drank en depressie

[Houtje]

Een discussie naar mijn hart.

Okee ik tob hier al jaaaaaaaaaaaaaaaaren mee.

Ik ben depressief (niet zo'n beetje) maar heel zwaar. Sinds mijn 12e of zo toen wilde ik al niet meer leven. Dat heette toen aanstelleritus. Het drama dat zich daarna heeft afgespeeld bespaar ik jullie.
Maar de dag niet kunnen/willen beginnen omdat het zo zwaar is, het aankleden waar je geen zin in hebt, enz enz enz wie het kent weet het, elk klusje is een berg, elk uur lijkt een dag te duren..... ik weet niet beter. Pas 15 jaar (...) jaar geleden heb ik medicijnen gehad die ik nog steeds trouw slik en die zijn best pittig dus ik zou jodelend door het leven moeten gaan, maar helaas, sindsdien is het leven "dragelijk", meer niet. Afgelopen week dus NIET, een DRAMA van dag tot dag.

Wat helpt nou zo reuze? Om 1600 de kurk eraf (Tapas, Satja, PP) ik heb zó'n geweldige kurkertrekker ik zeg "Uit La" hij springt eruit, maakt de fles open en schenkt voor me in. Dan komt er eindelijk verlichting en verdoving. De rest kennen jullie.

Maar ik heb 2 kids en soms ben ik wel érg duf op de bank omgevallen van een liter ww én de medicatie. Dus 28 oktober 2005 voor het gemak 4,5 maand geleden begonnen met de Cactus en gelijk cold turkey droog. Bijna de 100 gehaald (geeft niet) en nu nog steeds tandhakken elke dag om 1600 uur. Ik drink dus NIET hè voor de goede orde ik heb misschien in die 4,5 maand in totaal 25 consumpties gehad (ik neem het ruim) in plaats van daarvoor 49 per week (7 flessen ww van 1 ltr is 7 glazen x 7 is..... 49).

Eerst denk je het moet je systeem uit. 50 kratten Spa Rood verder zal dat toch wel zo zijn? 800 liter thee niet meegeteld. En nu weer 100 liter Crystal Clear verder. Ik drink dus NIET. Ja, gisteravond 2 glazen wijn volgens afspraak, en NIET MEER. Ging prima. Heeeeeeeeeeeeeerlijk geslapen en dat had ik nodig na de drama-dag van gisteren.

De Cactussen joelen van tevredenheid.
En ik? Ben zóóó depressief dat ik gisteren écht niet meer verder wilde.

Rara, rara, rara......ik wordt er moedeloos van.

Ik heb morgen een meeting met een zeer geleerde ervaringsdeskundige op het gebied van geestesziekten ook wel psychiater genaamd en ga dit weer bespreken.

[pietjepuk]

lieve Houtje

ik weet het niet. Ik vind het bijna lullig maar ik heb er geen ervaring mee en dan kan ik wel tips gaan geven of zeggen dat het allemaal zo erg niet is maar daar heb je helemaal niets aan! Dus ik kan alleen maar zeggen dat ik met je meeleef en aan je denk. Meer niet!

Ik dacht nog wel: Fleur zei van de week dat ze op een gegeven moment zichzelf tóestond een fout op drankgebied te maken. Dat maakte het voor haar wat minder zenuwachtig. En ze is toch niet de fout ingegaan. Is dat misschien iets? Dat je de teugels wat laat vieren voor jezelf? Dan heb je in ieder geval met je drankprobleem wat minder moeite?

Maar lieve Houtje, bij alles wat ik zeg kan je zeggen: je weet niet waar je het over hebt! En dan heb je nog gelijk ook.

Dus ik wil alleen maar zeggen,

lieve Houtje, kanjer, ik denk aan je

PP

[Houtje]

Weet je ik ben ook de fout niet ingegaan hoor gisteren. Het was mijn voornemen al de hele week, zaterdag lekker een wijntje bij het eten, en ik heb het uitgevoerd .

Punt uit punt Ennel (.uit.nl) zouden mijn kids zeggen.

Dit is gewoon mijn leven maar ik ben zeer benieuwd naar de ervaringen van andere alco's :wine: en depri's (best een leuke en boeiende groep eigenlijk..... ) maar in ieder geval heeeeeeele interessante mensen.

Ik heb de discussie met mijn edelachtbare doktoren wel eens gevoerd dat het een groep is die allemaal hsp zijn, zeer gevoelige mensen met vééééél te veel gevoel. Himmelhoch jauchend und zum Dode betrubt.
Daarmee is geen diagnose gegeven maar gewoon héle gevoelige mensen voor gevoelens van anderen.

Zoals een vriend van mij het ooit zo mooi verwoordde: je hebt gewoon té lange antennes en die stoot je te vaak en dan en dan krijg je hele grote blauwe plekken.....oei, au.

