer er een hijskraan in de buurt stond. Ik wist gewoon zeker dat de boel op me neer zou vallen. In bios- of theaterzaal had ik het Spaans benauwd als ik niet vlakbij de uitgang kon zitten (brandgevaar). En ik was heel erg bang voor onweer; de schichten en de knallen, verschrikkelijk - als ik nog terugdenk. (en dit alles zit nog steeds dicht onder de oppervlakte bij mij)

Later was het vooral het verkeer.

Ik vroeg me af of er iets van een schuldgevoel onder zat (zoals bij Don Camillo die ook meende dat God strafte met een onweersbui) ik zag dat als kind op tv.

Vervolgens ging ik het letterlijker nemen: ik heb me als kind niet gezien gevoeld/dus zou men mij in het verkeer ook wel Niet Zien!....

Toen ik dat herkende werd het gaandeweg wel beter. (+ad) Ook zat er veel boosheid bij me + schuldgevoel daarover. Veel getherapied, maar meer nog ook veel geoefend, zoals met autorijden: gewoon doen!! Graag in het begin samen met iemand die dit begrijpt...

De laatste echte paniek had ik 3 jaar geleden toen ik niet meer praten kon in een functioneringsgesprek, ik kon alleen maar slikken en slikken. Raar was dat.

"Bang om niet goed genoeg te zijn" dat zat er achter.

 

Ik herken wat Fleurtje zegt over alcoholgebruik; in wezen versterkt dat de al aanwezige bangigheid, hoewel je daar niks van merkt (of wil merken) als je volop dagelijks aan het drinken bent. Incidenteel drink ik nu ook nog. Ook ik word nerveuzer als ik wel wat drink. Niet op dat moment, maar later.

 

Vrij snel herken ik als er paniek aankomt en dan probeer ik in gedachten een vertaalslag te maken: wat zit eronder?

Niet gezien zijn? Niet mogen zijn wie ik ben? Bedreigd voelen in mijn 'veiligheid'...?

 

Tussentijdse succeservaringen... door te weten dat ik heus wel vertrouwen kan en mag.... heus wel wat waard ben e.d.... die zijn nodig om gaandeweg weer

rust en kalmte uit te putten. Ook medicatie (ad bij mij en zeer sporadisch een halve oxazepam) hielp!

Verder ben en blijf ik iemand met het neurotische gedoe van mijn moeder in mijn genen en kan ik ook wel lachen om mezelf soms (niet onbelangrijk).

 

Een enkel keer (als er ineens hijskranen omvallen) denk ik nog: zie je nu wel? (meestal gaat het goed immers...)

Maar dat slaat nergens op. Er gebeuren natuurlijk nare dingen, ook in het verkeer. Maar als dat tevoren al blinde paniek oproept is dat Ongewenst!

 

Het hielp me ook om te denken: als het moet, nou ja, dan ga ik dood. Sowhat?

Wat er onderlag had in praktijk nooit echt met angst voor de dood te maken. Maar wel lag het bij de wortels van mijn "Zijn".

 

Blinde paniek maakt dat het lijf bevriest. Normaal denken is dan niet meer mogelijk. Dan is goede raad ook ver te zoeken. Het gaat er m.i. om dat het irrationele van de angst wordt blootgelegd. Daar kan iets symbolisch inzitten (ze zien me niet) maar altijd zit het in de diepere lagen.

Leren ontspannen met diverse oefeningen helpen ook wel. Maar dat kan ook symptoombestrijding zijn.

 

Bah, door het op te schrijven roept het die periodes weer terug. Kan de spanning weer navoelen. Het is echt heel naar! (zacht uitgedrukt)

[Nadia]

Wat Lars beschrijft, herken ik ook grotendeels. Van tevoren al spanning, hartslag hoger, steeds hoger ademen, steeds dieper inademen om het bij te benen, weg willen, zo snel mogelijk!

Alleen niet in een ruimte, maar met het oversteken van straten.

Een tijd geleden begonnen met therapie hiervoor zover gekomen dat ik op de fiets weer overal kan komen, te voet (nog) niet. Therapie afgebroken om eerst de alcohol aan te pakken. Helaas, net als bij Fleurtje minder positief effect dan gehoopt.

 

Therapie heet 'exposure therapy' en gaat er dus vanuit dat je juist gaat opzoeken waar je bang voor bent.

