zondag 18 mei

[druppeltje]

Mogge allemaal drup strompelt weer eens de huiskamer binnen. Nog niet bijgelezen maar wel van slag van het rennen (nou ja voor je zover van rennen kan spreken bij mij) Werd op 6.15 uur plotseling wakker: hellep!!!!!! heb me verslapen waarom ging die verd@mde wekker niet af dus vlieg naar beneden, voer snel de dieren ergerde me dood dat ik de koffie niet had klaar gezet maar daar was toch geen tijd meer voor. Stuif de badcel in en ergerde me weer dat ik mijn kleren niet had klaargelegd. Sjees met doggy over straat en al hijgende vond ik het vreselijk stil.........kak nou hond want vrouwtje moet werken en ondertussen kreeg ik het idee dat er wat aan de hand moest zijn want het was me te stil buiten. Een natuurramp, oorlog iets met het koninglijk huis? Nou nee gewoon zondag hahahah en ik dacht dat het maandag was stond ik daar mooi om half acht helemaal klaar om naar het werk te gaan. Inmiddels heb ik het gevoel dat ik gewoon gewerkt heb, zo moe ben ik hier van maar ben wel blij dat ik me de schande heb bespaard dat ik niet gegaan ben. Het leven is dus toch niet saai maar kan wel vermoeiend zijn.

[Mai]

Ja, ik snap wel wat je bedoeld Har. Maar aan de andere kant deed ik juist altijd ook zo mijn best om juist als anderen te zijn, me vooral niet bijzonder te voelen. En als ik nu gewoon accepteer dat deze onrust gevoelens op dít moment heel sterk verbonden zijn met mijn alcoholisme.... Dan laat ik het rusten en denk ik.... GF!! Neem je tijd!! Accepteer, laat los en ga door. Vind ik al reuze moeilijk, denk dat ik met die eerste stap al de rest van mijn leven bezig zal zijn... Maar welllicht dat ik dat over een jaartje in een heel ander licht zal bekijken! Huh!

[druppeltje]

Nou, naar voor jullie maar blijkbaar ben ik niet de enige die raar geslapen heeft.

[Mai]

Sorry Drup, maar ik lig hier helemaal in een deuk!!!! Fijn dat je dit even deelt, zeer herkenbaar, dus iets minder schaamtelijk dan! Hihihihihihi........ :)
GEWELDIGE AKTIE!!! van die grijze cellen...

[druppeltje]

Ja Marjo, zo is het echt gegaan en ik wilde dat delen omdat het ook eens fijn is om te lachen al doe ik dat nu pas. Misschien vinden anderen me dom maar dan heb ik tenminste een iemand aan het lachen gebracht vandaag en dat maakt het weer goed voor mij. Dank voor je leuke reactie en zal mijn grijze hersencellen eens behoorlijk gaan toespreken.

[CPAS]

Har,
Onrust in me heb ik al veel langer. Alleen stom dat ik die op een bepaald moment ben gaan dempen met alcohol. 't Ja, deze onnozele hals had dat even niet in de gaten en toen ze het in de gaten kreeg, was ze al verslingerd aan dat goedje en eer ze dan zover was dat ze bereid was om dat goedje maar te laten staan ...
Helaas is het wel zo dat het feit dat ik alcohol misbruikt heb, mijn behandeling bemoeilijkt. Alcohol maakt alles zo onlogisch en onberekenbaar. Ook achteraf.

Druppeltje,
Ha, ha, ik moest toch lachen. Troost je, heb ik al verscheidene keren in mijn leven gepresteerd. Je hoeft daar ook niet eens een alco voor te zijn. Mijn huisgenoten hebben het ook allemaal al wel eens gehad. En ja, dan ben je moe van het haasten en krijg je koppijn of een kater van het feit dat je zelf vindt dat je een Jan met de korte achternaam bent.
Maar bedenkt nu: je hoeft lekker niet te gaan werken, je hebt een onverwachte vrije dag!