Nou ben ik zo benieuwd naar de andere depri's en ad-slikkers onder ons. Geduld is een schone zaak.

En Pietjen, mag ik je feliciteren, dat je er NOOIT last van hebt en NIET WEET wat het is. Maakt het leven een stuk minder zwaar. En, echt, dat gun ik je van harte !!!!

[Satja]

Houtje, ik heb al een kadootje voor je op de andere draad gezet, maar hier ook nog een reactie voordat ik echt aftaai naar mijn familie.

Ik ben een aantal jaren behoorlijk depressief geweest en dronk toen ontiegelijk veel (sterke drank zelfs!). Ik ben drie jaar bij een psycho-analytische psychiater in behandeling geweest. Wekelijks een gesprek en de eerste twee jaar deed ik niets anders dan razend zijn op die man. De ene keer omdat ie twee minuten te laat begon en de andere keer omdat ie met vakantie ging etc, etc. Affijn, waar het allemaal om ging is dat het twee jaar duurde voordat ik eindelijk het gevoel had dat ik elke week opnieuw weer welkom was, of ik nou op mijn kop ging staan, kwaad was, verdrietig was of wat dan ook. En toen ik daar eindelijk op begon te vertrouwen was ik ook eigenlijk uit mijn depressie. Ik mocht er zijn! Allemaal het gevolg van een diep trauma omdat ik een ongewenst kind was. The rest is history.
Het gaat nu heel goed met me, alleen die drankverslaving moet ik nog zien te overwinnen en dat gaat me ook lukken.

Wat ik je toewens is een goede psychiater. Ga er voor! Laat die man/vrouw gewoon helemaal weten hoe je je voelt en blijf daar heengaan, ook al vind je het drie keer niks.

En vertrouw er op dat je méér bent dan die enorme depressie waar je nu door opgeslokt wordt. Je bent groter dan dat!

Veel sterkte, veel kracht, veel vertrouwen, veel liefs,

Satja

[Emma]

Zooooo herkenbaar Houtje. Ik geloof dat ik op m'n 8ste al het gevoel had dat het allemaal geen zin had. En waarom? ik heb geen groot trauma, zoals ik al vaker schreef leuk gezin, lieve ouders broers en zussen, alles pais en vree. Behalve ik.
Dat van die ellelange antennes herken ik wel. Ik kan een kamer inlopen en "voelen" dat er wat mis is. En vroeger betrok ik dat vaak op mezelf. Dan was ik niet lief of aardig geweest, of had iemand pijn gedaan. Tegenwoordig weet ik wel dat het meestal niet aan mj ligt maar ik heb nog steeds die oer behoefte iemands verdriet of teleurstellingen of boosheid op te lossen, er in iedergeval wat aan te doen. En dan wring ik me in allerlei bochten. En van die bochten krijg ik pijn, slik teveel in en word misselijk etc. En ja dan nemen we nog maar es een wijntje en "voelt' het allemaal niet zo. Doodvermoeiend. De volgende dag nog meer depri van de alcohol en dan zit je in de spiraal van nog meer drinken. En dat wil ik dus niet! Gevolg is dat ik de laatste tijd veel in kluizenaarsschap doorbreng. Even niet al die "indrukken" van de omgeving, al die mensen, al dat gedoe. En eigenlijk word ik daar nog meer depri van. Alsmaar alleen terwijl je het gevoel hebt dat "iedereen het naar z'n zin heeft behalve ik" is ook niet goed.

Dan nog maar een pilletje... Soms vraag ik me ook serieus af waar deze worsteling goed voor is. Maar er mee stoppen is geen optie want dat is zo afschuwelijk voor de achterblijvers (ja dan heb ik echt een reden om me het aan te trekken als er verdriet en boosheid is....).

Dus dan doen we maar weer door he. Vervul de plichten die je opgelegd zijn. Zorgen dat je een gezellig mens bent voor de ander. etc. etc.

Raar he Houtje, zou het nog echt alleen dat "stofje" in je hoofd zijn dat je mist? Of gewoon niet het talent om gelukkig te zijn. Ik weet het niet.

En Satje, goed hoe jij je er doorheen worstelt. Ik krijg echt het gevoel dat je die alcohol verslaving eronder krijgt. Je kan het.
Ook van mij van harte en hoop dat je een leuke dag hebt gehad.

tot horens,
Emma

[Dick]

Emma,

Ik zou het niet beter kunnen verwoorden dan wat jij hier geschreven hebt. Alles voelt precies zo aan. Depri, dus maar een borrel (of 20), tot je niet meer weet wat je doet en gewoon gaat slapen en de volgende dag weer opstaat met het idee waarom?
Waarom weer zo veel gedronken, waarom daar weer zo'n schuldgevoel over?
Gisteren voelde alles beter: na een paar borrels.
Voor de goede orde: ik houd het vandaag noodgedwongen droog want de fles is leeg, maar de drang blijft.

