Juicy

Eindelijk onder de douche geweest en aangekleed. De huishoudelijke klusjes zitten erop en nu even een paar boodschappen en de kapper. Mischien dat ik later vandaag nog bij de computer kan.

Orleando, rustig ademhalen nu....en als je weer een beetje tot je zelf gekomen bent: Aktie! Ga naar het juridisch loket of iets dergelijks, en zelfs als dat niets uithaalt, het simpele feit dat je er zelf wat aan doet helpt echt.

Tasseke, bij jou komt ook het een na het ander. Maar dat gevoel dat je beschrijft, dat je nu zo diep zit, dat je alleen nog maar omhoog kunt, is heel mooi....en ik denk ook heel waar.

Weet je, ik stond niet zo lekker op vanochtend, want ja, het is toch een hele beslissing, komt de buurvrouw binnen, even kijken hoe of het met je gaat, kind. Ze zegt, je ziet er veeel beter uit dan je in weken gedaan hebt! Nou, dan voel je je toch meteen een stuk beter?

Nee en weet je wat ik ook wel door heb, zo langzamerhand. Als je je uiterste best doet tegenwoordig, laten ze jou net even wat meer dan, doen iemand die er sowieso al met zijn pet naar gooit. Goed zo meis, duidelijk je grenzen aangeven hoor, wat niet kan, dat kan niet.

Albertina, bedoel je nou werkelijk dat jouw werk vind, dat jij gewoon naar je werk kunt komen met dit (het was toch gebroken) been? Bizarre wereld is dit toch..

Hallo allemaal, Raakte even in de knoop, was wat aan het typen en tegelijk msn-en. Moet ik nog leren... Was een moeilijke start vanmorgen, maar ik voel me nu al weer veel beter. Ik zie dat het met Tapas ook weer beter gaat vandaag...we komen er wel, met zijn allen

Pip, daar moest ik nou erg om lachen, het verkeerde vliegtuig, dat is mooie humor om de boel te relativeren. En nou ga ik echt...tot morgen

Dank je An, mijn eetlust begint net weer een beetje terug te keren, maar nog niet genoeg voor een Berliner Bol. De advocaat gaat me vanmiddag terugbellen voor een afspraak, dus mobiel mee en er even op uit. Frisse wind door de bol.. Sterkte allemaal en vandaag zal ik wel niet meer bij de computer kunnen, dat zal dan morgen wel weer zijn als mosterd na de maaltijd. Dank allen voor de bemoedigende woorden. Wandelen!

En erg vernederend Pip, dus daarom zeg ik nu ook zo duidelijk en nu ik eens een keer.

Dat vind ik toch zo'n grappige bijkomstigheid op het forum, als er iets gebeurd in Nederland, krijg je meteen ongeveer een beeld, waar de mensen vandaan komen. Nou, het is niet bij mij achter, maar met een beetje goede wil (en conditie) zou ik er heen kunnen fietsen...

Weet je Pip, er was nog een bindende factor, die ik nu even niet op zal schrijven, maar laten we zeggen, zijn levensdromen zijn vervuld, en nog bedankt... doei.......zoiets.

En het gekke van het hele verhaal is, dat ik nu wel makkelijk nuchter kan blijven, er zal al die tijd wel meer aan de hand zijn geweest, dan ik aan mezelf wilde toegeven. Marjo, hou je haaks, als straks alles op de rit is en je rust kunt vinden op je eigen stekkie zul je zien hoe lekker alleen zijn kan zijn.......daar houd ik me nu namelijk ook aan vast..

Weet je An, Het is moeilijk, maar ik heb zoveel geprobeerd in dit huwelijk, inclusief bedenken dat ja na zo'n periode allemaal een inzinking hebt.....maar hij heeft zijn eigen verslaving: internetgamen. Dat wil zeggen, hij vind het geen verslaving, ik zeur. Maar ondertussen zit ik elke avond alleen en alleen als ik wat bedenk om te doen, ook in het weekeind. Ik geeft het op, en ik durf te zeggen, dat ik genoeg geprobeerd heb. Het speelt al een jaar. En Marjo, je kan het hoor, alleen. Het lijkt in het begin misschien niet zo, maar het komt, want zie je, ik heb dit ook al eerder meegemaakt. En daarom durf ik nu de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien. Ik weet dat ik het kan, ook nu weer, na 16 jaar huwelijk. Dat neemt niet weg, dat ik behoorlijk nerveus, soms angstig en zeker verdrietig ben, maar dat hoort er bij. Ik heb gelukkig het contact met al onze vrienden onderhouden, hoewel hij ze niet meer wilde zien en ik heb ook de hulp van maatschappelijk werk aangenomen, onder het motto, ik pak elke hulp die ik pakken kan en....ik val in een warm badje, heb ik het gevoel, zij zagen het dus al aankomen...

Mijn eerste kind is heel jong overleden en de tweede is net genezen verklaard van kanker. Hij is net afgestudeerd en aan een baan begonnen, maar woont nog wel thuis. Op het moment dat ik eigenlijk dacht en nu gaat het leuk worden, was het dus helemaal niet meer leuk, om nou maar eens een eufemisme te gebruiken...

Dank je Marjo, ik heb eindelijk leren luisteren naar mijn hart. We komen er wel, ik had begrepen, dat jij en je man ook nog steeds in een huis wonen? Lastig he?