Marjo,

[druppeltje]

Fijne onverwachte vrije dag maar was wel heel vroeg opgestaan en al moe voordat ik ik er kon van genieten. Misschien ook last van onrust, het leven niet onder controle hebben zoals je het wil? Die nare onrust heb ik ook gehad na het overlijden van mijn man: ik sjoude het hele huis maar door, trok kasten open, verplaatste dingen en wist eigenlijk niet waar ik mee bezig was. Ik liep gewoon te zoeken en wist niet waar ik naar liep te zoeken maar het was een onbedwingbaar zoeken. In die onrust ben ik mijn 1e boek gaan schrijven in de hoop een antwoord te vinden en ik ben helemaal geen schrijfster maar zocht een antwoord op die onrust. Misschien heeft hier iemand wat aan deze tip maar weet een antwoord heb ik nooit gekregen maar de onrust is wel voorbij.

[druppeltje]

En ja Corinne voor die tijd dronk ik ook al maar toen ben ik gaan zuipen. In die tijd van onrust stapte ik over van drinken naar zuipen, sorry maar weet hier geen ander woord voor. Het verveldende was dat toen de onrust voorbij ging bleef ik gewoon doortutteren en daarom ben ik hier. Dus ook jou verhaal is heel herkenbaar. Zoals ik al eerder schreef we hebben allemaal ons rugzakje anders waren we niet hier, we zijn hier niet voor jeuk aan onze grote teen, we hebben allemaal hulp/troost gezocht in de alco.

[CPAS]

Druppeltje,
Je beschrijft een beetje wat ik deed toen ik overspannen was. Ik was toen ook alle richting kwijt in mijn leven. Ik zocht en als ik wat vond, wist ik niet wat ik daarmee moest. Dat soort dingen.
Van de huisarts moest ik maar veel gaan wandelen. Ben toen ook (ik zat werkloos en zonder uitkering) op therapeutische basis begonnen met een bedrijfsplan. Ik ben ook nog effectief begonnen.
Toen ik daarvan was hersteld, ben ik weer als een gek gaan dienstbaar zijn. Niets geleerd.

Ik ga me nu klaarmaken om maar eens te gaan wandelen.

Ik kom nog even piepen voor ik echt vertrek.

[tapas]

Over dat aanpassen aan zit ik veel te denken de afgelopen dagen, ook door die crematie, dat was dus ook iemand die zich ook niet aan kon passen aan de geldende normen maar het was haar uiteindelijk wel gelukt om haar leven op haar eigen manier vorm te geven en zichzelf te accepteren.
Ik heb het ook geprobeerd vroeger, maar voelde me altijd een vreemde eend in de bijt. Tot de pubertijd ging het allemaal wel en kon ik het bijbenen, maar vanaf de middelbare school lukte het me gewoon niet, het ging me vaak te snel en ik was te gevoelig, vriendinnen kregen verkering, en ik niet en dacht altijd, wacht maar, volgend jaar dan ben ik ook normaal net zoals de rest... iedereen ondernam dingen en ik deed dat ook maar voelde me bij de meeste dingen doodongelukkig, het pastte niet bij mij en ik hoorde altijd dat ik anders moest zijn dan ik was.. niet gevoelig, stoerder, niet zo bang. Zolang ik mijn gevoel uit kon schakelen ging dat wel maar zodra ik ging voelen was ik nergens meer. Opleidingen kon ik op mijn manier toch wel afmaken, maar inderdaad wel 'op mijn manier' een eindscriptie onder begeleiding van een docent schrijven lukte me niet, ik ging dood van de faalangst maar toen ik het zonder die begeleiding ging doen lukte het wel en kreeg ik toch mijn diploma.