Groetjz Dick:(

[Lee]

Lieve Houtje,

Ik vind het zo herkenbaar.
Wilde ook al toen ik jong was niet meer verder leven.
Heb pillen geslikt en gekrast.
Het gaat nu beter, maar door die hopeloze verliefdheid weer zo op mezelf teruggeworpen.
Veel te gevoelig, daar geloof ik ook heilig in, HSP.
En dat is voor mij ook de reden dat ik drink.
Maar jij hebt iets om heel trots op te zijn. Je drinkt niet meer zoals vroeger.
Ik wel, ik kan die stap nog niet nemen.
Maar (misschien is het een smoes) ik heb ook niemand voor wie ik het zou doen, geen kinderen geen partner.
En mezelf vind ik nog niet belangrijk genoeg, vind het belangrijker om even minder te voelen.

groetjes,
medea

[tapas]

Ook hier heel herkenbaar, vooral die HSp... inderdaad van die overgevoelige antennes die alles oppikken.. en daarbij mezelf totaal verliezen... mijn depressies waren angstdepressies.. ik heb nooit het gevoel gehad dat het leven voor mij niet meer hoefde, wel dat ik wilde dat dat rotgevoel wegging... ik was zeer negatief over mezelf.. kraakte mezelf de hele dag af, en als er ergens een nare sfeer hing dacht ik ook dat dat met mij te maken had... en inderdaad, alcohol dempt die antennes en was voor mij een manier om weer bij mezelf terug te komen.. voor een avondje dan.. want de volgende dag was ik mezelf nog meer kwijt..

Ik moet zeggen dat ik het geluk heb gehad om na lange omzwervingen in de hulpverlening (met veel totaal foute therapieen achteraf), 7 jaar geleden, toen het allemaal weer totaal mis ging, bij de goede instantie terecht te komen. Ik heb daar uiteindelijk anderhalf jaar dagbehandeling gehad, reuze zwaar.. met 8 mensen in een groep.. veel borderline- en persoonlijkheidsstoornissen.. het was een heel harde leerschool maar wat wel heel prettig was dat je niet meer het verleden in dook maar dat die behandeling op gedragsverandering was gebaseerd.. letterlijk leren in de praktijk.. accepteren dat je bent wie je bent, je zwakheden leren kennen.. ik moet zeggen dat ik sinds toen kan zeggen dat ik nu iemand ben.. daarvoor had ik het gevoel totaal geen identiteit te hebben.. 9ik was wie men zei dat ik was) en vooral helemaal grenzeloos te zijn...

een simpel voorbeeld.. ik durfde geen auto te rijden... ik dacht, na de dagbehandeling dan ben ik mijn angsten kwijt en kan ik auto rijden.. logische gedachte toch?? nou, vergeet het maar.. in de dagbehandeling heb ik leren accepteren dat ik angsten heb en die een plek moet geven en daar rekening mee moet houden.. dat ik bang ben in de auto en dat ik dat dus moet vermijden.. en toen heb ik een vouwfiets gekocht.

Inmiddels heb ik geleerd dat ik wel degelijk mijn rust moet nemen en dat doe ik ook.. en slik ik AD waardoor ik beter bij mezelf kan blijven (zolang ik dan ook maar mijn grenzen in de gaten houd) en ja, ik ben ook alleen, en dat is soms best eenzaam.. maar zo ervaar ik het niet.. ik ervaar het echt als bijtanken. Ondanks dat ik zoveel geleerd heb en het ook toepas is de drank altijd een zwak punt gebleven... Want dan ben ik die angst zo zat dat ik die liever gewoon wegdrink dan deze een plek te geven... het blijft af en toe toch lastig om te accepteren dat ik ben wie ik ben en dat ik daarmee verder moet... aan de andere kant staat drank voor mijn eigen beslissingsrecht.. niemand die mij verteld hoe te leven en als ik wil zuipen is dat mijn zaak.. autonomie.. en doodsbang die te verliezen als ik braaf doe zoals het moet..

Het stomme is, dat als het allemaal goed gaat, als er rust is.. dat ik dat op een gegeven moment verschrikkelijk saai ga vinden en me heel leeg ga voelen.. en dan moet ik weer even de grenzen opzoeken om te weten waar ze liggen, oftewel even weer op mijn bek gaan om te weten dat ik het anders moet doen... dodelijk vermoeiend soms.

Ik had verwacht dat niet drinken mijn leven verschrikkelijk saai zou maken, dat ik dan een veels te brave borst zou worden.. maar de afgelopen week vond ik dat toch erg meevallen.

Alleen nu komt het volgende probleem.. okee, ik drink niet maar nu eet ik weer teveelomdat ik het gevoel heb een of andere leegte te moeten vullen.. maar ook dat komt nog wel..

Dick, gebruik je gedwongen drankloze dag gewoon als een begin... en stel het weer mogen drinken steeds een dagje uit... voor mij heeft dat gewerkt, wie weer voor jou ook!

