Hallo, fijn om hier heel veel informatie te lezen.
Wat ik mij afvraag is dat ik in zoveel bijsluiters van de Apotheek lees dat bepaalde medicatie helemaal niet tegelijkertijd mag worden gebruikt wat in mijn geval wel is gebeurd. (bexterrol). Na 20 jaar ben ik zo verdrietig en kwaad dat dokters mij zo volgepropt hebben met al die troep, het heeft mijn leven verwoest. Heel vaak vragen over gesteld of dit wel kon terwijl de huid van mijn gezicht, armen en benen loskwam, wat zeer pijnlijk was. En elke x was het antwoord, gewoon mee door gaan. Voel mij zo dom en stom dat ik blind op mijn artsen vertrouwde. Ook als ik aangaf te willen stoppen werd er gewoon gezegd..dan stop je toch? Zonder enige begeleiding met alle gevolgen van dien. Een tijdje terug merkte ik gewenning van de Fluoxetine, en moest elk jaar er een paar weken vanaf, niet te doen. Dus afgelopen Juli cold turkey gestopt. Daarna merkte ik dat ik gewenning had met het gebruik van Tranxene, dus die ook gaan afbouwen in oktober. Ook zonder begeleiding, het interesseert niemand iets. Dus onthoudingsverschijnselen van de Fluoxetine (onthoudingsverschijnselen beginnen na 3 maanden) en van de Tranxene. Mijn hemel wat een afschuwelijke troep is dat. Ik ben te snel afgebouwd, in korter dan 2 maanden van 80 mg. tot 25 mg., en hierop gebleven opdat ik totaal niet meer kon functioneren, zo ziek en angstig geweest maandenlang. Gisteren omdat hulp maar op zich laat wachten, terug gegaan naar de oude dosis van 80mg. maar merk dat het weinig doet.
Wat ik ook vaak lees is dat tegelijkertijd dat je afbouw je ook zeker psychotherapie moet volgen, of dat je pas moet stoppen als je wat beter in je vel zit en het vooral niet alleen moet gaan doen.(zorg dat je een veilige plek hebt (mijn huis is samen met mij ingestort) met familie, vrienden,kennissen of collega's.
Ten eerste zit ik al meer dan 25 jaar niet lekker in mijn vel (eigenlijk mijn hele leven al niet en voel ik mij nergens veilig). Ten tweede, heb ik geen hulp, geen familie, vrienden enz. Ik sta er helemaal alleen voor en zie nu pas hoe mijn leven is ingestort, mede door de maanden van afkickverschijnselen. Dat is dan wel een goed ding, ik weet nu waar echt de kern van mijn probleem zit. Aan de andere kant, zo wanhopig, waarom hebben de hulpverleners dit nooit ontdekt dan? Ik ben geen dokter of psycholoog, zij hebben er voor gestudeerd. Ik vertel ze al 30 jaar lang mijn verhaal en heb ze hebben mij nooit traumaverwerking geboden, sterker nog, ik heb er heel lang om gevraagd en ben elke x weggestuurd. Wat zij dus in 30 jaar tijd hebben gedaan is volproppen met allerlei troep. Maar dit mag je niet zeggen anders gaan de grote ego's meespelen.
Ik heb mij uit moeten laten schrijven om elders hulp te krijgen wat niet gelukt is. Nu sta ik weer op de wachtlijst bij de zelfde instantie en ik weet niet of ik dit ga volhouden zo.
Hebben jullie wel steun bij het afbouwen en is jullie huis nog leefbaar...