Daarna werken, ook daar was het ongelofelijk zwaar, ik kon alleen maar werken en slapen en vaak kwam ik huilend uit mijn werk, het ging weer te snel en er gebeurde te veel, te veel eisen waar ik aan moest voldoen (dacht ik, of voelde ik), ondertussen woonden vriendinnen vaak al samen, sommige al zwanger, werk ging goed, huis kopen, auto, en ik kon alleen maar werken en me verder nergens meer op concentreren, maar ik deed mijn best, heb na 2 jaar flink lessen en uiteindelijk een staatsexamen mijn rijbewijs gehaald, en een auto gekocht waar ik 2 jaar met het zweet in mijn handen mee heb gereden, het putte me helemaal uit, autorijden, het ging me te snel allemaal en ik was doodsbang, maarja iedereen kan dat dus moet ik dat ook kunnen. Werk werd ook steeds meer een drama, tig banen en de eerste hield ik nog 5 jaar vol (met veel ziekteperiodes) de 2e hield ik 6 maanden vol, daarna 3 maanden, en daarna ben ik bewust bij uitzendburo's gaan werken omdat ik het steeds minder lang vol hield... ik heb me suf-aangepast aan de normen maar leefde niet meer, ik kon alleen nog maar overleven en de drank was daar een behoorlijk goeie hulp bij om alle gevoelens van angst en verdriet omdat het me niet lukte te kunnen dempen... overleven is geen leven!!

uiteindelijk dus in 98 bij de goede hulpverlening terecht gekomen en eindelijk mogen ontdekken wie ik was, en vooral leren accepteren dat ik was wie ik was en dat ik mijn beperkingen heb en daar naar moet leren luisteren. Luister ik niet dan ga ik subiet in de overleefstand, luister ik wel dan leef ik, dus ik heb geen keus meer want ik wil leven.

Gisteravond liep ik met de hond door de buurt, in de meeste huizen zie je gezinnen, auto voor de deur, het huisje boompje beestje gevoel, ik ben 45, woon alleen, heb een transportfiets een hond en een kat, heb geen betaald werk maar wel een werkplek waar ik mezelf mag zijn, bang mag zijn, waar het op mijn eigen tempo mag en ik voelde me opeens ook rijk. Ik ben zo blij dat ik dit heb mogen leren en dat ik mijn leven op deze manier vorm mag geven. Ik heb geen spijt van dingen die gebeurd zijn, ik heb ze nodig gehad om te komen waar ik nu ben. Ik heb ook geen spijt gehad van dat ik flink gedronken heb want ik had dat nodig om alle kanten van mezelf te ontdekken en uiteindelijk te ontdekken dat ik met de drank maskeerde wie ik werkelijk ben. Ik ben ik, mijn leven voldoet niet aan de algemeen geldende normen maar dat zal me worst zijn. Het is namelijk mijn leven!! en ik laat niemand behalve mijzelf meer bepalen hoe ik dat moet vormgeven.

en dat wilde ik even kwijt!!!

[druppeltje]

Ja Corinne mijn huisarts beveelde me dat ook aan en omdat ik altijd graag een hondje wilde heb ik die genomen zodat ik tevens een motivatie had om naar buiten te gaan. Maar toen zat ik al net als jij in de ban van de alco. Tjee het was makkelijker er aan te beginnen als te stoppen he? Wens je een fijne rustige wandeling, geniet van de natuur en het leven want je hebt er maar een (tenminste hier dan). Ik ga ook met hondje weg zodat ze nu rustig en langer kan wandelen en niet half kakkent het gras wordt doorgesleurd............hihihihi

[Kaia]

Dag liefste dapperste virtuelen die ik ken!

Blacky wat ben jij toch altijd heerlijk ondernemend, je DOET het toch maar allemaal!

Jozias, geweldig dat zonnige gevoel waarin je goede zin krijgt in opbouwende dingen, dat is helemaal van jou alleen, heel veel plezier en succes!

Marjo: ja raar dat we het zover hebben laten komen, maar wel super dat we het nu omdraaien toch?! Probeer maar met een ongedwongen verwondering en zonder verwachtingen naar het leven en jezelf te kijken, het komt allemaal zoals het komt, je bent immers net uit je ei, Eitje ;-) En 1 ding weten we zeker: zolang we niet drinken zijn we heus niet perfekt, maar wel puur, veel meer kunnen we zijn wie we willen zijn. Vandaag laat ik de spijt los over gisteren, en bouw ik aan een mooie herinnering voor morgen!

