En jaaaaaaaaaaa ik maak het de kinderen vaak wel erg makkelijk, ze hoeven relatief weinig te doen, helpen met tafeldekken en afruimen en afwassen (om de beurt) af en toe een boodschap doen. Maar ik moest vroeger toen ik 11 was thuis koken, strijken en boodschappen doen en ik vond dat zó vreselijk, dat ik nu doorsla naar de andere kant. I know, i know. Dus ze kunnen hun bed niet zelf verschonen. Mijn schuld.
Ik heb ook een soort "thuiscoach" en die is deze week weer terug van vakantie, hoe zeg je dat, een iemand die komt niet in in huis helpen maar wel helpen met alles waar ik tegenaan loop structuren en helpen dóórpakken en soms ook niet. Ik loop soms erg tegen de dagelijkse dingen aan, zoals koken, mijn huis opruimen, de kinderen coachen met huiswerk en proefwerken, dan is mijn (vrijwilligerswerk) echt een uitje soms van de beslommeringen hier in huis. Verder (sorry) heb ik ook nog gewoon een hulp, en poetsen we op donderdag twee uurtjes samen, en dat is heerlijk. Ik heb van de week alles alleen gedaan, en de bedden verschonen en zo is toch wel erg lastig. Het is wel alleamaal gelúkt en daar ben ik trots op.
Mag ik even mekkeren? Ik heb weer (of nog steeds) zoveel pijn, dat ik er 's nachts weer wakker van wordt. Blèèèèèèèh. En ik ben verkouden, bij elk hoestje, niesje of kuchje, lijkt het alsof mijn arm er van af valt (weer). Ik baaaaaaaaaaaaaaaal als een stekker.
Kaaa, ik heb ook een stemmingsstoornis, gelukkig niet zo erg als je ex, en kan me beide kanten zo goed voorstellen. Je bent natuurlijk ook ongerust, het is een MENS waar je als medemens om geeft. Ik weet niet zo goed wat te zeggen, alleen 1. schrijf het van je af (bij deze gedaan) en 2. laat het los, hij is voor zijn eigen leven verantwoordelijk. Overigens vind ik een páár uur per maand hulp wel erg weinig voor iemand die blijkbaar zo ziek is. Triest.
Ik zou het héél simpel stellen: maak je een foto van iemand, dan vraag je of hij/zij dat op prijs stelt. Vorige keer was het helemaal geen issue (om deze reden) iedereen weet dat het gevoelig ligt, we hebben één foto gemaakt met de mensen die dat wilden. Punt uit.
Marjo, het is ongelofeloos maar waar......ik heb nog steeds de fietskar van toen de kids klein waren en Zoon (toen Zoontje) een gebroken arm had, wat zeg ik een verbrijzende elleboog en 8 weken lang in die kar vervoerd is. Het is geen slecht idee, tentje erin en fietsen maar. Lippenstift op en gáááán met die banáááááán.
Ik heb al wat in Friesland, Groningen, Drenthe, Utrecht, Noord-Holland, Zuid-Holland, effe denken jaaaaaa geregeld, Gelderland is een twijfeltje, Brabant ik kom er aan en Limburg moet ook wel lukken en anders ga ik nog een weekend in de Topovan van Blacky, briljant @@@@@@@@@ !!!!!!!!
Ik woude zaterdag net een charmant rokje aandoen, maar daar staan mijn wandelschoenen niet tof bij. Eeen beetje wandelreis kost minimaal 1000 pleuroos en dat trek ik niet.