Na een lange tijd begon ik vanaf maart dit jaar mezelf hier weer in te lezen.
De meeste oude bekenden waar ik diepgaande gesprekken mee heb gehad in het verleden waren niet of nauwlijks meer aanwezig.
Het was toen nog niet de bedoeling om al te schrijven, maar op uitnodiging van MG gebeurde dat toch.
Ik viel midden in het verhaal van een uitglijder van een ander, wat bij mij gevoelens naar boven deed komen vanuit mijn jeugd.
Ik ben namelijk opgegroeid en volwassen geworden met het alcoholisme van mijn vader.
Het stopproces.
Na een aantal minder drinken periodes vertelde mijn partner op een dag dat ik de dag tevoren weer een kwade dronk had gehad.
Dat was ik zo beu dat ik besloot dan maar helemaal te stoppen met drinken.
Ik had hier in het verleden op het forum immers gelezen dat stoppen makkelijker was, dan minder drinken.
Dat pakte niet zo best uit en ik kreeg een delerium tremens, waarover ik begon te schrijven op dit draadje.
Na verloop van tijd ben ik toch weer gaan drinken en binnen enkele maanden zat ik weer op mijn oude niveau.
Wat was ik boos op mezelf, soms woedend.
Een jaar later kwamen er weer problemen op m'n pad die me zoveel pijn verdriet deden dat (weer) minder drinken ook niet erg lukte.
Het inzicht dat er (voorlopig) geen positieve veranderingen zullen plaatsvinden in de situatie,
het hoogte-/dieptepunt van confrontatie, eenzaamheid, pijn en verdriet die anderen me bezorgen
het redelijk verwerkt hebben hiervan en het belanden in een rustige periode,
hebben er waarschijnlijk toe geleid dat ik de knop om kreeg en me totaal kon richten op mezelf en mijn drinkgedrag thuis
(in het sociale circuit dronk ik nauwelijks, alleen één glas wijn bij het eten en verder drink en dronk ik niet overdag).
Een maand of twee heb ik er over gedaan om mijn drinkgedrag te monitoren en te stabiliseren,
tot de hoeveelheid drankinname waarbij ik me nog "prettig" voelde en nog wist wat ik zei en deed,
ook de volgende dag nog en daar tussenin gewoon leefde en goed sliep.
Daarna heb ik de rest in één maand afgebouwd.
Alleen is het dus erg jammer dat het 9 juni zo'n naar staartje kreeg,
waar m'n lichaam en geest heel veel moeite voor moesten doen om bovenop te komen en wat nu weer langzaam aan ergens op gaat lijken als normaal functionerend.