Die laatste zin geldt ook voor jou Har. Ik weet niet of je vader er nog is om het alsnog uit te praten, maar probeer in ieder geval jezelf te vergeven. Het is zo zinloos om te blijven piekeren over wat we allemaal niet goed hebben gedaan, terwijl we VANDAAG de kans hebben om morgen een goed gevoel over gisteren te hebben
En ik sluit me aan bij je weigering om voorgoed slachtoffer te blijven van mijn JWWverleden (ook al is het nu nog wel wat pril). We kunnen alleen maar hopen dat we er heel veel van geleerd hebben en verder kijken we vol goede moed vooruit! Dat je het maar weet !

Gem: ik zou het niet 'minder meegaand' willen noemen, maar liever 'minder onverschillig'! Dingen maken je nu wat uit, doen er nu wat toe, de persoon die jij bent IS iemand die dingen voelt, eigen gedachten en een mening heeft ipv als een zombie steeds maar mee te liften in een roes. Dan maar minder 'relaxed' voor het eerste oog van de buiten- of jouw binnenwereld: uiteindelijk ben je heel veel leuker zo, écht!!!

Corinne je schiet al aardig op met je dubbele detox, misschien zie je het nog niet maar straks komt daar alleen maar goeds onder vandaan, hou vol hoor Geniet maar lekker van alle kleuren en geuren en pure gevoelens op je wandeling!

Visje proficiat met je 14 dagen ADB

Druppeltje wat heb jij jezelf een leuke verrassing gegeven

Kohtje nog van harte, met je verjaardag en je bevrijding

Allemaal heel veel lieve groeten van mij, en we blijven volhouden hoor, al is het alleen maar om te kunnen weten wat we gaan weten als we daar zijn waar we zonder ADB te zijn nooit zouden hebben kunnen komen!

Kaia.

[Ziza]

Goedemiddag allemaal,

Wat een herkenbaar verhaal Har... ook ik heb jarenlang erkenning gezocht bij anderen en met name bij mijn vader... ik werk zelf in een familiebedrijf met twee broers...

Voor mij is het vergelijkbaar met alcohol en drugs... en het vult ook mooi de "gat in je hart" theorie aan...
Ik mis "iets" en zoek iets van buitenaf om mijzelf heel en comfortabel te voelen... wat ik miste wist ik niet precies maar ik was er van overtuigd dat als mijn vader meer waardering voor mij had dan zou ik mij beter voelen...of als mijn partner mij meer waardering zou geven of de buurman of wie dan ook pas dan kan ik gelukkig zijn... ik maakte mij op die manier afhankelijk van anderen... hetzelfde als dat ik afhankelijk werd van alcohol en drugs... het grote voordeel van alcohol en drugs was dat het werkte als instant-koffie... meteen resultaat!....maar er was nooit genoeg om de stonedheid in eeuwigheid te laten voortduren...en ik heb ook enorm veel tijd verspild in het najagen van waardering van anderen... echt heel veel tijd en altijd vond ik of kreeg ik maar een beetje...was ook nooit genoeg...

Mijn vader is niet iemand die strooit met waardering voor anderen... dat wist ik al 25 jaar en toch bleef ik proberen om waardering te krijgen ! .... wat een waanzin.... is voor mij hetzelfde als drinken en gebruiken... doing the same thing over and over again and expecting a different result....

Het gat wat ik in mijn hart had en nog steeds heb is zo groot dat het niet gevuld kan worden met alle alcohol en drugs van deze aarde... ook is er niet genoeg waardering van anderen om het te vullen...al het geld van de wereld kan het gat ook niet vullen... want ik bleef wat missen... als ik het ene had gehad kon ik er niet eens van genieten want ik was al bang dat het uit zou werken of niet genoeg zou zijn...

