Mijn geheim

[Monstie]

Hey,

 

Dit is de aller eerste keer dat ik aan iemand toegeef dat ik al jarenlang aan boulemie lijd. Ik ben nu 29 jaar oud en kan mij zelfs niet meer goed herinneren hoe oud ik precies was toen ik de eerste keer besloot om over te geven na een maaltijd, hoewel ik me nog perfect kan herinneren wat ik die avond at (frietjes met mayonaise), waar en bij wie ik was en zelfs welke kledij ik aanhad.

 

Ik hoor vaak dat mensen die aan boelemie lijden een onderliggend psychisch probleem hebben wat hen tot dit gedrag leidt, maar ik denk heel eerlijk dat dat bij mij helemaal niet het geval is. Ik dacht toen enkel dat ik te dik was (zoals elke vrouw die ik ken) en dat ik die frietjes eigenlijk liever niet had gegeten. Dus besloot ik om eens te proberen, waarvan ik al zo vaak had gehoord, een vinger in m`n keel steken.. Makkelijker gezegd dan gedaan maar uiteindelijk lukte het me wel.. Ik was niet ongelukkig (integendeel) , ik ben nooit benadeeld of mishandeld, ik ben nooit gepest, en er is mij nooit iets vreselijks overkomen.. ik ben zeker niet onaantrekkelijk en was dat ook niet toen de boulemie begon, ik had een goede liefdevolle relatie en veel vrienden.. Ik was gewoon een klein beetje dikker dan mijn originele zelf, dus besloot daar dan op die manier iets aan te doen.

 

Mijn bewuste plannetje werkte perfect en ik verloor bijna 10 kilo zonder mijn eetgewoontes te veranderen. Ik voelde me fysiek beter, ik zag er stukken beter uit en ik was ook echt gelukkiger (een gezonde geest in een gezond "hmmmm" lichaam zeker?!).

 

Na een tijd begon ik de dingen die ik echt graag lustte (zijnde alle foute dingen, chocolade, snoep, koeken, chips, belegde broodjes, frietjes... kortom alles waar je dik van wordt) meer en meer te eten, aangezien ik dit nu toch ongestraft kon. En hoewel ik niet echt bij kwam, rekte mijn maag wel uit.. Ik kon meer en meer eten, en dit deed ik ook..

 

Mensen vroegen me vaak waar ik dat eten stak en hoewel niemand ooit iets zei besefte ik maar al te goed dat ik door de mand gevallen was, dus begon ik mijn eetbuitjes meer in het geheim te houden. 

 

Ik zou wachten tot ik alleen in mijn kamer was, kocht dozen en zakken vol snacks en at deze allemaal in één keer op. Waarna ik meteen naar de wc ging... 

 

Mijn ouders, zussen en ook liefjes begonnen ook meer en meer vragen te stellen bij alle snoepverpakkingen, mijn urenlange wc bezoeken om nog maar te zwijgen van de geur van braaksel in de badkamer... Dus zolang ik thuis woonde veranderde ik de wc naar een verstopte emmer op mijn balkon (dewelke mijn moeder zelfs enkele keren vond, tot mijn grote schaamte).

 

Hoewel ze me er nooit rechtstreeks over heeft aangesproken (buiten hier en daar een opmerking langs haar neus weg) wist ze wat ik deed en ben ik er zeker van dat ik haar hart een beetje meer brak, elke keer dat ze de gigantische berg afval vond in mijn kamer..

 

Ik besefte dat wat ik deed niet juist was. Maar al dat eten is toch zo lekker en buiten een beetje schommelingen in mijn gewicht doordat ik pas later kon overgeven door omstandigheden, kwam ik er ook echt ongestraft mee weg.

Ik ging verder en verder, at meer en meer, tot op het punt dat ik echt alle snoep beu was en dan maar begon te overdrijven met gewone gigantische maaltijden (lasagnes, aardappelen, groenten, sandwiches, taarten, cakes, brood...) 

of ik nu veel of weinig at, alles moest er uit... Soms woog ik wat teveel, soms wat te weinig (hoewel het voor mij toch nooit te weinig kon zijn)... En ik bleef mezelf wijsmaken  dat ik wanneer ik alleen zou wonen wel zou veranderen..