Waarbij het belangrijk is om te weten dat die drang om te vluchten juist ook je redding is. Want als je lichaam in zo'n staat van paniek is, worden er grote hoeveelheden adrenaline aangemaakt en daardoor is het onmogelijk om bijvoorbeeld flauw te vallen oid. Verder is me uitgelegd dat een paniekaanval niet langer dan zo'n 20 minuten kan duren. Die vluchtreactie is er om snel actie te ondernemen en het lichaam houdt dat daarom ook niet lang vol.

 

Ik merk ook dat vermoeidheid een zeer nadelig effect heeft, evenals katers.

Kleine trucjes die ikzelf toepas (maar 'hoort' dus eigenlijk niet), is mijn gedachten afleiden door iets in mijn handen te houden (een paraplu), waarmee ik op de grond kan tikken of mijn ogen op kan richten, het tellen van stappen, een liedje zingen,

Daarom werkt het ook als ik samen met iemand loop, het geklets leidt me af.

Door steeds die confrontatie aan te gaan lukt het me ondertussen om smalle straten over te steken, dus hier in mijn buurtje gaat het goed.

Maarja, helemaal ideaal is het dus niet.

29 maart 2016 bewerkt door Nadia

[Nadia]

hm, die exposure lijkt me niet toepasbaar als je bang bent voor vallende hijskranen.

[fleurtje]

Goh Nadia,die trukjes pas ik ook al jaren toe!   
Ik telde eerst mijn vingers, daarna tokkelde ik berichtjes op mijn gsm zodat ik niet bezig moest zijn met wat ik voelde.

 

Het vervelendste vind ik de derealisatie die me op zulke momenten parten speelt.
Om daar aan te wennen kreeg ik nu oefeningen - interoceptieve eposure.
Ik heb ze alleen niet zoveel gedaan deze week..
Dom van me.
Morgen terug naar de therapeut. Kletsen op de billen vrees ik.



 

[mikki]

Ik ken angsten niet in die hoedanigheid. Natuurlijk heb ik ook wel eens angsten, piekeren, maar niet zo extreem.

Het lijkt mij heel heftig en ik vind het moedig vaqn een ieder die dit toch aanpakt.

Simpele angsten: de hoge duikplang, bungyjumping etc. zou ik niet doen. Zo lijkt het mij bij allerdaagse dingen bij mensen met angst.

Daarom vind ik het aanpakken zo moedig!!!  Getuigd van enorm veel lef.

Ik zag laatst een filmpje over angst van Marjolein van kooten. Zij is caberetier geworden ,maar wilde eerst niet meer leven door angst.

Ik was er erg door ontroerd...

[Nadia]

Ja, dat je het wil vermijden is logisch, het is een rotgevoel. Misschien nog wat kleiner maken voor jezelf? Hoe lang kan je in de groep zijn zonder paniek? 10 minuten? Dan 10 minuten, voor de paniek op z'n max is eruit. En meteen weer terug, voor nog 10 minuten.

Briefje mee met 'ik loop even weg, ben zo terug'

Eerst de kleine straatjes, dan de grote :-)

29 maart 2016 bewerkt door Nadia

[fleurtje]

Ik heb na mijn reis een harttest laten doen, gewoon om zeker er van te zijn dat ik niets aan mijn hart had. Op ie manier kon ik al één iets wegvinken nl dood zal ik niet vallen.
Dat de kans op flauwvallen klein is zei mijn therapeut ook. Om alle redenen die jij aanhield Nadia.
Dus waarom bang zijn?
Tja
Dat ik geen controle heb over mijn lichaam maakt me in eerste instantie enorm bang. 
Ik weet het ook niet echt meer..

Lars, vluchtgedrag is meer dan normaal voor/tijdens een paniekaanval. Als ik aan de kassa sta en ik voel me al niet lekker worden, wil ik zo vlug mogelijk weg. Als de persoon voor mij haar centjes staat te tellen, één voor één, voel ik me zo slechter en slechter worden. Wat niet beter wordt als er mensen achter me beginnen aanschuiven.
Ik wil maar één ding en dat is zo snel mogelijk naar buiten. Eénmaal buiten is het een stuk beter.
Dat leidt dan weer tot vermijdingsgedrag bv gewoon niet meer naar de winkel gaan of niet meer alleen. 
Daar moet je echt proberen tegenin te gaan.