[toni]

quote:

---

Originally posted by: Emma
Zooooo herkenbaar Houtje. Ik geloof dat ik op m'n 8ste al het gevoel had dat het allemaal geen zin had. En waarom? ik heb geen groot trauma, zoals ik al vaker schreef leuk gezin, lieve ouders broers en zussen, alles pais en vree. Behalve ik.

##hallo Emma e.a.

op de draad 'alcohol en depressie' heb ik een vraagteken geplaatst bij jouw reactie;
(quote; "Maar als je er simpel vanuit gaat dat alcohol (of welke drug dan ook) je je een prettiger gevoel geeft dan vraag ik me af waarom jonge mensen al dat gevoel nodig hebben. Is het niet gewoon al leuk dat je 15 bent? Alhoewel, puberteit natuurlijk. Maar dat kan je toch ook uitrazen bij je ouders? einde quote)
ik kan die nl. niet plaatsen naast hetgeen je hier/nu schrijft...

(hoewel ik wat je hier/nu schrijft heel goed kan plaatsen en herken!...)

Toni

[toni]

hallo allen

of drank en depressie vrienden of vijanden van elkaar zijn... dat weet ik niet;
(zou ik heel filosofisch kunnen benaderen, maar wordt dan te flauw)

wat ik wel weet...;
is dat bij mij alcohol/drank mijn depressieve gevoelens versterken!
en dat dat bij veel mensen die alcohol als 'probleem' ervaren evenzo het geval is.
Mensen die geen alcoholprobleem hebben (her)kennen die versterkende werking van alcohol op hun depressieve inslag niet, bij mijn weten.

zonder drank is mijn depressiviteit niet verdwenen...
maar wel draaglijker!
meestentijds iig...

tobberig blijf ik helaas vooralsnog onveranderd.

groeten

Toni

[hermiena]

Lieve Houten,
Hier ook herkenning alom. Ik herken veel in het verhaal van Emma maar meer nog in het verhaal van tapas. Ik lijdt zelf ook al mijn hele leven aan depressies en net als tapas heb ik borderline kenmerken.
7 jaar geleden, toen het echt niet meer ging ben ik een half jaar lang opgenomen geweest op een psychiatrische dagbehandeling. Ze hebben me daar geleerd dat de depressies nooit over gaan omdat ik nu eenmaal niet genoeg serotine aanmaak in mijn hoofd. Maar ze hebben me ook geleerd hoe ik beter om kan gaan met die depressies. Ze hebben me geleerd hoe ik beter mijn grenzen aan kan geven en wat mijn valkuilen zijn zodat ik ze eerder herken voor ik me te pletter val. Ook hebben ze me geleerd om van mezelf te houden. En echt ik sta elke morgen nog voor de spiegel en zeg dan tegen mezelf, ik mag zijn zoals ik ben! Ik ben een mooi mens van binnen en van buiten. Vandaag ga ik er weer voor.
En meid geloof me of niet, ik moet dan altijd even lachen en zo begint de dag altijd goed!! Voor mij werkt dat enorm. Momenteel gebruik ik geen medicijnen i.v.m. het zwanger worden lijkt me dat beter. Daarom is het elke dag nu veel meer een gevecht. Want als ik de medicijnen wel slik dan gaat het allemaal wat makkelijker. Al moet ik je er bij zeggen dat mijn emoties dan ook wel worden afgevlakt en ik me minder natuurlijk voel, minder echt. Wat je schrijft over die antennes, dat heb ik ook al noem ik ze radartjes. Mijn grootste valkuil is om te proberen anderen te helpen maar tevens is dat ook vaak wat me op de been houd. Zolang ik me daar van bewust blijf is er niks aan de hand. Mij helpt het ook enorm om dingen van me af te schrijven. Als ik dingen van me afschrijf lijken ze ineens minder erg en ben ik het kwijt. Dat helpt me enorm. Denk dat dat voor jou ook zo is, aangezien je ook graag schrijft.
Zelf ben ik nogal zwart wit ingesteld, dus alles of niets. Ik probeer steeds vaker om grijs te denken en dat lukt me ook steeds beter. De therapie van tactus heeft me daarbij ook geholpen hoor.

Meid eigenlijk heb ik verder niet zo veel tips voor je. Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt.

Dikke knuf
Hermiena

[Houtje]

Okee, mensen.

Het is dus heel herkenbaar.
We denken dat we onze waardigheid en bestaansrecht eigenlijk ontlenen aan de goedkeuring van anderen......We wringen ons in 1000 en één bochten om iets voor elkaar te krijgen wat een ander niet lukt om tóch te horen dat we speciaal zijn (?) en bijzonder gewaardeerd voelen. Mee eens?

Tót we de grote demper inschakelen: die geeft ons (primair) alles wat we missen, spraakvermogen, intelligentie, geestigheid, bewondering, affectie. Jaja, tot de volgende morgen.