Het gat in mijn hart is oneindig groot... de enige die het kan vullen is God zoals ik Hem begrijp...
En God zoals ik Hem begrijp is oneindig , liefdevol en wijs...

Waar ik ook achter ben gekomen is dat ik zelf helemaal niets waardeerde ... totaal geen dankbaarheid voor wat ik had maar altijd keek naar wat ik niet had... en er heilig van overtuigd was dat als datgene zou krijgen wat ik niet had ik dan gelukkig zou worden...
Als ik geen waardering geef krijg ik het ook niet... als ik focus op het negatieve dan KRIJG ik het negatieve...

Iets van buitenaf zal mij nooit gelukkig kunnen maken... voor mij moet het van binnenuit komen... en ik geloof ook dat God van binnnen zit... daar is waar ik het kan vinden en niet op een berg in Tibet of in de kerk of in de woestijn...

Als ik vind dat ik te weinig krijg dan geef ik waarschijnlijk ook te weinig...
Als ik een ander help om waardering te krijgen dan ben ik niet aan het geven maar aan het nemen... en dat verwar ik nog regelmatig... en zo blijf ik leren...

Voor mij is altijd de cruciale vraag van wat ik nodig heb... niet zozeer wat ik wil maar wat ik nodig heb... om daar het onderscheid in te kunnen zien... want hetgene wat ik soms wil is NIET wat ik nodig heb...en kan ook behoorlijk schadelijk voor mij zijn.. ik hoef mijzelf alleen maar om te draaien en te kijken naar het verleden...En om dat verschil te kunnen zien vraag ik om hulp bij anderen...en aan God...

Zo straks naar de film met de kids... ik ga met mijn zoontje naar "De drakenjagers" en mijn vriendin gaat met ons dochterje naar "De Winx club"....

Ik wens iedereen een fijne dag...

[druppeltje]

Tapas je bent een kanjer, een leeuw hoe je gevochten hebt voor jou leventje. Houd vast, dit is van jou en ben trots op jezelf want dat heb jij bereikt!!!!!!!!!

Dank voor je levensverhaal, ik vind het boeiend en knap dat je het durft te delen.

Heb wel een man gehad maar helaas geen kinderen. Als ik om me heen kijk, van anderen hoor en ook hier weer lees zijn ze toch niet zalig makend maar zoals mijn ervaring is buurmans gras is altijd groener.

[CPAS]

Mensen,
Wat zijn jullie razend actief en diepzinnig geweest in die paar minuten dat ik me omturnde om naar buiten te gaan.
Ik zal het straks nog eens allemaal teruglezen. Niet nu, want dan kom ik de deur niet uit.

Tot straks.

[Kaia]

quote:

---

Originally posted by:

tapas

Gisteravond liep ik met de hond door de buurt, in de meeste huizen zie je gezinnen, auto voor de deur, het huisje boompje beestje gevoel, ik ben 45, woon alleen, heb een transportfiets een hond en een kat, heb geen betaald werk maar wel een werkplek waar ik mezelf mag zijn, bang mag zijn, waar het op mijn eigen tempo mag en ik voelde me opeens ook rijk. Ik ben zo blij dat ik dit heb mogen leren en dat ik mijn leven op deze manier vorm mag geven. Ik heb geen spijt van dingen die gebeurd zijn, ik heb ze nodig gehad om te komen waar ik nu ben. Ik heb ook geen spijt gehad van dat ik flink gedronken heb want ik had dat nodig om alle kanten van mezelf te ontdekken en uiteindelijk te ontdekken dat ik met de drank maskeerde wie ik werkelijk ben. Ik ben ik, mijn leven voldoet niet aan de algemeen geldende normen maar dat zal me worst zijn. Het is namelijk mijn leven!! en ik laat niemand behalve mijzelf meer bepalen hoe ik dat moet vormgeven.

en dat wilde ik even kwijt!!!

---

Lieverd, deze vrouw van 43, ook zonder algemeen maatschappelijk goedgekeurd huisjeboompjebeestje-leven, vindt jou helemaal geweldig!!!