 

Wel nu woon ik alleen, reeds enkele jaren, maar ik doe het nog steeds... Ik kan nu ook zelf koken, hoef men snoep niet te verstoppen, ik kan eten wat ik wil, en buiten mijn huidige vriend die roet in het eten gooit en er in mijn ondermaats geïsoleerd huis voor zorgt dat alles wat moeilijker wordt, kan ik ook overgeven wanneer ik wil. Mijn vriend weet niets van mijn "ziekte" en mijn moeder denkt dat ik nu "gelukkig" ben en doordat ik ook wat dikker ben nu, denk ik dat zij vermoedt dat ik "boulemie-vrij" ben...

 

Maar niets is minder waar... mijn eetverslaving is echt ziekelijk ... ik wil heel de dag lang ALLES eten... niet enkel snoep, maar ook groentjes, brood, boterhammen.. alles waar ik mijn handen rond krijg... En buiten dat ik echt bang begin te worden voor de fysieke gevolgen van mijn nu reeds 11 jaar lang overgeven na ELKE maaltijd (en dat zijn er soms 7 per dag), die verslaving kost mij ook gewoon handen vol geld.. Ik had mezelf letterlijk een ultra luxe wagenpark kunnen aanschaffen met het geld dat ik in mijn leven al aan voedsel uitgegeven heb... Daarnaast probeer ik met mijn vriend nu ook een kindje te maken. En hoewel ik door een vorige zwangerschap al weet dat dat overgeven geen gevolgen heeft voor de baby, en op mijn kansen om zwanger te worden, wil ik mijn (toekomstig of wieweet is het er al wel) kindje die "pijn" niet aandoen... Ik heb net een miskraam achter de rug, niet door boulemie, maar door een gezwel in mijn baarmoeder waar mijn ziekelijk eetgedrag waarschijnlijk ook niet veel goed aan gedaan zal hebben...

 

Kortom... ik heb er echt genoeg van, en hoewel dit al veel langer zo is, besef ik nu maar al te goed dat het moet stoppen! 

Ik wil zo graag gewoon gezond zijn, voor mijzelf en voor mijn hopelijk toekomstig kindje... En hoewel ik best gelukkig ben, wil ik me niet meer dag in dag uit schuldig voelen en in het geheim rondsluipen in de keuken en de badkamer.. 

 

Ik wil hierover niets zeggen tegen de mensen die mij kennen, gezien mijn professionele functie is dit echt geen mogelijkheid, en ik schaam mij ook echt voor mijn gedrag.. Want dit is zo stom.. Ik ben helemaal niet "te dik", ik heb geen dramatisch verleden wat mij hiertoe dreef.. Ik ben gewoon belachelijk verslaafd aan eten en overgeven... 

 

Ik hoop dus dat ik via deze weg misschien steun/hulp vind, of misschien wel een gelijkgestemde ziel met eenzelfde probleem waaraan ik mij kan optrekken en vice versa..

 

 

Sorry voor het langdradige verhaal.. Het is dan ook een langdradig probleem voor mij... En alvast bedankt voor het lezen

 

I.

[Yogajuf]

Hey goeiemorgen Monstie!

 

Even om te beginnen: wat een ontzettend moedige en goede stap die je hebt gemaakt om hier te komen schrijven! Ik hoop dat het goed voor je voelt dat je je verhaal hebt kunnen doen? Moet een opluchting voor je zijn ook. 

 

Ik ben een buurvrouw van het alcoholforum, maar… ik heb van mijn 18de tot mijn 23ste ongeveer ook boulimia gehad. Ik weet dus een beetje hoe het voelt. 

 

Tja, of er nu een oorzaak in het verleden te vinden is of niet, het gaat er denk ik vooral om hoe het NU voor je is. En soms zijn de redenen waarom we nu ergens verslaafd aan zijn - of het nu drugs, alcohol, of overeten en overgeven is - niet de redenen waarom we er ooit mee zijn begonnen. Wat ik herkende aan overeenkomsten tussen mijn alcoholverslaving en mijn eetverslaving, was de drang om iets te dempen, te verdoven. En als ik even niets te verdoven had, dan dronk of at ik wel voor de kick, of omdat er iets te vieren was. 

