Dinsdag, 20 juni 2017

[Gast]

7 uur geleden zei Bor:

Welterusten.

Jopie bedankt. Het is niet leuk maar wel heel fijn als iemand je begrijpt en weet waar je het precies over hebt als ervaringsdeskundige. Dat doet mij erg veel omdat ik me gehoord en begrepen voel. Dat is heel prettig. Dankjewel daarvoor.

 

Weet ik bor. Mocht ook wel een keer. 

Bijna iedereen hier die succesvol gestopt Is,  heeft in dat traject wel mensen,  situaties, activiteiten achtergelaten waarvan hij doorhad dat ze triggerend werkten.

In die zin Is dit dan ook zeer adb-gerelateerd want je kan deze club niet achter je laten, je zal het moeten accepteren en een manier vinden ermee om te gaan. Zij zijn er. Hoe ongelofelijk triggerend soms ook. 

Dat heeft (voor mij) niets te maken met niet je eigen verantwoordelijkheid nemen (dat moet namelijk óók gewoon) maar ook met herkennen en erkennen waar in je leven anderen dingen doen die jou of je gelieven beschadigen. En dat mogen benoemen!

Omgaan met onmacht en frustratie dus. Maar ook de regie op je leven terugvinden. 

Wat velen vergeten (fruitvlieg duidelijk ook) Is dat je er met alleen de veroordeling van de moeder er voor het kind niet bent, hoe makkelijk dat ook is. Je bént namelijk gewoon al moeder en dat Is een onveranderlijk gegeven. Dus dan begint het pas. 

En vrijwel iedereen, en zeker wie wat kwetsbaar is, kan, met de juiste woorden/acties/middelen, over t randje geholpen worden. En dan zeggen "zie je wel, hij kan t niet"  .....dat Is makkelijk en voor niemand goed. 

 

[fleurtje]

Je kan moeilijk om met autoriteit Bor. Dat is al vaker gebleken.
Ik weet niet hoe zo'n traject bij jeugdzorg/club loopt maar bij bijna elke stap die ze nemen, sta jij op je achterste poten. Je reageert, naar mijn gevoel, meestal weinig constructief en heel impulsief in je eerste reacties.
Als ik je postings lees heb ik ook vlug het gevoel dat je zelf weinig investeert. En dat hoeft helemaal niet zo te zijn maar dat gevoel geeft het me wel.

Was je zoon bij je wegnemen het beste voor je zoon? Dat weet ik niet..
Ik geloof niet dat je er op dat moment goed aan toe was toen dit besloten werd. Ook je relatie niet.
En dat nog voor lange tijd daarna.
Laatste zei je dat je blij was dat je geen kids meer in huis had, want dat je dat niet aan zou kunnen.

Voor mij wordt het dan allemaal gewoon wat gezeur en getrek want...het is het één of het ander.
Wat wil je eigenlijk? En wat wil je daar zelf voor opgeven?

Niet dat je moet antwoorden of er zelfs over nadenken. Ik heb het warm dus dacht mijn neus eens in zaken te steken waar ik totaal geen ervaring mee heb