dom, dom, dom, chemisch of erfelijk belast?

[pietjepuk]

Satja had het draadje geopend 'waarom drinken we eigenlijk'. Dit draadje is heel mooi en ontroerend met prachtige bijdrages maar nog steeds blijft de vraag voor mij:

maar waarom raken wíj aan de drank van zaken die we meemaken en raken andere mensen níet aan de drank terwijl veel andere mensen óók genoeg hebben meegemaakt.

Zijn wij 'dom, dom, dom', dat we van drinken een gewoonte hebben gemaakt?
Zit er een stofje in ons hoofd dat andere mensen niet hebben waardoor wij erg gevoelig voor alcohol zijn?
Zijn wij erfelijk belast?
Kunnen wij in ons leven níets met mate, dus ook niet drinken? (Hebben we het ook wel eens over gehad, alles vol overgave doen, zowel drinken als werken als studeren als schoonmaken)
zijn wij borderliners?
zijn wij veel gevoeliger voor wat er om ons heen gebeurt dan anderen?
hebben anderen misschien ándere 'oplossingen' waarin ze zich storten?
is het een combinatie van bovenstaande factoren?
Of zijn er nog andere zaken?


Op de een of andere manier is de vraag ook hier: 'waarom drinken we?' maar ligt een mogelijk antwoord op een ander vlak dan in het draadje door Satja geopend.

Ik ben heel benieuwd en ben er nog lang niet achter

[Tosca]

Pietjepuk,
Ik ben het helemaal met je eens, een mooi en ontroerend draadje. Het moeilijkste draadje voor mij tot nu toe. Ik worstel al 20 jaar met een alcoholprobleem en heb meerdere hulpverleners hierover intensief "in de arm" gehad.
Heel lang was dat voor mij de grootste vraag: waarom, waarom en waarom ik? Ondanks alle hulp heb ik hier nog nooit een antwoord op gekregen en zelf niet kunnen ontdekken.
Ben zelf geneigd om het antwoord voor het grootste deel te zoeken in erfelijke belasting, het hebben van dat "stofje"; als ik kijk naar mijn broers en zussen dan bevestigt dat dit idee. Daarnaast spelen natuurlijk andere aspecten een rol, de overgevoeligheid, het onmatige in veel dingen wat je al noemt, onzekerheid, eenzaamheid, het verantwoordelijk voelen voor het geluk/welzijn van iedereen om je heen, het iedereen naar de zin willen maken, angst voor ruzie en confrontatie waardoor je een gigantische druk op jezelf legt. (dit zijn een aantal aspecten die voor mij gelden)
Ik denk alleen dat er genoeg mensen zijn die dat ook hebben zonder dat ze die drank nodig hebben.
Ondanks dat het me wel enorm bezighoudt vraag ik me af of het weten van de oorzaak de oplossing zal opleverern voor ons probleem. Ik vrees van niet. Er zijn ook periodes in mijn leven geweest dat alles goed ging, geen noemenswaardige problemen, geen verdriet, geen verlies, geen ellende en toch dronk ik onmatig.
Het is voor mij heel dubbel: ik denk dat het dus niet zoveel uitmaakt om te weten WAT de oorzaak is en toch...... wil ik het zo graag weten, gewoon omdat ik denk dat het dan gemakkelijker zal zijn het probleem op te lossen. Zouden we het ook willen weten om als het ware een "excuus" te hebben, om het te vergoeilijken, zodat we de "verantwoordelijkheid" voor ons gedrag ergens anders neer kunnen leggen?
Dit klinkt misschien een beetje extreem, zo bedoel ik het niet.
Er zijn ook zoveel dingen die wij heel goed kunnen, waar wij weer heel goed en uniek in zijn, zelfs met ons alcoholprobleem. Dat moeten we vooral niet vergeten.
Ik heb eens een hulpverlener gehad die stellig van mening was dat het nadenken over "waarom" en vooral "waarom ik" verspilde energie was omdat het geen oplossing zou bieden.
Zou het mogelijk zijn dat Tactus hier een reactie op heeft? Het is natuurlijk voor iedereen anders, maar misschien hebben ze hier wel een professionele algemene mening over.
Wordt vervolgd? Graag!
Iedereen een fijne dag vandaag. Ook ik ben blij (lees Tapas) dat het weer vandaag niet uitnodigt om de stad op te zoeken.
Tosca

[toni]

quote:

---

Originally posted by: Tosca
Pietjepuk,

Ik ben het helemaal met je eens, een mooi en ontroerend draadje. Het moeilijkste draadje voor mij tot nu toe. Ik worstel al 20 jaar met een alcoholprobleem en heb meerdere hulpverleners hierover intensief "in de arm" gehad.

Heel lang was dat voor mij de grootste vraag: waarom, waarom en waarom ik?

##hallo Tosca en anderen

idd; het kan een grote (grootste?) vraag zijn; het waarom... waarom... en waarom ik...???
ik hoor dat vele mensen zich die vraag stellen
(zowel bij alcoholproblematiek als bij andere dingen die hen treffen...!);

zelf heb ik wel interesse in het "waarom???" in de zin van graag willen begrijpen...
(want ik vraag me vaak wel af of het 'echt weten' van het 'waarom' me werkelijk verder zou brengen, maar dat terzijde)

maarrrrrrr het; 'waarom ik???" stel ik me eigenlijk zelden
(en ALS ik me die vraag stel is het veelal eerder uit verwondering over positieve dingen die me gebeuren)

ik vraag dan ook aan jou -en aan anderen die die vraag "waarom ik" hoog hebben...; draai het eens om:
waarom jij niet???
dus; waarom zou het jou niet moeten/kunnen/zullen/hoeven... treffen???

ik hoop dat je mijn wedervraag snapt en ben benieuwd?!

hartelijke groet

Toni

[pietjepuk]

Toni,

ja, ik begrijp wat je bedoelt. Maar ik vraag me niet af: 'waarom ik?' omdat ik verbolgen ben over het feit dat ik drink, hoor. Zo bedóel ik het niet. Ik heb meer: we geven in dat andere draadje aan wat onze redenen zijn geweest om aan de drank te raken.
En nu vraag ik me af: er zijn toch veel méér mensen die onzeker zijn, of die veel piekeren. Als dát écht de reden is dat ik aan de drank ben, dan zou toch half Nederland aan de drank zijn? Waarom grijpt de één wél naar de fles en de ander niet in zo'n geval.