Hoeveel mensen die wel aan die "normaal geldende rol" voldoen, kunnen van zichzelf zeggen dat ze zo bewust in het leven staan, zoveel geleerd hebben en nog willen leren, en zo gelukkig zijn met wat ze nu wél hebben.....je moest eens weten hoevelen gevangen zitten in hun burgerlijke leventjes!

Dus tegen jou wil ik graag zeggen: meid, gefeliciteerd met JOUW leven, zo er helemaal midden in, en dat het jou nog maar heel veel ongestandaardiseerde, verrassende, van de norm afwijkende gelukken mag brengen, in al jouw prachtige unieke eigen vormen !

en dat wilde ik even kwijt

[Har]

Beetje moeilijk forummen, mijn internetverbinding ligt er elke keer uit. Probeer het later nog eens...

[Mai]

Kijk! Als er nou nog meer mensen zijn die iets KWIJT willen... GRAAG!!!
Want IK zit hier ff OP en TOP te GENIETEN!!!
Waarvoor dank, ALLEMAAL!!!!

En om toch even af te wijken; in het BIJZONDER Kaia. GOED om (op deze manier) weer eens wat van je te horen!! BEDANKT, dat je zo LEKKER in het leven staat. Daar kan ik van LEREN!!!!

:light:

[Sammy]

quote:

---

Originally posted by:

druppeltje

Ik ga ook met hondje weg zodat ze nu rustig en langer kan wandelen en niet half kakkent het gras wordt doorgesleurd............hihihihi

---

hahahahaha:D

[Sammy]

quote:

---

Originally posted by: Ziza
Goedemiddag allemaal,






Als ik vind dat ik te weinig krijg dan geef ik waarschijnlijk ook te weinig...

Als ik een ander help om waardering te krijgen dan ben ik niet aan het geven maar aan het nemen... en dat verwar ik nog regelmatig... en zo blijf ik leren...



Voor mij is altijd de cruciale vraag van wat ik nodig heb... niet zozeer wat ik wil maar wat ik nodig heb... om daar het onderscheid in te kunnen zien... want hetgene wat ik soms wil is NIET wat ik nodig heb

Mooi gescreven Ziza, en een waarheid als een koe.

[Trees]

[Sammy]

Tapas, Wat heb jij moeten knokken in je leven. Dan mag je er trots op zijn om nu te zien wie je bent.

[tapas]

Het dubbele is dat ik ook geniet van het knokken, ik zou niet zonder kunnen, alleen knokte ik vroeger meestal de verkeerde kant op!
Bedankt voor jullie lieve reacties.

Ik ben eigenlijk altijd geweest wie ik ben alleen nu leef ik er eindelijk naar, en zonder drank is dat zelfs alleen maar makkelijker geworden. Het voordeel van alleen zijn is ook dat er minder stoorzenders zijn die willen dat je aan hun eisen voldoet, vandaar dat ik ook maar 16 uur werk en dan ook nog op een werkplek met meer 'gemankeerde' mensen.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik dan sterker in mijn schoenen sta dan in het echte leven. Als ik in een gezelschap ben waar iedereen toch wel partner, kinderen, baan enz heeft en leeft met de hectiek van alle dag dan voel ik me ook wel vaak een enorme uitzondering en flink onzeker omdat ik me niet veilig voel in die wereld en dat het dan ook een stuk moeilijker is om bij mezelf te blijven.

Ik snap dan ook maar al te goed dat velen van jullie zo graag een plek voor zichzelf zouden willen hebben.