 

Dat ga ik nu zelf ook doen. De confrontatie aangaan.
Whoop whoop! (not)

 

Ik zou wat Nadia voorstelt eens proberen. 
Zelf ben ik geneigd in zulke situaties afleiding te zoeken. Het tellen van spullen bv..
Ademhalingsoefeningen deden het voor mij ook niet echt.
 

[fleurtje]

Soms denk ik wel als jij Smart..als het moet, dan ga ik dood, sowhat?

Sinds kort heb ik ook wat met de voetgangerstunnel onder de Schelde. Ik denk het idee dat ik daar niet weg kan me parten speelt.
Ik vind het triest..

Het is een te gekke tunnel.

Nadia, dat jij het hebt bij het oversteken van straten vind ik dit vet peren in appelsap voor je! 
Gewoon omdat je dat moeilijk omzeilen kan en je wereld dan heel vlug heel klein kan worden.

Heb je gewoon een gesprek (morgen was het toch?) of ondernemen jullie dan al actie?
Heb je eerder al aan exposure gedaan? 
Ik ben zenuwachtig voor straks.
Alhoewel ik niet kan wachten om er korte metten mee te maken, zie ik er ook wel heel fel tegenop.

[smart]

Vermijdingsgedrag.... met als gevolg dat ik b.v. vrijwel nooit op vakantie ging... (vliegen! snelweg! stormachtig weer...)

 

Of vanuit mijn angst mezelf overschreeuwen tijdens vergaderingen... (boosheid gebruiken om angst weg te houden)

 

En als iets niet te vermijden was...(onweer) mezelf in het halletje klein maken en een fles jenever bij de hand...

 

Godzijdank alweer lang geleden.

Maar nog steeds veel spanning ervaren in diverse situaties.

 

Ook wel overwinningen: 1 x voor een volle collegezaal een verhaal moeten doen voor het afstuderen: gelukt!

(en voor het laatst)

Maar hee...: ik leef nog steeds!

[Nadia]

Ja, het is een lastige. Na de grote paniek van vorig jaar eerst met oxazepam op de fiets met nogal wat omrijden om sommige straten te vermijden, daarna zonder op de fiets, daarna 5 keer mijn eigen straat oversteken, daarna verder de buurt in. Oversteken, oversteken, oversteken. Ben vanaf het begin blijven proberen, want thuis gaan zitten en de deur níet uit durven is natuurlijk geen optie. Later met gesprekken ook weer verder gekomen, maar dat werd dus afgebroken om eerst de alcohol aan te pakken.

Nu weer verder, want door vermoeidheid (ben werk weer aan het oppakken) verergerde het weer.

Ik ben al een eind gekomen, ga overal naartoe op de fiets, sleep desnoods die paraplu de hele tijd mee, maar wil erg graag gewoon rond kunnen lopen.

[Nadia]

Maar dat het bakken energie kost, ben ik met je eens.

[fleurtje]

Vind ik ontzettend knap van je Nadia.
Ik doe ook wel kleine dingen zoals alleen naar de winkel gaan. Nooit voor veel spullen en altijd in een kleinere winkel maar goed. Ook als ik zie dat er veel volk staat ga ik binnen maar het is soms zo moeilijk.

Ik ben op het moment heel zenuwachtig voor de therapiesessie.
Vorige keer moest ik wenen. Gewoon omdat we een oefening gingen doen waarvan ik niet wist of het me in dat gevoel van paniek ging brengen.

Vandaag ging naar de winkel gaan ook iets minder goed.
Niet dat ik echt een paniekaanval kreeg maar de lichamelijke gewaarwordingen waren er. 
Dus ik ben een beetje in overdrive.
Ik word er moe van.
En ik wil niet wenen.

 

[fleurtje]

Maar goed! Kop op Fleurtje

Ik ben er vandoor.
Zakdoekjes bestaan er voor iets

 

[Nadia]

Och, waarom niet? Spanning ontladen?

Haha, voor het gebouw waar ik die gesprekken heb, ligt een mega zebrapad. Had ik al gespot natuurlijk. De psych wees me erop en ben spontaan in janken uitgebarsten.

30 maart 2016 bewerkt door Nadia

[fleurtje]

Zucht

 

Ik bedenk me net of hierover schrijven niet maakt dat ik er meer mee bezig ben.
Ik heb het vandaag een beetje moeilijk gehad.