Het lastige voor mij is, dat juist 's avonds, naar mijn idee, de mensen elkaar zo kunnen steunen en bezighouden, maar dat is nou net het moment, dat ik nooit bij de computer kan...

Goeiemiddag allemaal, Ik heb nog niets gelezen en val misschien zomaar met de deur in huis. Maar omdat ik zag dat Woman net iets neerzette, wilde ik even wat van me laten horen. Door dat HALT van jou, en ik eindelijk vaststelde wat toch mijn ware trigger was, is er hier voor mij een heleboel duidelijk geworden. Die enorme moeheid van mij, werd veroorzaakt door mijn huwelijk... En nou zit ik dus in het zelfde schuitje als Marjo...We gaan uit elkaar, maar oh, buiten mijn verdriet en ook wel angst over wat nu....ik voel me zo veel beter. Klinkt misschien verwarrend, maar ook hierbij heb ik dus veel aan het forum gehad. Dank aan jullie allemaal!

Hoi AR, Eigenlijk was ik op 1 juli 2006 gestopt. Dat ging redelijk. Maar niet helemaal goed. Enkele flinke uitglijders gehad en voordat ik echt terug zou vallen, heb ik me aangemeld voor de internethulp en daarna heb ik me ook gemeld op het forum. Het hoe en waarom is me nu vooral duidelijker geworden en met die handvatten, kan ik beter uit de voeten, dan toen ik het alleen deed.

Ja, eindelijk, mag ik wel zeggen. In eerste instantie door de internethulp, maar de dagelijkse praktijk om er ook mee om te gaan, heb ik voornamelijk hier op het forum geleerd. Waarvoor ik iedereen toch nog even wil bedanken.....

Hallo Rosan, Sorry, ik heb me misschien niet zo duidelijk uitgedrukt. Ik bedoelde met op tijd stoppen, stoppen met mezelf over de kop werken (dat is al erg gauw bij mij, hihi). Het gevolg daarvan is dat ik oververmoeid raak en makkelijker aan alcohol begin. En het is voor mij ook heel duidelijk, dat ik niet een beetje kan drinken. Ook als ik me voor zou nemen, dat ik er maar 2 drink, treedt bij mij al gauw hetzelfde mechanisme in werking als bij jou. Nu kan ik me er dus beter op concentreren om trigger nummer 1 niet in werking te stellen en dat is voor mij vermoeidheid.

Ik heb net het draadje van vandaag doorgelezen en wilde vertellen hoe het mij ging. En toen las ik het berichtje van Marieke. Ja, dat is nou precies een van de dingen die ik wilde zeggen. Weten dat je er door heen zit en toch maar doorgaan. Wat moeilijk he? Ik heb de afgelopen week mezelf gedwongen om erg veel uit te rusten en heus het heeft geholpen. Ik voel me beter dan ik in tijden gedaan heb en heb dus ook geen behoefte gehad om te drinken. Ik ben nu dus uitgerust, maar weet van mezelf, dat ik o zo gauw die grens weer opzoek, tegen beter weten in. En het ergste is nog wel, dat ik mezelf dat doorgaan opleg, niemand verwacht dat van me. Ik denk dat ik niet de enige ben hier, die hiermee behept is.....En toch..en toch, ga ik het een keer accepteren en gewoon op tijd stoppen....

Rosan, ik herken dat van jou heel erg. Ik heb de internethulp gedaan en dan wordt het wel duidelijker hoe en waarom. Toch gebeurt het me nog wel eens. Wel veel minder maar toch...De theorie is heel duidelijk, maar het kost gewoon tijd om het altijd te gebruiken. De moeilijkste momenten zijn die, als je niet lekker in je vel zit, dan val je gauw terug in oud gedrag. Maar.... wat ik dan weer hier op het forum leer, toch niet opgeven, als je het echt wilt, gaat het lukken. Ik ben al een heel eind op de goede weg en dat gaat jou ook lukken, heus!

Goedemorgen, Ik heb de laatste paar dagen eens diep in mezelf gekeken, wat nou de reden is, van toch af en toe drinken. En toen zag ik op dit forum, het woord halt, en ja, dat is voor mij de enige, maar verschrikkelijk hardnekkige trigger: Tired, oftewel moe zijn. De oplossing moet dus zo simpel zijn....Meer rust nemen. In de loop van de middag even een tukkie doen en met manlief afgesproken, om het hier 's nachts in huis heel rustig te houden, zodat ik tenminste beter kan slapen. Dat stukje van Woman, met HALT erop, heb ik trouwens uitgeprint en ligt voor de grijp. En Rosan, we geven de moed niet op hoor. Vandaag drink ik niet.

Zit tussendoor het draadje van gisteren door te nemen. Tasseke, ik las van je operatie en dat je je nog niet goed voelt. Ik heb eens een minuscule ingreep onder narcose gehad. Reageerde ook heel goed op de narcose, niet ziek of zo en had ook geen last van napijn. Maar die narcose hakte er toch in, heb me toch zeker een week heel raar gevoeld. Ik kan me heel goed voorstellen, dat jij je nu niet goed voelt, want bij jou komt er nog wel wat meer bij. Doe maar lekker rustig aan, het komt vast goed.