[Mai]

Nou Tapas, vaak verwoord jij waar ook ik eigenlijk mee worstel. Lijk me er nu pas bewust van te worden dat ik het idd soms erg moeilijk heb met het aanpassen bij mijn dagelijkse situatie, en moet bijkomen van alle hectiek als iedereen weer weg is. Zo zit ik de laatste dagen erg te malen over het feit dat ik in juni met 3 vriendinnen weer 3 dagen naar het Oerolfestival op Terschelling zal gaan. Vrijdagavond hebben we de voorbespreking gehad, en zij verwoorden voor mij de gedachten die ik al een poosje had, maar steeds wegduw omdat ik niet weet wat te doen. Zij wezen er mij met klem op dat ik niet mee móest, het niet om hun moest doen, me niet schuldig zou moeten voelen als ik besloot niet mee te gaan. Zij weten dat ik me voor zelfs een avondje weg enorm op moet laden en daarna een hele tijd nodig heb om weer bij te komen.... Nu heeft dit mij sindsdien al in de tang, en wéét ik gewoonweg niet hóe ik er zélf over denk! Aande ene kant is het nog erg moeilijk, gezien de dríe dagen en de aanzienlijke hoeveelheid alcohol die op dit soort festivals als gewoon naar binnen wordt gegoten en waar ik tot dusver zelf als geen ander raad mee wist. Bind ik de kat op het spek door wel mee te gaan, of moet ik mij erover heen zetten en dit gewoon aankunnen. Zonder drank moet het ook gewoon lukken, toch? Het moeilijkst vind ik nog om mezelf recht in de ogen te kijken en te doen wat ík wil. ik kom er niet uit. Ik kan niet afwachten en doen wat ik op dát moment voel, kijken hoe ik in mijn vel steek. Zij willen - ook heel begrijpelijk en logisch- niet een week van te voren te horen krijgen dat ik niet mee ga. Toch vreet het aan me. Stel dat ik nu zeg dat ik niet mee ga, en op het moment dat zij wel gaan, ik me juist heel goed voel en spijt heb van mijn beslissing. Stel dat ik besluit wél mee te gaan en 2 dagen van te voren zo'n paniekaanval krijg, dat ik niet meer mee durf, dit dat niet kan zeggen en dus 3 dagen met mezelf aan zit? Kortom, ik neig er voor te kiezen om maar niet mee te gaan, de spijt op de kop toe te nemen zodat ik hen niet hoef teleur te stellen als ik ervoor zou kiezen wél mee te gaan en het eigenlijk niet aan kan! Daar zit ik weer, met de handen in het haar! Vast! Klem gezet! het gevoel geen kant meer op te kunnen... Radeloosheid....

[tapas]

Marjo, er zijn 2 dingen die je moet doen... voelen wat je voelt bij het idee dat je op oerol rondloopt en voelen wat er is als je thuis zou zitten tijdens die dagen. Probeer eens zonder bijgedachten over anderen te voelen wat je werkelijk zou willen, als die vriendinnen niet zouden gaan zou je dan balen? zou je dan met een ander toch gaan? of als je thuisblijft zou je je dan zo rot voelen over alles wat je misschien wel zou mislopen daar dat dat niet te harden is?

wat je ook kan doen is bedenken welke raad jij aan een ander zou geven als diegene voor dit dilemma zou staan.

Ik ben zelf 1x naar Oerol geweest. en inderdaad dronk ik toen ook nog maar ondanks dat ik enorm van theater houd houd ik niet van mensenmassa's en was het voor mij 3 dagen overleven al heb ik best mooie dingen gezien. en ik zat met een fikse kater op de boot terug en heb nog dagen nodig gehad om er van bij te komen. Hoe gaaf ik het ook vind dat hele Oerol, het kost mij teveel energie en het tempo ligt te hoog, alles willen zien, niks willen missen, angst om geen kaartjes te hebben, dat eeuwige fietsen van hot naar haar en je fiets niet terug kunnen vinden (hoewel ik daar een goeie tip voor heb, bind een zakdoek aan de stuur of bagagedrager en je vind je huurfiets zo weer terug!), overal mensen en nog eens mensen en overal drank! en savonds overal dronken mensen. Hoeveel het me ook steekt dat ik er niet van kan genieten en dat ik dat best zou willen, ik weet dat het niet zal werken dus ga ik niet meer.. helaas...

Dan ga ik liever een keer naar een voorstelling van bv de Dogtroep in Amsterdam, dat is te overzien en daar geniet ik dan veel meer van!