Nu gaan we verder zonder demper (ja Tapasjas, ik zit ook te typen met de kindersnoeppot naast me terwijl ik net gegeten heb).

Kent iemand nog dat verhaal van mij van een gat in je hart? Ik ga het maar weer eens opzoeken, er is toen nauwelijks op gereageerd, maar NU zijn we in de kern van de discussie. Ik kom hier op terug als ik de kids in bed heb gewurmd.

[Houtje]

Gevonden !!!!!!!!!!!!! Daar gaat-ie hij is van begin januari ergens (je wilt niet weten wat ik allemaal gelezen heb om het te vinden) maar okee: hierbij mijn theorie. Ik graai nog maar eens in de snoeppot.


Mijn persoonlijke Houtense theorie......
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat mensen die met een verslaving te kampen hebben (dit is een volstrekt privé Houtense Theorie, niet in enig Deugdelijke Wetenschappelijke Werken na te slaan) door een of andere oorzaak - of een combinatie van oorzaak en opvoeding en ervaring - nature en nurture kruisen elkaar hier geluidloos, "iets" missen, mankeren of iets dergelijk bv. een soort mentale insuline waardoor zij gevoeliger zijn voor allerlei invloeden van buitenaf. Kijk naar de verhalen op dit forum over afwijzing, verdriet, boosheid en rouw. Over depressies (ik geloof dat iedereen aan de a.d. is).

Dit gebrek of ontbreken veroorzaakt een soort "gat" in je wezen, in je wezenlijkheid, en na enige jaren (ik was slechts 10 jaren oud toen ik per ongeluk een glas martini in één keer leegdronk) ontdek je een middel (drank, druks, roken, eten, snoepen, you name it) wat die bijtende pijn, dat lege gevoel en die onrust enigszins verzacht.

Omdat je gewend raakt aan de werking hiervan, is de stap naar gewoonte snel gezet. Het is een gewoonte (heb ik bij Tactus geleerd) die zichzelf in stand houdt. Je hebt een korte termijn effect (de dempende werking, het wegenemen van de pijn, het helen van het gat, whatever) en een middellange termijn (zeg maar de kater komt later) en een langere termijn (je uiteindelijke gezondheid). Maar op het moment dat je de pijn beleeft, lees gisteren: de afwijzing, lees vandaag: de ellende in de keuken, mensen die je in de steek laten, dan brandt het gat en denk je niet aan morgen maar wil je die behoefte NU GESTILD hebben.

Dan ga je, zoals ik vroeget deed Chinees halen voor 6 man en 12 biertjes vanwege de biertjes, of Emma ging pizza bestellen met slechte en dure wijn, of je rijdt langs een avondwinkel voor onnodige boodschappen en komt thuis met 2 flessen wijn en een hoop rotzooi (als ze maar niet denken....)

De glasbakken in Houten kennen het geluid van mijn auto en als ze terug konden praten zouden ze er schande van spreken. Tegenwoordig gaan er alleen nog lege sauspotten en sapflessen en zo is, scheelt overigens een hoop benzine !!!!

De spijt op de middellange termijn wordt steeds groter en je gaat steeds minder van jezelf houden, ziek, hoofdpijn, kater en de rest. De lange termijn kun je zelf wel invullen.

Pas als je heel bewust naar jezelf durft te gaan kijken, en jezelf op een manier aardig vinden die misschien wel heel erg nieuw is voor jezelf, gaat het gat minder pijn doen. Dan gaat de vicieuze cirkel de andere kant op. Je bespaart bakken met geld, je wordt actiever, socialer, gezelliger, gezonder, ga-maar-door.

Dan moet je in de spiegel kijken en durven zeggen (in dit geval tegen Erica) "Ja, dit gewicht past bij mij".
Ik zou liever kleren kopen in twee maten kleiner, maar die passen niet bij mij. Dat ligt niet aan mij, maar aan die stomme kleren.

Als mensen je afwijzen Gerda omdat je voor hen niet meetelt, dan passen die mensen niet bij jou omdat dat aan hen ligt en niet omdat er iets met jou mis is.

En ga zo maar door.

Vult uw eigen plaatje maar in.

Pas dan is er rust in je hoofd, die je verdient omdat je als mens de moeite waard bent.

Wij weten dat hier van elkaar, omdat we dat in elkaar herkennen. Maar als je je als lerend persoon openstelt hiervoor (en ik ben nu bijna 3 maanden bezig) gaat het best aardig snel vind ik die omslag. Voor de periode daarná ben ik meer bevreesd, als je er niet meer zo mee bezig bent om in die spiegel te kijken en te zeggen kijk: daar staat een leuk persoon die is de moeite waard.

