Juicy

Eindelijk onder de douche geweest en aangekleed. De huishoudelijke klusjes zitten erop en nu even een paar boodschappen en de kapper. Mischien dat ik later vandaag nog bij de computer kan.

Orleando, rustig ademhalen nu....en als je weer een beetje tot je zelf gekomen bent: Aktie! Ga naar het juridisch loket of iets dergelijks, en zelfs als dat niets uithaalt, het simpele feit dat je er zelf wat aan doet helpt echt.

Tasseke, bij jou komt ook het een na het ander. Maar dat gevoel dat je beschrijft, dat je nu zo diep zit, dat je alleen nog maar omhoog kunt, is heel mooi....en ik denk ook heel waar.

Weet je, ik stond niet zo lekker op vanochtend, want ja, het is toch een hele beslissing, komt de buurvrouw binnen, even kijken hoe of het met je gaat, kind. Ze zegt, je ziet er veeel beter uit dan je in weken gedaan hebt! Nou, dan voel je je toch meteen een stuk beter?

Nee en weet je wat ik ook wel door heb, zo langzamerhand. Als je je uiterste best doet tegenwoordig, laten ze jou net even wat meer dan, doen iemand die er sowieso al met zijn pet naar gooit. Goed zo meis, duidelijk je grenzen aangeven hoor, wat niet kan, dat kan niet.

Albertina, bedoel je nou werkelijk dat jouw werk vind, dat jij gewoon naar je werk kunt komen met dit (het was toch gebroken) been? Bizarre wereld is dit toch..

Hallo allemaal, Raakte even in de knoop, was wat aan het typen en tegelijk msn-en. Moet ik nog leren... Was een moeilijke start vanmorgen, maar ik voel me nu al weer veel beter. Ik zie dat het met Tapas ook weer beter gaat vandaag...we komen er wel, met zijn allen

Pip, daar moest ik nou erg om lachen, het verkeerde vliegtuig, dat is mooie humor om de boel te relativeren. En nou ga ik echt...tot morgen

Dank je An, mijn eetlust begint net weer een beetje terug te keren, maar nog niet genoeg voor een Berliner Bol. De advocaat gaat me vanmiddag terugbellen voor een afspraak, dus mobiel mee en er even op uit. Frisse wind door de bol.. Sterkte allemaal en vandaag zal ik wel niet meer bij de computer kunnen, dat zal dan morgen wel weer zijn als mosterd na de maaltijd. Dank allen voor de bemoedigende woorden. Wandelen!

En erg vernederend Pip, dus daarom zeg ik nu ook zo duidelijk en nu ik eens een keer.

Dat vind ik toch zo'n grappige bijkomstigheid op het forum, als er iets gebeurd in Nederland, krijg je meteen ongeveer een beeld, waar de mensen vandaan komen. Nou, het is niet bij mij achter, maar met een beetje goede wil (en conditie) zou ik er heen kunnen fietsen...

Weet je Pip, er was nog een bindende factor, die ik nu even niet op zal schrijven, maar laten we zeggen, zijn levensdromen zijn vervuld, en nog bedankt... doei.......zoiets.

En het gekke van het hele verhaal is, dat ik nu wel makkelijk nuchter kan blijven, er zal al die tijd wel meer aan de hand zijn geweest, dan ik aan mezelf wilde toegeven. Marjo, hou je haaks, als straks alles op de rit is en je rust kunt vinden op je eigen stekkie zul je zien hoe lekker alleen zijn kan zijn.......daar houd ik me nu namelijk ook aan vast..

Weet je An, Het is moeilijk, maar ik heb zoveel geprobeerd in dit huwelijk, inclusief bedenken dat ja na zo'n periode allemaal een inzinking hebt.....maar hij heeft zijn eigen verslaving: internetgamen. Dat wil zeggen, hij vind het geen verslaving, ik zeur. Maar ondertussen zit ik elke avond alleen en alleen als ik wat bedenk om te doen, ook in het weekeind. Ik geeft het op, en ik durf te zeggen, dat ik genoeg geprobeerd heb. Het speelt al een jaar. En Marjo, je kan het hoor, alleen. Het lijkt in het begin misschien niet zo, maar het komt, want zie je, ik heb dit ook al eerder meegemaakt. En daarom durf ik nu de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien. Ik weet dat ik het kan, ook nu weer, na 16 jaar huwelijk. Dat neemt niet weg, dat ik behoorlijk nerveus, soms angstig en zeker verdrietig ben, maar dat hoort er bij. Ik heb gelukkig het contact met al onze vrienden onderhouden, hoewel hij ze niet meer wilde zien en ik heb ook de hulp van maatschappelijk werk aangenomen, onder het motto, ik pak elke hulp die ik pakken kan en....ik val in een warm badje, heb ik het gevoel, zij zagen het dus al aankomen...

Mijn eerste kind is heel jong overleden en de tweede is net genezen verklaard van kanker. Hij is net afgestudeerd en aan een baan begonnen, maar woont nog wel thuis. Op het moment dat ik eigenlijk dacht en nu gaat het leuk worden, was het dus helemaal niet meer leuk, om nou maar eens een eufemisme te gebruiken...