zondag 11 maart

[Mick]

Ik ga even eten.....

Later.

[visje]

Goedenavond, ik heb een gezellige dag gehad. verder gaat het goed met me. Alvast welterusten en tot morgen!

[Anna]

Hoi, daar ben ik weer. Heerlijk thuis.

Het was schitterend weer in Limburg, altijd toch een graad of 2 warmer nog dan in het noorden hè. Jammer genoeg heb ik niet veel buiten kunnen zijn, ik had graag een flinke wandeling gemaakt.

Grappig, die discussie van vandaag over schuld- en spijtgevoel en egoïsme. Ik heb er geen moeite mee dat iets doen voor een ander jezelf ook iets oplevert, het lijkt me logisch. Als je iets voor een ander doet krijg je daar een goed gevoel van, en alleen dat al levert je zelf ook iets op. Mij lijkt dat ook een soort van biologisch bepaald, het zou tegennatuurlijk zijn iets te doen wat niet goed voelt. En dus voelt goed doen ook goed.
Daarnaast is het hele leven toch gebaseerd op een soort ruilsysteem, ook zonder dat we ons daarvan bewust zijn. Als ik iemand help verwacht ik daar niet direct een tegenprestatie voor terug. Maar die andere persoon vindt het waarschijnlijk prettig dat ik geholpen heb, en zal dat op zijn of haar beurt waarschijnlijk ook doen als daar de gelegenheid voor heb. Dat geldt natuurlijk niet voor iedereen. Er lopen een hoop mensen rond bij wie dat mechanisme verstoord is.

Toevallig maakte ik dat vanmiddag nog mee met mijn eigen ouders. Mijn moeder gaf, zoals gebruikelijk, een heel betoog over hoe goed ze voor ons (mijn zus en ik) is geweest en hoe dankbaar we daarvoor moeten zijn. Zij verwacht een tegenprestatie en heeft dat ook altijd gedaan. Waarop mijn vader er zo uitflapte dat hij het niet meer dan normaal vindt om voor zijn kinderen te zorgen, zelfs nu nog als hij dat kan, om de simpele reden dat wij zijn kinderen zijn. Mijn moeder ging daar fel tegen in, omdat zij vindt dat wij, als kinderen, dankbaarheid, respect en zorg verschuldigd zijn voor de zorg die wij als kind ontvangen hebben. Moet ik uitleggen met wie ik het eens was?

Mick, vervelend dat je zoveel buikpijn hebt. Ik hoop dat dat na de operatie beter wordt.

Anjo, geweldig dat het beter met je gaat. Doe maar lekker open die gordijnen.

Visje, fijn dat het goed met je gaat, en Marieke, ook fijn dat jij een goede dag had. Het is ook mijn ervaring dat 'leken' doorgaans niets horen van de foutjes die je maakt, maar ik voelde me vroeger toch altijd heel rot als ik er voor publiek naast zat.

Een fijne avond allemaal.

[Mick]

Anna, ik denk met je vader?

[Anna]

@Mick

[bibelle]

dag allemaal,

terug van hele dag weggeweest, vanmorgen vroege dienst gedaan, vanmiddag naar de kids, lekker gelopen langs de rivier in de zon, bankje, tuintje gezeten, lekker gegeten bij schoondochter, daarna een halve late dienst gedraaid en terug naar huis;

morgenvroeg vertrekt latman weer, en na zo'n gebroken dag vindt hij het niet gezellig als ik nu lang op het forum ga rondhangen. zit wat in.

ik las dat jullie je vandaag in schuld en spijt gewenteld hebben. dus ik probeer ook nog even een duit in het zakje te doen. volgens mij zijn er vier dingen:

1. schuld is volgens mij heel reëel, bijna zakelijk: je hebt iets gedaan waar een ander (of jezelf) de nadelen van ondervind. schuld is schuld (net als bij de bank) en dat kun je goedmaken (afbetalen), hoeft niet, maar is wel handig, want anders blijft de schuld staan (net als bij de bank, of bij kopen op afbetaling)

2. spijt is het gevoel dat bij schuld hoort, dus niet zakelijk, maar wel emotioneel. het is verbonden met de schuld, die concreet is. spijt wordt minder als je de schuld afbetaalt, of als je het met degene die je benadeeld hebt (of pijn gedaan, of tekort gedaan, enz) hebt uitgepraat. dat is vooral belangrijk als de schuld niet meer goed te maken is (je hebt haar kat doodgemept, of zoiets)

3. schuldgevoel is niet concreet, is onrealistisch, heeft ook geen directe relatie met fouten, het is vaag, en kan daarom je leven enorm verzieken. je kunt in schuldgevoel blijven hangen, jezelf beschuldigen, enz.
in dat geval is het goed om je af te vragen: wát heb ik fout gedaan? wíé heb ik benadeeld? kán ik het goed maken? hoe? allemaal dus concrete vragen en antwoorden. als je geen concrete antwoorden kunt vinden, dan is er geen concrete schuld, dan heb je geen spijt, maar een schuldgevoel, dan moet je jezelf de bekende schop geven.....