En zo, kan heel erg langzaam dat pijnlijke gat of hoe je het ook wil noemen, dichtgroeien en helen.
Het is beterworden, beter van een ziekte in jezelf, en dat maskeer je met een andere ziekte die alcoholisme heet of een andere verslaving.

Zo, genoeg gedachtenkronkels, nu maar weer eens braaf aan het huishouden voordat de wurmen er weer zijn.

Dit schreef ik ergens in januari, de moed is me inmiddels meermalen in de schoenen gezakt, de weegschaal neigt de wijzer te lanceren, en 100% droog lukt ook niet. Dat zijn de niet-helpende gedachten zouden de Cactussen zeggen.

Wat helpt wel? Ik kom hier op terug ivm bedtijd wurmen.

Wat vinden jullie hiervan?

[pietjepuk]

nou Houten,

ik schreef vanochtend dat ik niet depressief ben, ik denk ook dat dat zo is, hoewel ik allerlei voorbeelden van wat jullie noemen hierboven toch wel erg herken. Al dat gepieker, doemdenken, als de sfeer ergens niet lekker is voel ik me altijd verantwoordelijk om dat te verbeteren, erg gevoelig voor wat anderen vinden, niet alleen van mij maar als iemand boos is op iemand anders wordt ik ook al helemaal droevig. Al die dingen herken ik dan weer wél.
En het stuk dat je nu schrijft, Houten, daar kan ik me eigenlijk volledig in vinden. Rot gevoel naar de avondwinkel, martini zuipen, nog rotter gevoel, mezelf een minkukel vinden, ja die spiraal ken ik eigenlijk wel heel goed. En eerlijk gezegd, sinds ik niet meer drink gaat die spiraal nu omhoog. Maar ik wil niet zeggen dat dat dan per definitie zo zou zijn bij iedereen die niet meer drinkt. Dat geloof ik ook niet.

Houten, als je zó goed doorhebt wat er aan de hand is en dat zo scherp kan analyseren, want dat doe je echt, zou je toch zeggen dat je toch heel dicht bij de oplossing zit????

[tapas]

jawel.. het klinkt goed Houten.... maar ik denk zelf niet dat het gat ooit zal helen.. het krijgt een plek, dat wel maar het blijft een vliesje wat eroverheen zit en waar ik persoonlijk mijn leven aan moet aanpassen (maw.. normaal zal ik nooit worden ) Als ik te ver doorga met dingen, mijn grenzen niet goed aangeef, of teveel omga met veeleisende mensen dan voel ik dat ik moet oppassen dat dat vliesje niet stukgaat... want dan verlies ik mezelf en dat betekent, angst, paniekaanvallen, depressie met als gevolg... drinken...

ondertussen heb ik gelukkig wel geleerd om de verantwoordelijkheid van andermans gevoelens ook bij hen te laten. Ik kan meeleven, soms tips geven, maar niet alles oplossen voor een ander.. en om eerlijk te zijn mijd ik de "klagers en zuigers" echt uit mijn kennissenkring en dat geeft al enorm veel rust. Ik heb nu voornamelijk mensen om me heen die me nemen zoals ik ben en dat geeft enorm veel rust.

maar het is een lange weg geweest om daar te komen, en het betekent niet dat ik nu gelukkig ben... het betekent dat ik altijd alert moet zijn, mijn grenzen moet aangeven en mijn rust op tijd moet nemen... en dat dat het leven dragelijk maakt met soms geluksmomenten en soms klotemomenten..

[Dick]

Beste Tapas,

Morgen is t maandag, dan is de enige slijter in mn dorpgesloten. Kan natuurlijk wijn of bier halen maar dat doe ik meestal niet, ben tenslotte een whisky drinker.

Maar dan komt dinsdag, al 2 dagen nie gedronken.Dan krijg ik ook dat 4 uur gevoel en dde rechtvaaardiging dat t weer mag, de beloning van 2 dagen niet gedronken te hebben en daan moet die fles, die toch gekocht is weer leeg.
Met alle schuldgevoel de er de volgende dag is in het vooruitzicht.

Groetjz Dick:$

[Houtje]

Allen, wat een goede, waardevolle discussie hebben we hier, ik ben er persoonlijk ook heel erg blij mee dat jullie met me mee willen denken ik voel het als een warm badje (zoals zo vaak).

Pietje,

Helaas is dicht bij de oplossing zitten een kenteken van cognitief inzicht en geen garantie dat dat inzicht ook
inplantbaar is in je gevoel.....

Je kunt wéten dat je een gebroken been hebt en dat dat erg zeer doet, maar daar geneest het toch ook niet van? Dit is geen kritiek maar uitleg waarom Ratio en Emotie soms vrienden zijn en soms Vijanden.....

Tapas,
Je hebt gelijk, als je maar lang genoeg voorzichtig omgaat met "de wond" komt er een korstje op maar daar moet je heel, heel voorzichtig mee omgaan. Vooral niet aan krabben en géén zout in gooien!!. Mijn streven is dat het een litteken wordt dat wél zichtbaar is, maar niet meteen kapot is. Ik vrees echter dat ik, gezien mijn achtergrond en ervaring, een wondje heb dat heel moeilijk sluit.

