Als je besluit je gewoonte/verslaving aan te pakken, stuit je op een torenhoge muur: sociale contacten die er niet zijn of af te raden zijn, ontwenningsverschijnselen, problemen die op het eerste zicht onoverwinbaar zijn en een zee van seconden minuten uren dagen die een andere invulling vereisen. Daar zit hem de grootste valkuil. Gewoontes veranderen zijn wetemschappelijk bewezen moeilijker dan je denkt. Ikzelf wil wel opnieuw aan het werk als ik de controle terugvind en wil een vrijetijdsbesteding die mijn gedachten afleid van het kiezen van de makkelijke weg. Een sport bv of een project zoals sleutelen aan brommers. Wat zijn jouw gedachten bij deze denkpiste?
