zondag 10 mei.

[Gast Hannah1]

Vandaag is het moederdag,
even stilstaan bij de vrouw die je gebaart heeft of heeft opgevoed .
Ookal leeft ze misschien niet meer.
Ik probeer dat vandaag te doen met mildheid en de positieve dingen te zien.
Voor ieder een hele fijne dag!

[HenkT]

Dat zeg je mooi pipi met mildheid en positief, dat is een mooie manier, dat ga ik ook zo doen vandaag
een fijne dag

[catie]

Goede morgen,

Ja moederdag, ik ben geen moeder, maar ik denk met heel veel liefde en respect terug
aan mijn lieve moeder die niet meer leeft.
Het is voor mij verder een gewone zondag. 'k Heb de honden al uitgelaten
nu mezelf fatsoenlijk aankleden en dan naar de kerk.
Alle moeders een fijne dag gewenst.
Alle een "droge" dag gewenst ook al is het soms moeilijk.
Ook vandaag de eerste late staan!

Liefs, Catie.

[An]

Goedemorgen Pippi en HenkieT, Carolien en Catie.

Ik wens jullie allemaal een fijne dag toe!
Vandaag drink ik gelukkig niet. Ik ben weer gereset zullen we maar zeggen.

[AlbertRemmo]

Goede morgen allemaal

An fijn dat je er weer bent:present:

[Gees]

goedemorgen allemaal!

moederdag=middenstandsdag??
hoe dan ook, elke zondagmiddag ga ik naar mijn moeder, 82 jaar, die samen met haar hondje nog zelfstandig woont en ik hoop dat ik op mijn oude dag net zo positief zal zijn als zij is!

toen ik vanmorgen om 6 uur met al mijn honden wandelde had ik contact met een koekoek.
ik "koekoekte" terug en hij kwam gelijk aanvliegen om te kijken welke indringer zijn territorium onveilig maakte...

mijn dag kan niet meer stuk!
en nu duik ik weer met mijn zaag de boswal in!

een fijne dag allemaal!

[HenkT]

goed zo An, trots op je

[tapas]

Moederdag doe ik niet aan, daarin ben ik dan weer dwars, ik vertik het om te vieren, al die zelfgemaakte press-papiers, asbakken, tekeningen, servetringhouders, het hoeft niet van mij... ik gooi ze meteen weg, hup, de prullenbak er mee in.... ik ben namelijk geen moeder en krijg ze dus ook nooit...

maar even serieus, ik vind het een erg moeilijke dag met een moeder die nog steeds schreeuwt om aandacht, waardering en bevestiging en die steeds harder gaat 'schreeuwen' en daarmee iedere vorm van spontaniteit van onze kant in de kiem smoort en ons steeds verder van zich afduwt. Ik vind dat verdrietig en het legt me ook lam want ze dwingt me daarmee tot iets wat ik niet altijd kan en wil opbrengen. Het lijkt wel of met de leeftijd haar verwachtingen steeds hoger worden naar zichzelf en naar ons toe en daardoor de teleurstellingen steeds dieper. Ze is nu 77 en ik vraag me af of ze niet aan een ouderdomsdepressie lijdt.

In haar omgeving gaan natuurlijk steeds meer mensen dood, dat is confronterend, en dan hoort ze hoe kinderen op zo'n afscheid over hun vader of vooral moeder praten, hoe belangrijk die voor hun in hun leven geweest is, hoe bijzonder ze was en hoe bijzonder de band was. Ze voelt wel dat haar band met ons niet zo is. Die warmte is er niet en dat is pijnlijk. Ze kan het zelf niet geven en verwijt ons dat wij het niet aan haar geven.

Genoeg stof om vandaag eens bij stil te staan

[albertina]

Goedemorgen,

Alle moeders een fijne moederdag.
Al ben ik het met Gees eens dat het door
de commercie in het leven is geroepen.
Helaas heb ik geen moeder meer.
Zij vond het trouwens onzin.
Het moederdag gebeuren.