Voorzichtig mee omgaan en niet stoten dus (wat jij zegt, vermijden van zuigers en klevers is een hele goeie !!!! daar kan ik wat mee).

P.S. Hoewel hij nog wat kreungeluiden maakte en tegensputterde is vriend Fles Wijn naar zijn broertjes en zusjes gegaan op de eeuwige jachtvelden: het gootsteenputje !!!!! (hahahaha net goed voor hem).

[tapas]

Nog even voor Dick...

jij bent de enige die kan beslissen of je die fles whisky morgen haalt of niet... die om 4 uur die fles openmaakt of kiest voor iets anders, wandelen? keukenkastjes boenen? Als je er echt over denkt om ermee te stoppen dan zou je nu al voor morgen een plan moeten maken en een keuze moeten maken. Tenminste ik merk dat het zo bij mij werkt en heb dit forum gebruikt om mijn keuzes mee te delen. Dan heb ik namelijk het gevoel dat ik me er wel aan moet houden. Als ik de keuze uitstel tot het laatste moment weet ik namelijk zeker dat ik de fles ga halen....veel sterkte daarbij...

En Houtje het is waar...

het kost even wat moeite en het lijkt allemaal een tijd wat eenzaam, maar toen ik eenmaal gekozen had om de teveel aandachtvragende mensen de deur uit te zetten kwam er vanzelf een tijd waarin ik andere mensen tegen ben gekomen. Het scheelt me bakken met energie om niet steeds meer aan te hoeven horen wat ik allemaal fout doe enzo.. en het is een warm bad om mensen om me heen te hebben die vinden dat ik okee ben zoals ik ben en die respecteren dat ik niet altijd voor ze klaar sta... Eerst ik en dan de rest pas! Okee, ik heb geen druk sociaal leven, maar dat geeft niet, dat zijn toch veel te veel prikkels..

of neem een hond.. ideaal... vele ontmoetingen op een dag met mensen waar je verder niks mee hoeft!
soms hele diepgaande gesprekken maar daarna gaat ieder weer zijn eigen weg!

[Emma]

Ha Toni,
ik denk dat ik in de draad kinderen en drank meer "gegeneraliseerd" heb dan in deze draad. Toen ik 15 was vond ik er geen bal aan maar ik dacht/denk dat dat niet voor elke 15 jarige geld.
Zo ook denk ik niet dat iedereen depressief is, of problemen heeft met alcohol.

Is het zo wat duidelijker?
Groet Emma

[Emma]

Boeiende discussie. Ik vind die van Houtje "ook al weet je dat je een gebroken been hebt en het pijn doet maar daarmee geneest het nog niet" wel heel sterk!
Dat is vaak wat "er" gezegd wordt over verslavingen en depressies etc. Nu je zoveel erover weet kun je het toch aanpakken. En nee, dat werkt dus niet helemaal zo. Maar het is wel zo, net als bij een gebroken been, als je weet dat het gebroken is hoef je je niet elke keer lam te schrikken als je die pijn voelt, je weer waar het vandaan komt. En zo ook met depressie en verslaving.

Maar, en nu wat optimistischer, ik heb ook wel eens ervaren dat als je het voor elkaar krijgt om in die postitieve spiraal terecht te komen, je ook weer van het één en het ander kan geraken. En hoe meer positieve ervaringen, hoe groter de serotonine aanmaak, hoe meer energie en moed om het volgende op te pakken. En zo maar door. En op een gegeven moment kan je dus een redelijk stabiel serotonine gehalte hebben waardoor je tegenslagen ook weer beter aan kan. Dan is het "uitgerekte elastiekje" wel weer vervangen.
Dus veel buitenlucht, wat Tapas zegt de hond en de vluchtige gesprekken, of op zoek naar acties waarvan je zeker weet dat het lukt.
En dat de ene nuchtere dag overgaat in de andere nuchtere dag. En op een gegeven moment kost het voor veel van ons hier niet zoveel moeite meer om weer een nuchtere dag aan te gaan.

En Dick, geld ook voor jou, vandaag geen wisky, morgen ook niet. En je ziet, van de een in de andere dag.
Emma gaat er weer voor!

[toni]

quote:

---

Originally posted by:

Emma

Ha Toni,

ik denk dat ik in de draad kinderen en drank meer "gegeneraliseerd" heb dan in deze draad. Toen ik 15 was vond ik er geen bal aan maar ik dacht/denk dat dat niet voor elke 15 jarige geld.

Zo ook denk ik niet dat iedereen depressief is, of problemen heeft met alcohol.

Is het zo wat duidelijker?

