Ik ben heel erg blij, dat ik wel alleen, maar niet eenzaam ben.
Ik geniet, van mijn huisje, de rust, het idee, dat ik kan doen en laten wat ik zelf wil, zonder me aan iets of iemand aan te hoeven passen
En wat is nou alleen?
Als je perse niet alleen wilt zijn, verzin je toch iets, om dat niet te zijn.
Maar ik heb misschien makkelijk praten,
Want terwijl ik hier alleen en niet eenzaam zit te zijn, weet ik dat al mijn kinderen, LATex en kleinkinderen in mijn gedachten zijn en van me houden.
En dat geldt ook voor een stel meiden, waar ik jaren mee ging wandelen (en helaas nu geen tijd meer voor heb).
En jullie, forumleden, maken al helemaal, dat ik me niet eenzaam voel.
Kan er nog wel veel meer opnoemen, maar voel me gewoon heel dankbaar, met zoveel lieve mensen om me heen.
Ook al zitten ze dan niet letterlijk bij mij in de kamer.