Hier ook de 1e kleine eendjes.
Ik woon aan het water en heb de afgelopen
weken de nestjes zien bouwen.
Nu zwemmen sinds vanmorgen de 1e jonkies
echt heel leuk.

Zo, dat was mijn bijdrage voor vandaag.
Ik ben even ergens anders ingelogd, ik heb
namelijk geen telefoon en geen internet.
Maak er allemaal een fijne dag van.
En laat de 1e staan.

[safidepafi]

Tapas eerst even zeggen dat ik je poster erg mooi en krachtig vond.
Vooral ROOS IS BOOS zegt echt alles en is erg pakkend.
Daar zullen een hoop mensen zich mee kunnen identificeren.
Ik hoop dat het jullie gaat lukken.

Ik werd geraakt door wat je over je moeder schreef

quote:

---

Ze kan het zelf niet geven en verwijt ons dat wij het niet aan haar geven.

---

Toen ik vrijwilligers werk en ook betaald werk met bejaarden in bejaardentehuizen heb gedaan, was ik vooral begaan met die mensen die het moeilijk vonden contact te maken.
Vaak waren dat bejaarden die aan dementia leden.
Voor de kinderen was het echt een ramp, als moeder ze niet herkende of heel agressief naar ze was.
Of ze verweet dat ze nooit kwamen, terwijl ze elke avond zorgden dat ze na het eten even moeder welterusten kwamen zeggen. En vaak op vrije dagen een middag langs kwamen.

Voor mij was het makkelijker omdat er geen emotionele band was, dus mij raakte dat niet zo al die verwijten.
Ik zocht bij hun geen emotionele steun, maar kon het wel geven.
Ik verwachte geen herkenning, maar kon het wel geven.
Ik zocht geen aandacht, maar kon het wel geven.

Snap je een beetje wat ik probeer te zeggen.
Als je jezelf minder als dochter gedraagt met verwachtingen en eisen,dan maakt het niet uit hoe ze doet, wat voor bui ze in is.
Je bent er gewoon om die bui op te vangen, zonder schuldgevoelens dat je niet echt van haar houd.
En teleurstelling dat zij niet de moeder is die je graag zou willen hebben.
Het maakt je namelijk niets meer uit hoe ze is, ze is je moeder van 77 jaar oud.
En voor hoelang nog?
Door die emotionele band zelf niet meer te zoeken of te missen, kan je er misschien beter tegen dat ze zoveel aandacht vraagt.

Natuurlijk moet je niets en hoef je je nergens schuldig over te voelen.
Ik wilde gewoon met je delen hoe ik met moeilijke oudere mensen om ben gegaan.
Misschien dat je er wat aan hebt.

[safidepafi]

Maar je mag het ook klinkklare onzin vinden hoor!!

An fijn dat je er weer bent!
En bedankt voor je uitleg waarom je zo fel reageerde, gelukkig we zijn toch nog vrienden!
Maar ik heb wel gehoord wat je wilde zeggen en zal er binnenkort een besluit over maken.

Kate, joehoe!! Als het je lukt dan zou ik het fantastisch vinden!

[Houtje]

Goedemorgen allemaal.

Tapas,
Ik snap je donders goed. Ik snap Saffie ook wel die probeert dat gevoel te relativeren maar voor je eigen, veeleisende moeder (ik had er ook zo één, en gek genoeg toch mis ik haar soms meer dan ik verwachtte)..... kom je altijd al binnen in een spinnenweb van duizend emotionele draden die gevlochten zijn.

Vechtend door de plakkerige draden moet je dan je weg maar eens zien te vinden, dat is hartstikke moeilijk. Ik weet er alles van.

Over moederdag: mijn moeder schreeuwde heel hard dat ze niets wilde maar was dan woedend áls we ook niets deden.
Lekker duidelijk naar de kinderen. En nu betrap ik me op hetzelfde. Ik biecht het maar op. Ik vind het eigenlijk commerciële onzin tegelijkertijd doet het me pijn dat ze zo'n moeite er mee hebben om met een kleine aansporing één keer iets aardigs te doen voor me.