Groet Emma

---

##hallo Emma

het is me idd iets duidelijker... denk ik.

in de draad kinderen en drank, viel jouw 'generaliserende' opmerking mij op... en deed mij pijn; juist omdat ik zelf al op vrij jonge leeftijd veel last had van 'depressieviteit' (als je het zo moet noemen?; vooral het me onbegrepen, ongezien en op een rare manier 'niet-passend'/'niet goed' voelen);

"men" vond dat onzin en gaf me het id alsof kinderen/jeugdige gevoelens niet 'echt' zouden kunnen zijn; het niet voor 'vol' aangekeken worden qua wat ik toch echt voelde... heb ik als erg schrijnend ervaren;
een beetje vergelijkbaar met de scampere manier waarom sommige 'volwassenen' kunnen praten over 'kalverliefde'... alsof dat ook niet 'echt' telt; terwijl het imho juist wel heel "echt (en vormend) IS"!

Daarom, Emma (als je me nog volgen kunt); fijn dat je reageerde!
dank je wel.

Toni

[Satja]

Terug van weggeweest en blij met deze discussie. Ik hou wel van een beetje analyse...

Ik ga Tapas bijvallen, niet omdat ze net zo lang droog staat als ik (ook fijn), maar omdat ik denk dat ze gelijk heeft. Je kunt zo'n gat niet helen. Vroeg of laat loopt iedereen in z'n leven gaten op, dat hoort bij het menselijk bestaan. Het paradijs was zonder gaten, maar ja, daar zijn we nu eenmaal uitgezet...

Het probleem is dat we enorm hard aan het werk gaan om die gaten op te vullen of dicht te krijgen en daar heeft iedereen zo zijn eigen aanpak voor. Onze groep hier (op het forum) zoekt het in drank of andere verslaving, anderen verzamelen materiële genoegdoening zoals veel geld of mooie spullen, weer anderen gaan volledig op in een relatie en om hun eigen gat niet meer te voelen. Je hebt ook mensen die hun kinderen inzetten, die eisen van hun kind dat het slaagt waar ze zelf gefaald hebben. Dan heb je nog types die zich helemaal onderdompelen in hun werk zodat ze nergen bij stil hoeven te staan, etc, etc.

Mijn theorie, als vervolg op die van Houtje en Tapas, is dat wij als alcoholverslaafden een manier hebben gevonden om met die gaten te leven. Die manier is misschien ooit wel onze redding geweest maar die voldoet niet meer, en daarom willen we er van af.
En, tatáááááá........ dat is nou juist zo moeilijk! Ten eerste omdat we nog geen andere manier hebben, en ten tweede omdat alcohol afhankelijkheid veroorzaakt. Daar weten wij alles van.

En dan tenslotte nog over de spirituele heling waar Eustatius het over heeft. Ergens ònder al dat gedoe van gaten en de pogingen om die op te vullen, zijn we allemaal van oorsprong helemaal gaaf en heel en eigenlijk weten we dat diep van binnen ook wel. Alleen is het zo moelijk om dat te blijven zien als je met je poten in de modder staat.

Voor mij staat dus voorop: onder ogen zien wat is!

Benieuwd naar de reacties!

Satja

[hermiena]

Satja,
mooi geschreven hoor. Ik schrik wel een beetje wat je schrijft over dat gaten opvullen en hoe mensen dat doen. Ik vul ze dus met alles zo'n beetje van wat jij zo juist hebt beschreven. Was me daar eigenlijk helemaal niet zo van bewust maar nu wel. Maar goed deed ik dat niet dan was ik w.s. een wandelende gatenkaas en het is natuurlijk een beetje raar als je zo over straat moet he? Beetje koud ook lijkt me dus de vulling wil ik wel graag houden met uitzondering van drank en sigaretten.

liefs Hermiena

[tapas]

Satja, die laatste zin, daar ben ik het helemaal mee eens.. "onder ogen zien wat is".. mijn lijfspreuk is dan ook " het is zoals het is en het gaat zoals het gaat"

het niet meer drinken maakt alle gevoelens niet minder lastig maar wel een stuk "helderder" waardoor je ze puur kunt ervaren, dit geld voor fijne gevoelens maar helaas ook voor minder fijne gevoelens. Toch is het accepteren van die gevoelens nou net dat wat de meeste rust brengt, maar oooooh wat is dat soms moeilijk!!

[Satja]

Ach lieve Hermiena,

Denk nou niet dat alles alleen maar gedaan wordt om gaten op te vullen! Er zijn ook veel oprechte verlangens en er is veel oprechte onbaatzuchtige liefde op de wereld.

Wat ik ook ontzettend belangrijk vind is dat we er de humor van in blijven zien. Juist omdat de hele mensheid zo lekker aan het modderen is!

Prachtig die wandelende gatenkaas van jou. Wat moet dat vreselijk tochten...

Dus niet te zwaar maken hè? Dat was niet mijn bedoeling hoor!

Satja