 

Een andere gemene deler was mijn zelfbeeld . Om de een of andere reden moest ik mijn gevoelens verdoven omdat ik dacht dat ik ze zonder die verdoving niet aan zou kunnen. Of dat ik de wereld niet aan zou kunnen zonder dat, omdat ik niet goed genoeg zou zijn. En er speelde ook een idee van controle: met eten kon ik me goed voelen, met overgeven werd ik niet dik, en met niet eten viel ik af. Wat ik toen nog niet wist was dat ik door mijn gedrag geen controle had, maar juist alle controle langzaam verloor over mezelf. Mijn draagkracht werd steeds minder en zo kon ik het leven steeds minder goed aan. Het is een neerwaartse spiraal. En ook al denk je misschien nu dat overgeven geen nadelige gevolgen heeft voor je baby en onderschat je misschien (?) de gevolgen die het kan hebben voor je eigen gezondheid, op de lange termijn is het desastreus. De lichamelijke gevolgen kunnen zeer ernstig zijn. Maar misschien speelt het psychische nog wel meer voor je, het feit dat je de regie over je gedrag kwijt bent. Voor mij was dat in elk geval wel zo: al met al heb ik ruim 20 jaar geen regie gehad over mijn leven (want na de eetstoornis kwam de alcoholstoornis), en was ik "mezelf" echt helemaal kwijt. 

Ik wens jou dat niet toe. Mijn eerste tip is: lees zo veel mogelijk online over eetstoornissen. Informeer jezelf goed over wat het is en wat de lichamelijke en psychische gevaren zijn. Zo word je je bewust van wat er aan de hand is. Mijn tweede tip is: praat er over met anderen. Schaam je niet, je bent zeker niet de enige, bijna iedereen heeft wel slechte gevoelens waar ze vanaf willen, en iedereen verdooft ze op zijn of haar manier. Het is hier redelijk rustig, maar ik wil graag proberen met je te kletsen. Misschien halen we meer dames en heren over de streep? Tip drie: overweeg de etendebaas internetbehandeling van Tactus te doen. Heb je die al gezien? 

 

Voor nu een warme groet en ik hoop je snel weer te lezen.

 

Liefs van Yo

[Farah]

He Monstie jouw verhaal zou de mijne kunnen zijn alleen eet ik wel om het moment dat ik onrust of onlustgevoelens ervaar. Kunnen ook erg blije gevoelens zijn waar ik me geen raad mee weet. Het gaat soms maanden goed met mij maar de laatste tijd is het weer iedere dag raak. Ik kan er ook niet meer tegen merk ik, ik voel me naderhand enorm depri en heb het gevoel dat ik de controle kwijt ben over mezelf. 

[Monster]

hoi Monstie,

jouw en mijn verslaving lijken veel op elkaar. De functie van het middel verandert van troost, ontspanning ................in een dwingend, eisend iets.

Binge of dagelijks, het maakt niet uit. Dit is in je eentje niet te doen. De geheimen maken je kapot. Je trots maakt je eenzaam, omdat niemand weet dat je lijdt. Je zegt dat je niet ongelukkig bent, maar in je verhaal lees ik iemand die overleeft. Dankzij perfect toneel. Ik lees niet iemand die blij is met het leven, blij met zichzelf en dankbaar dat ze het niet alleen hoeft te doen. Dit is niet oordelend bedoeld! Ik gun je hulp. Samen sta je sterk, erkenning en herkenning zijn al helpend.

Heel knap dat je zo eerlijk hebt geschreven. Dank voor het delen en heel veel succes.

[nicolelouise]

Hoi, ik heb je verhaal gelezen en ik herken heel veel van mezelf toen ik jouw leeftijd had. Ik reageer omdat ik inmiddels 52 ben en 2 kinderen heb gekregen maar dat ik nog steeds "ziek" ben. Mijn raad aan jou is, werk aan jezelf voordat je aan kinderen denkt want een kind met een moeder die een eetstoornis heeft is totaal niet leuk!! Gr. Nicolelouise