Maar dat zit 'm helemaal niet in moederdag, dat zit 'm in dat je 365 dagen per jaar je voeten uit je sloffen loopt loopt voor die gasten en dat vandaag de "algemene dankzegdag" in het leven is geroepen. Het is dus heel belangrijk om door het jaar héén te zien wáár het postitieve zit in de kinderen. Natuurlijk zeggen ze wel eens dank je wel of ik houd van je, en dat zou je dan eigenlijk op moeten slaan en op zo'n dag met een druk op de knop te voorschijn kunnen toveren.

Ik erger me ook wild aan de commercie, maar tegelijkertijd wordt er een emotie aangeraakt, die diep zit. Als half NL met attenties (maakt me niet uit welke) aankomt wil ik er ook één. En dat is het kleine kind in me, dat in iedereen zit, die ook bevestiging, aandacht en liefde zoekte.

Zo, ik heb het voor mezelf geanalyseerd. Ik ben eruit.

Ik ben er blij mee dat ik hier de ruimte heb om dat te kunnen ontdekken. Dat wat ik zoek, er wel is, maar anders.

[Houtje]

An,

Ik ben superblij dat je weer terug bent. Ik miste je! Kan je het "omzien in mildheid" ook naar jezelf opbrengen nu je weet waarom je afgelopen week uit de bocht gevlogen bent.
Ik vond het altijd zo moeilijk, om mezelf te vergeven en te geloven dat ik het kon, en kan, maar uit je posting lees ik toch wel vertrouwen.

En jij weet zelf heel goed dat de vraag niet is, hoe je man het man het met JOU uithoudt.....enz.

[poly]

Voor alle moeders Goeiemorgen medestrijders,iedereen een fijne dag,en sterkte allemaal,ik ga nu naar mijn moeder en ben blij dat ik dat kan,het is anders geweest....,maar nu gaan er weer zoveel dingen wél,ik drink vandaag mooi weer niet,bevalt me veel te goed zonder!!!

[Rudy]

Goedemorgen met zijn allen.

Ik zit vanaf ik het bericht van Pip heb gelezen te denken hoe mijn moeder in het licht te zien van een liefhebbende vrouw.
Ik probeer hartverwarmende momenten op te roepen, maar het lukt me niet.
De realiteit is dat ze er niet zijn.
Nooit geweest.
Ik ben daar niet meer kwaad over.
Bij leven heb ik reeds afstand van haar genomen, haar los gelaten, wetende dat zij niet kan geven waar ik naar zocht.
Liefde, onvoorwaardelijke liefde voor haar kinderen.
Zoals Tapas al schrijft draaide zij de situatie om.

Wat je niet bezit kun je niet geven.
Door mij te ontkennen werd ik afhankelijk van haar.
Mama noem me bij mijn naam, schreeuwde een stem van binnen.
Ik besef heel goed dat zij erg ongelukkig geweest moet zijn.
Haar angsten en onzekerheid lagen besloten in haar negatieve levenshouding.
Een levenshouding die mij ongewild werd opgedrongen.
Gelukkig heb ik die circel weten te doorbreken.

Zij is inmiddels overleden en ik hoop dat ze nu de rust heeft gevonden waar ze hier op aarde naar op zoek was.

[HenkT]

Mijn Moeder is alcoholiste geworden toen mijn vader overleed en zij alleen achterbleef met 11 kinderen, ze heeft ze allemaal groot gebracht dus niets meer dan groot respect heb ik voor haar dat ze dat op heeft kunnen brengen, ze is allang overleden maar in gedachte ben ik haar dankbaar en vol respect, het was een lieve moeder met een veels te zwaar leven

[HenkT]

om de gremlins en de afkickverschijnselen te lijf te gaan hebben we gister een mooi stukje gefietst langs de polerdijk, prachtig gezinnetje nijlganzen gezien, en vanmorgen ruim een uur gezwommen en een klein beginnetje gemaakt met dingen doen die bleven liggen, niets groots maar toch, t doorbreekt wel,vandaag drink ik niet en dat wens ik voor jullie allemaal ook