4. en dan is er ook nog het aangeprate schuldgevoel, mensen geven je de indruk dat jij fout bent, of fouten hebt gemaakt; als ze dat niet concreet kunnen maken (het is jouw schuld dat mijn poes niet bleef leven i.p.v. jij hebt mijn poes doodgemept, of nog erger: jij verdient het niet om hier te zijn... of je bent niet goed genoeg om van te houden; noem alle ellende maar op......) dan is het volgens mij een aangepraat schuldgevoel, en kun je het naast je neerleggen. het is hun probleem, jij hebt geen schuld, en hoeft dus ok geen spijt te hebben, en zeker geen schuldgevoel

ik zeg dit wat kort door de bocht, maar mij heeft het enorm geholpen om schuld, spijt en schuldgevoel uit de knoop te halen. nu weet ik tenminste voor mezelf wat ik moet doen. soms gebruik ik daarbij een groot vel papier om alle gedachten op neer te kalken, zodat ik ze later ordenen kan.

@water: ik heb de reacties van de anderen doorgelezen, en snap wat ze bedoelen; en ik ben het er ook voor een groot deel mee eens. veel succes morgen bij je bedrijfsarts, zak niet weg in schuldgevoel, maar kijk wat jij zelf kunt doen; als je helder bent kan hij je pas een helder advies geven. als je vaag bent, zal hij ook vaag blijven. nogmaals: veel succes!

veel liefs voor jullie allemaal, en tot morgen, bibelle

(ps ik heb geen schuldgevoel dat ik jullie nu al weer verlaat, ik heb er wel spijt van, want ik ben graag bij jullie en ik breek het nu zelf af, ik blijf jullie dus nog wat gezellige en serieuze antwoorden schuldig!)

[Mieke]

@ bibelle,
Dat heb je mooi ontrafeld.
Fijne avond met latman

[Mick]

@bibelle:
Fijne avond nog en bedankt voor jouw uitleg en kijk op schuld en spijt.

[anjo]

Chinagirl, leuk om je ingelogd te zien staan. Hoe gaat het met je?

[anjo]

Anna,

Ik ben het met je vader eens. Ik heb mijn kinderen niet gekregen zodat zij voor mij konden zorgen.
Ee goed pensoen plan was daarvoor een betere investering geweest, veel goedkoper en veel meer betrouwbaar. Ze hoeven me ook niet dankbaar te zijn maar ik zou het wel leuk vinden als hun geheugen niet te selectief wordt. Ook daar heb je natuurlijk geen zeg in.
Jammer dat je niet de kans hebt gehad om een wandeling te maken, het was inderdaad prachtig weer.

[Anna]

Anjo, uiteraard ben ik het ook met mijn vader eens. Nu ben ik me ervan bewust dat mijn moeder terecht kan zeggen dat hij gemakkelijk praten heeft, want hij was erg weinig thuis toen ik klein was. Dus veel kwam op haar neer. Maar dit was ook niet helemaal zijn keuze.
Van mijn eigen kinderen verwacht ik geen dankbaarheid en ook niet dat ze voor me zorgen als ik oud ben. Ik heb ze op de wereld gezet en dus ben ik verantwoordelijk voor hen, maar zij hebben omgekeerd geen verplichtingen aan mij. Dat ik daarnaast zielsveel van ze hou staat daar los van.

[CPAS]

Beste Anna,

Ouders, je kunt ze niet missen, je kunt er mee kibbelen en toch van houden.
Je was het vast met je vader eens vanmiddag.

Mijn ouders en mijn grootmoeder zeggen altijd: eens dat je kinderen hebt geraak je er niet meer van af. Ze blijven je zorg. Geef ze die zorg en liefde en respect, en kijk maar later krijg je er automatisch wat van terug. Zo dachten ook mijn grootvader en overgrootmoeder erover.

Wel mijn respect en liefde hebben ze, en zo nodig de wederkerende zorg (gelukkig zijn ze alle drie nog gezond en vitaal en vooral onafhankelijk van enige zorg). En dat vind ik ook meer dan normaal. Zij dwingen respect af op een natuurlijke manier, zonder dit te eisen. Ieder moet zijn eigen leven kunnen leiden, dit doe je met wederzijds begrip, respect en noem maar op.

Ik vraag niet meer of niet minder van mijn eigen kinderen.

Natuurlijk bestaan er wel eens verschillen van mening, maar daarover valt altijd te praten.

Groetjes en tot lezens.
Corinne

[CPAS]

Hoi Marieke,

Zenuwen zijn een vreselijk onberekenbare partner bij het voorspelen.
Mijn man en ik hebben laatst een uitvoering gegeven, bij mij ging het goed, hij kan af en toe niet lezen bij het blazen, dat is op zich niet erg, zolang hij het ritme niet kwijt raakt. Dit ging dus even mis. Puik en enthousiast publiek heeft ons weer op de been gebracht en we hebben het afgemaakt.
Jammer, maar het ging toch allemaal om een leerlingenvoorstelling. Zelfs ervaren profs maken fouten. En waar komt die ervaring vandaan: juist: door het leren van je fouten. Steek dus een hart onder de riem van je collega-accordeoniste en die van jezelf. Wij, alcoholisten, moeten ook van ervaring rijker (of beter droog) worden.

Ik moet leren zenuwen de baas te worden zonder wijn. Daar ga ik weer aan werken.

Groetjes
Corinne