Ben nog op weg naar de therapeut naar de winkel geweest. Ik voelde sowieso al dat het niet goed zat (had eerder op de dag al een lastig moment in de winkel) maar wou er niet aan toegeven.
Er stond een dame voor me met heel wat spullen in haar mandje.
De kassierster was nog met iets anders bezig dus kwam niet onmiddellijk af.
Tegen dat ze aan de kassa kwam zat ik al midden in het gevoel.
Ik haat dat gevoel zo fel.

Eenmaal op de fiets op weg naar de therapeut kwam de rust niet dadelijk terug.
Beetje stom om het te verwachten want ik zat toch sowieso al in overdrive.
Dus eenmaal bij de therapeut al aan het wenen.

Gezegd dat ik mijn oefeningen niet elke dag had gedaan. Met een stomme smoes afgekomen.
Denk dat hij er doorkeek.
Benadrukte dat de oefeningen belangrijk zijn.
Maar ik zie het niet echt.

Heb hem verteld dat ik gisteren op het punt stond de afspraak af te zeggen. 
Vooral omdat ik de oefeningen niet voldoende had gedaan.
Maar ik ben niet zeker.
Misschien is het een soort van vermijdingsgedrag. Ik voel meer stress bij elke sessie.
En we doen nog niet eens iets dat echt erg is.

Soit, terug twee weken aan de oefeningen.
Als iemand interesse heeft wil ik ze hier wel eens plaatsen.
Hij stuurt me deze week nog een tekst rond cognitief denken.
Die moet ik dan tijdens onze volgende sessie voorlezen.

Ik ben ff moedeloos

[Nadia]

Zeg...jij gaat je toch níet schuldig voelen ten opzichte van je therapeut, he? Hij is er om jou te helpen, jij bent er níet om voor hem iets te doen, hoor!

Ik heb, toen je de therapie noemde, het opgezocht, lijkt me heel moeilijk om doelbewust dat gevoel bij jezelf op te wekken.

[fleurtje]

Me schuldig voelen niet helemaal denk ik maar ik schaamde me wel.
Uiteindelijk moet ik het wel serieus nemen. Al is het alleen omdat het veel kost.

Ik merk niet zoveel van de oefeningen.
Ik bedoel ik word wel een sensatie gewaar die te vergelijken is met de sensaties die ik voel tijdens paniek maar de intensiteit is er niet.
Maar het doel is gewoon te worden aan de sensatie en deze als normaal te ervaren.

 

Heb jij ooit soortgelijke oefeningen moeten doen Nadia?
Heb je vandaag je gesprek?

 

 

[fleurtje]

Keigoed Lars!

Verstand op nul en gewoon doen! 

[Nadia]

Hup, Lars!

Fleurtje, dat soort oefeningen heb ik nooit gedaan.

Vanmiddag ben ik aan de beurt, zie er níet zo erg tegenop. Ik ken haar al en het is weer een soort intake, de tijd die verstreken was enz. bureaucratisch geneuzel.

[Nadia]

Nou, dat was eigenlijk een heel fijn gesprek!

Over 2 weken weer verder, eerst wat leeswerk via de computer.

Uitgekomen op balans vinden/houden en grenzen stellen.

Ik ging met een blij gevoel de deur uit en heb maar eens wat lekkere kaas en wat andere snoeperij in huis gehaald.

[fleurtje]

Zulke gesprekken zijn de fijnste!

Gek hoe het net andersom voor ons werkt.
Jij heel relaxed en ikke gespannen bij de sessies.

Ik begrijp niet goed wat je bedoelt met balans vinden/houden en grenzen stellen. 

[Nadia]

Ik ben het werken aan het opbouwen, maar merk dat ik daar echt moe van word. Meer vermoeidheid is grotere kans op paniek. Laatste aanval was ongeveer een maand terug, toen had ik teveel hooi op mijn vork genomen. Ik herstelde gelukkig wel snel.

Ik werk graag en vind het moeilijk om mijn grenzen daarin te bewaken of aan te geven.

[Nadia]

Wat kan ons hoofd toch met ons op de loop gaan...gelukkig lees ik hier dat we ook wel succesjes boeken.

Lars tot 2 keer toe in de groep,

Fleurtje die toch elke keer de confrontatie met de winkel aangaat.

Het doet mij elke keer enorm goed om van de psych te horen dat ze vindt dat ik het zo goed doe.

Ook hierbij kleun ik wel eens mis, maar ik vecht meteen weer terug.

Af en toe eens kijken van hoe het eerst was en hoe het nu gaat.

Jij bent ook al een eind gekomen, Ietjefietje!