[tapas]

Ik begrijp helemaal wat je bedoeld Safi, maar zoals je zelf ook weet is juist die emotionele band die het zo moeilijk maakt

trouwens wat fijn dat jij en An weer gewoon verder gaan, kijk dat vind ik nou zo leerzaam aan het forum,
er is een ruzie, een conflict, een onenigheid, maar de wereld vergaat hierdoor dus niet, er wordt op teruggekomen nu de emoties wat gezakt zijn. Het ging niet om de mens maar om de mening en jullie kunnen gewoon weer verder!

Maar terugkomend op moeders. Moeders zitten onder je huid, je verwacht in je leven het meest van je ouders en vooral je moeder, denk ik.
Veiligheid, warme en onvoorwaardelijke liefde. Dat je goed bent zoals je bent. Dat ze er voor je is als je haar nodig hebt, dat ze achter je staat wat voor stommiteiten je ook uit haalt.
Zij heeft enorm haar best gedaan om een goede moeder te zijn maar het was op haar voorwaarden, dat wij haar als kinderen onvoorwaardelijk lief hadden en er voor haar waren als zij het nodig had, dat kan je niet van een kind verwachten dus haar teleurstelling is altijd erg groot geweest en vooral toen wij pubers werden. Ik was de gevoeligste en de meest dwarse van de 3 dus bij mij kreeg ze de meeste tegenreactie en ging ze daarmee heel ver. Huilen als ik een 5 op school had gehaald want dat had ik gedaan om haar pijn te doen, tegen me aan hangen op de bank en als ik dan ergens anders ging zitten (want ik kon dat niet verdragen) dan ging ze huilen omdat ik niet van haar hield. Ik stikte daarin, kon er niet mee dealen, kon het niet meer loskoppelen van mezelf. Wie ik was was niet goed en wie ik moest zijn kon ik niet zijn want dan zou ik niet meer 'bestaan'. Dus dat ging allemaal nogal diep.

Toen ik 30 werd heb ik op mijn verjaardag het contact verbroken, Heel naar!! maar ik kon het echt niet meer opbrengen en zat er helemaal in verstrengeld. Dat praat ik niet goed maar op dat moment kon ik het niet meer. Het was een noodsprong, ik wilde los, ik wilde zelf, maar wist ondertussen ook niet meer wie ik was. Ze gooide regelmatig brieven door mijn bus over hoe gemeen ik was en hoe zij wel van mij hield en hoe ik haar pijn deed... of toen ik bij V&D werkte, mijn eerste baantje weer sinds tijden stond ze voor de kassa al huilend... om te laten zien hoeveel pijn ik haar deed.

Ik snap haar kant ook hoor en haar wanhoopspogingen om contact te zoeken. Ik snap haar machteloosheid en ze wist gewoon niet hoe het anders kon. Maar op dat moment kon ik er niks mee.

Uiteindelijk 8 jaar later toen ik in therapie zat is het contact weer heel voorzichtig hersteld, dmv gezinstherapie. Daaruit werd vooral duidelijk dat er een heel hoog verwachtingspatroon bij mijn moeder leefde wat absoluut niet reëel was, met daardoor enorm grote teleurstellingen. Dat als we ooit verder wilden er maar 1 ding was dat er nodig was, namelijk accepteren dat de ander is zoals hij of zij is. Ik haar en zij mij. Dat we 2 volwassen mensen zijn en onze eigen verantwoordelijkheid moeten nemen.

We zijn nu weer 9 jaar verder en er is gewoon contact. Ze doet nog steeds wel een emotioneel beroep op mij maar meestal kan ik dat weer bij haar terug leggen. Soms lukt me dat niet en raakt ze me weer.
Ik vind het moeilijk om te zien dat ze zo ongelukkig is en bang en boos maar ik kan dat niet voor haar oplossen en ik ben ook niet degene die haar dat kan geven.

poeh, moederdag dus!

