Vandaag, 7 augustus, is het precies 24 jaar geleden dat ik voor het eerst bij AA binnenstrompelde. Totaal uitgeleefd, opgebrand, uitgemergeld en met een gezicht getekend door de drank. Verscholen achter iemand zijn rug en met drempelvrees van meters hoog. Er waren toen 18 aanwezigen en ik wachtte af wat er ging gebeuren...hoe ik gestraft zou worden of zoiets. Totdat 1 van hen zei..."ga zitten kerel, je bent welkom". Ik was weer ergens welkom!! Dat was in jaren al niet meer tegen me gezegd. Weggestuurd door de prof.hulpverlening als hopeloos geval, verstoten door mijn familie, verbannen door mijn gezin en en in de meeste cafés al geweerd. En daar was ik ineens welkom, bij een stel voormalige dronkaards!! Dat gevoel wil ik nooit meer loslaten. Na anderhalf moest ik zonodig nog eens hervallen, 1 dag gedronken en stevig ook. De andere week weer terug naar AA en weer zeiden ze..."we zijn blij dat je terug bent" Maar met die herval is het besef wel zo gegroeid dat ik van mezelf weet dat ik niet meer kan drinken. Ik ben ervan overtuigd dat het levenslang is, gelukkig maar anders wordt het zo levenskort, vrees ik. Soms vraagt nog wel eens iemand...drink je nog steeds niet ?..of..waar doe je het nog voor ?... Dat is eigenlijk vrij simpel... als ik dat gevoel loslaat zal het weer gebeuren. Als ik mijn verleden vergeet ben ik verdoemd het weer te beleven...en dat zou ik niet meer op kunnen brengen...1 keer door de hel vind ik wel genoeg.... Ik kan mijn nuchterheid alleen behouden als ik het weer wegschenk