En 'waarom ik' in de zin van 'waarom ben ik zo zielig dat me dit overkomt?' dat heb ik dus helemáál niet.

Ik voel het ook meer zo van: ik wil het begríjpen! De redenen om te drinken die ik in het andere draadje schreef zijn zaken die veel meer mensen hebben, ook heel veel mensen die níet drinken!

'Waarom ik niet?' vraag je als wedervraag. Ja, eigenlijk denk ik: waarom ik niet? omdat ik objectief gezien een uitstekend leven heb. Maar blijkbaar ís het allemaal niet zo objectief als het lijkt...

Maar misschien is het ook helemaal niet belangrijk om het te begrijpen. Ik begrijp ook niet hoe het heelal in elkaar zit en hoe het komt dat als ik op het lichtknopje druk het licht aangaat.

Hebben we ook wel eens geschreven: het is een feit, zoals er wel meer feiten zijn. óók een benadering die misschien niet onverstandig is?!!?

[Tosca]

Hallo PP en Toni,

de vraag van "waarom ik'? is door mij ook niet bedoeld als "waarom ben ik zo zielig...etc" zoals PP het omschrijft maar meer in de trant van "waarom reageer ik op deze manier (met drinken) op dingen in het leven die iedereen overkomt.
Ik heb er nog een tijdje overnagedacht, ook al zou je de diepliggende reden weten het maakt uiteindelijk niet uit in de strijd om AdeB te worden. Zo denk ik er nu over.
We willen het allemaal begrijpen, maar of het ons inderdaad verder brengt??
Tosca

[Satja]

Oke, hier is wat ik over de vraag van Pietje denk.

Iedereen heeft zo zijn eigen ellende, we raken allemaal op de een of andere manier beschadigd, dat hoort nu eenmaal bij ons mens zijn. En iedereen heeft zo zijn eigen manier om de pijn het hoofd te bieden. De manier die je kiest heeft vast te maken met je geschiedenis en met je karakterstructuur en mogelijk ook wel met je genen maar dat is een verbijzondering van je geschiedenis. In het vervolg van mijn opleiding ga ik dat nog eens precies uitzoeken, van die karakterstructuren bedoel ik.

Wij zoeken de vlucht in alcohol, en zo heb je ook misdadigers, moordenaars en zakkenvullers. Afgezien daarvan is er nog een heel scala aan afweermechanismen dat maatschappelijk veel geaccepteerder is.
Zoals bijvoorbeeld:
- 80 uur per week werken
- jezelf afreageren op je partner en je kinderen
- iedere vreemdeling als bedreigende vijand zien
- geen contact maken, met wie dan ook, nooit ècht contact maken
- een eigen zaak beginnen en nergens anders tijd voor hebben
- partners inruilen alsof het tweedehands auto's zijn
- van niemand kunnen houden
- agressief zijn (in daden, maar vergeet de woorden niet!)
- piloot worden (lekker ver van huis hoog in de lucht vertoeven)
- een autoritaire baas zijn
- alleen maar geinteresseerd zijn in materieel gewin
etc etc.

Wat ik maar wil zeggen is: In essentie is drinken niet anders dan alle andere gewoontes die je ontwikkelt om niet midden in de rottigheid van het leven te hoeven staan. Nu zul je tegenwerpen: maar drinken is schadelijk voor je gezondheid! Ja, klopt, maar is 80 uur per week werken dat niet dan? Of liefdeloos zijn?

Dus voor MIJ is het niet zo interessant waarom ik nu juist een voorliefde voor drinken heb. Ik vind het een veel belangrijkere vraag waarom ik niet middenin het leven durf te gaan staan.

Nu ben ik natuurlijk weer benieuwd naar andere reacties hier op.

Satja

[tapas]

Ik denk dat hoog-gevoeligheid mee speelt.. hier zitten veel mensen die heel gevoelig op dingen reageren en dat is niet altijd even makkelijk.. dat wil je af en toe graag even "uit" zetten, maar helaas zit er geen 'uit'knopje op. Dan grijp je idd naar afweermechanismen.. zoals Satja ook al schrijft, veel werken, overmatig sporten.. drugs, drinken... Ik denk dat het te maken heeft met het feit of je de confrontatie met je gevoelens durft aan te gaan. Oftewel, of je "in het leven durft te staan"

Ik heb de waarom-vraag heel lang gehad, maar daarmee bleef ik stil staan en die is er in mijn dagbehandeling aardig uitgeramd.. niet waarom, maar.. wat kan ik doen in het hier en nu om het te veranderen. Dat scheelt me veel gepieker moet ik zeggen. Alleen moet je dan wel weten wat je kunt doen om het te veranderen.. dus de handvaten daarvoor hebben.

Borderline en verslaving ligt dicht bij elkaar maar niet elke verslaafde is borderliner. Wel is er denk ik bij borderline het onvermogen om op een adequate manier met je gevoelens en je grenzen om te gaan waardoor het leven vrij heftig kan zijn.. en de drang dat weg te willen maken is daardoor groot.