[tapas]

Rudy

[Har]

Ha, een roos voor de moeders en voor de rest Dag vriendjes en vriendiiiiinnetjes
Heerlijk om in de tuin te zitten zeg! Geen zuchtje wind en die lekkere warme zon Mooi muziekje erbij....helemaal goed
A. zit nu ook heerlijk een beetje bruin te bakken buiten....vitamientjes

Tsja mijn moeder. Een vrouw met 2 gezichten, warm en hartig maar ook gefrustreerd en soms hysteries. Stond er alleen voor met een gezin van 5 kinderen. Pa was altijd aan het werk...zo'n man die op zondag het vlees snijdt.
Was niet makkelijk voor haar...vooral niet, toen ik op haar 42e er ook nog bij kwam....nakomertje. Wel gepland...vooral door Pa, die wou doorgaan tot er een troonopvolger kwam. Sjee, wat is dat plannetje in het water gevallen.
Enfin, tussen mij en moeders is het allemaal nog goed gekomen. Ondanks dat ze regelmatig haar frustraties op mij botvierde en ze zette het nog met harde hand bij. Wat heb ik vaak om akkefietjes op mijn donder gehad...waren werkelijk alleen maar haar frustraties. Ze kon me dan zo afmeppen dat mijn zussen ertussen moesten springen.
Ik heb het haar vergeven want ze kon ook heel lief zijn, een warme vrouw die er ook voor de vriendjes en vriendinnetjes was. Zoete inval

Ze is in 1983 overleden op 68 jarige leeftijd. Het laatste half jaar van haar leven hebben met name A. en ik haar vaak verpleegd; we woonden op de andere hoek. Heb er mooie herinneringen aan. Ze had vrede met de naderende dood en kon zich overgeven aan haar warme kant.

Over tot andere dingen. We blijven lekker in de tuin hangen vandaag. Gaat gelukkig steeds beter met A. Hoor haar niet zo veel meer hoesten; blijkt bij navraag te kloppen
Toedels en een fijne dag voor jullie allen
Groet
Har

[Kate]

Moederdag gets.
Ik herken wel wat in je verhaal Tapas, en ook wat jij zegt Rudy. Ik kan me geen leuke momenten met mijn moeder herinneren. Na een breuk van een paar jaar verdween haar stem uit mijn binnenste die constant commentaar gaf. En nu hebben we dan toch uiteindelijk een redelijk evenwicht. Ik kom er niet te vaak. Zij praat nog steeds vooral over zichzelf, ik doe geen vergeefse moeite meer en gooi er maar wat humor tegenaan.
Mijn manier om bij mezelf te blijven.
"wie weet of ik er dan nog ben"
"hoe oud denk je dan dat je wordt?"
"tsja, dat weet je maar nooit of ik er dan nog wel ben"
"nou ondertussen komt er toch steeds een jaartje bij. Volgens mij word je best een ouwe taart."
Ik bewonder haar wel om haar kracht en dat ze niet bij de pakken neer gaat zitten. Dat is al heel wat.
Meer zit er gewoon niet in en dat is ook goed.

En mijn schoonmoeder is over de zeik omdat we vandaag voor het eerst in tig jaar niet op moederdag komen.
Huilen, jammeren, dreinzen en de telefoon erop gooien. En jammeren dat het voor schoonpa ook zo erg is met zijn ziekte.
Ook goed. Haar probleem.

Emotionele chantage, ik ben er helemaal klaar mee.

Vanmorgen lekker in het zonnetje gezeten. Vandaag lekker mijn eigen dingetjes doen. En met mijn mannie.
Ik leef toch niet voor niets.

An, fijn dat je er weer bent.

fijne dag!

[Kate]

Ja Carolien, daar zeg je zowat. Ik ben ook een beetje allergisch voor die gelukkige moeder-dochter taferelen omdat het me zo verstikkend lijkt.
Maar er zijn natuurlijk ook gewoon lieve moeders, of meestal wel lieve- want ook maar mensen- moeders.
Ik realiseerde me dat nog op vakantie, toen zag ik een moeder die haar dochter knuffelde en dacht gets.
Maar later bedacht ik me dat dat eigenlijk heel normaal is, een moeder die haar dochter even knuffelt.

[dhen]

Brrr moeders, de mijne mag je bij die van Rudy en Tapas zetten. Ik heb wel jarenlang therapie gehad van een dijk van een vrouw, wat een liefde kon die geven. Toen de therapie in de afrondende fase zat is zij overleden, nu alweer zo'n 17 jaar geleden. Ze overleed vlak voor vrouwendag en de plaatselijke krant vroeg naar gedichten over bijzondere vrouwen. Ik heb toen een mooi gedicht geschreven en dit werd geplaatst op de voorpagina van de vouwenbijlage.

Ik ben dit jaar gestopt na circa 12 jaar drinken en pas na een dag of 5 niet-drinken realiseerde ik mij dat ik gestopt ben op de sterfdag van deze bijzondere vrouw. Ik kon het niet geloven want ik had al jaren niet meer aan haar gedacht. Ik moest de datum en het gedicht opzoeken om te kijken of het wel klopte en niet te geloven het is echt haar datum. Ik heb me toch lopen janken. Hoe kon ik haar vergeten, hoe kon ik die datum vergeten; mmm drank dus. Haar sterfdag mijn stopdatum.

Het is zo bizar voor mij dat ik op die datum ben gestopt; als ik het moeilijk heb met niet-drinken denk ik: als ik het dan niet voor mezelf over heb doe het dan voor haar. De laatste weken denk ik veel aan haar en die datum in mijn onderschrift......

[An]

Ik had helemaal niet aan mijn moeder gedacht, maar door jullie verhalen wel dus
'Fijne' moederverhalen kan ik opslorpen, eigenlijk probeer ik er wat van te leren.
Hoe kan ik zelf een goede moeder zijn. In ieder geval niet de bezitterige, verlatingsangstige moeder die ik had. Ik heb genoeg geklaagd over mijn moeder en hoop dat ze ergens in de hemel zit of zo en nu wel geniet.

Safi: fijn, we waren, zijn en blijven vrienden
Ik kan van alles en nog wat de schuld geven waarom zus of zo reageerde, maar ik was echt strontvervelend de afgelopen week, eigenlijk gewoon niet te genieten.
In gedachte was ik aan het drinken totdat het dan ook gebeurd.
Heel je wezen is zich aan het voorbereiden, tot het dramatiseren van het leven toe.
Ik denk dat ik zo, onbewust mijn man er ook toe gebracht heb dat hij een geopende fles wijn voor mijn neus zette. Ze zeggen wel eens dat een heel gezin ermee gemoeid is.
Wanneer de verslaving weer duidelijk spreekt dan beginnen de cirkels alweer te draaien.
Dit keer weer duidelijk ondervonden.
Als ik het niet op tijd stop zet, door gewoon te stoppen met drinken dan gaan die cirkels steeds harder en harder draaien en raak je de macht over het stuur echt kwijt EN ZOVER WIL IK HET Nooit meer laten komen.

Ik probeer te blijven denken in de mogelijkheden die ik heb.
Accepteren dat ik faal, maar dat ik het ook weer om kan draaien.
Dat ik verre van perfect ben, zeker niet wat het drankgebruik betreft.

Mijn familie is niet ongerust over zo'n escape, omdat ze na zoveel jaren wel weten dat ik na een dag de draad weer oppak en weer 'normaal' doe.

[Har]

quote:

---

Originally posted by:

adam

Ha ha Har,

Wat een lief stukje over je moeder.

quote:

---

Originally posted by:

Har

Tsja mijn moeder. Een vrouw met 2 gezichten, warm en hartig .......

---

maar wat je hier nou mee bedoelt, dat snap ik niet

Bij warm en hartig denk ik direct aan FEBO !!

---

Maffe Amsterzwammer Tsss...hou je van vette hap?

Zo, comp gaat uit....buiten verpozen.
Laterssssss